12 maart – Schiphol naar Marrakech
13 maart – Marrakech dag 2
14 maart Marrakech – Aït Ben Haddou – Ouarzazate
15 maart Ouarzazate naar Zagora
16 maart – Zagora naar Tata
17 maart Tata naar Taroudant
18 maart Taroudant naar Essasouira
19 maart Essasouira naar Casablanca
20 maart Casablanca-Rabat
21 maart Casablanca naar Fez

Marokko stond al lange tijd op mijn bucketlist. Ik ben zo benieuwd hoe het daar is. Is het te vergelijken met het Midden Oosten? Ik heb het dan niet over de levensstandaard, maar over de architectuur, sfeer en infrastructuur in de steden en landinwaarts. Het Marokkaanse eten moet heerlijk zijn en de inwoners zeer vriendelijk. Eerlijk is eerlijk, velen hier in Nederland hebben hun vooroordelen over Marokko. Ik niet gelukkig. Maar ja ik heb al veel gereisd en gezien.

Als reisagent mis ik de reiskennis over Marokko. Het is makkelijker een vakantieland te adviseren, als je er zelf geweest bent. Wij gaan het ervaren, want mijn moeder gaat weer gezellig mee. Dit keer hebben wij een rolstoel met een duwondersteuning gehuurd. Nu kan mijn moeder gezellig mee de stadjes in. Gas erop en wij gaan als een banaan de heuvel op. Whaha ik heb een levendige fantasie.

Wij vliegen op 12 maart naar Marrakech. Daar halen wij de auto op en dan verblijven wij twee nachten in Marrakech.

12 maart – Op naar Marrakech

Vanochtend was het een vroegertje voor ons. Om 4 uur werden wij opgehaald door onze Bolt taxi chauffeur. Dat begon al goed. Een chagrijnige taxi chauffeur. Die zag onze bagage in de hal staan en zei, ja mevrouw dat ga ik niet meekrijgen in mijn auto. Het ging om 2 koffers, 2 kleine rugtassen en een rolstoel. Ik ga weer weg zei hij. U bestelt maar een bus. Nou niet dus meneer. Dit gaat wel passen. Ik reis al jaren zo.

De rolstoel kon gelukkig grotendeels uit elkaar. Nou meneer keek argwanend wat ik aan t hannesen was met de wielen. De rolstoel ging gelukkig uit elkaar en binnen 10 minuten zaten wij in de auto. Geen 1 vinger had deze meneer uitgestoken om maar even te helpen. L. de behanger was zijn naam.

Op Schiphol gaf de rolstoel problemen. De stang, waar de rolstoelondersteuning aan hangt, was wat verbogen. De rolstoel ondersteuner, iets van een 20 kilo gewicht donderde hierdoor steeds van de stang af. Gelukkig was de service verlening van de Schiphol rolstoelassistentie uitmuntend. Zij hadden meegedacht in een oplossing. Een hamer was nodig maar nergens om 4.30 uur te krijgen. De ophanging had alleen maar een tikkie naar boven nodig en dan kon de ondersteuning weer vastgeklikt worden. Gelukkig had een medewerker buiten een houten paal gevonden. Tik op de ophanging en ja hoor ons probleem was opgelost. Nu, na een uur, zitten wij bij de gate uit te blazen. Wat een ochtend

Onze vliegreis vertrok mooi op tijd. Na een half uur gevlogen te hebben, was er voorin in het vliegtuig commotie. Een meneer was onwel geworden. Hij werd languit in het gangpad neergelegd. Er was gelukkig een arts aan boord. Niet veel later had de gezagvoerder besloten om terug naar Schiphol te gaan. Meneer was toch dusdanig ziek, dat hij per direct naar het ziekenhuis moest. Wat een drama voor die meneer en zijn medereiziger.

Na een uur vertrokken wij weer richting Marrakech.

De aankomst liep voorspoedig. Wij waren zo door de douane, paspoortcontrole en security heen. De auto was ook zo opgehaald. De auto was smerig van buiten en van binnen niet schoongemaakt. Gelukkig waren er weinig gebruikerssporen, dus wij hebben het maar geaccepteerd. Bij het afrijden van het parkeerterrein, waar de autohuurmaatschappijen hun auto’s stonden, raakten wij nog in gesprek met een soort van bewaker. Hij vroeg waar wij naar toe moesten. Aha, dat wist hij wel. Nou dan weet je het wel hè, eerste links dan weer links en dan 2e rechts en dan helemaal rechtdoor. O dat was appeltje eitje. Nou niet dus. Wij kwamen een minuut later weer bij die meneer uit. Dit keer was hij op z’n scooter gestapt en moesten wij hem achterna rijden. Hoe fijn was dat. In de straat van het hotel stopte deze meneer. Daar moesten wij zijn. En ja hoor daar kwam hij, of wij geen fooitje voor hem hadden. Nee meneer dat heb ik niet, ik heb geen dirham op zak. Nou dan maar euro’s die waren ook prima. Hij liet zich niet afschepen. Ik zei heeft u eur 5,- dan krijgt u van mij een tientje. Dat had ie niet, maar wel dirhams. Hij dacht mij even af te schepen met eur 2 aan dirhams. Niet dus. Wat een gedoe werd dit. Uiteindelijk hebben wij hem eur 5 gegeven. Te veel energie en gedoe om van hem af te komen. Hier trappen wij dus nooit meer in.

Ons hotel is van binnen prachtig. Mooi in Arabische steil.

Na wat rond gelopen te hebben in het hotel en buiten in de straat zijn wij niet veel later richting de moskee Koutoubia gegaan. Na dit bezoek zouden wij dan terug gaan naar het hotel voor ons diner. Toen wij bij de moskee waren, leek het erop, dat wij op loopafstand van het grote plein Jemaa el-Fnaa waren. Op google maps bleek dit inderdaad te kloppen. Hoe mooi kwam dit uit. Wij hadden naast de Koutoubia moskee een parkeerplaats gevonden, dus dat was erg ideaal.

Het was wel even een uitdaging om aan de overkant van de weg te komen. Het verkeerslicht voor de voetgangers deed het niet. De rolstoel rijdt ook stapvoets en het sneller naar voren duwen, gaat niet. Gingen wij de overkant wel halen? Aan weerzijde stonden er tig auto’s en brommers voor het stoplicht te wachten. Gelukkig haalden wij net op tijd op de overkant. Daar moet je dan weer zoeken naar een verlaagde stoep. Die is dan niet automatisch waar het zebrapad eindigt, maar een stuk verder op. Welke idioot dat nou weer bedacht heeft. Geen idee. Maar goed wij waren ontzettend blij, dat wij hier al konden komen met onze rolstoel met duwondersteuning. Dat had anders niet te doen geweest.

Op de toegangsweg naar het grote plein zie je allemaal koetsen met paarden staan. Een rondje stad van 45 minuten kost ca. eur 50,- Hier moet je dan nog wel op afdingen.

Toen wij op het plein aankwamen was het er erg rustig. Er stonden hier aan het begin wat verkopers met lantaarns.

Links en rechts zijn er allemaal straten met handel. Ook lopen er veel toeristen op het plein. Alle handelaren vragen je aandacht voor hun verkoopwaar.

Het begon al donker te worden. Hoe gezellig werd het allemaal met die mooie kleuren.

13 maart – Marrakech dag 2

Vanochtend hadden wij een heerlijk ontbijt. Na het ontbijt had ik op onze kamer een lijstje gemaakt met alle bezienswaardigheden, die wij vandaag wilden gaan bezoeken. Ons eerste punt was een leerlooierij. Wij moesten even goed zoeken, waar het nou was. Ondanks dat je op het punt staat, dat op google maps staat aangegeven, blijft het soms zoeken van waar is het dan. Het is nou niet zo, dat er nou een bord staat van hier zijn de leerlooierijen.

Bij het heen en weer rijden in de straat waar het moest zijn, zagen wij deze twee leuke mannekes nog.

Zoals je kunt zien, was het er erg rustig. We konden op ons gemak het reilen en zeilen in de straat bekijken. Opvallend was dat er veel oudere mannetjes voor de deuren zaten. Ze waren allemaal heel vriendelijk. Maar… er werd ook hard gewerkt. Het leer dat klaar was, werd vervoerd met ezels en/of karren.

En precies wat ik dacht, er waren ook leerlooierijen op de begane grond. Gelukkig had ik deze foto snel genomen, want zij wilden niet, dat wij foto’s van hen namen. Stinken dat het daar deed. Het was gewoon niet te harden. Dus klik klak klaar en weer door.

Na hier wat heen en weer gelopen en gereden te hebben met de rolstoel, was het tijd om naar onze volgende bezienswaardigheid te gaan. O ja, die ezeltjes met karren zie je ook op de openbare weg hier.

We zaten aan de niet-toeristische kant van Marrakesh, dus besloten we meteen een wijk in te rijden en rond te kijken hoe de huizen daar waren. Het is altijd leuk om het echte leven van de inwoners te zien.

We zijn vanaf hier doorgereden naar onze parkeerplaats van gisteren, bij de Koutoubia-moskee. Vanuit daar zouden we weer naar het centrale plein gaan, om vervolgens lopend/rollend naar onze twee volgende bezienswaardigheden te gaan. We wilden ook nog een keer de slangenbezweerders zien, omdat we die gisteren niet hadden gezien. Daarnaast wilde ik graag wat drinken in een van de leuke restaurants daar, en in de tussentijd kon de rolstoel worden opgeladen.

We hadden de slangenbezweerders snel gevonden. Ook waren er Berbers te zien. Wat zijn Berbers? Zie de linker foto. Uitleg Berber: De Berbers, die zichzelf Amazigh (wat ‘vrije man’ betekent) noemen, zijn de oorspronkelijke bewoners van Marokko. De Marokkaanse Arabieren stammen af van de Arabische veroveraars die in de zevende eeuw Marokko binnenkwamen, en van de Arabische moslims die in de vijftiende eeuw uit Spanje werden verdreven.

Het was er een stuk drukker dan gisteren. Je kunt hier niet zomaar foto’s maken van al die bijzondere straatartiesten, zoals de berber, de slangenbezweerder, de man met de aap, enzovoort. Alles kost gewoon geld. Dus dan maar even inzoomen en het stiekem doen.

Nu werd het hoog tijd om de rolstoelondersteuner op te laden. De batterijindicator stond al op de helft. Oei, ik wilde er niet aan denken om hier stil te komen staan en dan de rolstoel op de hand te moeten duwen. Die rolstoelondersteuner is namelijk loodzwaar.

Het liep weer helemaal anders

Na dik 45 minuten zouden we op weg gaan naar ons volgende punt: het paleis en een van de oudste Koran scholen in Marokko. Maar eh, ik denk niet dat we dat gaan redden. De rolstoelondersteuner is helemaal niet volgeladen; de batterij staat nog steeds op half vol. Nou, dan neem ik maar het zekere voor het onzekere en ga ik liever terug naar de auto en dan naar het hotel om de batterij daar op te laden. Zou die ober bedoeld hebben dat het stopcontact niet werkte? Geen idee. Maar ja, moeten we nu op onze kamer zitten wachten totdat de batterij vol is? Dat is ook zonde van onze tijd. We hebben toen besloten om naar het paleis te gaan en daar met de rolstoel zonder rolstoelondersteuner te gaan lopen. Het is er toch overal vlak, dus dat moet wel lukken.

Zo gezegd, zo gedaan. We zijn via mijn Google Navigator weer de binnenstad in gereden. Wat een uitdaging was dat, alle straten in en uit om bij het paleis te komen. Het was een gemanoeuvreer van jewelste, maar het is gelukt, want opeens stonden we voor de ingang van het paleis. De politie hield ons tegen: “Nee, hier kunnen jullie niet in.” Verderop moesten we gaan parkeren. Op slechts één minuut loopafstand was er een parkeerterrein. Super ideaal!

Het Bahiapaleis

Dit paleis is super mooi. Ik kreeg gewoon een déjà vu naar het Alhambra in Granada. Dat is natuurlijke de Moorse bouwstijl die je herkent.

Toen wij klaar met ons bezoek waren, zijn wij hier nog wat wezen winkelen in de straten rondom het Paleis. Ook hier kom je weer leuke en mooie architectuur tegen.

Nu gaan wij naar de Koraanschool Medersa Ben Youssef. Dit is een van de oudste Koranscholen in heel Marokko .Wellicht dat hier ook wel een parkeerplaats in de buurt zou zijn. Deze Koran school vinden was een fiasco. Waar ik ook maar heen reed, in elke straat liep ik vast. Waar ik vast liep, kwamen van die hinderlijke mannen met hun aanbod om je de weg te wijzen. Ongevraagd kwam er weer eentje voor ons rijden. Deze heb ik gelukkig van mij weten af te schudden. Na 1 dag heb ik geleerd om gewoon te zeggen, I will do it my way. Thank you for your help. Weer een vieze blik met een au revoir erbij.

Na een uur zoeken hadden wij het opgegeven en er voor gekozen om terug te gaan naar ons hotel. Wij waren er nu wel klaar mee, om door te stad te dolen. Wij hebben genoten van elk avontuur in de oude binnenstad en hadden dit niet willen missen.

Heet dat zingen????

Vanavond bij ons diner hadden wij een heel mooi optreden. De zangeres zong uit volle borst. Nog nooit heb ik een zittende zangeres gezien. Nou ik zou zeggen kijk maar eventjes en geniet van de mooie muziek;

14 maart – van Marrakech naar Ouarzazate

Vanochtend zijn wij bijtijds vertrokken vanuit Marrakech. Wij waren gisteren bij het diner gewaarschuwd dat het vandaag in de bergen zou gaan sneeuwen. Op google konden wij daar niets over terugvinden. Wij zouden wel zien of het zo zou gaan zijn. Onze volgende hotelovernachting in Ouarzazate was al geboekt, dus wij moesten toch op weg hier naar toe.

Dit was de geplande route voor vandaag;

Wij hadden 1 stopplaats onderweg en dat was de plaats Aït Ben Haddou. Maar er volgen altijd wel meerdere stops bij ons 🙂

En ja hoor daar was stop nummer 1. De ezeltjes langs de weg. Die arme ezels toch. Maar ook die oudere dames. Die slepen soms hele bossen takken op hun rug de berg op.

Onderweg hebben wij weer genoeg foto’s kunnen maken. Het is hier in de bergen erg mooi. Het jammere was, dat er een dik pak wolken verscheen. Dit waren wel bijzondere wolken. Deze waren niet grijs maar licht rood/grijs gekleurd. Er was ontzettend veel wind en die had al dat zand mee de lucht in genomen. Dit is nou de Sahara zand, dat wij ook soms in Nederland hebben. Niet veel later reden wij boven in de mist. Erg jammer, het uitzicht was weg. Onderweg zijn wij nog een restaurant ingedoken voor een kopje koffie. Dat was niet om over naar huis te schrijven. Toen wij binnen zaten, begon het buiten te regenen. Met droog weer zijn wij weer verder gereden.

Een stuk berg brokkelde af

Onderweg zagen wij diverse stenen op de weg liggen. De vrachtwagen die ons tegemoet reed, stopte bij al die stenen op de weg. De chauffeur was zo aardig om al die brokken steen aan de kant van de weg te leggen. Poeh ik had er niet aan moeten denken, dat wij dat op onze auto hadden gekregen. Na weer wat bochten lagen er weer stenen op de weg. Dit keer kwam er een auto tot stilstand. De bestuurder ging ook de op weg liggende stenen aan de kant leggen. Wij konden gelukkig doorrijden. Niet veel later zag ik een stuk bergwand afbrokkelen en naar beneden donderen. Zo voor ons neus. Gelukkig waren wij op veilige afstand hiervan.

Op deze route heb je veel toeristenkraampjes en kamelen aan de zijkant van de weg staan. Uiteraard spreken de mannen je daar ook weer aan. Kraaltjes, kamelentocht en noem het maar op word je aangeboden.

En opeens was er weer goed weer.

Aït Ben Haddou was bereikt. Hoe nu verder. Was een bezoek voor moeders te doen. Die conclusie was snel getrokken. Nee. Het was een te brokkelige stenen pad naar boven toe. Ik ben toen alleen de oude stad ingetrokken. Even een korte uitleg wat deze stad is;

Aït-Ben-Haddou is een middeleeuwse versterkte stad, op de oever van de Asif Ounila rivier. Het stadje, met ongeveer 750 inwoners, is in zijn geheel terug te vinden op de Werelderfgoedlijst van de UNESCO.

Het is een van de weinige plaatsen in Marokko waarvan de Kasbah nog helemaal intact is. Het is op de Werelderfgoedlijst opgenomen, omdat het een beste voorbeelden is van hoe de mensen vroeger in het Atlasgebergte leefden. De kleine huizen zijn dicht op elkaar gebouwd, binnen de verdedigingsmuren, tegen een rots aan. Op het hoogste punt staat een graanopslag, waarvan je de wijde omgeving kunt zien. Aït-Ben-Haddou lijkt bijzonder oud, maar is dat in werkelijkheid niet. Veel van de bouwwerken in het stadje zijn niet ouder den een paar honderd jaar. Volgens opgravingen zouden de oudste bouwwerken uit de zeventiende eeuw stammen. Toch is er bewijs dat Aït-Ben-Haddou al in de achtste eeuw werd gesticht door een groep rondtrekkende Berbers, onder leiding van Ben-Haddou.

Na ons bezoek aan deze stad zijn wij naar ons hotel gegaan. Wij zijn erg benieuwd naar ons 3 sterren verblijf. Het zal best een hele omschakeling zijn van zeer luxe naar eenvoud. Gelukkig is voor ons, van huis uit kampeerders, alles nog luxe. Een schoon en goed bed en geen lawaai in de buurt is al heel wat waard.

15 maart Ouarzazate naar Zagora

Ons hotel, Ibis, was prima, althans de kamer was goed. Het diner en ontbijt waren echter karig. Er was bijna niets te kiezen, en de ontbijtzaal was een puinhoop. Op vrijwel elk gebied viel het tegen. Gelukkig verbleven we hier maar één nacht. Vanochtend zijn we nog even Ouarzazate ingegaan, maar daar was verder niets te beleven, dus zijn we maar weer terug naar het hotel gegaan. We hadden geen interesse in de filmstudio’s en het museum. Dit is de route voor vandaag:

Wat zou ons vandaag te wachten staan. Een prachtige rijdag naar de plaats Zagora. Onderweg zouden wij weer van alles moois gaan zien, die niet in de standaard routeboekjes van de reisorganisaties opgenomen zijn.

Onze eerste koffiepauze was in de plaats Agdz bij een Riad. Hier hadden wij even tiktokkie gemaakt.

Agdz ligt ongeveer 65 kilometer ten zuiden van Ouarzazate, 92 kilometer ten noorden van de stad Zagora. Agdz, wat ‘rustplaats’ betekent, ligt langs de oude karavaanroute die Marrakech met Timboektoe verbond en speelde een belangrijke rol in de uitwisseling van goederen door de Sahara.

En weer door op de route naar het zuiden. Onderweg kwamen wij deze mooie oase tegen.

Wat je ook veel ziet op deze route zijn heel veel stadjes met die lemen huizen. Ik noem het modderhuizen. Heel bijzonder om te zien. Ik ben in één van die stadjes even uitgestapt. Je weet niet wat je meemaakt. Tig x geroep naar je. Vrouwen kwamen uit hoeken en gaten eens kijken wat er nou eens in hun stadje binnen kwam lopen. Sommige kinderen waren hondsbrutaal. Die staken zo hun middelvinger omhoog. De dames in de abaya’s en de mannen willen niet op de foto. En diegenen die dat wel toestaan, willen er geld voor ontvangen. Dan soms maar stiekem een foto maken 🙂

Er zijn op deze route grillige bergen te zien. En soms zie je er kleine dorpjes met modderhuizen voor liggen.

Een drukte van belang hier

Wij dachten vanavond gaan wij eens niet in ons hotel dineren. Laten wij dat eens in de plaats Zagora doen. Wij kwamen van koude kermis thuis. Of de restaurants zagen er niet uit of deze waren gesloten. Gelukkig hadden wij nog een back up en dat was dan in ons hotel. Maar voordat wij terug naar ons hotel gingen, zag ik opeens een straat vol met brommers, auto’s, mannen, kinderen en fietsen. Er werd hier gewoon tussen blokken huizen een voetbalwedstrijd gespeeld. Had je die mannen moeten zien, toen wij langs kwamen rijden en foto’s hier van maakten.

16 maart – Zagora naar Tata

Dit was onze route voor vandaag. Wat voor moois zouden wij vandaag gaan zien? Wij hebben een kleine omweg gemaakt, omdat wij eerst nog naar de plaats Tamegroute zijn gegaan.

Tamegroute heet ook wel de stad van de groene keramiek. Ook is hier een historische bibliotheek die duizenden oude manuscripten, vaak in Arabisch en Berbers heeft. Dat wilde ik graag zien.

Toen wij bij de bibliotheek aankwamen werden wij begroet, door een gids. Hij kon ons daar rondleiden voor eur 15,- Nou dat wilde ik wel. Moeders kon niet mee, want het werd trappetje op en af gaan. Het zou hooguit een uur gaan duren die rondleiding, maar het kon ook korter zijn net wat ik wilde.

Dus ik op pad met deze meneer;

En nu gingen wij wat spannends doen. Nu gingen we de Kasbah binnen. Hij legde uit dat dit gedeelte van de stad bewoond werd door zeven families: een Berber, nomaden, Afrikanen, en de andere vier weet ik helaas niet meer. Ik had niet verwacht dat ik een modderstad zou bezoeken die nog bewoond werd. Het was een ongelooflijk mooie ervaring.

Hier boven zie je een pottenbakker die midden in de Kasbah woont. Hoe kunnen hier mensen wonen? Het hele complex bestaat uit drie verdiepingen. In de kelder is de woonkamer, op de eerste verdieping bevinden zich de woonkamer en de slaapkamer, en op de bovenste etage de keuken. Ook kreeg ik uitleg over hoe zo’n modderhuis gebouwd kan worden. Ik werd een half uur door een gangenstelsel geleid. Het was een doolhof van paadjes en donkere gangen. Hier zou ik dus nooit in mijn eentje naar binnen zijn gegaan.

Ik was wel blij, dat wij weer opeens naar buiten gingen. Uiteindelijk was ik met een compleet vreemde man mee in een complex waar ik niet zo 123 uit kon.

Ik werd uiteindelijk meegenomen naar de pottenbak plaats. Hier kon ik het proces zien van het maken van de grondstof voor de potten tot en met het verkrijgen van de groene kleur van de potten.

Hier wordt het klei gemaakt voor de modderhuizen. Ook wordt hier het pottenbakmengsel gemaakt.

Als de pot klaar is, wordt het in het magnesium bad gedaan. Als het blauwe dan in de over gaat, wordt het na 5 uur groen.

.

Na bijna een uur weg te zijn geweest, wilde ik toch wel weer erg graag terug naar moeders. Ik voelde mij wel schuldig zo lang weggebleven te zijn. Maar ik weet ook, dat moeders mij dit gunt om hier rond te kunnen lopen. Maar moeders had zich niet verveeld. Die was stiekem iedereen op de foto aan het zetten hier.

Het werd hoog tijd om verder te gaan. Hup het droge woestijn gebied in. Ik verwachtte er maar niets van.

Maarrrrrr….

De eerste stop was al weer snel gemaakt. Ik wilde die mooie paarse bollen op de foto hebben. Zeg nou zelf zijn ze niet mooi?

Hier heb ik even een stop gemaakt omdat ik tig vogels die boom in en uit zag vliegen. De hele boom zat vol met mussen nesten. Als je goed op de rechterfoto kijkt, kan je deze zien. En ik maar hopen op speciale vogels. Nou niet dus gewone ordinaire mussen, die wij thuis ook hebben.

Ook hier is de natuur erg mooi. Ondanks dat je in een woestijn rijdt, is er genoeg afwisseling in de natuur.

Onderweg kom je door allemaal kleine dorpjes. Vervallen huizen, mensen die op stoepen zitten, jongeren die samen hangen, spelende kinderen, passanten met ladingen eten voor de geiten op hun hoofd, brommertjes volgeladen met groenvoer etc etc. Je ziet er van alles. Maar je kan nergens wat eten of drinken op een terras. Dat leven bestaat hier niet. De inwoners hebben wel wat andere dingen aan hun hoofd.

Vanmiddag hadden wij even geluncht in een klein restaurant in een klein dorpje. Wij kregen hier een heerlijk berber omelet. Verse groente en patatjes. Het was zo veel, dat wij het niet op kregen. En dan te bedenken, dat ik voor 1 persoon had besteld. op de stoep kwamen wat kleine jochies van een jaar of acht zitten. Samen met wat katten en honden keken zij ons hongerig aan. Zij werden al een keer weggestuurd door een van de medewerkers van het restaurant. Wij hadden zo’n berg patat over, dat ik het niet over mijn hart kon verkrijgen, dat het zo direct weggegooid zou worden. De honden en katten waren al eerder gevoerd. De kinderen had ik nog in het vizier, want die zaten nu aan de overkant van de weg toe te kijken. Toen ik de mand met patat aan wee en wees van pak maar, keken zij aarzelend toe. Uiteindelijk graaide zij stuk voor stuk die patat uit de mand. De ramadan speelde hier even geen rol meer. De sanitaire stop hier was vreselijk hier. Bah wat een vieze bedoening is dit toch elke keer weer. Gelukkig was ons eten goed en schoon op het oog 🙂

Zo tijd om weer door te gaan. Na wat km’s gereden te hebben, kwam deze prachtige kloof te voorschijn.

Niet veel later waren wij bij onze prachtige verblijf Le Relais des Sables in Tata aangekomen. Daar hebben wij nog leuke Nederlanders leren kennen. Zo bijzonder stel. Twee 80 jarige die nog met de camper vanuit Nederland helemaal hier naar toe zijn komen rijden. Die meneer is zo kras als wat. Wauw fantastisch gewoon. Wij hebben wat ervaringen en verhalen uitgewisseld. Mijn moeder is nu vriendjes geworden op Polar steps en Whatsapp met deze meneer. Erg leuk om de verhalen per dag te horen, van waar zij nu zitten en wij zij meegemaakt hebben. En die verhalen zijn niet mis kan ik je inmiddels vertellen.

Ons verblijf had twee sterren. Op de foto’s zag het er allemaal prachtig uit. Ook de recensie waren super goed. Nou bij aankomst keek ik vol ongeloof. Is dit nou 2 sterren waard. Niet te vatten. Het had wel 4 sterren mogen hebben. Het Marokkaanse sterren systeem van de hotels kan je wel links laten liggen. Dit prachtige zwembad hoorde bij het hotel.

17 maart – Tata naar Taroudant

Dit is onze route voor vandaag.

Yessss weer nieuwe avonturen. Na een heerlijke nacht en ontbijt gehad te hebben, zijn wij weer op pad gegaan.

En zo rijd je van een kurkdroog gebied een oase in.

Dit zijn de dorpjes die wij voorbij rijden. Geen elektrapaal of water in de buurt te zien. Hoe kunnen die mensen hier zo leven?

Ons hotel was zo gevonden. Het was een Marokkaans viersterren hotel. Dat zegt natuurlijk niets hier. Wij waren blij, dat wij een keer vroeg in het hotel waren. Ik kon even werken en moeders haar social media bijwerken. Nou mooi niet dus. Het wifi was bagger daar. Gelukkig was het bij de receptie wel goed wifi. Hier hebben wij dan maar even gegeten en alles op internet gezocht wat wij wilden gaan doen. Wij waren de enige gasten in het hotel. Beetje creepy was dat.

Wij zijn in de middag de stad Taroudant in gegaan. Bij binnenkomst moest ik de hoofdstraat inrijden. Stel je maar voor een straat vol met allemaal winkels en karren met fruit, brood of groente erop en allemaal inwoners die daar winkelen. Tussendoor dan nog fietsers, brommers en auto’s. Een gekkenhuis dus.

Een gezellige chaos dus. Ook hier kwam weer een oudere man naar ons toe. Hij gaf wat globale informatie over de moskee, waar wij voor stonden en foto’s van aan het maken waren. Uiteraard bleef deze man weer met ons meelopen. Gelukkig had ik het al weer door. Hij deed zich voor als een gids en zou straks zeker om geld gaan vragen. Na 10 minuten zei ik, van okay wij weten het nu wel. Dank u wel. Dag meneer. En daar ging ie. Pfff wat een gedoe is dit elke x weer.

18 maart Taroudant naar Essaouira

Wij keken er naar uit om de kustlijn van Marokko te zien. Vooral ik was nieuwsgierig naar de plaats Agadir en Essasouira. In de reiswereld worden deze plaatsen, als zonbestemming aangeboden. Het is voor mij dus altijd heel waardevol om hier reiskennis op te doen, zodat ik dit wel of niet kan aanbevelen aan iemand. Van Marokko vertegenwoordigers heb ik gehoord, dat hier altijd waait. Van een Nederlandse reiziger heb ik van de week vernomen, dat hier enorme golven waren. Nou mij benieuwen hoe het hier is.

En ja daar was de kust. Hier hadden wij even pauze genomen. Lekker in het zonnetje met de heerlijke Marokkaanse zoete lekkernijen erbij. En daar kwam leuk gezelschap aan. Dit is precies mijn eigen kat in Nederland.

Na deze pauze zijn wij weer langs de kust noordwaarts gegaan. Eindelijk een strandtent aan de kust met uitzicht op de zee. Hier hebben wij heerlijk geluncht. 4 grote glazen verset jus d’orange en 2 kaasomeletten. De prijs was eur 10,- Op dit strand kan je ritjes op een kameel of paard maken

En van de kust kwamen wij weer zo in dit landschap terecht.

Agadir had ik overgeslagen. Ik had geen zin om de stad in te gaan met al dat verkeer en getoeter. Onderweg kwamen we per ongeluk in de hotelzone van Taghazout terecht. Dit zag er erg mooi uit. Aan de kuststrook zag je diverse surfers, kamelen en paardrijders. Ik denk alleen dat je hier de zee niet in kunt. Het gaat er ruig aan toe met die golven.

Ons hotel in Essaouira had een ideale ligging, op slechts 5 minuten loopafstand van de Medina. Aan de receptie vroeg ik om een upgrade. Ik vertelde de receptioniste dat ik reisagent was en dat wat ik zag, goed verkocht kon worden. Daar stemde zij mee in. We kregen een suite met terras en frontaal zeezicht. Wauw, wat was die kamer mooi! In de kamer stonden heerlijke hapjes voor ons klaar. Nou, daar gingen we eens lekker voor zitten.

De medina van Esssaouira

Voor ons hotel was de boulevard en het grote strand van Essasouira. Al wandelend waren wij binnen de 10 minuten binnen de de medina. Wat een leuke stad. Hieronder onze impressies van deze binnenstad.

19 maart Essasouira naar Casablanca

Vanochtend wilde ik toch nog even naar de haven in Essasouira gaan. Op internet had ik allemaal leuke foto’s gezien van al die blauwe bootjes. Met de auto zijn wij naar de haven gereden. Dit was op 1 minuut rijafstand. Het zou een kwestie zijn van even kijken, foto’s maken en doorrijden naar Casablanca. Nou dat feest ging niet door. Bij de haven aangekomen, was er een soort van hok met een politieagent erin. Of ik even mijn papieren wilde laten zien. Eh nee die heb ik niet. Nou dan mag u er niet door. Parkeert u daar verderop maar de auto en dan kunt er naar toe gaan lopen. Uiteraard heb ik hem de rolstoel laten zien en de reden waarom ik hier met de auto naar toe gereden was. Ook toen mocht het niet. Ach het was te proberen. Dan maar per voet.

Onderweg zie je heel veel ezeltjes langs de weg staan. Dat is hier het lokale vervoersmiddel.

Verder is het een bekend beeld voor ons geworden. Rijden door een prachtige natuur en door de dorpjes met alle chaos erin.

Ik heb de auto ergens aan de zijkant van de weg gezet en ben even rustig wezen rondkijken. Leuk hoor al die verschillende inwoners. Bij toeval hadden wij toen de auto voor een aardbeienkraam staan. Daar hebben wij gelijk 500 gram aardbeien voor
eur 1,50 gekocht.

De inwoners zagen er weer kleurrijk uit. Ook aan deze kant van Marokko. De mannenjurk met capuchon is de favoriet. Deze is er ook met moderne tinten. De meeste dames lopen met een hoofddoek en zien er moderner uit dan bij ons in Amsterdam. De oudere generatie bedoel ik hiermee.

Onderweg komen wij heel veel lifters tegen. Uiteraard nemen wij die niet mee. Zeker niet hier. Er zou ook geen plaats zijn in onze auto. De achterbank ligt vol met koffers en de rolstoel staat in zijn volle glorie voluit. Het is net de pausmobiel.

In de vroege voormiddag kwamen wij Casablanca binnen rijden. Wat een chaos hier. Ik was blij, toen wij eindelijk bij het hotel waren aangekomen. Pfff dat was vermoeiend rijden hier. Alles rijdt kriskras door elkaar. De politie staat bij de rotondes rond te kijken en doen in mijn ogen geen ene fluit. Voorrangregels kennen zij hier niet. De toeter is een essentieel onderdeel tijdens het autorijden.

Wij zijn rond 17 uur met de tram naar de oude stad gegaan in de hoop daar te kunnen eten en rond te kunnen lopen. De tram halte was voor de deur van het hotel. Naar de oude stad was maar drie haltes verder. Ideaal dus. Toen wij daar bij de oude stad, de medina, waren, bleken alle winkels al dicht te zijn. Na ja dan maar weer terug naar het hotel. Onderweg zijn wij daar nog de Pizza Hut ingedoken voor ons diner. De weg naar het hotel hebben wij lopend afgelegd. . Maar… dan moet je niet 2 km de verkeerde kant oplopen. Dus wij weer de tram in. 1 halte voor het hotel zijn wij uitgestapt en dat was bij het beroemde plein Mohammed V Square. Dat zag er gezellig uit. Hierna zijn wij naar ons hotel gegaan.

Op onze kamer hoorden wij luide muziek in het hotel. Waar was dat nou weer? Dit bleek in het restaurant op de bovenste etage van ons hotel te zijn. De Marokkanen konden weer gaan eten, want de zon was onder gegaan. Hele families zaten bij elkaar aan lange tafels te dineren. En tot onze verrassing stond de tv aan met de voetbalwedstrijd Spanje – Nederland. Het buffeteten van in de eur 30 hebben wij maar even overgeslagen. Wat een geld voor Marokkaanse begrippen. Ja zei de ober, dat is heel normaal hoor, want nu in de Ramadan tijd heb je het ontbijt, de lunch en het diner tegelijkertijd. Ons avondeten bestond uit een zalmsnipper met wat patat eronder. En dat voor eur 22,-

Wat vond mijn moeder van dit hele verhaal tot nu toe;

Ik was weer aan het overdenken; wat vind ik van de Marokkanen hier?

Ze komen arrogant over. Ze kennen, kunnen, weten, alles. Op de vraag spreekt u Engels, antwoord; of Course. Maar dan…..gehaspel en abracadabra, niet te volgen. Maar, loop je met rolstoel tegen obstakels aan vliegen ze op om te helpen. Politie vindt het leuk met je te kletsen, kunnen ze pronken met hun Engels, maar dan blijkt ook weer dat ze zich heel beperkt kunnen uiten, maar je ziet de belangstelling dan snel wegebben. Collega ernaast, volgt het allemaal wazig kijkend. De vrouwen schieten als schimmen aan je voorbij, kinderen staan ons heel verlegen aan te staren, wat ook opvalt zijn de vele brildragers hier. Zijn hun ogen veel slechter of loopt iedereen in Nederland met contactlenzen. Ook in Nederland zie je zo goed als geen slechte gebitten. Hier staat alles bij veel mannen schots en scheef. Hier in Casablanca zijn de mannen hulpvaardig, zonder dubbele bodem. Ze lopen stukje mee om de weg te wijzen ook al hoeft dat niet, maar komen daarna niet met gebaar dat ze geld willen.

In alle steden is herrie van schreeuwende mannen. Er is ook heel veel chaos in het verkeer. Chaotisch straatbeeld.

Over waar wij lopen, tot later in de avond voelen wij ons veilig, er lopen ook veel vrouwen, al dan niet gesluierd, rond. Op alle terrassen, bij cafés etc zie je alleen mannen zitten. Vrouwen daarentegen klitten gezellig in groepjes samen, trekken met elkaar, lopend op.

Maar wij vinden het een geweldig land. We doen heel veel indrukken op.

P.s. Omdat het hier veel geregend schijnt te hebben zien wij veel mooie stukken groen in de natuur,

20 maart – Casablanca

Moskee Hassan II

Ondanks de verkeerschaos van gisteren, durfden wij toch nog alle bezienswaardigheden met de auto te gaan bezoeken. Met het ov zou het te veel tijd gaan kosten. Onze eerste bezoekpunt was de moskee. Op google had ik gelezen, dat deze niet de hele dag open was. Er waren bepaalde bezoekuren. Wij hadden gekozen voor die van 10 of 11 uur.

Waarom wilde ik nou naar deze moskee? Het is de grootste moskee van het land en behoort tot de 7 grootste moskeeën in de wereld. In de De moskee kunnen 25.000 personen in de hoofdzaal bidden en buiten op het plein er omheen nog eens 80.000.
Leuk om te weten; Zesduizend man werkte zes jaar lang aan de bouw van de Hassan II die in 1993 haar deuren opende. De moskee was een cadeau voor de zestigste verjaardag van de voormalige koning Hassan II naar wie de moskee vernoemd is. De Franse architect Michel Pinseau ontwierp het gebouw dat nu geldt als één van de belangrijkste bezienswaardigheden van Casablanca.

Toen wij ter plaatse aankwamen, bleek er een gratis parkeerplaats naast de moskee te zijn. Wat een geluk, wij hadden een van de laatste plekken. Ik heb even goed rond gekeken of er een parkeerwacht was. Nee, die was er niet. Vanaf hier was het iets van 5 minuten lopen naar de voorkant van de moskee. Voor het terrein van de moskee was alles afgezet met hekken. Voor deze hekken stonden allemaal toeristenbussen, die ladingen met toeristen eruit lieten. Wij moesten eens goed bekijken waar wij naar doorheen moesten met de rolstoel. Aha daar was een medewerker van het complex. Hij schoof de afzetting even opzij en wij mochten met voorrang doorlopen. Toen kwam de vraag, wilt u de entreekaartjes kopen met cash geld of met een credit card. Toen ik hoorde, dat de entreekaarten eur 14,00 per persoon waren, besloot ik deze aan te schaffen met onze creditcard. Nou daar had hij de pee in. Ik moest nu maar naar het toeristencentrum gaan en daar in de rij gaan staan voor mij entreeticket. Hij ging ons niet meer helpen. En foetsie was ie. Gelukkig had ik nog een mooie deal bij het loket. Mijn moeder mocht voor de halve prijs omdat zijn een mindervalide is. Het zet je wel weer aan het denken, had die persoon het geld zo in zijn zak gestoken en ons afgezet. Zucht… hoe vermoeiend zijn sommige Marokkanen toch.
Wij mochten om 11 uur de moskee in. Wij hadden nu 30 minuten de tijd om buiten op het complex foto’s van de buitenkant te maken.

Hieronder de foto’s van de moskee buiten.

Binnen is het een prachtig. Wat een mooie decoraties. Kijk maar hieronder.

Oplichter nummer zoveel

Toen wij bij ons parkeerterrein aankwamen, zag ik een auto staan met allemaal waterflessen eronder en wat kattenvoer. Hu wat doet dat daar nou weer. Het viel mij gewoon op. Toen ik de rolstoel aan het inladen was, kwam er een meneer aan. Mevrouw u moet parkeergeld betalen. Ik zei, nee hoor, dat hoeft niet. Jawel dat moet wel. Ik was op dat moment er helemaal klaar mee, dat er weer een oplichter actief was. Toen bedacht ik wat. Ik zei okay, dan gaan wij even naar de politie hier om de hoek om te checken of dat zo is. Moet ik betalen, dan is het okay, maar ik heb geen zin in harresment. Nou laat die betaling maar zitten zei hij.. Hij wuifde mij weg. Deze man zat dus voor zijn eigen auto, die met die waterflessen eronder, alle toeristen op te lichten. Het was gewoon een gratis parkeerplaats. Dit was oplichter nummer 2 vandaag. Zucht….

Op naar de Kathedraal ( De Sacre Couer ) in Casablanca – stop 2

Ja je leest het goed, een kerk in Marokko. Op de foto’s, via google,zag ik een mooie binnenkant. Dat wilde ik wel eens zien hier. Ook hier was het makkelijk parkeren in een van de zijstraten. Dit keer gewoon een parkeerautomaat, zoals wij in Nederland hebben. Super goedkoop niet eens een euro per uur.

Deze kathedraal werd gebouwd in 1930 en het is een mix van zowel Europese als Marokkaanse architectuur. Deze indrukwekkende katholieke kerk valt op met zijn witte muren omgeven door diepblauwe mozaïeken. Als je binnenkomt, zie je direct het majestueuze interieur bewondert, met zijn kleurrijke glas-in-loodramen, houten lambrisering en orgel. Deze kerk heeft geen kerkfunctie meer en wordt alleen nog maar gebruikt als event locatie. Wij mochten er even rondkijken.

Naast de kathedraal ligt het Parc de la Ligue Arabe.

Stadsparken zijn over het algemeen niet heel spectaculair, maar het Arab League Park is een uitzondering. Dit enorme park is een prachtig voorbeeld van het samengaan van natuur en recreatie – perfect om de frisse lucht in te gaan en prachtige planten en bloemen te bewonderen. Een glinsterende rivier die er doorheen stroomt, nodigt uit tot een wandeling (of joggen) langs de oevers. En als de honger toeslaat, profiteer dan van de uitstekende selectie cafés en restaurants langs de vele paden van het park.

Vervolgens bedachten we naar Rabat te gaan omdat wij van mensen gehoord hadden dat de medina in Casablanca erg vies was en stonk. Dus op naar Rabat, dat zouden we via de kust doen maar het werd uiteindelijk de tolweg. Het verkeer bij de steden is te gek voor woorden. Kijk zo maar bij het filmpje.

Daar bezochten wij de medina waar wij overheerlijke koekjes kochten, de lijn lieten we maar even voor wat het was.

Wij weer verder op pad. Uit het niets botste ineens een andere auto tegen de onze aan. Wat mij het meest frustreerde was de nonchalance hoe dat ging, boem, hij gaf gas, taxi, en reed zoef gewoon door. Later in de parkeergarage zagen wij de schade. Ik maakte mij niet al te druk want ik heb de auto via Sunnycars geboekt en zij dekken alle schade.

Vervolgens reden we van Rabat via de kustweg weer naar Casablanca. Wat een enorme golven. Nu zijn we weer in het hotel. Wat een luxe, valet parking. Rolstoel wordt uit auto getild en we zijn weer veilig binnen.

21 maart Casablanca naar Fez

Vandaag had ik er voor gekozen om de snelwegen tot nabij Rabat te nemen en vandaar ergens, het laatste deel van de route, door het binnenland heen. Anders zou het maar saai gaan worden 🙂

Het laatste stuk binnendoor was werkelijk prachtig. Mooie gele, oranje en groene velden. Zo jammer, dat wij dit nergens op de foto konden zetten. Als wij weggaan uit Fez ga ik weer een route door de natuur nemen. Wellicht zullen wij deze gekleurde velden weer tegenkomen.

Ik had voor deze drie nachten een prachtig hotel uitgekozen. Een boutique hotel met een super locatie. Eentje naast de medina. De naam van het hotel is Fez Heritage Boutique. Deze had een ideale ligging ten opzichte van de medina.

Toen wij aankwamen bij het hotel, konden we voor de deur parkeren. Ik moest alleen even de pilaar van de parkeerplek verwijderen. Hierna kon ik de auto daar neerzetten. Terwijl ik hiermee bezig was, kwam de eerste Marokkaan zijn goedbedoelde hulp aanbieden. Ik had hem natuurlijk allang door. Ik zei tegen hem: ‘Hoort u bij het hotel, dan wil ik u te woord staan. Zo niet, dan heb ik geen hulp nodig.’ Dan zou je toch denken dat dit duidelijke taal is. Nou, niet dus. Uiteindelijk werd het dus weer een hele discussie daar. Gelukkig kwam de portier van het hotel ons snel helpen met onze bagage. Het viel mij op dat hij deze man compleet negeerde. Aha, ook hier zijn dus irritante gidsen op zoek naar toeristen.

Toen wij het hotel binnenkwamen, werden wij hartelijk ontvangen door de salesmanager van het hotel. Wij werden naar een zithoek geleid en daar werden koekjes en thee aangeboden. Wij mochten even lekker bijkomen van de autorit. De check in werd voor ons gedaan. Hier hoorden wij, dat onze geboekte kamer met twee bedden niet beschikbaar was. Zij had alleen een kamer met een tweepersoonsbed. ‘Nou, dat gaat het niet worden,’ zei ik tegen haar. Ik vervloekte natuurlijk op dat moment Booking.com en gaf te kennen dat ik een reisagent ben en nooit via dit platform boekingen maak voor mijn klanten, juist om dit gedoe te voorkomen. Ik wilde perse in dit hotel verblijven en er was geen ander boekingsplatform waar ik dit hotel kon reserveren. Dus vandaar mijn keuze voor Booking.com. Toen de salesmanager van mij hoorde dat ik een reisagent was, wist zij mij binnen vijf minuten een kamer upgrade te geven: een prachtige suite met twee bedden. Die zou ons zeker bevallen.

Na de check-in is de manager met ons mee naar de kamer gegaan. Nou, inderdaad, dit was een zeer mooie kamer. Moeders is daar gebleven en ik heb de manager gelijk gevraagd om een rondleiding door het hotel. Dit hotel heeft zeer goede recensies.

Op de begane grond is er een ook restaurant. Hier kan je meer kleine gerechten of fastfood eten. Als het buiten warm genoeg is, kan je buiten zitten met uitzicht op de medina.

Na de rondleiding in het hotel ben ik teruggegaan naar de kamer. Hier zag ik nog een welkomst fruitmand en schaal koekjes staan.  Wauw hoe leuk is dat.

Na op de kamer wat bijgekomen te zijn van alle indrukken zijn wij aan het einde van de middag de stad ingegaan. Ook zouden wij hier dan ergens gaan eten.

Wat een indrukken weer. Het lukt mij toch elke keer weer om de rolstoel door de straten heen te manoeuvreren. Wat een uitkomst is dat die duwondersteuner, et kost mij heel winig moeite om de rolstoel naar voren of naar achteren te laten rijden.

Voor veel winkeltjes stonden er rijen met wachtenden klanten. Dit waren vooral de winkels waar al die Marokkaanse zoetigheden werden verkocht. Dit heeft met de Ramadan te maken. Dit eet men vooraf voor het diner.

WORDT VERVOLGD…..

WIL JE HIER OOK NAAR TOE?
BEKIJK DEZE REIS DAN EENS; https://patricia.reisplanner.online/nl/idea/3729280/262974/fly-drive-koningssteden-marokko