Selecteer een pagina

Rondreis Japan maart 2023

Als kind van 8 jaar ben ik diverse keren wezen logeren bij mijn oud tante. Wanneer ik dan in dat logeerbed lag daar, keek ik altijd vol verwondering om mij heen. Het zal hier ongetwijfeld een rommeltje zijn geweest. Het was echt zo’n kamer van, nou ik zet hier maar die dozen neer, dan is het uit het zicht en opgeruimd. Hier waren ook allemaal planken met kleine dozen op elkaar gestapeld. Dit waren dia dozen.

Op al die dozen stonden namen van landen. Mijn oudtante was dus zeer bereisd. Op één van deze dozen stond het woord Japan. Dit land kende ik nog niet. Toen ik later aan mijn tante Ada vroeg waar dat lag, liet zij dat uiteraard op een kaart zien. Daarnaast liet zij ook haar Japanse klederdracht pop zien, die hier vandaan kwam. Nou dat was nog eens prachtig, als al die mensen er zo uit zouden zien. Vanaf die dag had ik mijn voorgenomen, om ooit naar dit land te gaan reizen. Net als Tante Ada.

Nu 45 jaar later gaat het dan eindelijk gebeuren. Ik ga met mijn zoon van 23 jaar drie weken op rondreis in Japan. Dat is namelijk zijn grote wens. Mijn man en ik hebben deze reis cadeau gegeven voor zijn diploma.

Wanneer ga je dan naar Japan?

Ja wanneer ga je dan? De beste periodes zijn, die van de bloesems en de herfst. Wij gaan nu in de bloesemperiode, die halverwege maart tot begin april is. Per jaar wordt er een voorspellingsschema voor de kersenbloesem bloei gemaakt;

En dan beginnen de voorbereidingen

Met welke luchtvaartmaatschappij ga ik vliegen? Ga ik heen en terug vliegen naar dezelfde luchthaven? Ga ik alleen per trein reizen? Of ga ik ook een deel per auto reizen? Welke plaatsen wil ik gaan bezoeken? Waar moet ik in hemelsnaam gaan beginnen. Drie weken is al te kort. Ga ik alleen naar het noorden, midden of het zuiden. Doe ik een combinatie van midden en zuid. HEEEEELLLLLPPP. Gelukkig weet ik de weg te vinden om hier uit te komen. Ik werk namelijk samen met Japan reisspecialisten.

Maar het is ons gelukt

Wij hebben besloten om naar dezelfde luchthaven heen en terug te vliegen. Wij gaan met een huurauto van plaats naar plaats trekken. Alleen de eerste 5 dagen hebben wij geen huurauto, omdat wij dan in Tokyo verblijven. Een huurauto geeft mij namelijk veel meer de vrijheid om rond te toeren en te stoppen waar ik wil. Ik houd juist van kleine dorpjes te bezoeken en hier en daar onderweg te stoppen bij lokale restaurantjes, winkeltjes en mooie uitzichtpunten.

Wij vliegen met de KLM, omdat ik vliegen naar vind. Het is een noodzakelijk kwaad. Nou dan kan je maar beter rechtstreeks vliegen. De prijs was ook vergelijkbaar met andere luchtvaartmaatschappijen. De keuze was dus snel gemaakt.

De route heb ik helemaal zelf bedacht en geloof mij maar, dat was ook nog een hele klus. Je wil niets missen onderweg en niet te lange dagen achter het stuur zitten. Wij hebben gekozen voor leuke Japanse hotels. Ryonkans heb ik niet gekozen, omdat ik mijzelf niet op de grond zag bivakkeren of op de grond voor een tafeltje zag zitten in een kleermakerszit.

De laatste voorbereidingen. Onze reisdatum gaat er nu snel aankomen

Morgen kan ik mijn boeken over Japan bij de bibliotheek gaan ophalen. Ik vind het namelijk erg zonde, om voor elke bestemming waar ik naar toe reis, boeken te gaan aanschaffen. Als ik dat had gedaan, dan had ik nu een bibliotheek hier thuis gehad.

Vandaag was ik de reispapieren voor mijn klant, die een dag later naar Japan afreist, aan het klaarmaken. Moet je kijken hoe handig dit is;

Mijn internationaal rijbewijs is binnen. Morgen moet ik nog ff onze covid vaccinatiebewijzen uitprinten. Je moet er namelijk nog steeds 3 hebben om het land binnen te mogen komen. Credit card en pinpassen zijn op orde. Zorgverzekeringsbewijs in het Engels laten opstellen. Pincodes zijn bekend. Japans geld is besteld. Paspoorten zijn nog 6 maanden geldig bij uitreis van Japan, check check check. En morgen dit hieronder dan ook maar gelijk even doen;

Nou dat moet wel goed komen

Ik ben een enorm liefhebber van het gerecht Ramen en van wat er op die onderstaande foto’s staat. In de aanslag met mijn Nederlandse bestek ga ik dat allemaal uitproberen. Eten met van die stokkies zie ik gewoon echt niet zitten. Jaja ik kreeg ook al mijn donder van mijn zoon. Mam dat ga je niet doen hoor. Eh jazeker wel. Haha ben benieuwd hoe dit gaat verlopen.

15 maart – Op naar Tokio

Het is eindelijk zo ver. Vanavond vliegen wij met de KLM, met een overstap in Seoul, naar de luchthaven Narita. Gisteren ben ik toch maar weer in de Visit Japan Web site gedoken en opzoek gegaan naar onze qr codes. Ik kreeg het heel even benauwd, want waar waren die dingen nou toch gebleven. Gelukkig gevonden. Morgen komen wij om 11.30 uur Nederlandse tijd in Tokio Narita luchthaven aan en dan…. krijgen wij het druk 🙂

Na de aankomsthal moeten wij gaan zoeken naar de Narita Express en kennis gaan maken met onze eerste ticketmachine voor de treinkaartjes. Deze trein gaat namelijk rechtstreeks naar het CS Tokio centrum. De duur van de rit is 1 uur. Op dit station moeten wij dan vervolgens een Suica kaart aanschaffen. Met deze ov pas kunnen wij dan eindelijk met de metro naar ons eindstation, het hotel Toshi Center reizen.

Ter informatie; Een Suica kaart is een oplaadbare ov kaart. Nu hoeven wij niet elke keer een kaartje te kopen voor elke metro die wij instappen. Ook hoeven wij niet te gaan zoeken, van kan je wel met dit kaartje door die poort heen en staan wij wel bij de juiste metro maatschappij. Elke metromaatschappij, en dat zijn er nog al wat, hebben hun eigen kaartjes. Wat ook superhandig is, is dat je met dit kaartje ook kleine aankopen in sommige winkels en vendings machines kan doen. Sommige taxibedrijven accepteren betalingen met deze kaart. Nou hoe handig is dat.

En als wij dat dan allemaal gehad hebben, moeten wij ook nog achter een simcard aan. Er is overal wel wifi maar niet, als wij onderweg zijn. En zeg nou zelf, wifi is toch onmisbaar haha.

16 maart – Aankomst op Narita luchthaven en op weg naar ons hotel.

Dat was een lange vliegreis met de KLM. Wij hadden een tussenstop op de luchthaven Seoul in Zuid Korea. Dat was trouwens thuis nog even een zoekklus. Moest je nou wel of geen online visum toegangsbewijs voor deze transfer hebben. De KLM gebeld, nee dat moet u zelf uitzoeken. Geen enkele website gaf nou de doorslag of dit wel of niet nodig was. Uiteindelijk na een paar uur zoeken had ik het gevonden. Het was niet nodig.

Op Seoul ging het alleen maar om een tussenlanding waarbij de passagiers het vliegtuig moesten verlaten. 2 uur later ga je dan weer verder met hetzelfde vliegtuig. Geen overstap dus. Je krijgt dan een vers van de pers nieuw cabinepersoneel en piloten. Ook wordt het vliegtuig dan bijgetankt en schoongemaakt. Wij hadden 2 uur vrije tijd op een compleet verlaten vliegveld. Dan denk tjee wat zal ik nou eens gaan doen. Nou ik kan je vertellen, wij hebben ons geen moment verveeld. Sanitaire stop, handbagage en paspoortcontrole en hoppa zo weer terug naar het ons vliegtuig. De tijd was zo voorbij. Het laatste stuk vliegen was maar 2 uur en ook die waren zo voorbij.

Na aankomst op Narita luchthaven word je opgewacht door tig personeel. Zij fungeren, als een soort van uithangborden. De ene bocht niet voorbij en daar stond de volgende Yoko klaar om ons de weg te wijzen. Hé een opstopping. Wat bleek, heel veel passagiers hadden hun huiswerk niet gedaan. Die waren even vergeten hun gegevens op te geven op de site van Japan; https://www.vjw.digital.go.jp. Hier moet je namelijk je persoonlijke gegevens allemaal invoeren en dan krijg je bij een okay je qr code. Nou ga dat maar even doen op je mobieltje.

Ook waren er diverse controles: paspoorten checks x2 inentingsbewijzen werden geteld, er werden vingerafdrukken genomen en er werd een foto van je gezicht gemaakt. Hierna haal je dan je bagage af en ik kan je zeggen, op dat moment was ik zo blij als een kind. Onze vakantie ging nu dan toch echt beginnen. Het gekke is, is dat ik het reizen sinds de corona tijd niet meer als een vanzelfsprekendheid zie. Al die controles van je papieren en online documenten vind ik nog heel wat. Japan was namelijk een heel streng land in de covid tijd qua checks. Dan moet je nog maar wachten of je bagage is aangekomen. Kortom als ik dat heb gehad, dan weet ik pas zeker, dat ik echt op rondreis kan gaan.

Ticketmachines op de luchthaven Tokyo – Narita. Hoe werkt dat nou?

Nou daar gingen wij dan. Op zoek naar de ticketmachines voor onze eerste treinreis naar Tokio centrum. Dat was makkelijk te vinden. Hieronder zie je de gebruiksaanwijzing van de aanschaf van tickets voor de Narita Express;

De Suica card

Nu konden wij opzoek gaan naar onze trein. Die was ook zo gevonden, door alle goede aanwijzingsborden. En het mooie was, dat op weg hier naar toe, hier ook een ticketmachine voor de Suica Card stond. Wij hadden gelukkig tijd over, dus dan maar nu aanschaffen in plaats van straks op een overvol station in Tokio centrum. Zie hier links hoe dat gaat;

De treinrit naar het hoofdstation Tokio centrum was maar 45 minuten. Maar wat een gekkenhuis dat station Tokio. Een druk en chaotisch gebied vol met aanwijzingsborden. Dat zal wel even duren voordat wij door hebben, waar alle metrolijnen zich bevinden. Ik wist een ding zeker, wij moeten de rode metrolijn naar ons hotel hebben. Deze rit duurde maar 17 minuten. Dan nog een stukkie lopen en hoppa wij waren bij ons hotel.

Met handen en voeten werk waren wij zo ingecheckt. Onze kamer is super klein, maar wel heel schoon en van alles voorzien. Ook de eerste toiletgang was een hele belevenis. Kijk het filmpje maar.

Hierna konden wij eindelijk gaan slapen. Op naar een nieuwe dag.

17 maart – vol verwachting klopt ons hart.

Deze dag was helemaal van Stijn. Hij had namelijk de hele dag gepland voor het stadsdeel Akihabara. Ook wel genoemd electric city. Dit gebied staat bekend om alle elektronica zaken, enorme warenhuizen en winkels die volgepakt staan met manga, anime poppen en toebehoren. Ook videogames en speelhallen vind je hier te kust en te keur. Deze foto’s zijn onderweg vanaf ons hotel naar Akihabara genomen.

Japanners gaan liever niet op de foto. Ter informatie ik had het netjes gevraagd. Wist je, dat op alle Japanse mobiels een klik te horen is, als je een foto maakt. Dit is op elke Japanse mobiel gemonteerd. Zo kan niemand ongemerkt een foto van je maken. Je kan dit dus niet uitzetten. 

De Japanse jeugd van vandaag de dag 🙂

Toen werd het tijd voor de electronic city, Akihabara

Ik geloof, dat ik vandaag zo’n 40 winkels in en uit ben geweest.

Stijn heeft een enorme berg figures gekocht. Dat zijn dus verzamelobjecten en die kosten hier in Japan 50% minder dan in Nederland of elders in Europa. Daarnaast kan je het in Nederland ook bijna niet kopen. Nou hij heeft zijn hart op kunnen halen.

In elke winkel hoor je verschrikkelijke muziek. Een soort van hardrock met kinderstemmetjes. Dan al die speelautomaten die om aandacht schreeuwen, samen met de klanten die op al die apparaten aan het rammen zijn. Mijn oren galmen nu, na uren nog door.

En een herrie dat het maakte.

Maid Café’s – wat zijn dat???

Buiten in de straten kan je over de hoofden lopen. Aan de zijkant van de straten zie je allemaal meisjes die als suikerzoete huishoudsters gekleed zijn. Zij willen, dat je komt theedrinken of een dessert komt eten in hun maid café. Nou dat wilde Stijn toch echt niet. Volgens mij is ie een beetje bang voor vrouwen hahaha.

In de middag hebben wij nog heerlijk geluncht in een station toko. Voor een habbekrats eet je hier een hele maaltijd naar binnen. Opvallend is, dat er veel tafeltjes zijn voor personen die alleen zijn. Kijk hieronder maar.

Bij de Mc Donalds was dit ook zo. Het leek hier wel de bibliotheek. Veel mensen, doodse stilte, hokkies 1 bij 1 en allemaal achter de computer of de mobiel. Heel bijzonder. Wat ik helemaal bijzonder vond, is dat iemand gewoon iets ging bestellen of naar de toilet ging en zijn spullen gewoon totaal onbeheerd liet staan. Nou dat moet je in Nederland eens doen

Rond 13 uur was ik er wel helemaal klaar mee. Ik was toe aan eventjes rust. Stijn wilde zijn figures even uitpakken en goed bekijken. Dus hoppa terug naar ons hotel.

Rond 18 uur zijn wij er weer op uitgetrokken. Dit keer was de wijk Shibuya aan de beurt. Shibuya crossing is naar mijn weten de meest drukke oversteekplaats ter wereld. Wat een mierenhoop. Maar wel supergaaf om dat gezien te hebben en er zelf tussen gelopen te hebben.

TIP; ga naar Magic warenhuis. Ga naar de bovenste etage en dan heb je een prachtig uitzicht. ’s Avonds is het ook leuk verlicht allemaal.

Je blijft hier je ogen uitkijken met al die contrasten.

In deze wijk heb je ook leuke winkels met allemaal aparte spullen. Ballen boxen, aparte kleding, speelhallen en ga zo maar door. Hier zijn ook veel jongeren op pad. Hier kom je om gezien te worden.

In deze wijk zijn wij ook heerlijk uiteten gegaan. Het eerst bord ramen zit erin. Heeeerlijk!

Hier bestel je, via een vending machine, je gerecht. Geld erin, knopje aanklikken en pats boem, daar beneden onder aan ligt dan je ticket. Deze geef je vervolgens aan de bediening af en je kan plaats nemen. Je hebt wel contant geld nodig, want betalen met een credit card is ho maar.  O ja, je kan hier om ‘normaal’ bestek vragen.

Normaal bestek = vork, mes en lepel.
Tja wat is normaal haha.

Nu was het dan echt hoogtijd om weer terug te gaan naar ons hotel. Wij hadden geen voeten en benen meer over. Je loopt wat af op een dag. Laat staan al die trappen in de metro stations. Maar…… ook onderweg naar ons hotel kwamen wij van allerlei moois tegen. Dit was in de achtertuin van ons hotel (bij wijze van spreken dan )

18 maart, dag 4 van de reis. Akasaka en Shinjuku

Vol goede moed, vanwege het weer, zijn wij toch maar naar het stadsdeel Akasaka afgereisd. Deze foto links is binnen een metrostation genomen.

Plan de campagne; bezoek aan de oudste en belangrijkste tempel Sensō-ji in Tokyo. De tempel komt uit het jaar 628. Hoe bijzonder is dat. Daarnaast staat er een pagode van vijf verdiepingen hoog. In deze wijk zijn ook leuke straatjes zonder hoogbouw en neon reclame.

Hier links zie je dan, hoe het binnen een tempel eruit ziet.

Tot aan de tempel ging het goed. Een beetje miezer regen kon de pret niet drukken. Hier zie je namelijk onder andere (groepjes ) jonge dames of koppeltjes geheel in klederdracht lopen. Er zijn hier namelijk winkels waar je kimono’s kunt huren. Voor ons was dat natuurlijk heel bijzonder om te zien.

Maar al gauw liepen de tranen over hun mooie geschminkte gezichtjes heen. Want het werd echt Nederlands baggerweer. De paraplu’s kwamen als pop ups uit de tassen vandaan. Vanaf toen moesten wij zigzaggend, onder de paraplu’s door, lopen. Er waren hier namelijk veel mensen.

Ondanks de regen was het een feest voor ons om hier te zijn. Er is zo veel te zien hier. Een soort kom met heilige wierook, een wensmuur, snoepfruit kramen en natuurlijk de tempels hier en daar.

Ter informatie, dit heb ik even opgezocht op internet;

De Hondō of grote hal wordt betreden nadat de handen ritueel gereinigd zijn bij de Omizuya, het watergebouw. Ook kun je niet om de grote Kōro, het wierookvat heen, dat midden op de Sandō geplaatst is. Je kunt er een opsteken, maar het helpt ook geweldig om de rook van de wierook met beide handen over je gezicht en haar te wuiven. Het ondergaan van de Japanse wierook wordt ook wel omschreven als luisteren, omdat de subtiele samenstelling spreekt tot het hart van de luisteraar en sterke gevoelens en beelden van vreugde, vrijheid en innerlijke kracht kan oproepen.

Je kan hier rondom en in het park lopen.

Na een half uur was het niet meer te doen qua weer. Wij zijn na het bezoek aan de tempel een leuk Japans koffiehuisje ingedoken met de hoop dat het intussen droog zou worden. Maar dat werd het helaas niet. Toen hadden wij maar besloten om dit stadsdeel morgen nogmaals te gaan bezoeken.

Vanuit daar zijn wij naar het winkelcentrum Nagano gegaan. Stijn had gelezen, dat hier winkels waren met super lage prijzen voor figure poppen.

Gelukkig was het hier overdekt. Dit was wel een leuk winkelcentrum van 5 verdiepingen hoog. Echt een voor de lokale bevolking. En inderdaad een met lage prijzen.

Ach dan ook maar zelf even een game spelen.

Hier heb ik thee kunnen scoren voor mijn netwerk collega. Daar had je bij moeten zijn. Ik liet de eigenaar en eigenaresse van deze zaak even de namen van de theesoorten, in de chat van mijn netwerk collega, lezen. Je kan natuurlijk zelf die theenamen voorlezen, maar dat gaat je echt niet helpen. Je spreekt het altijd verkeerd uit. De eigenaars snapten niets van mijn chat. Blijkbaar kenden zij alleen het Japanse schrift. Ik heb het toch geprobeerd. Nou die man zag water branden. Die beste man deed zo z’n best om ons te begrijpen. Wenkbrauwen omhoog en de vraagtekens zag je allemaal omhoog dwarrelen. Nou dan whatsapp bellen wij toch gewoon naar huis. Dat was uiteindelijk gelukt. Samen met mijn collega, de eigenaar van de zaak, mijn zoon en ik waren wij eruit gekomen. Met 3 pakken Japanse thee zijn wij vertrokken.

Stijn heeft nog wat figures voor vrienden kunnen scoren en toch nog maar eentje voor hemzelf erbij gekocht. OMG hoe moet dit allemaal mee in onze enige koffer 🙂   Aansluitend zijn wij terecht gekomen in een echt Japans restaurant voor ons diner. Lekker aan de bar mee-eten, met de kok in de keuken als uitzichtpunt.

Hierna zijn wij naar de wijk Shinjuku gegaan. Hier wilde ik graag naar de wolkenkrabber waarbij je heel Tokyo van bovenaf kon zien. De toegang tot de 45ste etage is gratis. Nou hoe mooi is dat. Wij hadden er voor gekozen om dit in de avond te doen. Wat een goede keuze was dit. Weinig bezoekers en een fantastisch uitzicht over de hele stad.

Nu werd het toch echt tijd om de stad in te gaan. Ook hier kijk je je ogen uit. De neon reclame, de jongeren die anders gekleed zijn, de massa’s mensen, de winkels het is gewoon een hele andere wereld. Neem nou deze 3d reclame. Geweldig gewoon!

Hier hadden wij ook 1 missie. De kleine kronkelstraatjes met barretjes zien, Golden Gai geheten. Ook dit was geweldig om doorheen te lopen. Ik zal de scene beschrijven. Een klein smal steegje met aan weerzijden piepkleine restaurantjes. Het restaurant bestaat uit een ieniemienie keuken met daarvoor een zitbar. Hier kunnen maximaal 10 mensen zitten. Aan de zijkant, buitenkant van het restaurant bevindt zich een barbecue met daarop kipspiezen. Dit veroorzaakt zo veel rook oftewel een soort van mistlaag in deze steeg. In de steeg hangen rode Japanse lampions als verlichting. Nou dat geeft toch een heel mystiek gevoel. Het is hier dus best wel druk. Gelukkig heb ik een foto kunnen maken zonder deze mist en personen in de steeg.

Verder zijn wij in Shinjuku hier en daar doorheen gelopen. Al die neon reclame is wel indrukwekkend. De game hallen zijn er om overheen te struikelen, zo veel zijn er.

Natuurlijk moesten wij ook de Rosse buurt even in. Ach dat stelde niet zo veel voor. Piepshows waarvan je weet dat het er is, maar niet vanaf de buitenkant te zien is, dat je daarvoor naar binnen kan gaan. Er zijn hier ook wat meiden cafés, zoals dat heet, en verder staan er hier en daar proppers buiten voor de deur.

Na een heerlijk kop warme chocomelk en ijstraktatie zijn wij naar huis gegaan..

19 maart – Akasana, Pokemon shop en Akihabara

Vandaag gingen wij voor een herkansing terug naar het stadsdeel Akasana. Door het weer moesten wij gisteren ons bezoek afbreken. Maar wat ik mij vanochtend pas realiseerde, is dat het vandaag zondag was. De meest drukke dag van de week. Nou dat hebben wij geweten. Vanaf het station hebben wij schuifelend het pad, richting de tempel, afgelegd

Tja ik moest en zou een foto hebben van de pagode, tempel en de bloesemboom samen. Maar dit x met een blauwe lucht op de achtergrond.

Ach dan ook nog maar wat Japanse dames erbij.

Onderweg heb ik nog een heerlijke melon pan broodje gescoord. Mjammie was die.

Grappig hoor, alle Japanners liepen storm voor 3 aardbeien op een satéprikker. Deze aardbeien waren totaal bedekt met gelei. Prijskaartje eur 4,00. Voor ons was het niet te begrijpen, dat hier wel 30 mensen achter elkaar hiervoor in de rij stonden.

Hierna zijn wij via een decoratieve straat naar de rivier Sumida gewandeld.

De groenperken met bomen, langs de rivier, moeten erg mooi zijn in de bloesemtijd. Helaas stonden er nog maar heel weinig in bloei. De bomen die in bloei staan worden volop benut.

Het ene koppeltje is nog niet op de foto gezet of het volgende bruidspaar staat er al weer klaar voor. Leuk om gezien en aan mee gedaan te hebben.

Verder hebben wij hier de riverwalk gedaan. Dit was heerlijk om te doen met prachtig weer. Wat een verschil met gisteren.

In de verte zagen wij nog deze radiotoren.

Bij de riverwalk heb je ook nog een heel groot grasveld. Hier komen de Japanners dan met hun kroost picknicken. Wat een boel gezinnen hier. Maar wel weer opvallend, geen geschreeuw en gegil. Zouden die kinderen geboren worden met geluidsdempers???

Nu was het tijd om weer verder te gaan naar de grootste Pokemon winkel te wereld. Ook deze had Stijn op zijn lijstje staan.

Nou die viel tegen, het stelde namelijk weinig voor. Dan maar aan wat lekkers. De Japanse pannenkoek met een Japans frisdrankje.

Stijn wilde nog wat t-shirts scoren en ik wilde graag Akihabara bij night zien. Beide missies zijn geslaagd.

De dames proppers voor de maid café’s

s Avonds is het hier prachtig verlicht.

En hiermee is ons avontuur Tokyo beëindigd. Morgen staat er weer een heel ander avontuur ons op te wachten.

20 maart – wat een geld die tolwegen

Vanochtend vroeg waren wij vertrokken vanuit Tokyo naar de luchthaven Haneda. Hier gingen wij onze bolide afhalen.  Gisteravond had ik mij zeer goed voorbereid hoe wij vanaf de luchthaven Haneda, via Nikko, naar Matsumoto zouden gaan rijden. Uiteraard zou de route om deze megastad heen zijn.

Dit is onze route voor vandaag.

Ik had 4 kladblokblaadjes volgeschreven met de route erop. Wegnummers, afslagen en wijk voor wijk namen. Wij hadden trouwens een auto met ingebouwde navigator gehuurd. Ik ga voor zekerheden, vandaar een uitgeschreven routebeschrijving als backup.

De auto is prachtig. Ik zou een klein Dinky Toy krijgen en ben geëindigd met een paar upgrades hogere classe auto. Dat is wel heel fijn kan ik je zeggen. De dame van de autohuurmaatschappij had even in vogelvlucht de navigator uitgelegd. Nou dacht ik nog, dat is peace of cake. Alles is in het Engels zei ze nog. Nou niet dus, alles liep totaal anders.

Mijn eerste fout was al, dat de auto niet klaar stond op de luchthaven Haneda maar ergens in de stad Tokyo. Wij werden namelijk met een busje van het autoverhuurbedrijf van de luchthaven opgehaald en naar een verhuurstation in Tokyo zuid gebracht. Nou daar ging mijn huiswerk. Dan denk je toch, van je hebt toch een navigator, die wijst je toch de weg. Ja dat klopt, maar daar moet je wel ff aan wennen. Plus ik reed voor het eerst met een stuur aan de rechterkant. Links rijden had ik namelijk al ooit 3 weken gedaan. Dat was verleden jaar met onze eigen auto. Dat ging op zich allemaal goed.

Maar wat niet goed ging, was dat wij nu door dit de heeeeeeele stad van zuid naar noord door moesten rijden in slakkengang. Nu kan ik echt zeggen ik heb Tokyo van noord tot zuid gezien. De navigator werkte tot onze eerste stopplaats goed. Daarna werd het een drama. De navigator werkt met het Japanse schrift en heel summier in het Engels. Tja dat gaat het natuurlijk niet worden. Gelukkig had ik een 3e back up, mijn eigen google maps route, die op mijn telefoon stond. Met dit systeem rijd ik al heel lang ik de hele wereld over. Ook zonder wifi en dat werkt voor 75% zeer goed.

Dan de tolwegen hier, wat een geld kost dat. Ik vroeg mij al af, waarom rijden er zo weinig auto’s hier. Een stuk van 3 uur heeft mij al eur 50,00 gekost. Ik ben niets gewend, dus misschien klaag ik nu onterecht hoor. Ik wilde niet per trein reizen vanwege mijn vrijheid om te kunnen gaan en staan waar ik wil. Nou die heb ik en dat bevalt mij prima.

Hier in Japan betaal je voor elke plek parkeer geld, net als in Amsterdam. De prijzen zijn wel lager. Het is wel zo, dat je een behoorlijke knip mee moet nemen. In diverse plaatsen en Nikko zijn er heel veel tempels en mooie plekjes. Dus het wordt dan hier en daar parkeren. Dus ping ping is het dan.

Nikko vond ik een erg gezellig plaatsje en het is zeker de moeite waard om dit in je route mee te nemen. Of met de trein (en bus?) vanuit Tokyo te bezoeken.

Vanuit hier zijn wij doorgereden naar Matsumoto. Een parkeerwacht hier was zo lief om onze navigator in te stellen voor de route naar Matsumoto. Zij keek mij wel 4 x vragend aan, van gaat u nu nog naar Matsumoto om 15 uur? Het is wel 3 uur rijden hoor. Ja dat weten wij, wij houden van door de landschappen heen te rijden. Oh ok. Lachend liep zij weg. Stelletje rare vogels zal zij gedacht hebben.

Om 19 uur waren wij gelukkig heel aangekomen in Matsumoto. Buiten 2 x de linker buitenspiegel bijna aan gort gereden te hebben. Ik blijk een afwijking naar links te hebben. Op de snelweg gaat het goed hoor.

Na ons avondeten zijn wij alvast een kijkje wezen nemen bij het Matsumoto Castle. Dit is het oudste kasteel van Japan. Moet je eens kijken hoe mooi het verlicht was.

Het was nog wel een heel gedoe om hier te komen. Een lief Japans koppeltje had ons meegenomen naar dit kasteel. Eerst hadden wij er 15 minuten over gedaan om hen duidelijk te maken waar wij heen wilden gaan. Zij spraken namelijk geen woord Engels. Maar met handen en voeten kom je een heel eind 🙂 Zij lieten hun telefoon zien met een vertaling erop. De zin was, wandel je gezellig met ons mee, dan brengen wij jullie daarheen.

Je kan hier goed uiteten gaan in deze plaats. De keuze is reuze. Kortom Matsumote is top. Morgen gaan wij het kasteel van binnen bekijken en op weg naar Takayama en Shiragawa-go.

21 maart – Matsumoto castle en de Japanse Alpen.

Dit is onze route voor vandaag. Niet zo ver toch?

Vandaag zijn wij heerlijk wandelend naar het kasteel van Matsumoto gegaan. Het was heerlijk lente weer en ons hotel lag om de hoek van het kasteel.  Wij waren er al om 10 uur en het was er erg rustig. Geen hordes zoals toen in Tokyo bij de tempel. Wat een verschil.

Alhoewel toen wij binnen waren, moesten wij wel wachten met het omhoog en omlaag gaan van de trappen. Dan vraag ik mij toch af, hoe dit qua drukte moet zijn in het hoogseizoen.  Bij de ingang moesten wij onze schoenen uitdoen en in de gegeven plastic zakken doen. Deze neem je dan mee tijdens je bezoek binnen in het kasteel.

Het is een uit 6 verdiepingen hoog bestaand oud kasteel uit 1594. De houten traptreden, meer een soort van ladders zijn zo ver uit elkaar, dat je het idee hebt, dat je een springplank mee had moeten nemen. Ouderen en mindervaliden kunnen een bezoek binnen in het kasteel echt vergeten.  Binnen zie je allemaal lege verdiepingen en hier en daar wat museumstukken. Per verdieping staan er 2 man beveiliging om iedereen op de trappen in de gaten te houden. Er is een namelijk een verbod op foto’s nemen bij de trap. Tevens hielpen zij iedereen veilig de trap op en af.

Dit hieronder zie je dan op een verdieping tentoongesteld staan.

Het uitzicht vanaf de bovenste etage. Ik vond het een ontzettend mooi bouwwerk. Super mooi gedecoreerd. Op de achtergrond dan de bergen en het park rondom het kasteel maakt alles nog mooier.

Enne de toeristen worden ook vermaakt.

Uiteraard moest er van ons saampjes ook een foto gemaakt worden.

De vegetatie hier is ook erg mooi.

Verder zijn er in Matsumoto nog wat leuke straatjes. Ook vind je hier mooie putdeksels en hier en daar nog een Japans huis.

Op weg naar het kasteel ontdekten wij nog een tempel. Die tempels staan hier gewoon tussen de flats en woningen.

En zo kan je al wandelend terecht komen in ceremonie in een tempel in een achteraf straatje.

En toen werd het hoog tijd om verder naar Takayama te gaan. Stijn heeft vanochtend ontdekt, hoe hij de navigator kon instellen zonder knoppen hiervoor te gebruiken. Hij kon op de kaart met de vingers een plaats selecteren en dan de route op die manier instellen. Wat een geluk, dat hij hier handig in is.

Wij hadden tot vanmiddag het plan, om ook de plaats / omgeving van Shirakawa-go te bezoeken. Wij hebben dat alleen niet ten uitvoer gebracht vanwege het weer. Je raadt het nooit, er lagen bergen sneeuw in de berm en op de bergen. Wij hebben zelfs skiërs gezien. Wij reden namelijk in de Japanse Alpen.

Onderweg al rijdend, zag Stijn opeens een aap in de boom zitten. Uiteraard hebben wij de auto aan de kant van de weg gezet en zijn wij met camera’s in de aanslag naar deze aap gelopen. De aap had niet zo veel zin in ons en zette het op een lopen en springen. Samen met zijn familie, die wij nog niet gezien hadden. Overal voor ons renden de apen de bergen in. Nou vergeet het dan maar om een foto te kunnen nemen. Daarnaast was het ook niet echt een veilige plek om foto’s te kunnen gaan maken. Ik heb er gelukkig eentje met een telelens kunnen maken.

De Japanse alpen liggen dus nog deels in het sneeuw. Hier en daar zie je Japanse huizen aan de zijkant van de weg staan. De huizen zijn met donkere bruine dakpannen en mooie bewerkte houten voorgevels. Verder vind ik het eerlijk gezegd hier en daar een rommeltje qua bebouwing. De meren zijn hier groen, dat moet een erg mooi gezicht zijn in de zomer.

Onderweg kom je hier en daar nog leuke restaurants en winkeltjes tegen. Je rijdt hier ook in erge oude spooky tunnels.

Uiteraard hebben wij onderweg in een restaurant als lunch weer Ramen gegeten. Mjammie was het. Nou klinkt het alsof wij niets anders meer eten. Ramen heb je in diverse smaken. Dit is dan met verschillende groentes, kruiden, vlees of kip op soepbasis. Allemaal met een soort van dikke slierten erin. Dit zijn dan een soort van bami / mi slierten. Er is dus veel variatie

Nu zijn wij in Takayama, onze overnachtingsplaats. Het hotel dat ik had uitgekozen is echt ideaal.

TIP; Hotel Takayama Residence.

Het is centraal gelegen. De voorzieningen in mijn studio zijn echt heel fijn. Ik heb een supersonische was en droogmachine in 1. Dat was even fijn om onze sokken, ondergoed en kleding te wassen. Het was alleen een hele uitdaging om het juiste was en droogprogramma te vinden. Kijk het filmpje maar. Haha dit is toch niet te doen.

De wc is ook een leuke. Er zit een wasbak boven het reservoir. Als je doortrekt, vult het reservoir zich met water, alleen hier dan via deze kraan die boven het reservoir zit. Je kan dan hier je handen gaan wassen, nadat je doorgetrokken hebt. Het water wordt dan zo herbruikt voor je volgende boodschap. Zie filmpje. Ook hier is de bril heerlijk warm

Onze keuken is ook van alle gemakken voorzien, maar daar wil ik nu echt niet zijn. Ik ben met vakantie en dan ben ik zeer allergisch voor een keuken 🙂

Vanavond hadden wij een leuke onverwachte afsluiting van de avond. Ons avondje uiteten was een heel apart gebeuren. Onze receptionist van het hotel had een aanbeveling gegeven voor een restaurant dichtbij.

Toen wij daar binnenkwamen kwam kwam er een kribbige dame op ons af. Bits zei ze, shoes off. Nou dan sta je even raar te kijken. Zitten wij wel in een restaurant vroeg ik nog. Hai zei ze. Ja op z’n Japans. De vloeren hier waren prachtig en glommen enorm, je zag niemand zitten en er was geen ruimte met stoelen en tafels. Vandaar onze twijfel. Nou dan de schoenen maar in de kast en wij mee op sleeptouw met deze gezellige serveerster. Zie verder mijn uitleg in het filmpje.

Morgen gaan wij Takayama verkennen, door naar Shirakawa-go en dan naar Nakatsugawa voor onze overnachting.

22 maart – De Japanse Alpen

Dit is onze route voor vandaag.

Eergisteren dacht ik nog van, nou ben ik hier helemaal voor naar Takayama gereden. Ik had mij van deze plaats zo veel voorgesteld. De stad die ik tot nu toe had gezien, in 10 minuten rondrijden, leek totaal niet op mijn eigen waarschijnlijk gecreëerd beeld van deze plaats.

De Alpen vond ik nou ook niet echt om over naar huis te schrijven. Hoe moet ik dit dit gebied ooit nog gaan aanraden aan mijn toekomstige klanten. Het was maar goed, dat wij ook het gebied Shirakawa-go op ons lijstje hadden staan. Dan al die regen, die wij ’s middags hadden. Ik werd er zo ontmoedigd door.

Maar wat had ik het gelukkig mis. 

Vanochtend waren wij vroeg op gestaan voor onze wandeltocht door de stad heen. in het hotel lag er namelijk een stadsplattegrond. Op de plattegrond stonden wel 3 wandeltochten met allemaal bezienswaardigheden. Nou joh, hier werd ik helemaal blij van. Dus toch een bijzondere stad! Het weer was perfect. Echt lente weer. Dat wordt een mens echt blij van. Ik kreeg er weer helemaal zin in.

Voor de rivier lag de moderne stad en hierachter dan de oude stad.

Ons beginpunt zou dan de ochtendmarkt zijn. Hier moesten wij ook nog even ontbijten. Deze markt stelde geen fluit voor. In de straat waar de markt stond, waren wel wat gezellige winkeltjes, eetkraampjes en restaurantjes hier en daar.

In een van deze hebben wij een heerlijk ontbijt genomen. Ik aan de scones en Stijn aan de omelet met een berg rijst en smurrieburrie eronder.

Moet je kijken hoe handig dit weer is. In speelhallen, restaurants, cafés vind je deze manden naast je stoel of onder je tafel. Hier kan je dan je tas en jas in doen, wanneer je daar bent. Dan blijft alles hygiënisch. Waarom hebben wij dat nou niet in Nederland? Dit is toch een super oplossing.

Toen wij klaar waren zijn wij het oude gedeelte van de stad ingetrokken. Dit was echt een sfeervol gedeelte wat vol stond met traditionele Japanse huizen en hier en daar tempels. Dit filmpje hieronder was bij een tempel boven tegen een berg aan. 

In de huizen/gebouwen zijn tegenwoordig winkels of eetgelegen gevestigd. Ook zagen wij een wijnproeverij of knutselstudio’s hier en daar. Deze plaats is dus zeker een aanrader waard.

Weet je waar dit hier links voor is? Nee? Dan zal ik het kort en krachtig proberen uit te leggen. Als je bij de tempel, tegen een kleine betaling, een lootje trekt, krijg je een soort van voorspelling. Dit kan positief of negatief zijn. Is het een negatieve, dan knoop je het gewoon om het rek heen en dan ben je er vanaf. Zo simpel als wat.

Dit hierboven stond links voor de tempel.

Hieronder een impressie van deze stad.

Shirakawa-go – UNESCO werelderfgoed

Nu werd het hoogtijd om verder door te gaan naar de plaats Shirakawa-go. Eigenlijk is dit geen plaats maar een gebied. Deze regio met dorpjes is in 1995 uitgeroepen tot UNESCO-werelderfgoed en staat bekend om hun traditionele gassho-zukuri boerderijen, waarvan sommige meer dan 250 jaar oud zijn. Kijk voor meer uitleg hier.

Dit filmpje, rechts,  is genomen vanaf het Ogimachi Castle observation deck. Van dit soort bezienswaardigheden gaat mijn hart harder van kloppen 🙂

In elke winkel kan je een stadsplattegrond krijgen. Je kan dan tussen de gebouwen/winkels/huizen/tempels door wandelen. Super leuk om te doen natuurlijk. Wij waren niet in de mooiste tijd hier, althans dat is mijn mening. De droge stukken land zijn normaal gesproken sawa’s. Wij hadden nu het voordeel, dat er heel weinig toeristen waren. Tja zo heeft elk nadeel zijn voordeel. Ik vond het nu in ieder geval al erg prachtig.

TIP bezoek dit gebied in deze periode;

De tekst heb ik even gepikt van een andere site sssst niet verder vertellen hoor 🙂

Lente

De lente wordt gezien als een van de beste jaargetijden om Japan te bezoeken vanwege de kersenbloesem. Ook Shirakawago is rond deze tijd prachtig gekleurd door de kersenbloesem. Daarnaast heb je nog kans op witte bergtoppen, terwijl de omgeving langzaam groen begint te kleuren. Vanaf mei start de bevolking weer met het beplanten van de rijstvelden waardoor de omgeving nog groener kleurt.

Zomer

In de zomer kleurt de vallei van Shirakawago helemaal groen. De vallei is in dit jaargetijde gevuld met bloemen. Het weer is dan aangenaam in de regio met een gemiddelde temperatuur tussen de 15 °C en 27 °C. Vanaf juli komen de vuurvliegjes terug naar het dorps waardoor je ‘s nachts kans hebt op een magische lichtshow.

Herfst

De herfst is ook een populair seizoen om Shirakawago te bezoeken. Dit komt door de kleurrijke herfstbladeren- die aan de bomen hangen. Dit geeft prachtige beelden en Shirakawago is een van de beste plekken in Japan om dit natuurlijke fenomeen te zien.

Winter

In de winter kan het heel erg koud worden in Shirakawago. Toch wordt het gezien als een van de beste tijden om de plek te bezoeken. Het dorp word namelijk bedekt met een dik pak sneeuw waardoor het een magische uitstraling krijgt. Het is dan echt alsof je in een sprookje rondwandelt in deze tijd.

Ook hier zijn weer de nodige souvenirs gekocht 🙂  Stijn heeft ook nog wat huizen bezocht. Deze kwamen namelijk voor in de animatie serie Higurashi no Naku Koro ni die hij heeft uitgekeken.

En alle mooie momenten komt natuurlijk een einde. Wij moesten nu nog naar Nakutsagawa rijden. Dat ligt op zo’n 3 a 4 uur rijden afstand hier vandaan. De terugweg had ik zonder tolwegen genomen, omdat ik nu de Alpen wilde zien en niet alleen maar tunnels in en uit wilde rijden. Hier konden wij nu zien, dat de lente hier zijn aantreden neemt. Eindelijk zien wij hier en daar de bomen in bloei gaan staan.

23 maart – The post towns of Japan. 

Dit is onze route voor vandaag.

Vandaag staat deze wandeltocht op onze programma.

Je hebt hier geen plattegrond of kaart voor nodig. De wegbewijzering is hier heel goed.

Sodeju er is regen voorspeld voor vandaag. Gelukkig pas om 12 uur. Dat hield wel in, dat wij ons programma voor vandaag moesten gaan aanpassen. Wij hadden namelijk een twee uur durende wandeltocht van 8 km in de Kisoevallein op het programma staan. De wandeltocht tussen Tsumago en Magome, moet onderweg de post towns. Mijn ervaring is, is dat het altijd langer duurt, dan het aangegeven staat. Zie hier voor meer informatie over deze route.

Vanochtend moesten wij dan toch weer vroeg uit de veren. Veren??? nou ik kan je zeggen, ik sliep op een betonnen bed met stug beddengoed. Maar goed, dat wij gingen wandelen, dan kwam alles wel weer los in dat stramme lichaam van mij 🙂

Je kan er namelijk voor kiezen om vanaf boven naar beneden te lopen of andersom. Uiteraard wilde wij het makkelijkste traject. Natuurlijk kon ik de weg weer eens niet vinden en zat ik opeens in Magome in plaats van Tsumago. Later waren wij super blij hiermee, want wij liepen grotendeels de route naar beneden toe.

Je begint met een soort van tegelpad en als je dat maar blijft volgen, blijf je mooi op de route. Op elk punt van oversteken of kruispunt staat netjes aangegeven waar heen te gaan.

TIP; bekijk eerst het stadje Magome of Tsumago voordat je gaat wandelen. Hierna geloof je het vaak wel. Check hoe laat de bus gaat. Deze heb je nodig om je terug te komen naar je beginpunt. Kosten van de busrit waren iets van eur 4,50 per persoon.

Wij waren kort voor de start even het stadje Magome ingelopen. Hu zei Stijn er zitten hier beren. Je kan allemaal belletjes kopen. Nou dat wordt opletten dan. Maar laat de Japanners hier nou ook weer iets op gevonden hebben. Onderweg om de zoveel 100 honderd meter stond er een paal met een bel eraan. Nou gewoon even een ruk geven aan die bel en al de beren zijn weg. Soms schrok ik mij helemaal de rambam als er weer een wandelaar ergens aan die bel trok. Tja zo zou ik nooit een beer kunnen zien. Zucht…. 🙂

Onderweg loop je door de mooie natuur.

Bamboebossen, bergen, watervalletjes hier en daar, stromende riviertjes en de post towns. Super leuk om te doen. Jammer genoeg stond er nog maar heel weinig in bloei.  Hieronder zie je een post town

En dit zijn de bamboebossen, dat je aan de zijkanten van de wandelpaden kan zien. 

Vanuit zo’n bos wandel je dan zo weer door een post town heen. 

De bomen beginnen zo langzaam aan in bloei te staan

De wandelroute is goed te doen. Voor mindervaliden zal het denk ik geen doen zijn. Klimmen, heuvels op en af en veel los liggende stenen zijn de uitdagingen.

Je komt door kleine dorpjes heen, waar je naar het toilet kan, Japanse thee kunt drinken, wat kan gaan eten of even kan gaan uitrusten. In een van die durpjes werden wij uitgenodigd bij een meneer in zijn huis. De vuurhaard stond aan en wij kregen een heerlijk kopje Japanse thee van hem. Dit bleek gewoon warm water te zijn. Of hij was de thee vergeten erin te doen of hij heeft zich rot gelachen, omdat hij een grap heeft uitgehaald. Ik had niet de indruk, dat het om een grap ging. Ach wel humoristisch toch. Ik vond het zo lief van die man, dat hij ons uitnodigde en dit aan ons gaf. Daarnaast konden wij zo’n huis eens goed van binnen bekijken.

O nee hè

Na een half uur weer op weg te zijn, kwam Stijn erachter, dat hij zijn rugzak vergeten was. Grrrrr. moesten wij weer de hele berg terug op. Goh ik heb nooit geweten, dat Stijn hard kon doorlopen. Nou weer wat geleerd vandaag. Hahahaha. Gelukkig had geen van de andere wandelaars de rugzak meegenomen. Zo zie je maar weer, dat een wandeltocht altijd langer duurt, dan je inplant.

Onderweg hebben wij ook nog een watervalletje en verder een prachtige natuur gezien. Bijzonder vond ik het bamboebos. Wat een dikke stokken zijn dit en wat zijn er hier veel.

Dan hier en daar de bloesembomen, zoals ik deze noem. Wat moet het hier mooi zijn, als alles in bloei staat.

Dan hier en daar de bloesembomen, zoals ik deze noem. Wat moet het hier mooi zijn, als alles in bloei staat.

Onze eindplaats Tsumago was ook erg leuk. Het werd minder leuk, toen wij zagen, dat wij 1,5 uur moesten wachten op ons bus. Buiten lopen was geen doen meer, want inmiddels goot het. Een taxi is trouwens iets van eur 30,00 voor een stukkie van 15 minuten autorijden. Dat gaat echt tegen mijn principes in, dus dan maar een toko in en het on aangename aangenaam maken 🙂

De bus was een prima optie. De chauffeur zat keurig netjes in pak en reed met wollen handschoenen aan. Hij kon zo naar het altaar lopen met zijn bruid.

Nu was het weer hoog tijd om naar Kioto te gaan. ’s Avonds zijn wij terecht gekomen in een leuk familierestaurant. Dat bestaat hier dus ook.

Ons hotel nu, is mega groot. 5 receptionisten stonden iedereen in te checken. Er was 1 bord met vermelding van alle parken en hoe de bloesemstand, per park, op dit moment is. 

Ook kan je hierop aflezen welke tempels er ’s avonds verlicht zijn.

Wij gaan het weer druk krijgen hier. Wij blijven 4 vier nachten in Kioto, tijd genoeg dus. Maar morgen gaan wij eerst uitslapen daar zijn wij echt aan toe.

24 maart – Kioto met de tempels, Gion en de bloesembomen

Eindelijk ben ik in mijn hotel terug, na de hele dag op pad te zijn geweest. Ik heb echt geen voeten meer over. Jaja ik word ook een daggie ouder of doen wij gewoon te veel. Stijn hoorde ik vandaag soms ook zuchten en kreunen, dus ik denk het laatste. Je loopt wat af op een dag. Daarnaast is het slenteren, in een stoet mensen, in een smalle straat en in de tempelcomplexen ook erg vermoeiend. Dan alle indrukken die je op doet, dat maakt je gewoon moe. Maar mij hoor je niet klagen, want wij hebben zulke mooie dagen. Je kijkt je ogen uit hier. Buiten de bezienswaardigheden is het alleen al leuk om naar die Japanners te kijken. Prachtige Japanners met klederdracht zie je voorbij gaan. Soms lopen er cosplayers er tussen of hele excentrieke personen. Kortom je komt ogen te kort hier.

Vanochtend hadden wij eerst een overvolle busrit naar het oosten van de stad. Stijn was er al gauw klaar mee. Te veel mensen in de bus en het gedoe met er weer uit zien te komen. Waar was nou die fijne metro van Tokyo. Voor iemand met autisme is het dus een hele omschakeling. Ook de oude stad was even een omschakeling voor Stijn. Hij had zich er iets anders bij voorgesteld. Ik weet, dat Kioto heel mooi wordt weergegeven in alle social media berichten en dat veel bezienswaardigheden een stuk uit elkaar liggen. Dat is natuurlijk opgenomen zonder toeristen en bezoekers in de straat. Dus ja dat is geen realiteit in het dagelijkse leven. Hij had schijnbaar in zijn hoofd zijn hele eigen stad Kioto gemaakt. Toen hij vertelde hoe het eruit zag in zijn verbeelding, moesten wij samen er wel om lachen.

Je struikelt hier letterlijk over de tempels heen. Toen wij uitstapten bij de bushalte, konden wij gelijk al doorlopen naar de tempel van Yasaka. Dit was echt een plaatje met hier en daar van die prachtige bloesembomen.

Niet wetende liepen wij vanuit dit tempelcomplex zo het mooie natuurpark Maruyama Park in. Deze stond ook op mijn to do lijstje vandaag. Op het bord, in ons hotel, stond namelijk dit park aangegeven met de meeste bomen in bloei. Nou dat heeft Stijn geweten. Maaaam houd nou eens op met die foto’s van die bomen te maken. Hoeveel wil je er nog maken? Klaar nu hoor! Okay okay wij gaan nu echt. Eh Stijn…. deze boom ook nog even.

Vanuit hier zijn wij door de oude stad Gion op weggegaan naar de volgende tempel. Dit was de Kiyomizu tempel. OMG wat een mensen hier. Hup blik op oneindig en mee met de stoet. Nou dat viel gelukkig mee. Wat een prachtig gebied, zie foto’s.

De oude stad is prachtig. Je moet alleen de massa mensen even weg denken. Maar eigenlijk is dat toch ook een meerwaarde. Al die Japanners in die kimono’s. 

Dat is zo geweldig hier. De Japanners die mooi willen flaneren en hier en daar zich zelf op de foto zetten. Dat is echt komisch om te zien. Dan gaan zij raar staan met de v vorm vingers naast hun gezicht en trekken van die rare glimlachen. Dan die kinderstemmetjes die zij dan opzetten. Echt hilarisch.

Ik vind vooral die koppeltjes prachtig om te zien of die kleine ukkies in klederdracht.

Even een doorkijkje aan de zijkant van de straat.

De straat van bovenaf

Ook zijn wij nog in de befaamde Star Bucks geweest. Dit is in een origineel Japans huis / gebouw.

Nu werd het even een uitdaging. Wij hadden nu als doel, de meest gefotografeerde plek in Japan zien te bereiken. Dat is is de Fushimi Inari-taisha. Deze plek is wereldwijd bekend om zijn prachtige rode houten bogen/poorten die torri’s heten. Torri’s zijn heilige poorten die naar een tempel leiden.

Fushimi Inari-taisha staat op de werelderfgoed lijst van UNESCO en is één van de must see bezienswaardigheden in Kyoto. Dus dat wilden wij natuurlijk ook zien.

Nou daar hebben wij ons uiterste best voor gedaan. Een uur voor gewandeld. Dit zijn dan de meer moderne wijken van Kyoto.

En uiteraard bezochten wij ook de tempels waar wij dan toch toevallig langs liepen.

Nu was de dag toch echt klaar. Naast het tempelcomplex was er metro en die kon ons naar het cs van Kyoto brengen. Daar de bus weer in. Het mooie hier is , dat iedereen die de bus in wil in een rij moet gaat staan. Hele linten met mensen zie je dan bij de verschillende bussen staan.

Alles gaat hier volgens de regeltjes, netjes en gedisciplineerd. Jaloersmakend is dit toch. Wat een onbeschaafd volk zullen wij dan toch in de ogen van de Japanners in Amstelveen zijn 🙂

25 maart – Aap, boom en Jappie

Vandaag hebben wij gebruik gemaakt van onze bus shuttle dienst van het hotel. Zij rijden namelijk 2 x per uur naar het CS van Kyoto en weer terug. Dat is echt luxe. De lokale bussen zijn op zich goed te doen hoor. Alleen het uitstappen gaat er soms bruut aan toe. De mensen duwen elkaar gewoon aan de kant. Of je nou jong of oud bent. Aan de kant is aan de kant, zo niet, dan geef ik je gewoon een zet. Die mentaliteit is gewoon te erg voor woorden. De bestuurders van de bus zijn erg aardig en ook wel behulpzaam als je hen iets vraagt. Maar snap je het niet binnen een minuut of 2, dan moet je de bus uit en wel snel. Het is ook niet handig. Iedereen moet via de midden deur erin en als je eruit wil, moet je door de hele menigte door naar voren. Hier gooi je dan wat munten in een apparaat en dan heb je je busrit betaald. Of je laat je mobiel of ticket zien. Niemand komt er dus aan de voorkant in. Je gaat hier dus alleen uit. Wij zitten altijd voorin en zien deze chaos van dichtbij. Ik moet er niet aan denken, om helemaal achterin te zitten.

De Japanners zijn allemaal heel beleefd en bijna tegen het kruiperige af in de dienstverlening. Maar in de buitenwereld werkt het toch heel anders. Deuren openhouden voor iemand, of aan de kant gaan, opstaan voor ouderen in de bus, dat zie je niet gebeuren. Heel tegenstrijdig dus.

Vandaag hebben wij om deze reden dus gekozen voor het metrosysteem. Er zijn hier maar 2 a 3 lijnen in de stad, dus veel keuze is er niet. Gelukkig hadden wij een rechtstreekse lijn naar waar wij wezen moesten. Dat was naar het bamboebos en Monkey Forest.

Onderweg nog een mooie boom gescoord.

Vanaf het metrostation is het maar een klein stukkie lopen naar het bamboebos. Ik had door een negatieve recensie, over dit bos op internet, mij er niets meer bij voorgesteld. In de recensie stond, dat het bos weinig voorstelde. Ik laat mij nooit door negatieve recensies tegenhouden, want iedereen heeft toch zijn of haar eigen mening over iets.

Mijn eindconclusie; ik vond het wel leuk. En het is erg indrukwekkend hoe hoog die stokken kunnen worden. Dan te bedenken, wat inheemse stammen op onze aardkloot allemaal hiermee kunnen bouwen. Je kan het zelfs eten. Hoe bijzonder is dat. Het was zelfs mogelijk om een foto van dit bos te maken zonder mensen erop.

Gelukkig vonden wij nog een straatje aan de rechterzijde van het wandelpad vinden. Hier mocht je niet komen, omdat het een privé terrein was. Ach een paar pasjes erop mag toch wel. Zie hier dan het resultaat. 

En ook hier heb je van alles in de zijpaden. Dit is een tempel.

En deze begraafplaats ligt hier ook in het bamboebos. 

Vanuit het Bamboebos kan je door een prachtig park wandelen richting de rivier naar beneden. Het Monkey Forest bevindt zich namelijk aan de andere kant van de rivier. Het park was heerlijk rustig en ook hier waren de bloesembomen volop aanwezig. Stijn was er maar bij gaan zitten, want die dacht, daar gaat moeders weer met haar fototoestel.

Bij dit park werden wij verrast met een observatiedek. Ik was namelijk door alle bomen aan het wandelen en aan het fotograferen en ja dan kom je soms in de uithoeken van een park terecht. Wat een uitzicht.

Je kan hier boottochten over de rivier maken of zelf een bootje huren. Op zaterdag is het hier the place to be voor tieners met hun ouders.

Langs de rivier is het ook erg mooi. 

Maar wandelen en fietsen langs de rivier kan ook. Bij het station hebben wij diverse fietsenverhuurders gezien. Wij zijn hier heerlijk wezen wandelen. 

Wij moesten even goed zoeken naar de ingang van het Monkey Forest, want die ligt letterlijk verscholen tussen de bosjes.

Ik ben sowieso geen fan van dierenparken, maar hier waren de apen in de vrije natuur en daarbij was er boven op de berg een mooi uitzicht op Kyoto stad. Nou vooruit dan maar 🙂

Het pad naar boven duurt iets van 20 minuten. Het gaat via hellende paden en trappen.

Het is goed te doen, voor personen zoals ik.

Tijdens het laatste stukje dat je naar boven loopt, krijg je instructies, via luidspeakers te horen, wat je niet mag en moet doen. Geen oogcontact maken, geen cameralens dicht op de aap richten, geen eten geven en niet op je hurken zitten.

Als je boven aankomt heb je een prachtig uitzicht over de stad. De apen lopen hier en daar er los tussen. Er zijn bewakers aanwezig die de apen in de gaten houden. Deze mogen niet te dicht bij de mensen komen. Geen enkele persoon komt uit zichzelf dichtbij zo’n aap. De aap is ook niet geïnteresseerd in de mensen en gaat gewoon zijn of haar eigen gang.

Zoals deze aap, die heerlijk aan het doezelen was boven ons wandelpad naar boven toe.

Of je gaat gewoon even lekker scharrelen in de modder

Deze bewaker was op de uitkijk naar indringers.

De kust was veilig en zij waren al uitgekeken op ons toeristen, nou dan maar even in rustmodus. Lekker happie erbij mjammie vlooien op het menu.

Ik heb te lang in de zon gezeten en nou is mijn kop verbrand enne ik heb ook topless gelegen.

Is dat nou het kuurbad waar ze het over hadden. Het water is te koud en er zijn geen handdoeken meer. Nou ik ga er echt niet in vandaag.

Gaat ie nou het water wel of niet in? Zeg eh schiet eens op. Ik heb niet de hele ochtend de tijd om jou in de gaten te houden.

Nou ik ga nog maar even een tukkie doen.

Dat is wel heel wat anders, dan op Bali in het apenbos. Daar krijg je mij met geen stok naar toe. Daar springen de apen in je nek, proberen zij eten te zoeken in je zakken en tas en pikken zij van alles wat los en vast zit. Daarnaast ben ik altijd bang voor bijtincidenten met als gevolg een spoedrit naar het ziekenhuis vanwege een eventuele rabbies besmetting.

De apen kunnen zelf komen en gaan. Er zijn dus geen afzettingen hier. Het zijn wel grappige dieren om naar te kijken. Een aap ging helemaal los in een boom. Een hoop geschud en geslinger in die boom.

Daarom ben ik toch weer erg blij met de Japanners. Ook hier is het weer goed geregeld. Bewaking is volop aanwezig en op de hoek stond er een apen McDonalds. Hierdoor waren de apen niet in ons mens geïnteresseerd en komen zij ook niet op je springen om op zoek te gaan naar eten.

Hier binnen kon je pinda’s aanschaffen en dan de apen voeren door de gazen roosters heen. Zo voorkom je dan bijtincidenten

Hier nog even het uitzicht op Kyoto stad.

Na genoeg foto’s gemaakt te hebben, zijn wij terug naar beneden gegaan. Het was zo al weer 14.30 uur. Wij zijn uiteraard weer aan de noodles gegaan, nee geen ramen dit keer maar Udon. Ook lekker hoor. De Japanse thee erbij kon mij niet bekoren. Dat is dus not my cup of tea haha.

Nu werd het tijd voor ons bezoek aan een van de mooiste tempels hier in Kyoto. Dit is ook één van de 17 locaties in Kyoto die op de UNESCO Wereld Erfgoed lijst staan. De Kinkaku – Ji tempel. Alles wat geel gekleerd is, is bladgoud. Uitleg over deze tempel kan je hier vinden. Ook dit was weer betoverend mooi. Niet alleen de tempel maar ook de parken waarin de tempels liggen.

En wat was het heerlijk rustig hier. TIP; ga hier rond een uur voor sluitingstijd naar toe. 

En wat een geluk hier vandaan ging er een rechtstreekse bus naar het cs van Kyoto. Daar heb ik deze onderstaande foto nog even gescoord. De Kyoto Tower. Het is hier al vroeg donker.

Aan de overkant van ons hotel zat een familierestaurant en daar konden wij gelukkig terecht. Alleen 25 wachtenden voor ons. Gelukkig duurde het maar 30 minuten, voordat wij aan tafel konden gaan. Wat een heerlijk vlees hadden zij hier. In maanden had ik geen hamburgers met friet gegeten. Als je hier friet bij je eten krijgt, moet je niet veel verwachten. Ik heb mijn frietjes even geteld. Dit waren 10 stengeltjes haha. De mensen zijn klein hier, maar ook de maaltijden dus. Ik val hier gewoon af in dit land. Mooie bijkomstigheid.

Aan de overkant van ons hotel zit een familierestaurant en daar konden wij gelukkig terecht. Alleen 25 wachtenden voor ons. Gelukkig duurde het maar 30 minuten, voordat wij aan tafel konden gaan. Wat een heerlijk vlees hadden zij hier. In maanden had ik geen hamburgers met friet gegeten. Als je hier friet bij je eten krijgt, moet je niet veel verwachten. Ik heb mijn frietjes even geteld. Dit waren 10 stengeltjes haha. De mensen zijn klein hier, maar ook de maaltijden dus. Ik val hier gewoon af in dit land. Mooie bijkomstigheid.

Weten jullie nog, dat ik het over die grappige Japanse stemgeluiden.

Dit is precies wat ik bedoelde. Tijd dan graag op 3.29 zetten. Whaha precies zoals hij het zegt, is het

26 maart – Kioto stad

Vandaag hadden wij een rustige dag. Het was namelijk druilweer. En als het hier regent, dan blijft het gewoon de hele dag regenen. Althans dat is onze ervaring tot nu toe. In Kioto hebben wij alle to do punten gehad. Wij hoefden er niet meer op uit, wat dat betreft. Daarnaast gaat mijn werk, als reisagent, ook gewoon door. Dus ik moest ook even aan de slag voor mijn klanten, want die willen ook graag op reis. Verder had ik mij verdiept in de route voor morgen. Morgen gaan wij namelijk naar het Nationale Park Nara voor de herten. Dan gaan wij verder naar Hashimoto waar onze overnachting is, met onderweg een bezoek aan de beroemde tempels van Koyasan.

Uiteraard kon ik niet stil zitten vandaag. Wat zouden wij nu eens gaan doen. Nou gewoon in de google balk intikken; Kioto met regenachtig weer en ja hoor bingo. Er kwam uit Nishiki market. Dit is een overdekte marktstraat waar je lokale delicatessen kan vinden. Nou dat wilden wij wel zien en uitproberen.

Eindelijk naar binnen, lekker droog.

Nishiki market is echt een aanrader. Hier kan je nou eens alle lokale happen uitproberen. Van hartig tot zoet. Je kijkt je ogen uit hier. Ook wij hebben hier wat hapjes uitgeprobeerd.

En hier wat lekkernijen, die hier te krijgen waren.

Dit hierboven is Dango. Dango, klik hier voor wat dat is.

Dit hiernaast is een krab stick. Deze was overheerlijk

Hier heb je ook hele leuke piep kleine restaurantjes aan weerzijden van de straat. Deze zitten altijd overvol. Het is namelijk not done om al lopende te eten. Dat wordt ook in de speakers omgeroepen. Niet lopen met eten! Vandaar dat hier dus altijd een drukte van belang is.

Er waren aan weerzijde van deze markt ook straten met “normale”winkels. En ook hier worden gewoon tempels tussen de winkels gepropt.

Uiteraard hebben wij hier in een van de restaurants gegeten. Het is altijd weer spannend wat je dan te eten kan krijgen. Ook deze avond zijn wij beland in een familierestaurant. Moet je kijk hoe dit gaat hier. Bedenk even, dat de bediening hier geen woord Engels spreekt. Hoe handig is dit dan.

Ik had gekozen voor een soort van Japanse lasagna. In plaats van bladerdeeg heb je dan rijst in je gerecht

Om bestek hoef je ook niet te vragen, daar is ook over nagedacht. Handig die bakken.

Hilarisch die toiletten hier in het Japanse restaurant. Ook daar is weer over nagedacht. Zij hadden hier keiharde muziek in je wc hok. Je kan dan lekker kletteren, knallers laten of weet ik veel doen, zonder dat iemand je op de gang hoort. Subliem toch.

Vanuit hier zijn wij weer terug gegaan naar ons hotel. Dit was onze laatste dag in Kioto. Wat een mooie afsluiting.

27 maart – Bambi voeren en opzoek naar de tempels

Vanochtend zijn wij bijtijds vertrokken, want wij hadden twee bijzondere bezienswaardigheden voor vandaag op ons lijstje staan. Het Nara Nationaal park voor de herten en de tempels in het gebied van Koyasan.

Dat tanken hier is soms wel een uitdaging. Niet dat het moeilijk is, maar mijn credit card wordt soms geweigerd in de automaat. Geen idee waarom. De personen die daar werken kunnen je dan niet verder helpen, door de taal barrière.

Vandaag kwam ik wel een heel bijzonder tankstation tegen. Ik wist dat het een tankstation was, maar waar waren die pompen nou gebleven? Nou eh gewoon aan het dak vast.

Dit was onze route vandaag

Herten in het Nationale Park Nara

Nou dat noem ik nog eens een aanfluiting, die herten in dat park. Het voelde net alsof wij in een kinderboerderij stonden en geitjes aan het voeren waren. Hahaha. Ach het was wel grappig om het in het echt te zien. Bij diverse standjes kan je een stapel koeken kopen voor ca. eur 1,40 en dan kan je de herten gaan voeren. De herten buigen dan voor je en als beloning ontvangen zij dan een koek. Zo werkt dat hier. De herten lopen in een enorm groot park tussen de mensen door en liggen ook te lekker te luieren. Ook hier was er weer een mierenmassa. Veelal eigen inwoners en hier en daar wat toeristen.

Het stuk rijden tussen Kioto en Nara is een verschrikking. Wat een lelijk gebied. Industrie en een rommelige infrastructuur. Totale geen gezelligheid at all. De dalen zijn volgebouwd met lelijke huizen (mijn mening sorry) en de bergen zijn heel in de verte te zien. Dus daar hoef je het niet voor te doen. Dan ga je eindelijk de bergen in en dat is dan ook letterlijk, dus je uitzicht is nihil en het mooie rijden is er dan ook niet bij.

Het mooie rijden kwam pas bij de afslag Koyasan. Hier konden wij een mooie route in de bergen rijden. Koyasan wordt beschouwd als een van de meest heilige plekken van Japan. Het sfeervolle plaatsje huisvest Japans grootste begraafplaats. Heel Koyasan is een aaneenschakeling van tempelcomplexen. De gehele plaats is beschermd als UNESCO-werelderfgoed. Meer uitleg over dit gebied is hier te vinden.

Hier hebben wij prachtige tempels in alle kleuren en maten gezien.

Ook zijn wij 1,5 km heen en terug wezen wandelen op de begraafplaats. Hoe indrukwekkend was dit. Verlichte lantaarns aan de zijkanten van het pad. De licht schakering, de hoge bomen, beelden en noem maar op.

Aan het einde van het pad zijn wij nog een tempel in geweest. Zoooo indrukwekkend was deze tempel. 100-en lantaarns aan het plafond en een boeddhistische monnik was aan één stuk door gebeden aan het opzeggen. In een snelheid waar ik niet aan tippen kan. Nou dat zegt wel wat. Dan de hele setting binnen, prachtig mooi gewoon. Betoverend kan ik beter zeggen. Het was binnen verboden foto’s te maken. Deze twee foto’s zijn dus niet van mij. Ik moest het even laten zien. Gelukkig kon ik de foto’s op internet vinden.

TIP, wil je iets heel bijzonders? Overnacht dan in een van deze tempels/kloosters. Deze heten de Shukubos. Verwacht geen luxe.

Na dit tempel bezoek moesten wij haastig teruglopen. Niet uit tijdsbestek hoor, maar het werd kouder en kouder. Wij hadden geen jassen aan. Alleen maar een dun t shirtje met een vest erover. Het was hier een stuk hoger gelegen gebied en al aan het einde van de middag. Wij wisten niet van het bestaan van deze tempel en waren alleen maar op bezoek bij de doden. Hier spraken wij nog Engelsen en die vertelden ons over deze tempel. Zij was er bijna van gaan kwijlen. Nou dat klonk als een must see in het kwadraat en dan bedoel niet haar gekwijl hahaha.

Nu was het dan echt tijd om naar Hashimoto te gaan. Kacheltje in de auto aan en hoppa op weg met die hap.

28 maart – Osaka

Dat is wel apart al die snelwegen hier in de binnenstad. Waar wij, in Nederland, steeds meer snelwegen onder de grond gaan aanleggen, doen zij dat hier boven de grond. De snelwegen gaan kriskras door de hele stad heen. De ene brug is net klaar en de volgende wordt al weer gebouwd.

Deze bruggen zijn niet gemaakt van beton. Wij hebben een aantal bruggen in aanbouw gezien en toen konden wij zien, dat zo goed als alles van metaal is. Hier en daar wordt het dan wel weer afgedekt met een soort van beton. Boven op het wegdek zie je dan deze naden.

Je betaalt je hier scheel aan tolgeld. Ben je de ene afslag nog niet af en ja hoor staat er weer een tolpoort. Even eur 4 aftikken, ha volgende afslag eraf en dan weer daar erop en ja hoor weer een tolpoort, weer 5,00 eur en ga zo maar door. Het parkeergeld bij de hotels valt dan wel weer reuze mee. Zo iets van eur 7,00 per dag. Zelfs bij ons Sheraton hotel, waarin wij nu verblijven.

De route tussen Hashimoto en Osaka was mooi. Mooie bergen links en rechts plus de bomen die nu allemaal in bloei staan. Helaas waren er nergens stopplaatsen om hier een foto van te maken.

Ook in deze stad autorijden viel reuze mee. De Japanners hebben in deze stad echt geen auto nodig en reizen gewoon per ov. Wij kunnen grotendeels alles per voet doen. De wijk Dotonbori ligt op loopafstand. Dat is wel heel fijn. Dan kan ik mijn gebakkies ervan af lopen.

Ik ontdek steeds meer lekkere happies hier, die ik allemaal wil uitproberen. Moet je deze maar eens zien;

Hier in Osaka zie je een heel ander publiek. Heel veel jongelui en de generatie van tiktok en Youtube. Moderne kapsels en aparte kleding. Ook zie je hier en daar Youtube sterren optreden. Microfoon aan, zingen en filmen maar. Naast de artiest staat een pilaar met een poster er tegen aan gezet. Op deze poster staat dan de artiest plus hun Youtube kanaal afgebeeld. Gisteren stond er een dame te miauwen (Japans zingen noem ik zo) en zich zelf ook op te nemen. In het publiek, pal voor haar neus, stonden allemaal jongens van een jaar of 16. Deze waren deze dame, allemaal in katzwijm met hun mobiel, aan het filmen. Sommige zwaaide even naar haar en waren helemaal hilarisch toen zij, van 1 meter verderop, terug zwaaide. Wat een andere wereld hier. Of ben ik nou gewoon niet van deze tijd. Nou ja, dat laten wij dan maar in het midden 🙂

Ook wij worden met een zekere regelmaat aangekeken, van hé toeristen. Vooral Stijn trekt de aandacht. Een lange blonde man met een vest aan, waarop Japanse tekens staan. De tekst refereert naar een of andere Japanse serie. Gisteren stonden er wat jongens, van een jaar of 17, met ons te wachten bij een stoplicht. Nou die lagen opeens in een deuk. Want hier stond hun animatie filmster Erwin. Onze eigen Nederlandse Stijn. Ik had Stijn maar even om uitleg gevraagd, want ik ken deze serie niet. Het blijkt dus, dat er 1 blond harige karakter meespeelt in die serie en die heet Erwin.

Wij zijn gisteren eerst met daglicht in de wijk Dotonbori geweest en later in de avond nog een x. Wat een giga drukte hier. Maar je moet dit echt gezien hebben. De sfeer, de gevel versieringen, de Japanse modetrends, eetkraampjes en rijen dikke slierten van mensen bij een restaurant. Je komt weer ogen te kort hier. ’s Avonds wilde ik graag terug voor de neon verlichting.

Onderweg naar deze wijk waren er een aantal parkjes hier en daar. De bomen staan nu echt allemaal in bloei hier. Ik blijf het schitterend vinden. Het is een van de mooiste tijden nu, om hiervoor in Japan te zijn.

Normaal gesproken baal ik ervan, als er stoorzenders op mijn foto’s aanwezig zijn. Nu zoek ik deze soms op. Deze man had speciaal zijn paraplu geopend, om op zijn mobiel te kunnen roeren. De zon scheen heerlijk vandaag en ja dat is dan wel een stoorzender voor als je op je mobiel wil. Zoals je ook kan zien, zijn er nog heel veel Japanners, die hun mondkapje blijven dragen. Zij zijn ook net pas van deze verplichting af.

Hier onder zie je wat straten en winkels op weg naar Dotonbori.

En toen na tig foto’s waren wij er eindelijk.

Zie hier het verschil tussen Dotonbori overdag en in de avond.

Aan de achterzijde van deze straat heb je een kanaal lopen en dit is ’s avonds een zeer geliefde plek vanwege de neonverlichting. 

En ook hier weer een verschil voor je. Overdag en in de avond.

Je kan in het kanaal een rondvaart maken. Dat hebben wij niet gedaan, want al lopend zagen wij genoeg. 

Na een uurtje rondgelopen te hebben, zijn wij richting ons hotel gegaan en hebben wij onderweg een restaurant uitgekozen. Hier waren gelukkig geen tig wachtenden voor ons. Ons uitgekozen restaurant was ook weer een hele uitdaging. Geen Engels sprekend personeel, menukaarten in het Japans en niet weten wat je bestellen moet. Op de gok hebben wij iets genomen en dat was goed bevallen.

Na alle hectische indrukken zijn wij rond 21.00 uur weer naar hotel gegaan. Morgen weer een dag Osaka. Wat zullen wij nu eens gaan doen?

29 maart – Bomen, bomen en nog eens bomen, Shinsekai en het kasteel van Osaka.

Vanochtend hebben wij eens heerlijk uitgeslapen. Er was namelijk geen ontbijt bijgeboekt in dit hotel, waarin wij verblijven. Ik vond eur 22,00 per persoon per ochtend een beetje veel geld. Dat had ik er nou niet voor over. Ik heb namelijk elke ochtend hetzelfde op mijn bord liggen. Ik varieer heus wel eens, maar over het algemeen is het altijd hetzelfde. Nou dan vind ik eur 22 gewoon te veel voor dat beetje.

Het is natuurlijk dubbel, van de ene kant mis je nu het buffet, maar je krijgt je vrijheid er weer terug. Normaalgesproken moeten wij, vanwege de ontbijttijden, hier de wekker voor gaan zetten. Tja Stijn en ik zijn geen ochtendpersonen. Niet dat wij tot 10 uur in ons bed liggen hoor. Maar 08.30 uur opstaan vind ik een prachtige tijd. Tja dan ga je een ontbijt qua tijden niet redden.

Maar goed, vanochtend moesten wij dus op pad voor een ontbijt. Onze ontbijt locatie was snel gevonden. Wij zitten namelijk naast een metro station. Hier zijn van allerlei winkeltjes en cafeetjes. Waaronder 1 waar je kan ontbijten. Stijn aan de curry met rijst en ik aan de sandwiches. Hij aan de warme chocomelk met slagroom en ik aan de koffie.

Haha ik zie dat mensie nog kijken, weet u zeker dat u het juiste heeft besteld? Eh ja mevrouw hij eet liever rijst dan brood ’s morgens en die combi met chocomelk, ach wat maakt het uit. Binnen een half uur was het leed geschied en konden wij verder op weg gaan naar het Kasteel van Osaka.

Wat een prachtig park ligt er rondom het kasteel. Weer al die mooie bomen. Foto hier foto daar. De Japanners zijn er ook massaal voor hier naar toe gekomen. En geef ze eens ongelijk. Ook die staan overal te poseren. Velen zijn er zelfs gaan picknicken.

Had je het al door? Ik kan er maar geen genoeg van krijgen haha.

Toen wij bij het kasteel aankwamen, stond mij daar toch een rij, niet normaal meer. Ja dat is het nadeel als je later op de dag aankomt. Wij waren bikkels, dus hoppa in de rij. Nou dat verliep aardig snel dat wachten. Wij moesten eerst door een soort van cabine heen voor de meeting van onze temperatuur. Hierna kwam je pas bij de ticketmachines aan. Al met al hebben wij iets van 30 minuten in de rij gestaan. Dat viel mee. Het was net alsof ik in de rij voor een Efteling attractie stond.

Het kasteel is aan de buitenkant prachtig mooi.

Maar aan de binnenkant viel het mij zo tegen. Alles modern, trappenhuis en liften. Opzich fijn voor mindervaliden dat zij hier ook naar binnen kunnen. Maar de hele charme en het authenthieke is er gewoon niet. Je vindt hier 8 etages met op 7 verdiepingen afbeeldingen, beeldmateriaal en museumstukken. Dat is interessant maar meer ook niet.

Dit vond ik erg leuk gedaan. Hier werden via diverse tv schermpjes uitleg gegeven over de grondlegger van het kasteel.

Op één verdieping had je diverse vitrinekasten, zoals je hiernaast kunt zien.

Vanaf de bovenste etage heb je een prachtig uitzicht op Osaka en het omliggende park.

Vanuit het kasteel zijn wij weer terug gegaan naar onze hotelkamer. Ik moest even werken en mijn blog bijwerken. Dat kost tijd natuurlijk en eerlijkheidshalve mijn voeten hadden rust nodig.

Wij lopen ook hier in Osaka heel wat af. Liever lopen, dan de metrostations in en uit. Je ziet meer en de stations zijn best chaotisch en druk voor ons. Op ons station naast het hotel hadden wij heerlijk onbekende broodjes aangeschaft voor onze late lunchtijd. Heerlijk zo n bananenbroodje met een vulling. Stijn die had een melonpan. Een opgepofte grote cadet die met suiker bestrooid is. Bij de Family market, die je hier overal ziet, heb ik een heerlijke aardbeiendrankje ontdekt en nu sinds vanavond de bananenmelk. Allebei zijn deze met stukjes fruit. Zal wel weer niet goed voor de lijn zijn. dat is altijd zo als ik iets lekker vind. Maar goed ik ben nu met vakantie. Thuis zwem ik het er wel weer af.

Vanavond hadden wij weer eens een ander Japans gerecht. Dit was Onabe. Bloedheet en in een grote wokpan werd dit opgediend. Gelukkig ben ik geen moeilijke eter humhum. Ik wilde niet weten wat er allemaal in dreef. Dan maar op de gok eten en dan wel zien of het wel of niet lekker is. Eindconclusie; het was heerlijk, buiten de paddenstoelen die er ook in dreven.

Na in de middag uitgerust te zijn, zijn wij weer de stad ingetrokken. Dit keer was de wijk Shinsekai aan de beurt. Wauw dit was net zo leuk en een stuk rustiger. Ook hier heb je mooie neon reclame en kan je makkelijk hapjes hier en daar bestellen zonder een uur hiervoor in de rij te gaan staan.

Het moet toch niet gekker worden. Hier in dit restaurant, van de foto hierboven, moet je je eigen vis vangen, die je dan later gaat opeten

Nu was het dan echt tijd om terug te gaan naar ons hotel. Het was inmiddels al weer 21 uur.

30 maart – Autorijdag vanaf Osaka naar Hiroshima, via Himeji

Ik wilde tikken, dit is ons meest zuidelijke punt van onze reis. Maar nu ik de kaart zie is het nu het meest westelijke punt. Maar beiden kloppen hoor. Na deze stad gaan wij terug via de kust en het binnenland naar Tokio. Maar daar wil ik nog niet over nadenken, want dan is de reis over. Ik wil mijn reis nog wel verlengen met een maand. Stijn en ik hebben besloten, mits het kan qua financiën en thuisfront ( werk etc) dat wij terugkomen voor het noorden. Het gedeelte boven Tokio. Zo goed is het ons namelijk bevallen. Maar goed wij zijn nog met deze reis bezig hahaha. Dat is het nadeel van een reisagent. In je hoofd ben je altijd met reizen bezig.

Nou deze dan ook nog ff. Wacht moeders gaat ook nog even een filmpje ervan maken.

Het kasteel is, van dichtbij, echt heel erg mooi.

De wachttijd om naar binnen te gaan, was een uur. Wij hadden niet het plan om hier naar binnen te gaan. Deze mensen hieronder wel 🙂

De Japanners in de klederdracht, nou de hondjes dan ook maar aangekleed meenemen.

Geocache

Ik had hier ook nog even de tijd om een geocache te scoren. Hoppa even de struikjes in met mijn mobiel en hebbes. De geocache zat dit keer in een roestige lantaarnpaal verstopt. Er zat een gat in de lantaarnpaal, op kniehoogte, en daaruit hing een touwtje. Deze moest je naar je toetrekken en toen kwam er een etui uit. Hierin zit dan een logboekje, pennetje, leuk hebbedingetje en soms een trackable. Mijn naam heb ik weer in heb boekje en online gelogd en ja hoor ik heb een land souvenir erbij. Ik probeer zo veel mogelijk landen in mijn online lijst erbij te krijgen. Zie hieronder mijn souvenir.

Om je even een idee te geven. Mijn souvenierlijst ziet er dan zo uit. Je krijgt deze souvenirs ook soms per staat, provincie of op speciale dagen.

Himeji

Ik baalde in de plaats Himeji, dat ik nog geen berg op de foto had gezet. Dus onderweg naar de tolweg ben ik een industrieterrein opgereden. Ha zei ik tegen Stijn moet je kijken, komt dat even mooi uit. Een metalen brug naar boven toe, waar auto’s staan. Kijk daar kan ik dan een foto maken, over alles heen, van die mooie berg daar. Mama dat kan echt niet hoor. Jawel, wacht maar af, als er iemand aankomt, dan geef ik wel even uitleg wat wij hier komen doen. En ja hoor wij stonden er nog geen minuut en daar kwam de eigenaar van de garage. Uiteraard vroeg hij wat wij hier kwamen doen. Ik zwaaide helemaal wijd uit met mijn armen en zei van kijk die bergen nou hier meneer hoe mooi zijn die. Ik wil daar een foto van maken. Uiteraard in handen en voeten taal. Die meneer zag water branden. Hij zag toch niet wat ik zag. Hij ging mee zitten turen, van wat ziet zij nou wat ik niet zie. Maar het mooiste kwam nog, zijn collega kwam ook erbij. Die werd ook reuze nieuwsgierig wat er nou op die berg te zien was. Hij meekijken whahaha. Nou de foto had ik maar snel gemaakt, want uitleg was verder niet mogelijk

Vanaf hier zijn wij 3 uur op de tolwegen wezen rijden. Door en in de bergen. Deze route was een stuk mooier dan de andere snelwegen, die wij al gezien hadden. Maar elke keer denk ik weer, wat is hier het mooie landschap kapot gemaakt. Het is hier zo volgebouwd. Hier is nauwelijks landbouw en het is een aaneenschakeling van steden. Mij zal je nooit meer horen klagen over Nederland, over hoe vol wij zijn. Wij hebben dan ook veel bebouwing, maar ons land heeft toch heel veel natuurgebieden tussen de steden gehouden. Ik prijs mij gelukkig met een huis met een tuin. Hier in Japan zie je huizen zonder tuinen en huizen met balkons die ienieminie klein zijn. De nieuwbouw flats zijn echt bijzonder om te zien. Mega breed, hoog en de buitenkant is van glas. Even op het balkon zitten op 40 hoog zou voor mij een hele uitdaging zijn whaha.

Als je mijn foto’s ziet met al die mensen erop, bedenk dan even, dat het nu een normale doordeweekse dag is. Hoe moet dit dan wel niet zijn in het hoogseizoen?

Om 18.00 uur waren wij uiteindelijk bij de voordeur van ons hotel aangekomen. Maar eh waar was die parkeergarage nou? Ik loop wel even snel het hotel in en dan vraag ik het wel aan de receptie. Die was op de 4e etage. Mwa dat gaat het ook niet worden. Ik stond namelijk dubbel geparkeerd in een drukke Kalverstraat. Gelukkig zag ik op de begane grond van het gebouw, dat aan de achterzijde van het gebouw een parkeergarage was, die van het hotel was. Nou dat is mij er een uitdaging geworden. Eenrichtingsverkeer, straten alleen voor voetgangers, doodlopende straten en een gezoek was dat. Gelukkig is het goed gekomen. De parkeergarage was een hele bijzondere, zie foto.

Onze auto is met een lift systeem omhoog gegaan en ergens op 14 hoog neergezet. Gelukkig hoefde ik er niet in te blijven zitten.  Hierna zijn wij heerlijk uiteten gegaan.

Hiroshima

Wat een rustige stad is dit in vergelijking met alle andere steden, die wij tot nu toe gezien hebben. Heerlijk gewoon. Als je hier loopt kan je je niet bedenken, dat hier in 1945 een atoombom de hele stad verwoest heeft en dat er toen zoveel mensen, 140.000 duizend, zijn omgekomen. De hele stad, die je vandaag de dag ziet, is na de 2e wereldoorlog herbouwd. Het kasteel van Hiroshima en andere gebouwen zijn dus als het ware replica’s.

Hier kan je een informatiefilmpje zien over Hiroshima en de atoombom.

Als je dit filmpje gezien hebt en je loopt in deze stad, dan kan je je er niets bij voorstellen, dat er zoiets verschrikkelijks is gebeurd.

Nu ga ik het over het leuke deel hebben. Het vandaag.  Gistermiddag kreeg ik namelijk een heel leuk bericht per messenger binnen. Hé collega ik zie, dat jij ook in Hiroshima zit. Wij ook. Mocht je het leuk vinden, dan kunnen wij straks samen een drankje doen.

Nou maar dat is even leuk. Mijn collega, uit de reiswereld, kende ik alleen van naam en via Facebook. Hoe leuk is het dan, dat je elkaar hier in Japan helemaal voor het eerst in het echt kunt zien. Zie hiernaast het resultaat.

Hierna zijn Stijn en ik op diverse locaties in Hiroshima geweest.

Bijvoorbeeld bij het vredesmonument van Hiroshima. Van wikipedia; Dit is een gebouw dat sinds 1996 op de Werelderfgoedlijst van UNESCO staat. Het is een van de weinige grotere gebouwen die overeind zijn blijven staan na de atoombomaanval op Hiroshima van 6 augustus 1945, ondanks het feit dat het gebouw zich op 160 meter van de explosie bevond. Het overeind blijven wordt toegeschreven aan het feit dat de bom op een hoogte van 580 meter tot ontploffing werd gebracht en het gebouw daardoor ‘in mindere mate’ horizontale drukverschuivingen onderging.

Na de explosie is er lange tijd discussie geweest of de ruïne niet moest verdwijnen. Tegenstanders van het behoud ervan wilden niet dat de Japanse bevolking (en dan vooral die van Hiroshima) dagelijks met de verschrikkelijke feiten en de gevolgen daarvan zouden worden geconfronteerd. Pas in de jaren zestig werd definitief besloten het gebouw te laten staan. Het is sindsdien uitgegroeid tot gedenkplaats voor het bombardement waarbij bijna de gehele stad verwoest werd.

Ook heel bijzonder een begraafplaats, of zou het een urnenplaats zijn, midden tussen de gebouwen.

Hierna zouden wij via de waterkant naar het Hiroshima castle gaan. Alleen toen zagen wij iets anders, dat ook heel leuk was. Een soort van festival. Overal stonden kraampjes en werden er heerlijke hapjes en drankjes verkocht. Je raadt het al, ook hier hebben wij iets heerlijks gegeten. Een soort van gummi iets met een poederlaag erover heen. De vulling was een soort van gemalen fruit met stukjes. Dat verkopen zij in een kleine pakketjes. Ik vond het heerlijk. Stijn zei eens en nooit meer.

Ook was er een podium met een soort van drumstellen erop. Op de rijen stoelen voor het podium zaten er al veel mensen. Ik zei tegen Stijn laten wij maar gaan zitten, want volgens mij komt er straks een mooie voorstelling.

En inderdaad kwam deze. Zie filmpjes;

Opvallend was, dat hier de Japanners geïnteresseerd zijn in waar je vandaan komt. Voor het eerst sinds dagen werden er gesprekken gestart, vanuit de Japanners zelf. Een mevrouw zag dat ik zichtbaar genoot van de muziekvoorstelling en vroeg wat ik ervan vond. Zij straalde helemaal toen ik zei, dat ik het geweldig vond. 

Ook op de markt werden wij door diverse jongeren aangesproken, met de vraag waar wij vandaan kwamen. Nou die ogen werden zo groot als schoteltjes. Uit Amesteredam! Zo grappig hoe zij dat uitspreken. Zullen zij van mij ook wel vinden als ik begin met domo arigato go zij masta. Haha ik heb het even fonetisch opgeschreven.

Na een uur deze dans en drumvoorstelling gezien te hebben, zijn wij op weg gegaan naar het Hiroshima castle. Wij hadden toen de route langs de rivier aangehouden. Wat een oase van rust hier.

Bij het kasteel aangekomen, was het ook een stuk rustiger, dan wij gewend waren. Ook dit kasteel is mooi herbouwd.

En ook hier is weer een prachtig park aangelegd.

Je zal maar gek worden van je moeder die steeds foto’s moet gaan maken. Dan weer hier wachten en dan weer daar. Nou ik ga er maar bij zitten 🙂

Vanuit hier zijn wij doorgelopen naar het Shukkei-en park. Dit is een prachtig wandelpark met verschillende Japanse planten en tuinen, zoals die er ooit waren in Hiroshima.

De Christoffel’s waren er ook.

Hier waren ontzettend veel koi karpers. Dit is een ware goudmijn hier.

Zo zagen de huizen, hier in Hiroshima, eruit, voordat de bom insloeg.

Nadat wij klaar waren met onze wandeltocht door Hiroshima zijn wij even terug gegaan naar ons hotel. Uiteraard zijn wij ’s avonds weer terug de stad in gegaan voor ons diner en de laatste winkelbezoeken. Daar hebben wij nog een lekker hapje gescoord. Een broodje met warme vanille custard saus erin. Mjammie was dat.

En opeens zei Stijn wat is dat nou daar in de verte? Hij zag iets heen en weer gaan. Moet je eens kijken wat een leuke reclame zuil dit is

01 april – Route Hiroshima naar Kurayoshi

Vanochtend had ik er helemaal zin in. Ik had namelijk op google maps gezien, dat onze route door de bergen zou zijn en dat het hier niet helemaal volgebouwd zou zijn. Maar klopt dat wel met de werkelijkheid?

Inmiddels kan ik zeggen, dat het helemaal klopte en dat wij een prachtige route hebben gereden. Hier was ik zo aan toe. Ik dacht nog van, zou Japan nog wat moois qua rijden in de natuur hebben? Het is helemaal goed gekomen. Ik heb mijn hart de hele dag op kunnen halen. Eindelijk de mooie bergroutes.

Ik heb ook nog een filmpje van de omgeving gemaakt. Dat komt op foto’s nooit tot z’n recht. Dus vandaar nog een filmpje als toevoeging op de foto’s. Zeg het maar gerust, zij kan er geen genoeg van krijgen haha.

De route liep alleen weer eens anders dan gepland.  De route op de linkerkaart was de bedoeling. Zo konden wij de vulkaan Daisen goed zien. Uiteindelijk zijn wij via de gele route gereden. 

Wij hadden geen idee waarom alles was afgezet. Er lag geen sneeuw en het weer was goed. Wij konden niet achterhalen waarom alles was afgezet. Na ja het was niet anders. Wij reden de vulkaanberg dan maar onderlangs voorbij.  Ik zei nog tegen Stijn goh het ruikt hier echt naar boslucht. Maar iets in mijn achterhoofd hield mij bezig van dat is het niet. Waar doet deze lucht mij nou aan denken. En toen wist ik het. Een open haard lucht. 10 minuten later reden wij langs een compleet verbrand bos. Hier en daar rookte het zelfs nog na. Ook zagen wij dat de brandweer hier en daar nog bezig was met hun wagens en materieel. Wellicht hebben zij de bergroutes afgesloten uit voorzorg. Bij de afsluiting stonden wel borden, maar ja dat was in de Japanse taal natuurlijk. 

De alternatieve route die wij moesten rijden was zeker geen straf. Tegen lunchtijd waren wij opzoek naar een restaurant of iets waar je kon eten en drinken. In al die bergplaatsjes was er geen restaurant of wat dan ook te vinden. Je ziet er ook bijna geen kip lopen.

Eindelijk hadden wij een supermarkt gevonden. Daar hadden wij van alles ingeslagen. Buiten stond een bankje en daar konden wij dan lekker even in de zon lunchen. Uiteraard hebben wij allemaal Japanse happen meegenomen voor de lunch. Buiten de cola dan haha.

Hierna zijn wij op ons gemak naar ons hotel verder gereden. Met als beloning toch nog een uitzicht op Mount Daisen.

Dit hieronder is dan de Mount Daisen, de vulkaan.

Wij waren bijtijds in ons hotel aangekomen en dat kwam mij even heel goed uit. Want ik kon nu mijn Japanse kimono eens gaan uitproberen. Ik ging namelijk naar mijn Japanse ons in ons hotel. Dat was nog eens fijn.

Nu ga ik mij weer voorbereiden op de route morgen. Spannend hoor, zou het weer zo’n mooie dag worden?

02 april – rijden rijden en nog eens rijden 

Vandaag zaten wij weer eens in een echt Japans hotel. Moet je onze ontbijtruimte eens zien. Hier moet je dus je schoenen uit doen, wil je daar gaan zitten. Dat is natuurlijk een gedoe om steeds je schoenen uit en aan te moeten gaan doen, als je iets wil gaan pakken. Dat hoeft niet, want je pantoffels staan al klaar. Ik moet er zelf niet aan denken om schoenen aan te doen, die een ander al aan heeft gehad. Dus wij zijn gewoon hieronder gaan zitten.

Lekker achter de gordijntjes, zodat niemand je ziet eten. Bizar toch. Zo ongezellig ook. Zeker voor agen zoals ik.

Heb je het ontbijt hier in Japan al eens gezien? Moet je eens kijken

Na het ontbijt zijn wij vertrokken richting Kanazawa. Dit was onze route vandaag.
Ik had deze route zo ingepland om weer richting het noorden te gaan en dan in 2 dagen door te kunnen steken naar Tokio. Deze route zou dan ook mooi zijn en door de bergen heen gaan. En dat klopte gelukkig. Een paar uur hebben wij de prachtigste bergen gezien en reden wij door kleine dorpjes heen. Een uur zonder tolweg en de rest op een mooie tolweg.

Uitzicht vanaf een tankstation. Wij hebben dan toch nog de Japanse zee gezien 🙂

Er zijn voor mij altijd 2 nadelen aan een tolweg. Dat zijn de kosten en je kan nergens even stoppen om een foto te maken. Vandaag was het ook erg heiig . De foto’s komen dan toch ook niet tot hun recht. Ik had jullie graag mee willen laten genieten.

Deze natuur zal je nooit in Europa zien. Bamboebossen gemengd met de bloesem- en naaldbomen. Dan die kleuren, deze tijd van het jaar is wel erg mooi. Het is weer iets heel anders dan de indian summer in Amerika, die ik ken. De sawa’s beginnen nu ook te komen. Drie weken geleden waren de velden droog, grijzig en donker van kleur. Nu zie je al de groene velden hier en daar verschijnen. Zo mooi ook.

Bij het tankstation wilde wij nog een drankje scoren. Nou hier kregen wij gewoon last van keuze stress. Ik aan de bananenmelk en Stijn was maar naar binnen gegaan voor zijn cola.

De bergdorpen hier hebben bijna allemaal dezelfde opbouw. Een rivier aan de zijkant bij de snelweg. Langs de rivier, aan weerzijde, de bloesembomen en een wandelpad met daarnaast een grasveld. Dan daarachter de sawa’s / akkerbouwgronden, dan de huizen en meer naar achter de industrieterreinen. Dat viel mij vandaag ineens op.  De huizen stralen geen gezelligheid uit. Je mist de bloemen en de leuke kleuren. De huizen zijn bijna allemaal donker bruin en hebben bruine dakpannen. Wel zie ik nu steeds meer bloemen hier en daar in de schamele perkjes verschijnen. Het zal ongetwijfeld aan de tijd van het jaar liggen, dat ik dit zo ervaar. Over een maand zullen er meer bloemen zijn en dan zal het heel anders ogen.

Nu zijn wij ook weer in een Japans hotel terecht gekomen. Ik ben erg benieuwd naar ons ontbijt morgen. Verder gaan wij morgenochtend Kanazawa nog even in en dan gaan wij op weg naar onze laatste overnachting in de bergen.

03 april – Een dag vol verrassingen.

Elke ochtend kan ik mij weer verheugen op mijn ontbijt. ’s Avonds eten wij niet zo veel, want de porties zijn hier een stuk minder dan in Europa. Hierdoor heb ik dan wel wat honger in de ochtend. Maar vanochtend was het ontbijt een fikse tegenvaller voor mij. Jaja ik weet het, ik ben een moeilijke eter. Maar zeg nou zelf, zou je hier trek in hebben, als je dit ziet;

Ik vroeg aan de bediening waar staat het brood? Nou die man zag water branden. Japannees only madam. Oei… Gelukkig was er nog wel yoghurt. Brrr dat Japanse ontbijt is zo niet mijn eten. Bij de meeste hotels houden zij wel rekening met de Patricia’s, maar hier dus niet. Na ja het was niet anders.

Het was sowieso al een apart hotel. Ik wilde naar het zwembad gaan, maar je moest in je eva kostuum gaan en dat zag ik niet zitten. Ik ben namelijk een preutse mina. Later zat ik mijn hotelinformatiebrief eens goed door te lezen en toen las ik dit gele stukje.

Ik mag er dus niet eens in. Hoezo dan?

Vanochtend ben ik het even gaan navragen waarom dit is. Zijn ze bang, dat tatoeages afgeven of zo? Wat denk je wat hun antwoord was? Als je een tatoeage hebt hier in Japan, dan hoor je bij de Japanse mafia. Nou zeg, dan is het maar goed, dat dit niet in Nederland zo is, want dan hoort bijna 70% van de bevolking bij de mafia. Daar kon de receptioniste wel om lachen. Dus bij deze ik ben er een van de Japanse mafia. Stijn en ik hebben er wel om kunnen lachen.

Na ons geweldige ontbijt zijn wij Kanazawa nog ingedoken. Dit bleek een 2e Kioto in het klein te zijn. Ook was hier een mooi kasteel te zien en uiteraard met een prachtig aangelegd park erom heen. Om 10 uur was het overal nog heerlijk rustig.

De Japanse Hans en Grietje wezen ons de weg.

Via een mooie route zijn wij naar het kasteel gewandeld.

Solly daar komen de bomen weer.

En zoals gebruikelijk de mooie uitzichten en bomen rondom zo’n kasteel.

En toen kwamen wij weer in de leuke straatjes terecht met die traditionele Japanse huizen.

Kijk nou die stoeltjes, zo schattig. De vraag is, waar zijn deze voor? Geen kinderdagverblijf of wat dan ook zat hier in het gebouw.

Het was vroeg in de ochtend. Heerlijk gewoon en een stuk makkelijker om foto’s te maken zonder mensen erop.

Dit is echt een must om hier te doen. Even koffie drinken in zo’n authenthiek huis. Wat waren wij blij, dat wij hier vroeg waren. Nu werd het al drukker en drukker. En het was pas 10.30 uur zo ongeveer.

Hier wat foto’s van de binnenstad.

Nu werd het tijd, om via een ander mooi park, terug te gaan naar ons hotel. Wij hadden namelijk nog een stuk van 370 km te rijden.  Maar ook hier kom je weer van alles mooi tegen.

Je kan je er niets bij voorstellen, als je hier zo loopt. 

Overal waar je het vriendelijk vraagt,  willen de Japanners graag voor je poseren. Nou dat laat ik natuurlijk niet aan mijn deur o nee lens voorbij gaan. 

Deze 2 dames kwamen wij onderweg nog tegen.
Wat zou er nou toch in die pakketjes op hun rug zitten?

04 april – op naar Takasaki

Dit was onze route van vandaag.

Tolwegkosten; ca. eur 50,00

Duur van de rit; 5 uur, met pauzes

Uitzicht; begin bebouwing, toen de zee en prachtige bergen hier en daar met als toegift bergen met sneeuw.

Ook weer zoiets handigs hier. Dit is mijn wc deur slot. Super handig dus.

Ik maakte namelijk een sanitaire stop onderweg.

Nu zijn wij in Takasaki en bereiden wij ons voor op onze laatste dag in japan. Wat zullen wij dat rondreizen gaan missen.

Morgen gaan wij de vulkaan Fuji opzoeken en dan rijden wij door naar de luchthaven Narita om onze auto in te gaan leveren. Onze overnachting is dan ook hier omdat wij om 10 uur vertrekken naar Amsterdam.  Kijk bij toeval vond ik net nog een foto van de bergen op Pixabay.

Dit zijn de prachtige kleuren waar ik het steeds over heb. Mooi hè?

04 april – Onze laatste dag in Japan

Ongelofelijk gewoon, dat het morgen het al weer drie weken geleden is, dat wij vertrokken zijn vanuit Nederland. Deze weken zijn omgevlogen. Vanochtend zijn wij vanuit de plaats Takasaki, via Mount Fuji, naar de luchthaven Narita gereden. Dit was onze route;

Gelukkig heeft Stijn verstand van moderne Japanse muziek. Die radio presentators blijven maar aan het praten, in plaats van muziek te draaien.. Stijn had een mooie playlist van de zangeres Aimer gedownload op zijn mobiel. Als extra toegift had hij rockmuziek. Die was soms wel erg heftig. Echte Stefan muziek noemen wij dat. Stefan is mijn man en die houdt van herrie muziek. Luister maar wat ik moest ondergaan, zie filmpje hieronder. 

Dit is Aimer. Zij heeft een fan erbij. C’est moi. Als je het leuk vindt, dit is haar website; https://www.aimer-web.jp/

Zoals je kon zien op onze routekaartje, was dit natuurlijk niet de meest ideale route. Dat heeft een reden.

Thuis was ik druk bezig met de route. Die had ik eindelijk klaar. De hotels, vliegtickets en autohuur werden hierna geboekt. Zo dat was klaar.  Bij de laatste voorbereidingen schrok ik mij rot. Ik was die hele Mount Fuji vergeten op te nemen in mijn route. Ik baalde, als een stekker. Wat nu?

Opeens bedacht ik mij, dat ik bij het inplannen van onze laatste overnachting nog had bedacht, van wat zal ik nou deze dag eens gaan bezoeken. Er was namelijk niets iets, waarvan ik dacht van dat moeten wij gaan bezoeken. Nou ja dan houden wij maar een rust dagje en dan zien wij wel wat wij in onze airport hotel gaan doen.

Nooit had ik kunnen bedenken, dat ik zo blij was met deze dag die totaal nog ingevuld kon worden met een bezoek aan Mount Fuji.

Onze rijroute was weer prachtig. Het was een lange autorijdag en een behoorlijk dure ook. Ik geloof, dat wij voor 5 uur tolwegen iets van eur 75,00 hebben moeten betalen. Wij moesten dwars door Tokyo heen en dat voel je dan ook in je portemonnee. Ze willen waarschijnlijk geen autorijders in de stad.  Onderweg heb ik deze foto’s nog kunnen maken bij een rustpunt.

Het is wel heel apart, dat begraafplaatsen allemaal bij de snelwegen liggen. Wij in Nederland kiezen voor rust bij begraafplaatsen. Hier lijkt het wel andersom.

Na een paar uur rijden, waren wij eindelijk bij het meer aangekomen. Hier kan je Mount Fuji zeer goed zien. Het was wel even zoeken naar de juiste parkeerplek. Ik wilde namelijk graag het meer en de vulkaan samen op de foto gezet hebben. Dat is gelukkig gelukt, zoals je kan zien.

Ik heb al veel vulkanen gezien, maar ik geloof dat dit wel de hoogste is die ik zelf dan, tot nu toe, gezien heb. Ik vind het wel apart, eentje met sneeuw boven op de top. Het was trouwens een erg gezellig gebeuren rondom het meer. Had ik hier maar langer de tijd voor gehad. Tja zo gaat dat altijd met vakanties. Had ik maar langer hiervoor en daarvoor.

Nu werd het toch echt tijd om naar de luchthaven te gaan en de auto terug te brengen naar het verhuurstation. Nou dat is een drama geweest. Een uur zijn wij aan het zoeken geweest naar de terugbrenglocatie. Wat een bizar slechte locatie bij de luchthaven is dit verhuurstation. Niet te vinden gewoon.

Snelweg op snelweg af, tolpoort hier, tolpoort daar. De navigatie op de mobiel kon het niet meer aan 😊

Wat bleek er nou aan de hand te zijn? Wij moesten op de snelweg een afslag naar links nemen. Hierna moesten wij weer naar links, tja dat kon niet. Stom apparaat, laat je ons nou precies op dit moment in het donker in de steek? Nou dan maar de weg volgen en daarmee ging het dus fout. Weer opnieuw de route rijden. Ik heb geloof ik de route wel 3 x gereden. Bij de laatste keer was ik de wanhoop nabij. Ik zei tegen Stijn, ik ga nu echt in slakkengang, die afslag nemen en daar moet weer een afslag zijn volgens het apparaat. Schiet mij maar lek, want daar is toch echt geen afslag. Zo gezegd zo gedaan. En ja hoor, zit mij daar toch een soort van gat in de vangrail. Eentje waar net een auto tussen past. Bijna niet te zien in het donker. Na deze afslag ging het dan eindelijk goed.

Bij de autoverhuurder heb ik toch mijn verhaal gedaan. Je weet al bij voorbaat, dat het geen zin heeft. De taalbarrière is hier toch wel een heel ding. Met mijn handen en voeten werk is het kwartje geloof ik wel gevallen bij die meneer van de autoverhuur. De shuttle bus meneer heeft ons naar ons overnachtingshotel gebracht. Deze gaat normaal gesproken alleen maar naar de luchthaven toe. Hoe aardig en wat een goede service van die meneer.

Nu zijn wij inmiddels al weer een paar uur in het hotel en zijn wij alles aan herpakken en aan het organiseren voor de vliegreis morgen. Het is dan echt het einde van onze reis.

05 april – Extra toegift

Nou dat was een behoorlijk lange vliegreis. 14 uur. Nou was dat geen nieuws natuurlijk. Maar als je dan zit en het je gaat bedenken, hoe lang je dan van a naar b moet gaan reizen, valt dat op de terugreis wel tegen. Je wil altijd, als je dan naar huis gaat, zo snel mogelijk thuis zijn. Wij zijn vanuit Tokyo naar Parijs met de luchtvaartmaatschappij Air France gevlogen. In Parijs moesten wij dan overstappen voor onze vliegreis naar Amsterdam. Wachttijd 4 uur.  Poeh dat is wel lang dan. Maar had ik mij voorgenomen, dan gaan wij daar nog even lekker uiteten met z’n tweetjes. Een mooie afsluiting van onze vakantie.

Waarom heb je dan voor deze vliegreis gekozen, vraag je je misschien af. De prijs voor onze vliegtickets waren al behoorlijk hoog, zo’n eur 1200,00 per persoon. Alle andere rechtstreekse vluchten waren in de eur 1500,00 op het moment van boeken. Tja dan doe je concessies.

Air France is een goede maatschappij, net als de KLM, om mee te gaan vliegen. De videoschermpjes vond ik een stuk mooier dan bij de KLM. Groter en mooier van vormgeving. Ook de meekijk (camera) functies vanuit de onderkant van het vliegtuig, linker- en rechterraam en vanuit de cockpit vond ik een mooie belevenis.  Het filmaanbod is beperkter, maar prima genoeg hoor. In de pantry was het een gezellig gebeuren. Daar kon je de hapjes en drankjes zelf halen. Het leek wel of de bar geopend was. Ook het cabine personeel was er voor een praatje. Eindelijk iemand om mee te kletsen. Haha ik heb Stijn dan wel bij mij, maar ik vind buitenlanders ook altijd reuze interessant om mee te kletsen. In Japan waren er geen kletsers, zoals ik. Stijn was hier natuurlijk zeer blij mee. Als er een bekende aankomt, begint hij al te klagen, o nee hé weer een uur verder voordat wij verder kunnen gaan.

Ik kreeg even hartverzakking, nadat wij opgestegen waren. Wij waren namelijk vol spanning in afwachting van gaat het vliegtuig links of rechts langs de Mount Fuji vliegen. Met die camera functies op onze screens konden wij dan een perfect uitzicht hebben op deze vulkaan. Ook vanaf onze raamplaats. Maar wat bleek, het vliegtuig vloog helemaal niet die kant uit. Het ging richting Rusland, naar het noorden toe. Maar eh, waar gaan wij wij naar toe? Het vliegtuig gaat toch echt naar het noorden toe en maakt geen aanstalten om een bocht te maken. Gaan wij dan ergens een tussenlanding maken??? Zitten wij dan wel in het goede vliegtuig? Hoe dan??

Het vliegtuig ging tussen Rusland en Amerika door en zo over de noordkant van onze globe heen. Zo’n route heb ik nog nooit gehad. Laat staan, dat ik dit ooit bedacht had. Ik ben alleen maar Azië vluchten gewend, die van links naar rechts en dan weer andersom vliegen. Ik bedoel hiermee, via India en het Midden Oosten.

De camera’s zijn scherp qua beeld, moet je eens kijken hoe mooi Groenland is.

Stijn die heeft een uur ademloos naar buiten zitten kijken. Heerlijk om te zien, dat je kind hiervan kan genieten.

Wat ik ook een bijzondere ervaring vond, is dat gratis wifi aan boord hadden. Alleen om berichten via whatsapp te sturen en te ontvangen. Ook andere berichten krijg je binnen. Je kan deze alleen niet openen. Wil je dat wel, dan kan je 1 uur internetten aanschaffen voor eur 8,00. Wil je ook kunnen streamen en de hele vliegreis wifi, dan is dit eur 18,00.

Wat nu ?  

Eindelijk waren wij in Parijs aangekomen. Mobiel in de aanslag om te kijken naar welke gate wij moesten gaan. Ik had mijn ingelogd op het wifi netwerk van de luchthaven en de berichten kwamen allemaal massaal binnen. Na 14 uur wifi compleet te hebben, is dit 5 minuten ping ping ping op je mobiel. Er was ook een messenger bericht van de KLM/Air France binnengekomen. Helaas uw vlucht is geannuleerd. U bent omgeboekt naar de vliegreis van 08.30 uur op 06 april. Geen reden of wat dan ook. Bedankt voor uw begrip etc.

Nou dat viel voor Stijn vies tegen. Hij had zich verheugd om vanavond weer thuis te zijn. Tja die vlieger ging niet op. Kunnen wij dan niet dit, kunnen wij dan niet dat. Tierend is hij maar even verderop gaan zitten. Soms vergeet ik dat hij autistisch is. En bij dit soort veranderingen is hij dan helemaal uit zijn doen en is hij niet voor reden vatbaar. Voor “normale”mensen is dit al een tegenslag, maar die herpakken zich dan sneller. Ik vond het ook jammer, dat ik niet naar huis kon gaan. Maar morgen is er weer een dag.

Wij zijn netjes verzorgd achtergelaten door Air France. Wij hebben een overlevingspakket gekregen met wat sanitair middelen erin een t shirt. Gewapend met een hotelvoucher konden wij op weg gaan naar ons hotel bij de luchthaven. Oordoppen nog even gekocht bij de apotheek hier op de luchthaven. Alles weer een beetje op orde. Want ja wij misten nu wel onze koffer. Deze gaat automatisch mee naar de omgeboekte vliegreis.

Wat een herrie

Zo zeg, dat was wel weer wennen, om in een westerse ontbijtzaal te zitten. Wat een herrie. Ligt dat nou aan mij Stijn, of zijn wij het in drie weken ontwent? Eh ja mamma. Jij maakt ook zo veel herrie met jouw gepraat hoor. Okay en bedankt weer haha. De westerse mens is gewoon gezelliger aanwezig, spontaner en drukker van aard. Er is geen slechter of beter hoor. Ik koester beiden. Maar dit was wel opvallend. Het personeel hier in het Franse hotel is ook een stuk stugger en minder service minded. Hun kleding zag er ook niet uit. Wij waren het ontwent. In Japan is alles netjes, beleefd en tegen het kruiperige aan. Maar de stilte daar is totaal zo een andere wereld in vergelijking met hier. Maar ik moet je zeggen een westers ontbijt was mij zeer welkom naar drie weken Japanse hapjes gezien te hebben.

Wij hebben heerlijk ontbeten.

Ik stoor mij toch ook aan al die plastic waste in hier in de hotels. Wannneer schaft Golden Tulip toch eens zeepdispensers aan, Al die plastic shampoo-, douchegel- en conditioneflesjes, vreselijk gewoon. Dan kunnen zij leuk een groen etiket op de wand plakken, maar dat rijmt dan niet met al dit plastic waste. Bedenk even 3 flesjes per kamer x 200 kamers x 1 dag. Zo veel plastic vuil dus. Ik blijf mij hier hard voor maken, om dit steeds onder de aandacht te brengen bij de hotels, Mijn klachtenbureau ligt dus al klaar bij de receptie voor de hotelmanager.

The End  

Nu was er toch echt een einde gekomen aan onze vakantie. De volgende dag zijn wij heerlijk naar huis gevlogen. 


Nu dat ik deze blog aan het afronden ben, kan ik jullie vertellen, dat de KLM ons een schadevergoeding heeft gegeven van eur 600,00 per persoon. Dat is wel heel fijn kan ik jullie vertellen. 

Ik hoop, dat jullie wat aan mijn blog hebben gehad. Nogmaals deze blog is opgezet voor persoonlijk gebruik en als naslagwerk voor in de toekomst.

0 reacties