Selecteer een pagina

Jordanië groepsrondreis voorjaar 2023

0 Reacties

8 november 2022 – Het is een feit onze vliegtickets naar Jordanië zijn geboekt.

Dit gaat onze route worden.

Amman
Dode Zee
Wadi Musa
Wadi Rum
Aqaba

Per dag zullen wij diverse bezienswaardigheden gaan zien. 

Nadat alle overnachtingen vastgelegd waren, kwam de eerste informatie- en kennisavond. Sommige dames kenden elkaar nog niet en het is altijd handig om vooraf de reis bepaalde zaken te bespreken. Wie gaat bij wie op de kamer, hoe gaat zo’n rondreis nou, wat kan je verwachten op deze rondreis etc.

Wij hadden besloten om deze avond een Arabisch tintje te geven. Haha wij hadden zelf de grootste lol. 

Het was een zeer geslaagde avond.

Het programma is bekend

Op 04 mei vertrekken wij vanaf Amsterdam naar Amman met Transavia.

Vrijdag 05 mei

08.00 uur in de bus
09.00 uur aankomst en bezoek Jerash
12.00 uur weg uit Jerash
12.00 – 13.00 uur lunchen
13.30 uur aankomst in King Abdullah Moskee
14.30 uur op weg naar de citadel Hercules
16.00 uur op weg naar het Amfi theather. 
Aansluitend gaan wij naar de bazaar in Downtown Amman en bezoeken wij Rainbowstreet. Hier gaan wij dan ergens in de buurt eten.
Einde dag, terug naar het hotel. 

Zaterdag 06 mei

09.00 uur vertrek bus op naar Mount Nebo
10.00 uur aankomst St George’s Greek Orthodox Church
11.00 uur vertrek St George’s Greek Orthodox Church
11.30 uur aankomst Mount Nebo
12.30 uur vertrek hier vandaan
12.30 uur – 13.30 lunchen
13.30 uur op weg naar ons hotel
14.15 uur aankomst in ons hotel
15.30 uur dobberen in de dode zee
19.00 uur diner in het hotel, moet nog ff bevestigd worden door het hotel.

Zondag 7 mei

08.30 uur vertrek bus op naar Wadi Mujib
09.00 uur aankomst Wadi Mujib
09.30 uur begin wandeltocht Wadi Mujib
12.30 uur einde wandeltocht op weg naar uitzichtspunten onderweg, Point de vue, coral reefs, salt statue of the wife of Lot
13.00 uur ergens lunchen
13.30 uur op weg naar Little Petra
16.00 uur aankomst Little Petra
17.00 uur vertrek naar ons hotel in Wadi Musa
17.30 uur aankomst in ons hotel

08 mei
06.00 uur bezoek Petra

09 mei

08.45 uur vertrek uit het hotel, op weg naar Wadi Rum Village
Meeting point; Wadi Rum Rest House
11.00 uur begin tour in de woestijn
5 hours jeep tour with an English speaking Bedouin driver, lunch, water and Bedouin tea.
Dit gaan wij zien;

Lawrence’s Spring
Al Ramal Red Sand Dune
Khazili Canyon
Little Rock Bridge
Lawrence’s House
Stop for lunch (Gallaya, Hummus, Tuna, Salad, Jordanian bread, Juice)
Mushroom Rock
Burdah Rock Bridge
Walking through Abu Khashaba Canyon
Umm Fruth Rock Bridge
Sunset view from the White Desert
Einde tour, check in hotel met in de avond ons diner.

10 mei

10.00 uur of eerder net hoe het uitkomt. Vertrek uit het kamp 
11.00 uur afgifte koffers in het hotel ( misschien kunnen wij de kamers al op)
handdoeken scoren
12.00 uur wandelen door de oude stad in Aqaba, lunchen en plassen 😊
14.00 uur op naar het strand voor het snorkelen, The Royal Diving Club
19.00 uur diner in het hotel

11 mei

09 uur vertrek uit het hotel,  5 uur rijden naar de luchthaven|
Onderweg bezoek Grand Canyon viewpoint, Moujib Panorama, Thieban Rock
17.00 uur inleveren huurauto
17.30 uur aanwezig zijn op de luchthaven
20.40 uur vertrek vliegtuig

Reisdocumenten

Zo ik ben er maar even rustig voor gaan zitten. Voordat je naar Jordanië reist, moet je je aanmelden bij de Jordaanse overheid. Op zich is dit niet veel werk hoor. Het blijft alleen goed opletten, dat je de juiste gegevens invoert. Als dat goed gegaan is, krijg je een qr code. Nou goed nieuws, elke reiziger van mijn groep heeft er een ontvangen. Hierna ben ik de Jordan pass gaan regelen. Dit is het Jordanië visum waarmee je gelijk ook gratis entree hebt in 40 attracties. Je hebt 3 soorten passen. Zie de verschillen op de foto. Ook dit is nu geregeld. Van dit soort formulieren invullen krijg ik wel altijd de zenuwen.  1 letter verkeerd in de naam of het paspoortnummer en je bent je eur 100 kwijt. Dus goed opletten en tig x alle gegevens nakijken. Ook nu heeft elke reiziger zijn Jordan pass op orde. Alles staat nu in de YourTravel app. Deze krijgt elke reiziger van mij, als er een reis bij mij geboekt is. Super handig. Je hebt dan alle documenten bij je. 

Check check check.

Wij zijn er klaar voor. Vanochtend  heb ik iedereen kunnen inchecken. Als je met Transavia vliegt, dan kan je online wel inchecken, maar je krijgt geen boarding pass. Er is dus op de luchthaven bij de check in balie van Transavia nog een controle van je reisdocumenten. De qr code en de geldigheid van je paspoort. Wij moeten dus toch nog vier uur  voor vertrek van onze vliegreis aanwezig zijn. Wij waren toch al van plan om eerder aanwezig te zijn, omdat wij ook nog ons Jordanees geld bij het GWK kantoor moeten gaan ophalen. Onze vliegreis vertrekt morgen om 14 uur. Een prachttijd vind ik zelf. De bammetjes gaan mee in mijn rugtas en dan ben ik er helemaal klaar voor. 

Jordanië here we come

Zo dat was een lange dag voor ons. Menig een was al vroeg opgestaan, vanwege een nog eerder te doen programma thuis. Op de luchthaven liep alles zeer voorspoedig. De rij bij de check-in balie van Transavia was niet noemenswaardig en dat was ook zo bij de security. Een aantal van onze groep moest wel hun handbagage laten inchecken als ruimbagage.

Kadootjes….

Nadat wij alle controles hadden gehad, was het tijd voor koffie. Maar Bianca had nog wat anders in petto voor ons. Wij kregen namelijk ieder een kadootje van haar.  Deze moesten wij allemaal gelijkertijd openen. Zie het resultaat hieronder. De hoofddoeken zijn werkelijk prachtig. Wij zijn er helemaal klaar voor. 

Hierna zijn wij naar het vliegtuig gegaan. De lol zat er al goed in. Het is toch heel bijzonder, hoe wij allemaal een goede klik met elkaar hebben.

De vliegreis verliep soepel zonder turbulentie. Daar ben ik altijd zeer blij mee, omdat ik hier bang voor ben. Onze piloot had de rol, als reisleider op zich genomen en gaf zo’n beetje elk half uur een update over onze vliegroute en wat er beneden te zien was. Heel bijzonder en uiteraard erg leuk, om te weten waar je overheen vliegt. 

Eindelijk waren wij dan aangekomen op de luchthaven Amman. Gelukkig hadden wij al onze Jordan pass geregeld. Ik had er niet aan moeten denken, omdat hier nog te moeten regelen. Het is een stuk relaxter om alles te kunnen showen, wat er gevraagd wordt.  De beambtes hier zijn qua uitdrukking in hun gezicht en omgangsnormen erg nors. Soms lukt het mij dan nog wel om ze aan het lachen te krijgen. Dat is dan altijd mijn streven 🙂

O nee geen auto?????


Wat onze autohuur betreft, is het een heel ander verhaal geworden. De meneer achter de balie keek mijn peinzend aan en vroeg met hoeveel personen bent u?  Eh nou meneer met z’n achten. Hij dook nog maar eens verder, met zijn neus, de papieren en zijn computer in. Een gebrabbel met zijn collega. Wat bleek, de minibus, was er niet. Mogen wij u 2 auto’s aanbieden? Nee meneer de autoverhuurder, dat gaat echt niet. Buiten mij wil niemand rijden en Bianca is alleen opgegeven, als tweede bestuurster, voor het geval, dat ik niet meer kan rijden of naar huis moet.

Maar eh wij hebben geen minibus mevrouw. Ja meneer, dat is uw probleem, sorry. 

Gelukkig werd het probleem binnen een uur opgelost. Wij werden door Europcar met een privé transfer naar ons hotel gebracht en de minibus zou dan later gebracht worden, rond 23.30 uur.

Wij hebben een erg gezellige taxi rit gehad met onze Habibi, de manager van Europcara. Wat een leuke en gezellige man. Menig x hebben wij in een deuk gelegen. De minibus was uiteindelijk om 00.00 uur bij het hotel afgeleverd. 


Wij zijn nog voor die tijd even een supermarkt ingedoken voor de nodige flessen water. De dames hebben hier ook uiteraard wat heerlijk versnaperingen gekocht. Vooral die noten- en kruidenbar deed goede zaken 🙂

Bomgordel

Bij het afrekenen bij de kassa moest Bianca opeens haar blote buik laten zien. Wat ??? Wat bleek, Bianca had een bobbel onder haar t-shirt zitten. Nou die bewaker wilde wel eens zien wat er onder haar t-shirt zat. Ja welke man niet hahah. Even voor de duidelijkheid de bobbel zat op de hoogte van haar navel. Om veiligheidsredenen moest zij deze bobbel even laten zien. Dus het was een kwestie van haar t-shirt omhoog doen en laten zien, wat hier nou zat. Het was gewoon een money belt, die je op je huid kan dragen. Alleen die van haar was erg gevuld. Deze bewaker verontschuldigde zich tig x. Safety this safety that. Het is goed meneer de bewaker, daar zijn wij helemaal voor. 

Morgen gaan wij Jerash en Amman verkennen. Ik heb er nu al reuze zin in.

05 mei – Jerash, Moskee King Abdullah, Citadel van Hercules, Romeins theather en Downtown Amman.

Zo dat was weer een vroegertje voor ons allemaal.  Wij hadden namelijk een lange dag voor de boeg. Altijd vind ik het heerlijk om een hele vroege ochtend te beginnen met een warme douche. Dus hoppa eruit en de dag gaan beginnen. Ik had niet zo best geslapen. De bedden zijn goed en er is geen herrie buiten. Het is gewoon een kwestie van overreisd zijn, waardoor ik niet goed kon inslapen en blijven slapen. Wellicht had ik te veel zin in de volgende dag 🙂

Nou daar stond ik dan onder de douche. Het was gelijk een wake up call van ja je bent echt niet in een land qua luxe, zoals je gewend bent. En die luxe was normaal stromend douchewater. Het was echt piesstraaltje. Ik heb nog nooit zo lang over mijn haar wassen gedaan. Uiteindelijk is het helemaal goed gekomen 🙂


Ons ontbijt in het hotel was erg goed. Er was van alles. Daar hoorde ik, dat de andere dames ook niet al te best hadden geslapen. Niet vanwege het comfort maar vanwege het overreisd zijn. Haha ik denk dat het gewoon kwam, door alle drukte van ons gekakel, dat nog nagalmde in onze hoofden.

Hoe zou de auto zijn?

Nu was het spannend om de auto in het daglicht te gaan zien. Alle schades moesten even met een filmpje opgenomen worden en worden doorgestuurd naar de autoverhuurder. Zo gezegd zo gedaan. De auto was niet al te schoon, maar ja daar is hier in dit land niet tegen aan te poetsen denk ik. Er is hier best wel veel woestijnstof. Nadat wij allemaal ingestalleerd waren, konden wij op pad gaan. 

De wegen hier zijn goed. Soms hier en daar een gat in de weg. De strepen van de banen moet je er maar zelf bij gaan bij denken. Je ziet hier heel op de vluchtstrook. Veel kraampjes met fruit, groente en andere zaken. Vooral de watermeloenen zijn erg in trek hier. De vluchtstrook heeft hier een andere functie. Haha voor het eten en drinken dus. Tja dat heb je hier wel hard nodig in die hitte. Onze temperatuurmeter stond al op 37 graden en dat al in de vroege ochtend. 

Onderweg zag ik opeens allemaal reuring bij een riviertje aan de zijkant van de weg. En kijk, dat is nou het leuke van een eigen huurauto te hebben. Gas eraf en hoppa de weg naar beneden. Daar zijn wij met z’n allen uitgestapt. Wat was hier nou allemaal te zien? Nou hier was het lokale zwembad voor de mensen uit Amman haha.

Drie fotografen 

Hier werden natuurlijk ook weer de nodige foto’s door iedereen gemaakt. Met andere woorden hier waren wij niet zo weer even weg. Drie dames hebben elkaar helemaal, op het gebied van foto’s maken, gevonden. Zij maken de meest mooie foto’s. Die zien dingen, die ik niet zie. Menig keer haal ik het gesprek tussen Nicolien en mij, in IJsland, weer aan. Van… zie je dat ook, dat stroompje daar. Ik maar kijken en ik zie maar niets bijzonders. Nog maar eens kijken dan, nee ik zie toch echt niets bijzonders. Dan staat Bianca opeens achter mij en die zegt, oh dat stroompje wauw. Toen keek ik Nicolien aan van schiet maar maar lek. Haha dat was wel erg komisch toen. Dat heb ik dus nu in drievoud. 

Het werd tijd om verder te gaan. Op naar Jerash. 

Dat is nou het handige van een Jordan Pass.  Bij de meeste bezienswaardigheden hoef je dan geen entreegeld meer te betalen.
Naast de ingang van de Romeinse stad, Jerash,  konden wij zelfs gratis parkeren. Waar bestaat dat nog?
Als je door de ingang heen bent, kom je in een soort van souk terecht. Hier werd ik nou helemaal blij. Ik zal je vertellen waarom. Voordat ik naar Jordanië ging had ik wat Youtube filmpjes gezien. In één van deze filmpjes was een Amerikaanse toerist aan de wandel in Petra. Zij had echt zo’n mooie outfit aan, die wilde ik ook wel. Maar ja, dat was natuurlijk niet mogelijk. Nooit heb ik kunnen bedenken, dat ik deze jurken hier in de souk zou zien hangen. Uiteraard heb ik deze nu ook 🙂 De dames uit mijn groep hebben hier ook wat souvenirs aangeschaft.  

Lastige mannen, waar????

Ik kan, met de hand op mijn hart, zeggen, dat hier totaal geen lastige mannen zijn. Geen geruk en getrek aan toeristen. De standhouders vinden het erg leuk, om in contact te staan met de toeristen.  Natascha (rechts op de foto) was soms erg onder de indruk van deze Jordaniërs. Natuurlijk willen zij iets verkopen, maar dat gaat op een leuke en zeker niet lastige manier.

Deze meneer wilde maar al te graag laten zien, hoe hij deze mooie flesjes met zand kon vullen.

Na alle inkopen gingen wij volle goede moed deze prachtige mooie oude Romeinse stad in. Het was namelijk bloedheet op dat moment. Wel 37 graden. 

Ken je Jerash niet? Klik dan hier voor meer informatie.

Deze foto, links, is de hoofdweg naar het centrale plein. Hier was vroeger de hippodrome.

Maar toen opeens gebeurde er wat.

Er begon er één te fluiten en dit was niet zo maar een fluit geluid. Het was een Arabische fluit. Bianca had haar fluit vanuit Nederland meegenomen en begon spontaan te spelen. Super leuk was dit.

O rectificatie ik hoor nu naast mij, wel neeeee joh, die fluit heb ik hier in de hoofdstraat van Jerash gekocht. Kijk zo komen de verhalen de wereld in. Haha wij liggen nu in een deuk hier.

In de Romeinse stad vind je hier en daar wat informatie borden met uitleg over deze stad. De stad was enorm groot vroeger. Je ziet hier zelfs een kruispunt van wegen. Ook hebben wij een amfitheater gezien, die nog intact was. Verder zijn wij ook de bloemtjes en bijtjes niet vergeten te fotograferen. 

Nu was het weer hoog tijd om verder te gaan naar onze volgende bezienswaardigheid, de stad Amman. Maar uiteraard niet zonder eerst uitgerust en volgetankt te zijn in het restaurant bij de uitgang.

Moskee King Abdullah – Amman

Onze volgende punt was de moskee King Abudullah. Wat ben ik toch elke keer weer blij met mijn google maps op mijn telefoon. Deze brengt mij toch overal van a naar b op de wereldkaart. Het enige probleem ben ik gewoon. Ik kan soms niet inschatten of 100 meter nou nu is of toch even verder op. Gelukkig is het niet druk op de weg. Soms is het wel chaotisch.  De witte strepen van de verschillende rijstroken moet je er zelf ook maar bijdenken. Gelukkig denk ik altijd in plaatjes:)   Je hebt hier dus ogen van voren en achteren nodig.

Toeteren is trouwens een must hier. Niet om te mopperen op iemand maar gewoon van hé let fff op ik kom er aan. Mijn linkerarm en hand doen goede diensten hier. Gewoon van die ho stoppen jij en nu ik ga graag bij, gebaren. Haha en het werkt. Het is gewoon een samenspel met de andere bestuurders.


Wij hebben hier heel veel bekijks. Er wordt wat afgezwaaid, hello en welkom geroepen. Ook kijkt de mensen van wat zit daar nou in de bus. Vol ongeloof word ik, de bestuurster, soms aangekeken. Dat hebben zij nog nooit gezien. Een bus vol met vrouwen en dan nog wel eentje met een blanke buschauffeuse. Ook werkt ons gelach samen, niet zo zachtjes ook, vaak aanstekelijk voor de andere autobestuurders.Kijk dit zien zij hieronder. Vind je het gek, dat zij kijken van wat gebeurd daar nou. 

De moskee

De  moskee was snel gevonden. Een prachtige koepel stak boven de andere gebouwen uit. Parkeren kon voor de deur. 
Bij de entree moesten wij eerst een soort van ieniemienie museumpje in voor onze aanmelding en hierna mochten wij dan verder door naar de winkel om onze prachtige gewaden af te halen en aan te doen.  Wij mochten dus ook niet met onze eigen driekwarts broeken en t shirts met mouwen tot onze ellebogen naar binnen.  Bianca had speciaal voor deze gelegenheid onze eigen rode hoofddoeken gemaakt. Nou dat werd een feestje met dat gewikkel om onze hoofden heen. De leen abaya s waren al door anderen gedragen, dus dat was wel een vies idee. Zeker met het zweetweer, dat er nu was. Maar goed blikken op oneindig en aan die dingen. 

Zo leuk, toen wij klaar waren met ons bezoek in de moskee, werden wij uitgenodigd door een medewerker in het gebouw. Hij gaf nog even een rondleiding achter de vertrekken van de moskee. De maquettes van de steden Jeruzalem en Mekka, de schilderijen met de koningen erop werden toegelicht en wij kregen heerlijk hemels water aangeboden. Nou dat smaakte nog eens extra lekker 🙂

Romeins theather Amman

Hierna zijn wij verder op weg gegaan naar het amfitheather. Dat was nog even zoeken. Ik geloof, dat wij grote delen van Amman hebben gezien, doordat google maps het soms ook niet meer wist. Amman bestaat allemaal uit heuvels die volgebouwd zijn met witte huizen. Hier tussen lopen dan allemaal kriskras de straten doorheen. Dus wij hebben weggetje naar links, weggetje omhoog, weggetje naar rechts gereden. Maar uiteindelijk was het dan toch gelukt. Wij hadden het theater gevonden.  Hier konden wij weer gratis aan de overkant parkeren.  Ook hier heb je gratis entree met je Jordan Pass. Deze moet je wel af laten stempelen bij een klein hok met een meneer erin. 

Bij het amfitheater zijn er aan weerzijde nog 2 kleine musea. Dit zijn de musea Jordanian Museum of populair traditions en the Folklore museum. Uiteraard hebben wij deze ook nog bezocht. 

Vanaf het amfitheater zie je hier en daar ook prachtige muurschilderijen aan de overkant. 

Voordat wij weer verder gingen zijn wij dit leuke restaurant aan de overkant van het amfitheater ingedoken.

En wij moesten weer door naar ons volgende bezienswaardigheid. Dat was de tempel van Hercules. Inmiddels was het al te laat om hier in het tempel complex naar binnen te mogen. Dat wist ik al, toen wij er naar toe reden. De enige reden waarom ik hier toch naar toe ging, was voor het uitzicht over de stad Amman. Deze is hier echt prachtig. 

Dit filmpje, hieronder,  konden wij maken vanuit het restaurant dat naast dit tempelcomplex ligt. Je kan vanaf het terras, van dit restaurant, door een hek lopen, om op dit terrein te komen. Daar zie je dan een hekwerk, waarachter je de mooiste foto’s van Amman kan maken.

Ik dacht, nou wij mogen vast wel even door het hek heen, om daar foto’s te maken. Nou daar dacht de manager van dit restaurant heel anders over. Hij was niet te buigen. Al wijzend naar de camera’s zei hij, dat dit niet toegestaan werd door de overheid. Gesloten is gesloten. Wij mochten wel even naar de 1e etage van zijn restaurant. Daar was namelijk ook een mooi uitzicht te zien. Zo gezegd zo gedaan. 

Na beneden te zijn gekomen, raakten wij nog in gesprek met deze manager. Hij vond het geweldig, dat wij acht dames hier op reis waren. De ene grap volgde de andere grap op. Nou hij wilde onze chauffeur wel eens spreken. Nou zei een van ons, die staat hier precies voor je neus. Ik dus. Vol ongeloof staarde hij ons aan en lag vervolgens in een deuk.  Dat had ie totaal niet verwacht. De tranen rolden over zijn wangen heen. Hahaha het idee een vrouw achter het stuur met een groep. Dat had ie nog nooit meegemaakt. 

Nu was het hoog tijd om naar downtown Amman te gaan. Hier zouden wij ergens gaan eten, om deze prachtige dag te gaan afsluiten. Onderweg hadden wij natuurlijk weer de grootste lol. Zeker als er een heel enthousiast haar fluit te voorschijn haalt.

Tijdens het zoeken naar een parkeerplaats zagen wij allemaal leuke en gezellige winkelstraten. De ene straat zag er qua verlichting nog leuker uit dan andere. Zo sfeervol was het. In deze straten is het parkeren niet te doen. Gelukkig hadden wij in een achteraf straatje een goede parkeerplek gevonden. Daar kwam ik deze dame nog tegen. In deze stad zie je trouwens weinig vrouwen zo erbij lopen. Over het algemeen zie je hier vrouwen zonder abaya’s rondlopen. Wel hebben zij hoofddoeken op. Het zijn prachtige dames om te zien, maar goed ik vind het leuker om naar te mannen te kijken haha.

Bij het naar beneden rijden vanaf de citadel naar de binnenstad was er nog een uitzichtspunt. Daar hebben wij deze onderstaande foto’s nog even kunnen  maken.

Tijdens het zoeken naar een parkeerplaats had Elly al een leuk restaurant in een van die straten gezien. Daar zijn wij uiteindelijk terecht gekomen. Wat een leuk restaurant was dat. Dit was zo leuk ingericht. Je kon hier a la cart eten of voor een menu kiezen. Het menu was spotgoedkoop. Het eerste dat ik in het menu zag,  was het dessert Umm Ali. De rest van het menu deed voor mij niet meer te zake, dus ik koos hier gelijk voor. Umm Ali heb ik leren eten in de Emiraten. Waarom tik ik leren eten, nou het ziet er namelijk niet uit. In buffet restaurants is dit gerecht in grote ijzeren dekschalen opgediend. Het ziet er uit alsbraaksel. Tja daar moet je je dan wel even overheen zetten, om dit gerecht dan uit te gaan proberen. Gelukkig zag de Umm Ali in dit restaurant een stuk smakelijker uit.

 Ik had iedereen dit menu aangeraden, want het was namelijk een menu met Jordanische gerechten. Dat was dus echt een must to do.

Het voorgerecht en hoofdmenu bestond uit allerlei hapjes en dat maar voor JOD 10,00 per persoon. Dit was inclusief een soda drankje.
Dat was weer een Lemon mint drankje. Wow zo lekker. Het waren echt bergen met eten. Al het eten, dat over bleef, ging naar het personeel, dat daar in dienst was. Niets wordt weggegooid. Erg fijn, om dit te weten. Kijk maar eens in het filmpje hoe hoog de berg met eten was 🙂

Mijn tip voor jou; restaurant Zajal.

Het was heerlijk eten daar.

Het werd nog leuker

De eigenaar van het restaurant vond ons toch wel erg gezellig. In mijn gesprek met hem vertelde ik, dat ik een zelfstandig reisagent ben en dat ik van plan ben meerdere groepsrondreizen te gaan opzetten in Jordanië. Ik wil dit restaurant dan toevoegen als avond dinerstop in mijn programma. Nou daar had de eigenaar wel oren naar. Per direct kregen wij een rondleiding achter de schermen. Wij moesten mee naar het dakterras en naar een speciaal gedeelte achter het restaurant. Hier werd namelijk iets heel gaafs gebouwd. Dit zijn exclusieve dinerplaatsen in de lucht. Dit moet zo mooi worden. Er is zelfs een lift aanwezig, dus ook voor de mindervaliden is dit toegankelijk. 

Dit restaurant is zo’n aanrader voor iedereen. Lekker eten, een goede akoestiek en life muziek, leuk ingericht en het is er erg sfeervol. 

Dit is toch prachtige muziek.

Na deze rondleiding kregen wij heerlijke Jordanische thee on the house aangeboden.

Vanaf het dakterras kan je de gezellige straat, beneden, inkijken.

Nicolien is hier helemaal een bezienswaardigheid. Een vrouw met kort haar, dan nog rood en dan nog eens met een kuif omhoog. Nou dat hadden zij nog nooit gezien hier. 

Nu was het toch echt tijd om de avond te gaan afsluiten. Het was een prachtige mooie lange dag. Wij hebben de kanen eruit gedraaid. Op naar morgen.

6 mei – Madaba – de Dode Zee

Vanochtend hadden wij er weer zin in.  In de bus werd nog volop nagepraat over de vorige dag en wat deze dag wel niet zo gaan brengen. Zou het net weer zo’n mooie dag worden.

De temperatuur was inmiddels een flink stuk gedaald en het zou vandaag niet warmer gaan worden dan 30 graden. Dat is wel fijn, want de Dode zee ligt op het laagste punt van de aarde. Het is hier dus nog heter.  De Dode Zee ligt namelijk 400 meter onder zeeniveau. Ik had hen thuis al goed voorbereid. Scheer je op tijd hier en daar. Het liefst 3 dagen van te voren. Doe je dat niet, nou dan ga je dat wel voelen. Het zout prikt natuurlijk behoorlijk. Ook zeewater in je oog moet je per direct gaan uitspoelen. Zwemmen heeft geen zin, want dan kan niet in de Dode Zee. Je zal wel merken waarom 🙂 

Maar eerst hadden wij nog een stop in Amman bij de mooiste moskee van Jordanië. Dit is de Abu Darweesh moskee. Deze ziet er van buiten prachtig uit. Jammer genoeg mogen niet moslims/buitenlanders er niet in. Zie hieronder een kleine toelichting over deze moskee.

Abu Darweesh moskee

De bomen hier stonden mooi in bloei. Ik realiseer mij nu pas, dat ik de mooie Jacaranda bomen niet op de foto heb gezet. Hopelijk kom ik deze nog later nog tegen in mijn berg foto’s en video’s. Ik heb namelijk van 7 dames 1000 foto’s per persoon. Dus ongetwijfeld komt het later nog wel aan bod. Zoals de meesten weten heb ik een soort van bomenbloesem tik. Deze heb ik opgelopen in Japan waar ik 15 maart t/m 05 april 2023 was.  Daar had ik zo veel bomen op de foto gezet, zonder het door te hebben. Alhoewel zoonlief, waar ik mee op reis was, klaagde steen en been toen ik zei ach Stijn nog eentje dan. Hij zei ” ja dat zeg je nou al tig x per dag ” Haha zou hij een trauma hiervan hebben opgelopen?

Deze foto krijgen jullie van mij, als een toegift 🙂

Hieronder wat stadsindrukken van Amman. Wij zijn een aantal keer kriskras door Amman heen wezen rijden.

Heel even heel wat anders, voordat ik het je vergeet te vertellen. Een grappig detail hier. Mocht je in je hotelkamer zijn en willen bidden en niet weten welke kant Mekka op is. Nou dan hoef je je hier geen zorgen over te maken. Kijk maar, op je nachtkastje staat een pijl, zodat je weet waar Mekka ligt.

Hier even een indruk van het stadsverkeer in Amman.

Wij zijn een aantal keer kriskras door Amman heen wezen rijden.

En weer door naar Madaba

Nu was het hoog tijd om richting het leuke en gezellige plaatsje Madaba te gaan. Madaba staat bekend als het stadje van de mozaïken. De absolute must see in Madaba zijn de kerken. In een van deze kerken ligt een mozaïeke vloer. Op deze vloer is namelijk de oudste kaart van Palestina afgebeeld. Dit is een wegenkaart van het Heilige Land.  Meer weten over Madaba, klik dan hier svp.

Onderweg naar Madaba stopten wij nog even bij een fruitkraam. Wij zagen namelijk iets bijzonders. Hier zat een man in een rolstoel voor de ingang. De fruitstalhouder verzorgde zijn familielid/vriend en die werd pontificaal in het zicht gezet. Ik denk niet, dat dit bewust gedaan was. Deze man zat onder de vliegen en was niet helemaal okay ( als ik dat zo mag bewoorden). Het is een mooie gedachte, dat de fruitstalhouder zijn business kon doen en deze man zo kon verzorgen en in de gaten kon houden.

Wat een geluk, wij konden zo voor de eerste kerk onze auto parkeren. Dat is met een grote minivan toch altijd nog een uitdaging. Wij konden zo huppelend de eerste kerk in. Dit was de martelaarskerk. Deze 6de eeuws kerk werd opgegraven in 1966 en heeft een gigantische mozaïekvloer. Verder geef ik geen uitleg over deze kerk, want er is al genoeg te vinden via google 🙂

Hier op het kleine complex lopen vrijwilligers, die je van alles over deze kerk willen vertellen. Een van deze sprak ons aan en gaf over alles uitleg. Wat de plaats Madaba betekend en hoe belangrijk deze plaats in de oudheid was. Madaba betekent:  Mada = water, ba = fruit, land van water en fruit. Er was hier namelijk een bron. Het leuke was, dat hij hier ter illustratie steentjes in gooiden, zodat wij konden horen dat er diep beneden er nog steeds water was. 

Hier werden de mozaïken even nat gespoten, zodat de kleuren mooier werden. 

Na de uitleg zijn wij verder op weg gegaan naar de kerk met de oudste kaart van Palestina. Deze mozaïken kaart ligt in de St. George kerk. Hieronder even een beknopte uitleg.

Na alles in de kerken bezichtigd te hebben, zijn wij het stadje Madaba nog ingegaan. Verder heb ik de dames meegenomen naar een winkel waarin zij konden zien, hoe zo’n mozaïek schilderij gemaakt wordt. 

Na de wandeling door de stad zijn wij op weg gegaan naar Mount Nebo. Deze bezienswaardigheid hebben wij in het kader van tijdsgebrek overgeslagen. Ik was hier al eens geweest en vond het niet echt heel bijzonder om te zien. Uiteraard heb ik de dames uitgelegd wat hier te zien was en aan hen de keuze overgelaten om hier wel of niet naar binnen te gaan. Unaniem werd besloten om op weg te gaan naar de Dode Zee. 

Kamelen en tenten

Onderweg vanaf Mount Nebo rijd je door onderstaand gebied heen. Hier en daar zagen wij tenten. Zijn dit nou verblijven van de bedoeïen en/ of van Syrische vluchtelingen?  Hier en daar zagen wij ook wat honden en geiten. Wij denken zelf, dat de witte plastic tenten van de vluchtelingen waren en de geitenharen tentdoeken (gekleurd)  van de bedoeïen. Tja je reed er niet zo eventjes heen om het te vragen. 

Wat een droogte hier. Hé de Dode Zee is inzicht.

Bijna waren wij bij de Dode zee in de buurt en toen zagen wij deze kamelen hieronder. Je kon hier een ritje per kameel maken. Wij hebben dat uiteraard niet gedaan. De kamelen hier werden slecht behandeld. Een kamelendrijver trok een baby kameel bij de moeder vandaan, door aan zijn poot te trekken. Een hoop geblèr, dat wil je niet weten. Nou hier draait mijn maag van om. Ik dacht 1 ding en dat was weg wezen hier. 

Nu was het toch echt tijd om naar ons hotel te gaan. Wij konden niet meer wachten om de Dode Zee in te gaan. Het was heet en iedereen was natuurlijk reuze nieuwsgierig hoe dat drijven nou zou gaan. Dus hoppa gas op die lolly en gaan met die hap. 

De Dode Zee 

Ons hotel, Ramada, was qua hygiëne in de kamers, niet om over naar huis te schrijven. Het zwembad, ontbijt, diner en de locatie aan de Dode zee was prima. Er waren zo veel gasten in het hotel, dat de bediening, in het restaurant, het niet aan kon. Ook de handdoekenservice liet te wensen over. Dit was allemaal te wijten aan personeelsgebrek. Okay okay wij zijn de moeilijkste niet. Dan maar met 4 handdoeken naar het strand en langer wachten op onze drankjes. Vandaar de foto proosten zonder drankjes :).

De Dode zee ligt op zo’n 10 a 15 minuten loopafstand van het hotel. Wil je liever niet aan de wandel, dan is er om het half uur een shuttle bus naar het strand toe. Deze hebben wij alleen gebruikt voor de terugweg. De weg is dan hellend omhoog en tja wij zijn met vakantie, dus no way dat wij dit naar boven gingen lopen whahaha. Op het strand zijn strandbedjes en stoelen aanwezig. Hier werden geen kosten voor berekend. Ergens aan de rand van de waterlinie was een modderpot gecreëerd. Daar hebben de meesten dames gebruik van gemaakt. 
Wat een modder gekledder was dat. Haha dat leverde leuke foto’s op. 

Nu kwam nog het meest komische. Natascha was na mij de eerste die het water in kwam. Ik was al 2 x in de Dode zee geweest, dus ik wist al dat je niet kan zwemmen in deze zee. De opwaartste druk is gewoon te groot hiervoor. Maar Natascha wist dit nog niet. Nou je had haar moeten zien spartelen. Heel leek wel zwemmen op het droge haha. Ook toen wij een groepsfoto wilden maken, werden wij soms gewoon om ver gekukeld door de opwaartste druk. 

Ik ga je meenemen in ons avontuur aan de Dode Zee. 

Na ingecheckt te zijn, gingen wij eerst even acclimatiseren op het balkon. Zwemkleding aan en even genieten van dit uitzicht hieronder.

Wat fijn, dat het hotel een handdoekenservice had. Dat scheelde weer handbagage in de trolleys.  Maar dan moeten de handdoeken wel op voorraad zijn. Uiteindelijk zijn wij na 20 minuten maar vertrokken met 4 handdoeken. Het was namelijk zonde van onze tijd om nog langer te wachten. Het was namelijk al 16.30 uur.

En toen begon het gespartel in het water. Wat een lol hadden wij. 

Dit was echt hilarisch. Wij hebben diverse keren getracht om foto’s te maken met een mobiel. Dat lukte steeds maar niet. Je wordt hier gewoon door de opwaartse druk om gegooid. Zie foto 2. Maar uiteindelijk was het dan toch gelukt. 

Na het modderen en drijven zijn wij terug gegaan naar het hotel en zijn wij nog lekker wezen uitrusten aan de rand van het zwembad. O ja dat was ik nog vergeten te vertellen. Bij het strand zijn douches, waar je je heerlijk kan afspoelen. Ook kan je daar terecht als er zout water in je ogen terecht is gekomen. Dat prikt enorm en moet ook meteen uitgespoeld worden. 

Na uitgerust te zijn, zijn wij ’s avonds heerlijk uiteten gegaan in het hotel. Het eten was erg goed. De bediening liep hun benen uit hun lijf vandaan. Personeelsgebrek was hier de oorzaak van. Gelukkig konden wij wel alvast eten en dachten wij de drankjes er dan maar even  bij. 

Wat een prachtige dag hebben wij weer gehad. 

Maar voordat ik de dag kon afsluiten, moest ik ook nog even werken. Het wifi op onze hotelkamers liet ons vaak in de steek. Dus dan maar even werken in de lobby met een heerlijk drankje erbij. 

Vol spanning kijken wij uit naar de volgende dag, want dat gaat wat worden. Wadi Mujib here we come.  Welterusten!

07 mei Wadi Majib 

Na heerlijk ontbeten te hebben, zijn wij op weg gegaan naar Wadi Majib. Voor mij als chauffeuse en organisator was het even spannend van waar dit startpunt nou precies was. Ik had voor vertrek wel op internet gelezen, dat er een visitor center was, maar waar de ingang dan zou zijn, was dan nog maar even de vraag. Ik zat ook met allerlei vragen, kan je hier je auto met bagage veilig laten staan? Is de kloof wandeltocht, de Siq, wel te doen voor ons vijftigers?

Een aantal dames van de groep hadden namelijk een promotiefilmpje van dit hele gebeuren gezien en waren bang geworden. Kan ik dit wel, stel je voor dat ik van 3 meter hoog naar beneden moet springen, hoe zijn die stroomversnellingen, ik zie touwen brrr en ga zo nog maar even door. 

Gelukkig zijn wij met een klein groepje. Unaniem hadden wij besloten, is het niets, dan rijden wij zo door naar Petra. Of wij doen maar een klein stukje van de kloofwandeltocht en dan gaan wij, waar het spannend wordt, gewoon weer terug naar het startpunt. 

Ook waren er thuis volop voorbereidingen nodig. Je kan hier niet zo maar in je bikini en met blote voeten de wandeltocht gaan doen. Dus een korte broek, hempje en waterschoenen zijn een must hier. Je loopt namelijk een deel van de tocht in de stroom. Deze is soms enkeldiep of dieper. Vandaar dat het even spannend was, van wat wij zouden aantreffen. 

Toen wij op de weg langs de dode Zee richting het visitor center reden hadden wij nog een aantal uitzichtspunten. De Dode zee is enorm groot en aan de waterkant kan je hier en daar mooie zoutkristallen afzettingen zien. Je snapt natuurlijk wel, dat dit veel tijd heeft gekost met 8 fototoestellen, selfies en mobiels 🙂 Maar wij hadden de tijd. Wij hoefden pas ’s avonds in Petra te zijn.

Yessss het is bijna zover – op door de kloof heen

Het visitors centrum vinden was appeltje eitje. Een enorm groot gebouw stond aan de linkerkant van de weg. Er was een grote parkeerplaats met allemaal auto’s, minibusjes en touringcars. Er waren mensen die aan en af liepen naar hun auto met hun zwemkleding onder de arm. Mooi, wij zaten goed. 

Eerst zijn wij maar eens naar binnen gegaan om polshoogte te nemen van de gang van zaken hier. Bij binnenkomst was het een drukte van belang in de ruimte (soort grot idee) waar je je kaartje moest kopen. Wij moesten ons aanmelden bij ene Mohamed en die zou ons dan op de lijst gaan zetten en ons oproepen wanneer wij aan de beurt waren. Zo gezegd zo gedaan.

Bij de balie waar de kaartverkoop was konden wij wat informatie inwinnen over de te wandel trail. Tja daar werden wij ook niet veel wijzer van. Wel konden wij alvast een waterdichte tas lenen voor JOD 10. Hierin kon je dan je belangrijkste spullen in meenemen. Wat is veiliger dan, je waardevolle spullen in de auto of de kans hebben, dat je spullen in die tas nat kunnen worden. Daar ter plaatse raden zij aan je spullen in je auto achter te laten. 

Mmmmm tja wat gaan wij nou doen, gaan wij de wandeltocht doen of niet? Het was nog 2 uur wachten tot wij aan de beurt waren. Tja nou ben je hier en het zou zonde zijn, als je iets gemist hebt.  Unaniem hadden wij besloten, om de wandeltocht te gaan doen. Durven wij niet meer verder, dan stoppen wij gewoon. 

Ondertussen hadden wij al mensen zien terugkomen en die waren toch ook rond onze leeftijd. Dat gaf hoop hahaha.

Om de kloofwandeling te gaan doen, moet je een zwemvest aan en daar was nou steeds het wachten op. Was er iemand teruggekomen van de wandeltocht, dan kon iemand anders weer gaan. Vandaar dat het zo lang wachten was.

Tijdens het 2 uur wachten hebben wij ons omgekleed in de aanwezige kleedhokjes bij de toiletten. Alle bagage kon veilig in de auto blijven. Dat risico durfden wij wel te nemen. Onze autosleutel moesten wij wel achter de balie achterlaten. Mocht de auto in de weg staan op de parkeerplaats, dan konden zij de auto weghalen en ergens anders neerzetten. Ook loop je niet het risico je sleutel in de rivier kwijt te raken. Wij hadden hier nog onze watertjes leeg gedronken en de sultana’s soldaat gemaakt. 

Na 2 uur was het dan eindelijk zo ver. Wij waren aan de beurt. 

Eerst kwam iemand ons helpen met het aandoen van onze zwemvesten. Zo die natte kledders zaten vast. Iedereen had zijn zwemschoenen al aan, dus nu konden wij dan eindelijk gaan. De een had waterschoene aan en de ander haara oude gympen.

Ach in het kader van tijd doorbrengen, kan je je haren natuurlijk ook even laten invlechten 🙂

Het is bijna zover. De zwemvesten aan en wij waren klaar voor vertrek.

Nu waren wij klaar voor vertrek. Wij stonden te popelen om te gaan. Eerst moet je een soort van loopbrug over.  Hier kreeg ik ter plekke knikkende knieën van. Lang leve hoogtevrees hebben. Als je dan aan het einde bent van deze loopbrug, dan moet je via een ladder naar beneden klimmen. Beneden aangekomen, ben je dan eindelijk in de kloof. 

Vanaf beneden wandel je dan door de rivier de route. Je kan niet verkeerd lopen, want er is maar 1 richting. In de rivier loop je over kiezels en grind heen. Hier en daar is het wel ongelijk. Soms is het gewoon een kwestie van balanceren. Laten wij het een soort turnen op een balk noemen.  En wie lag er als eerste ondersteboven? Dat was ik natuurlijk. Ach het was heerlijk. Het was warm en het water was een goede afkoeling. Het water was namelijk lauwwarm. Perfect voor mij dus. Soms bleef ik er gewoon maar even bij liggen. Zo heerlijk was het. En dat uitzicht vanaf onderen naar boven was ook zeker geen straf.

Soms ben ik er maar even bij gaan liggen. Even genieten van het uitzicht. Daarbij was het heerlijk weer, dus even een onderdompeling was geen verkeerde bezigheid.

Hieronder kan je een filmpje zien van een onze wandeltocht door de kloof heen.

De hele route verloopt dus in deze kloof.

Als je dan naar boven kijkt, dan zie je dit hier links

Ik was zo blij, dat Elly en Bianca foto’s en video’s konden maken. Ik had deze foto’s en video’s niet willen missen. Nu ik het terug kijk, wil ik zo graag terug. Het was betoverend mooi. 

Vol goede moed liepen wij verder. Was dit nou het spannende? Wel begon mij iets op te vallen. Er kriebelde hier en daar steeds wat langs mijn benen. Ondoorzichtbaar water is niet mijn cup of tea. Je ziet niets, je voelt alleen maar. Goed later meer daarover.

En toen ging het er spannend uitzien. Touwen over het water en aan de muur. Yessss actie….

Dit was prima te doen, ook voor de minder sterken. Er hingen hier touwen, omdat je hier niet kon staan in het water. Daarnaast was er een lichte stroming. Maaaaar aan het einde werd het spannender. Hier moest wij gaan klimmen en klauteren. Ik geloof, dat hier het punt was, dat er een aantal niet verder konden en/of durfden te gaan. Je weet natuurlijk niet wat er verderop je staat op te wachten. Ik had ervoor gekozen om verder te gaan. De andere vier dames zouden hier blijven wachten op ons of langzaam terug gaan lopen naar het startpunt. 

Hier en daar kan je uitrusten en uiteraard poseren voor een foto 🙂 

Hangen in de touwen

En toen was daar het einde. De waterval. Wat euforisch voelde dat zeg.

Weet je het nog dat ik vertelde, dat er steeds iets op mijn benen aan het kriebelen was? Eerst dacht ik, ach dat zijn een soort van zeewiertakjes. Maar eh….. die zijn hier niet. Wat was het dan wel? Nou dat waren die visjes die dode huidcellen opaten. 
Die van die voetenbaden, weet je wel?  Daar waren wij toch allemaal niet zo van gediend. Soms vloog de een de lucht in en dan weer de ander. Het was voornamelijk de schrik reactie, die je omhoog deed stuiteren.  Een keer trok ik mijn been omhoog en toen zat er gewoon een visje met zijn zuignappen aan mijn been vast. Ieks…. toch heb ik dat liever niet. 

Onze klooftocht heeft iets van 3 uur geduurd. Het was phenomenaal en spectaculair. Deze kloofwandeling is niet voor iedereen weggelegd. Je moet een goede kracht in je armen en benen hebben. Daarnaast moet je ook een beetje behendig zijn, omdat je moet klimmen en klauteren over de rotsen heen.  Ik was  toch erg verbaasd, dat zelfs ik deze wandeling kon maken, gezien mijn rugklachten. Uiteraard ben ik verantwoord bezig geweest en niet overmoedig bezig geweest. Het fijne was, dat er hier en daar gidsen waren, die je omhoog konden helpen tillen of begeleiden. Zij stonden op de meest moeilijke punten. 

Afzonderlijk van elkaar hebben wij tijdens de heenweg wel eens stilgestaan (figuurlijk)  bij de terugweg. Hoe komen wij weer terug over al die rotsen? Gaat dat makkelijker, of is het dan net zo moeilijk?  Ik kan je zeggen de terugweg over de rotsen naar beneden gaat een stuk makkelijker. Had ik mij daar zo druk over gemaakt. Dat ging zo; Je komt bij zo’n partij rotsen aan, de gids grijpt de achterkant van je zwemvest vast, je moet gaan zitten en je krijgt een flinke zet naar voren toe. Nou daar gingen de duikboten naar beneden. Haha dit ging dus via natuurlijke glijbanen, die de watererosie had veroorzaakt. 

Moe en zeer voldaan liepen wij weer gezamelijk terug naar ons startpunt. Wij hadden nog een stukkie te rijden naar Wadi Musa. 
De hele rit naar Wadi Musa = Petra raakten wij niet uitgepraat over deze super mooie en onbetaalbare ervaring. Geen één van ons had spijt deze tocht gemaakt te hebben. 

Bij het startpunt, ook eindpunt,  konden wij ons weer klaarmaken voor de rit naar Little Petra. Nicolien, petje af voor haar, had haar hele schoenen kapot gelopen. Niet lang na de start had haar harde onderzool al losgelaten. Professorisch had zij haar dikke binnenzool kunnen vastbinden met haar veters. Maar hoe verder wij kwamen hoe meer gaten er in schoenen ontstonden. Gelukkig heeft zij het einde en de terugreis kunnen afleggen met deze schoenen. Zie hieronder het eind resultaat. 

Op naar Wadi Musa = Petra

Na allemaal omgekleed te zijn, gingen wij op weg naar Petra. Little Petra zouden wij dan nog aandoen, als het qua tijd nog haalbaar zou zijn. Little Petra moet je echt bezoeken, voordat je het grote Petra bezoekt. Anders valt het in het niet, als je al het mooie daar al hebt gezien. 

Onderweg had ik nog een stop gemaakt. Wij waren na al dat geklauter en geklim wel toe aan een versnapering en drankje. Het is altijd een uitdaging om een leuke uitziende locatie te vinden voor een drankje en om daar gewoon even uit te rusten. Je hebt in dit land onderweg niet echt gezellige buitenzitplaatsen. Deze kon er aardig mee door.

Hier woonde namelijk een heel creatief iemand. Autobanden werden uitgesneden en tot een mooi werkje gebouwd.

Het leuke is, dat iedereen onderweg weer wat anders moois en leuks ziet. Bianca heeft het filmpje hiernaast gemaakt. Een impressie van onze doorreis naar Wadi Musa. Dit is opgenomen bij deze stop. 

Onderweg, verder, reden wij weer door de mooie bergen heen. Ik zag net deze onderstaande foto in mijn computer in de map afbeeldingen staan en dacht van, nou waarom ik die nou genomen mag hebben, mag Joost weten. Maar opeens zag ik het. Rechts heb ik het uitvergroot. Op de linkerfoto zie je een stipje, dat was dus deze dame met haar kind rechts. Het is echt ongelofelijk, dat die Bedoeïnes op zulke hoogtes met hun kroost aan de wandel zijn. Ik zou doodangsten uitstaan, maar ik denk dat dit heel normaal is voor hen. 

En opeens werd het stil in de bus. Hu? Was iedereen nou moe? Nee hoor,  iedereen was onder de indruk van deze kleuren en bergen. Wij gingen namelijk de hoogte in. Deze route rijden de grote touroperator bussen dus niet. Te veel bochtenwerk en het duurt te lang. Moet je eens kijken, hoe mooi het daar is.

Hier onder wat impressies van het rijden door het binnenland

Hier en daar zie je ook wat bedoeïnen kampen.

En toen zagen wij deze mooie fotospot.

Hier moest iedereen natuurlijk iedereen even op de foto. Het leuke was, dat Mustafa er ook aan kwam. Die was gewoon even aan de wandel. Ik kon het natuurlijk niet laten om hem even te roepen en te vragen of hij hier ook even wilde plaatsnemen. Daar had je bij moeten zijn. Alle vrouwen in rep en roer. Die man had de dag van zijn leven met al die vrouwen om hem heen. Iedereen wilde natuurlijk even met hem poseren. Hij vond het geweldig. 

Bij dit punt was er ook een restaurant. De eigenaar wilde dan ook maar even op de foto. Mirjam was de uitverkorene om dan met 2 mannen op de foto te gaan 🙂

Deze verloren ziel kwamen wij ook nog tegen op de weg.

En het werd donker

Little Petra hadden wij in verband met tijdsgebrek overgeslagen. Geen punt morgen zien wij toch grote Petra en daar gaan wij nog heel veel moois zien.  Gelukkig waren wij, toen het net donker was, gearriveerd bij ons hotel. Wat een prachtdag hebben wij weer gehad.

8 mei – Petra

Ik ga in mijn blog niet helemaal uitwijden over Petra. Er is al genoeg over Petra op google te vinden. Maar dit vind ik wel belangrijk om je te vertellen; 

De Nabateeërs hebben de stad gemaakt als een belangrijk knooppunt voor de handel in zijde en specerijen. Petra lag op een kruispunt van de handelsroute tussen China, India, Egypte, Griekenland, Rome, Syrië en Zuid-Arabië. De stad is opgericht in 312 voor Christus en is hierdoor een van de oudste metropolen in de wereld. Er is bewijs dat er sinds 1550 en 1292 voor Christus nederzettingen in Petra aanwezig waren.  De stad zou niet hebben kunnen bestaan in de woestijn zonder een ingenieus watersysteem. Er was genoeg water voor de 30.000 mensen die worden verondersteld hier te hebben gewoond. Door het ingenieuze watersysteem was er zelfs nog genoeg water voor de weelderige tuinen.  Tot zover deze lezing 🙂

Wij waren vanochtend extra vroeg opgestaan. Dit hadden wij gedaan om de hele hordes toeristen voor te zijn. Ons hotel lag op 10 minuten loopafstand van de hoofdentree van Petra vandaan. Ideaal kan ik je nu vertellen. Je kan ook de achteringang van Petra nemen en zo ook de hordes toeristen vermijden. Maar ja, dan mis je wel het euforische gevoel, dat je te wachten staat, als je de laatste meters uit de kloof komt wandelen en dan de schatkamer ziet. Dat zou wel heel zonde zijn. 

Onze Cora kon de wandeltocht niet met ons samen afleggen. Zij had namelijk haar knie bezeerd in Wadi Majib. Gelukkig waren er golfkarretjes die je door de kloof heen tot aan de schatkamer konden rijden. Deze had zij uiteraard genomen.

Als je bij de entree bent, moet je eerst een ticket halen. Bij het loket kan je dan een ticket kopen of je Jordan Pass laten zien. Hier krijg je dan een toegangsbewijs waarmee je door de poort heen kan gaan. Dan kom je op onderstaand brede zandpad uit, die richting de kloof gaat. 

Aan de zijkanten van dit pad zie je ook al de prachtigste bouwwerken staan. Wat zou dit nou geweest zijn. Wetenschappers zijn er nog niet helemaal 100% zeker van, maar zij denken dat het graftombes waren.  

Mocht je willen weten hoe Petra gebouwd is in die tijd, dan is het wel leuk om het filmpje hiernaast te kijken. Het is ook een stuk leuker om dit te weten, voordat je hier heengaat. Je kijkt dan wel anders naar die gebouwen binnen Petra. Je gaat er van alles bijdenken. Zou het mogelijk zijn geweest dat de bouwers vanaf boven naar beneden zijn gaan werken? Geen idee hoe zij dat dan klaargespeeld hebben. Hout was er niet, dus er waren geen houten stellages. Hebben de werkers aan touwen gehangen en dan hangend aan het werk gegaan? Ach kijk het filmpje maar, dan wordt het een en ander duidelijk. 

O ja je kan trouwens ook per paard over dit zandpad heen. Maar pas op. De bedoeïnen geven aan, dat het gratis is,  omdat deze service in de toegangsprijs zit. Maar zij werken echt niet voor nop. Zij willen natuurlijk een tip hiervoor hebben. Daar moet je dus over gaan onderhandelen. Dat is dus ook zo met foto’s maken van deze bedoeïnes die hier in Petra rondlopen.

Dit is trouwens het golfkarretje waar ik het net over had. 

En nu was het een kwestie van lopen, lopen, lopen en nog eens lopen. Dat was voor ons geen straf, want wij waren nog niet uitgekletst met elkaar. Zelfs niet na zo veel dagen, dat wij al op pad waren. 

Onderweg is er nog genoeg te zien hoor. Deze was wel grappig. Bewakers uit die tijd met een mobiel.

Onderweg is er nog genoeg te zien hoor. Deze was wel grappig. Bewakers uit die tijd met een mobiel

Na 10 minuten lopen kom je dan eindelijk in de kloof terecht.

Vol verwachting klopten onze harten. Wanneer gingen wij de nou de Treasure zien.

Dan kom je de kloof uit lopen en dan zie je dit. De treasure heet dit gebouw. Moet je eens kijken het was zelfs nog mogelijk om foto’s te maken zonder al te veel toeristen erop. 

Zoooooo mooi is dit hier. Onbeschrijfelijk mooi. Ik heb veel gezien in mijn leven, maar dit is een van de mooiste bezienswaardigheden die ik tot nu toe in mijn leven heb gezien. 

Onze ontroering van zo veel moois, zegt genoeg op onderstaande foto.

Met 8 mobiels en 3 camera’s in de aanslag zijn er heel veel foto’s genomen hier.  Heb je nog even……. hahaha.

En alsof wij het zo afgesproken hadden, kwam onze Cora er nu ook aanrijden met haar golfkar. Hoe mooi was dat. Nu kon de groepsfoto met mijn YourTravel vlag gemaakt worden. 

Als je hier bent, kan je meegaan met een Bedoeïnen om deze treasure van boven af te fotograferen. Op internet wordt verteld, dat deze weg naar boven gratis is. Het is gewoon een kwestie van kijken waar deze geheime weg naar boven is en dan gaan met die hap,  Ik heb deze weg gevonden en geprobeerd zonder te betalen naar boven te gaan. Een ophef, dat dit te weeg bracht, dat was niet normaal meer. Alle bedoeïnes in rep en roer. De politie zou gebeld worden. O nee een leukere was deze waarschuwing, als je niet betaalt, dan laat ik mijn zus die daar zit schreeuwen. Nou dat deed het, ik was er al klaar mee. Kijk het zit zo. De bedoeïnes verdienen hun geld ermee, als zij jou hiermee naar boven loodsen. Het is hun grondgebied. Zij bepalen dus hoe het zit. Dit is dan wel onofficieel.  Kijk als zij dat nou uitleggen, dan betalen wij er toch gewoon voor. Maar doe het dan niet met toeristen lastig te vallen en aan ze te touwtrekken en allemaal van die zinloze bangmakerijen te vertellen. Je wil ook geen ruzie met die gasten. Zij kijken zo eng uit hun ogen haha. Wij hadden nog zo veel andere punten te bezoeken, dus wij hebben dit feestje naar boven laten voorbij gaan. 

 

En toen verdween ik opeens een grotwoning in. Het was namelijk hoog tijd geworden voor een kopje koffie, thee of wat anders. 

Na vol getankt te zijn, waren wij klaar voor onze vervolg van onze wandeltocht. Op in de benen…

Kijk, zo ziet zo’n bovenkant van een graftombe eruit.

Zouden deze twee hieronder, al aan het uitrusten zijn geweest? Lijkt mij toch niet echt lekker zitten zo, tegen die wand aan. Ik zou al als de dood zijn, dat mijn broek uit elkaar ploft, als die zo op spanning staat. Haha hij niet dus

Overal zie je van die Jack Sparrows op ezels voorbij vliegen. O nee dit is vaak geen ezel maar een muildier, muilpaard, ezelsveulen of een paardveulen. Nog te snappen. Haha voor de liefhebbers, die willen weten wat nou wat is.  Klik hier svp. 

Ook hier stonden veel struiken/bomen in bloei.

En nu ging de wandeltocht verder de berg op. Nou dames maak je borst maar nat. Jullie moeten 900 treden naar boven toe. Gelukkig merk je het niet, want onderweg was er nog genoeg te zien. Jaja het ging weer van klik hier klik daar. Er waren hier en daar wat toeristenkraampjes, stopplekken voor een drankie en wat uitzichtpunten. 

Je kan hier ook per muildier naar boven gaan.

Geloof mij maar, na zo veel treden wil je wel even uitrusten. 

Onderweg loop je heel wat kraampjes door.

En soms wil je gewoon even zitten om van het uitzicht te genieten. 

Vol verwondering keken wij allemaal de kloof in

Maar wat wij nu toch gingen zien, was nog mooier dan de Treasure

Hier tegenover heb je een restaurant met een terras. Een mooier uitzicht kan je je toch niet wensen. Onze fotograaf Elly ging er eens goed voor zitten o nee liggen haha.

Toen ik haar gisteren vroeg, waarom zij er zo bij lag, toen zei ze nou voor deze foto. Zie hieronder het resultaat.

Moet je dit nou weer eens zien. Net als in Japan, waar ik in maart nog was, zijn hier veel social media filmers en selfie makers aanwezig.

Op het terras heb ik maar even een live video op Facebook gemaakt. Zie hieronder hoe het hier er allemaal om ons heen uit zag.

Het was weer tijd om naar beneden te gaan. Als je naar beneden loopt, lopen er soms muildieren langs je heen naar beneden toe. Zij hebben hun vracht = toerist boven afgeleverd en gaan dan, zelfstandig, weer naar beneden toe. Ik blijf hier toch moeite mee houden, dat er van die zware lijven op die muildieren zitten. En dat waren geen personen, die dit om medische gronden nodig hadden. Geloof mij maar het is echt geen kwestie van lekker zitten en gaan met die hap. Je moet hier toch echt een flexibel lichaam voor hebben. Al die bochten en ongelijke treden, die het muildier moet nemen,  laten je behoorlijke schudden 

Toen wij naar beneden liepen, herkende ik opeens een prachtig uitzichtpunt. Dit uitzichpunt moet je maar net weten. Het ligt namelijk achter een toeristenkraam verborgen.  Ik was hier namelijk al geweest met de rondreis van Fox Reizen. Hier moesten wij toen allemaal op de foto. Voor mij was dit dus weer een behoorlijke uitdaging. Lastig hoor die hoogtevrees.

Maar ik geloof, dat Bello hier totaal geen last van had. Hij ging er maar eens voor liggen. Tja je kan hem geen ongelijk geven met dit uitzicht hier.

Nu kwam er nog een lang gekoesterde wens van mij uit. In 1997 en 2019 ben ik al in Petra geweest. Beide keren had ik geen energie meer over, of was het te laat en/of te heet om nog deze gebouwen bovenaan te bezoeken.  Deze gebouwen liggen tussen de Treasure en de Monastery. Op de heenweg laat je deze bouwwerken aan je voorbij gaan, want je wil eerst de Monastery bezoeken. Op de terugweg ben je afgedraaid door alle trappen die je al op en af bent gegaan naar en van de Monastery. Ik zei vooraf aan ons bezoek aan Petra, wat er ook gebeurd, ik ga hoe dan ook, dit x daar naar boven toe, hoe moe ik ook ben. 

Wij waren een mooie tijd op het punt aangekomen, waar je naar boven kon wandelen. Andere Nederlanders die wij daar leerden kennen, zeiden ach het is een makkie om naar boven te lopen. Nou dan maar even een rustpauze en dan gaan wij er weer voor. Zo gezegd zo gedaan. Als je een idee wil hebben hoe hoog het gelegen is en hoe hoog die gebouwen zijn, dan moet je eens naar de mensen kijken die voor de gebouwen staan. Dan zie je hoe inmens hoog het is. Het naar boven lopen was trouwens inderdaad niet heel erg vermoeiend. 

Zucht het een is nog mooier dan het ander. Je blijft foto’s maken hier. En ik maar denken, dat ik op vakantie was hahaha.

Nicolien, Bianca en Elly zijn daar ook nog gezellig op de thee gedaan bij deze Bedoeïene.

Na boven een uur rondgelopen te hebben, was het weer tijd om richting de ingang van Petra te gaan. Wij hadden nog een lange wandeling te gaan. Daarnaast hadden wij gisteren besloten om vanavond ook de Petra by night show te gaan meemaken. Dat hield dus in, dat wij weer vanaf het hotel naar de Treasure moesten lopen. Dan is het toch wel heel fijn, als je daar tussen nog wat kan uitrusten op je hotelkamer. 

Beneden aangekomen moesten wij nog even wachten op de andere drie dames. Wij hadden ons boven namelijk opgesplitst in 2 groepjes. Ik was blij, dat ik beneden nog even op het terras kon uitrusten totdat zij beneden waren.

Beneden had Nicolien nog iets heel bijzonders gedaan. De mannen hier in Petra hebben allemaal met Kohl omrande ogen. Deze lieve man hieronder vertelde ons, dat zij dit doen omdat dit bescherming biedt tegen de felle zon en de schittering van het zand. Ook schijnt het hun ogen tegen het stof van het zand te beschermen. En wij maar denken, dat zij zich opgemaakt hebben om op Jack Sparrow te lijken. Niet dus. Nicolien heeft zich dus onder handen laten nemen, door deze beste meneer. Nou Nicolien het staat je werkelijk prachtig.

Eindelijk waren wij weer terug in ons hotel aangekomen. Ik zal je zeggen, ik ben op bed geploft en een half uur niet meer overeind gekomen. Ik was kapot moe. Later bleek, dat wij deze dag 25 km gelopen hadden. Dus je kan wel nagaan, dat dit qua loopwerk een hele vermoeiende dag was. Maar het was een dag met een gouden rand voor mij. Ik zei nog wel, dit is echt de laatste keer, dat ik naar Petra ben geweest. Ik heb hier ter plekke besloten, dat ik toch nog een keer terug moet. Achter The Monastery loopt een pad, die naar de Treasure gaat.en daar loop je weer via de trappen naar beneden en vervolgens terug naar de ingang. Die wil ik nog heel graag een keer gaan doen. O ja en ook het Bedoeïnen pad naar boven toe, met het uitzicht op de Treasure van bovenaf. Wie weet wanneer ik terug kan gaan. 

Petra by Night – spektakel in the house

Na heerlijk wat uitgerust en gegeten te hebben, zijn wij weer terug gegaan naar de entreepoort van Petra. Wij hadden werkelijk geen idee, wat ons te wachten stond. Zou The Treasure alleen verlicht worden, geen idee. Wij hadden zoiets, wij zien het wel wat er gaat gebeuren.

Het begon al spannend, toen wij in de rij stonden voor de avondshow Petra by Night. Er kwamen opeens van verschillende kanten een stuk of 3 honden aanlopen.  Al snel bleek dat het geen vrienden van elkaar waren. Twee honden vielen de derde hond aan. De rij mensen stoven alle kanten op. Maar gelukkig hadden wij onze hondenfluisteraar Elly bij ons. Samen met nog wat andere mensen is Elly naar de honden toegesneld en hebben zij met luid handen geklap de honden uit elkaar gejaagd. Toen het weer rustig was konden de mensen weer terug in de rij aansluiten.

Nou wat ons nog meer te wachten stond, hadden wij nooit kunnen voorzien. 

Hoe idyllisch begon het allemaal. Overal klonk er op de heenweg mysterieuze muziek.

Wat een ongeorganiseerde show was dit. Toen wij bij de Treasure aankwamen, zag het er prachtig uit allemaal.  Allemaal zakken met echte brandende kaarsen erin. Super mooi gedaan. Maar er was niemand, die je op weg hielp of je de weg wees, waar je moest gaan zitten. Wij zijn gelukkig mans genoeg, om het dan zelf uit te zoeken hoe en wat er moest gebeuren. Wij kwamen vooraan terecht en zagen toen opeens allemaal vissersstoeltjes staan. Niets mis mee hoor. Maar het stond wel heel krap op elkaar. Of was ik nog gewoon van onderen te breed gebouwd??? Voor ons waren een soort van stromatten tussen de papieren zakken met kaarsen. Hierop konden dan ook mensen plaats nemen. Langzamerhand raakte het hier ook voller. 

Hieronder ook even een impressie per filmpje 

En het duurde maar, voordat er aktie was. Wat was nou het plan vanavond? Nou wat er toen gebeurde, wil je niet weten. 

Ik zeg er alvast bij, dat ik een super levendige fantasie heb hahaha. De presentator, die kwam maar niet en vooraan bij de microfoons was er opeens een hoop tumult. Een aantal personen van de organisatie liepen steeds maar driftig heen en weer en je hoorde verheven stemmen. Je gelooft het niet, maar opeens vloog er een standaard met een microfoon erop door de lucht heen. Ik zei ha de show gaat eindelijk beginnen. Dit is gewoon een act joh, straks rennen er struikrovers door de Treasure heen en komen er uit alle hoeken en gaten Bedoeïnes te voorschijn. Gekleurde lichten erop en het spektakel is daar. Nou niet dus. De standaard van de microfoon was namelijk terecht gekomen op een aantal zakken met brandende kaarsen erin. Deze vlogen in de fik. Een hoop rennende mensen natuurlijk. Gelukkig was alles snel gedoofd met zand. Na 10 minuten ging iedereen weer zitten en kwam de presentator eindelijk te voorschijn. Geen sorry of uitleg of wat dan ook. Hij vertelde ons, dat wij een special gift kregen en dat er nu een fluitemans kwam. Zie filmpje. 

Ik begon dit enthousiast te filmen en ben er maar met 23 seconden mee gestopt. Het werd langdradig en eentoning. Hoor je die boze man nog op de achtergrond? Het werd nu helemaal spannend, want er volgde een vechtpartij tussen 2 mannen. Een gegil en getier joh, dat wil je niet weten. Die boze man werd uiteindelijk afgevoerd naar de kloof, richting de entree van Petra. Nou dat getier van die man hoorde je helemaal nagalmen hier tussen de rotsen. 

De presentator kwam weer terug en deed net alsof er totaal niets gebeurd was. De gitarenmans werd aangekondigd. Ook dat gejengel duurde een hele lange tijd. Maar wat een geluk wij kregen nog een extra toegift hierna. Fluitemans kwam weer terug. 

Door alle tumult en rare gang van zaken waren de mensen hier en daar toch wat van slag. Veel mensen waren al opgestaan en weggegaan. Opeens kwamen er obers met thee aan. Ook dat voelde raar, want het leek wel of die op hete kolen liepen.  

Hierna waren de rotsen en de Treasure mooi verlicht. Zou er nog wat komen of was dit het?

Steeds meer mensen verlieten deze show. Tja blijven wij of wachten wij nog op onze gift, gaat deze Petra by Night show nog wat worden?

Eindelijk kwam na een lange stilte de presentator weer terug. Hij kondigde deze dame hieronder aan. Zij vertelde dat het lied, dat zij ging zingen, voornamelijk gezongen werd op bruiloften. Het gaat over een dochter, die dan het huis uitgaat, omdat zij dan bij haar man gaat wonen. Ik kan dit natuurlijk niet controleren, of dat zo is. Dus mocht jij wat anders horen, dan hoor ik dat graag van je 🙂   Aan de emotie te horen, geloof ik zonder meer, dat het waar is.  Ik vond het prachtig mooi. 

Na een aantal minuten kwam de schreeuwende man weer terug. Alleen verliep het nu anders. Wat was er toch in hemelsnaam aan de hand? 
Was het een dronken iemand? Deze zangeres pakte het goed aan. Deze schreeuwlelijk kwam naast haar staan, toen zij aan het zingen was. Zij stopte na een aantal minuten met zingen en gaf hem het podium. People give my friend a big applause. Nou dat deed iedereen natuurlijk en deze schreeuwlijk was nu vrolijk gestemd en liep toen weer weg. De escalatie was verkomen. Zij was ook maar even een ommetje gaan maken. Wat nu? 


Doodse stilte, weer liepen er veel mensen weg. Is dit nu het einde of gaat er nog wat gebeuren?  Na ongeveer 15 minuten kwam de zangeres weer terug en ging zij weer verder zingen. Na 10 minuten was het dan klaar. De presentator was er ook weer en gaf aan, dat wij nu onze gift zouden krijgen. Weet je wat dit was? Dit was een delegatie van 3 dames uit Alaska die hier en daar optredens in Jordanië hadden en nu een avond over hadden en gingen zingen in Petra. Opeens hing er een drone in de lucht. Wat deed deze nou weer hier? Zo jammer, want het verpestte het mooie licht dat hier gecreëerd was. Zie hieronder het filmpje met deze zangeressen uit Alaska. 

Kijk ik vond net het filmpje met die dronken man erop.

Nu werd het helemaal spannend? Auto explosie in Petra

Tijdens dit optreden, liep die schreeuwlijk met zijn vriend, op de achtergrond, heen en weer en mee te dansen. Die twee waren behoorlijk beschonken. Zij hadden samen de grootste lol. Het was wel grappig om te zien. Gelukkig verliep dit korte optreden normaal. Maar wat hierna gebeurde werd zelfs mij te spannend. 

Toen de show over was, kwam er een grote jeep het terrein voor de Treasure oprijden. De chauffeur had zijn auto boven 3 brandende kaarsen in zakken geparkeerd. Uiteraard wist hij dit niet. Hij stapte de auto uit en liep weg van zijn auto.  De zakken onder de auto vlogen in de brand en het vuur wakkerde behoorlijk aan. Er kwamen vlammen onder de auto en hier en daar hoorde wij angstig geschreeuw om ons heen. Ik zei toen, van nu moeten wij weggaan, want het wordt nu gevaarlijk. Je moet er niet aan denken, dat er hier een explosie zou gaan plaatsvinden. Je kan hier namelijk geen kant uit. Gelukkig was de chauffeur weer terug in de auto gesprongen en heeft hij de auto weggereden. Pfief, dat is gelukkig goed afgelopen.

Toen wij hier nog aan het napraten waren of het hele gebeuren, kwam een van die dronken lorren bij ons staan. Wij konden nu achterhalen waarom er geschreeuwd en gevochten was. De Bedoeïnes wilden geen Amerikanen op hun grondgebied. Zij en de overheid stoppen al het geld van de entree tickets in hun zakken en zij krijgen hier geen cent van. Ik weet niet 100% zeker of ik dit goed begrepen heb, maar uit zijn gebrabbel kon ik dit opmaken. 

Wat een belevenis was deze avond. Moet ik deze show nou wel of niet gaan aanbevelen bij mijn klanten? Ik ben hier nog steeds niet over uit. Wij vonden het eerlijk gezegd een beetje een aanfluiting. 

09 mei – Zand, zand en nog eens zand – Wadi Rum 

Vanochtend konden wij het rustig aan doen. Ik had namelijk onze begin tijd van onze ochtend excursie, in de woestijn, verzet naar 11.00 uur. Het was vanaf ons hotel ook niet zo ver rijden naar Wadi Rum village. Maar 2 uurtjes. Wij hadden nog even geld gepind, want in de woestijn kan je alleen maar terecht met je contante geld. Ik had een stapel briefjes bij mij, omdat ik het hotel en de gids nog moest betalen. Je voelt je gewoon rijk met al die flappen in je hand. Wat een stapel. Ik ben zo blij, dat ik een VISA credit card heb. TIP zorg ervoor, dat je een positief saldo op je kaart hebt staan, dan kost pinnen je maar eur 1,50 per opname. Dat is een stuk voordeliger, dan menig ander bankpas. Je betaalt nog wel voor het gebruik van een pinautomaat, ongeacht welke bankpas je hebt. Na de JOD’s te hebben ingeslagen zijn wij op weg gegaan.

De eerste stop kondigde zich snel binnen no time aan. Dames jullie mogen eruit om een foto te maken, maar jullie krijgen maar 1 minuut de tijd haha. Tja ik wist niet hoeveel stops wij nog zouden krijgen en de tijd moest ik wel in de gaten houden, omdat ik een date had met de gids in de woestijn.

En weer door….. maar wat is dat, zwarte rookwolken boven de snelweg  –  fileeeee  

Goh die had ik even niet ingecalculeerd. Een file. Zelfs hier in het woestijngebied kan dit dus voorkomen. Maar wat zou er nou aan de hand zijn. Aan onze kant stond al het verkeer hermetisch vast. Nou er zal wel een ongeluk gebeurd zijn. Hier??? Hoe dan, met wat? Zou iemand in slaap gevallen zijn. Nou onze speculaties gingen nog wel even door. Dan maar even uitstappen. Wat een bekijks hadden wij dames. Die andere autobestuurders zagen een blik opengaan en allemaal dames uitstappen. Het werd nog gekker hun bestuurder was een vrouw en dan nog wel met een heel afwijkende kleur haar. Er was er zelfs een bij met een kuif op haar kop. Whahahahaha, ik heb mij rotgelachen hier. Ach je spreekt nog eens iemand. Deze meneer wilde toch eens wat meer weten over ons.

In de verte zagen wij dus zwarte rookpluimen boven de auto’s uitkomen. Nou het zal wel een zwaar ongeluk zijn geweest. Toen wij later weer konden rijden en dichterbij kwamen, was er gelukkig helemaal geen sprake van een ongeluk of brand. Het waren gewoon zwart rookpluimen van de wegwerkzaamheden. Iets met asfalt. Ons gespeculeer over wat er wel niet gebeurd kon zijn, was gelukkig niet gebeurd. Toen wij er voorbij konden rijden was de file gelijk over. O ja nu herinner ik het mij weer, deze chauffeur op de vangrails had 2 Italiaanse toeristen in de auto zitten. Hij had er niet zoveel moeite mee om in de file te staan. Haha natuurlijk niet, zijn metertje tikte wel door voor deze twee toeristen.

Hierna hadden wij weer een mooie route.  Weet je je moet het mooie kunnen zien. Hieronder een impressie van de route naar Wadi Rum Village.

Hoe dichterbij wij bij Wadi Rum Village kwamen hoe meer woestijnbergen wij begonnen te zien. Prachtig mooi toch weer.

Gelukkig waren wij nog op tijd bij de slagboom van Wadi Rum office aangekomen. Hier moet je eerst naar een kantoortje gaan, om je te laten registreren. Het was weer een kwestie van stempel op je Jordan Pass en weer verder gaan. Iedereen is hier ook maar even een sanitaire stop gaan maken. Wij hadden namelijk een zes uur durende tour voor de boeg.Tja waar moet je dan naar het toilet in de woestijn?? Zou het daar een kwestie zijn, van kuiltje graven, er boven hangen, uitslingeren, zandhoop erover, handen wassen met water uit je waterfles en klaar? Geen idee. 

Nadat wij dit allemaal gedaan hadden, moesten wij toch nog een aantal km’s rijden naar het dorpie Wadi Rum Village. Daar aangekomen moesten wij de auto achterlaten op een parkeerplaats. Hier waren ook nog wat winkeltjes en restaurants. Ik had maar voor de zekerheid wat drinken ingeslagen. Je weet het maar nooit hoe heet het wordt in de woestijn. Mijn contact persoon van de tour had ik al gebeld en die kwam eraan. Uiteraard moesten wij hier alle bagage uit de auto halen en….. je raadt het al… foto’s maken. 
Je kan er voor kiezen om vanuit hier rechtstreeks naar je overnachtingsadres in de woestijn gebracht te worden, een dagtour te doen of een dagtour met aansluitend vervoer naar je overnachtingsadres te nemen. Het laatste hadden wij gedaan. 

Onze bagage werd op de achterbank gestald en wij konden achterin de jeeps plaats nemen. Onze chauffeurs waren broekies. Eentje was 17 jaar en die ander tja wat zou je hem geven ergens in de 20. Wat moest dat wel niet gaan worden. Wij zien het wel. Het zou in ieder geval weer een hele belevenis gaan worden. Wij waren er klaar voor. 

Dit hieronder zijn de punten, die wij bezocht hebben.

Dit was ons programma;

 

Five hours jeep tour

We will start this tour from Wadi Rum village. You will have a chance to enjoy visiting some of Wadi Rum historical and natural places. During this trip we will go to Nabatean temple. After that you will go to Lawrence’s spring with a short stop. Then you continue to Khazali Canyon where you can walk through the canyon. Later, you will go the little bridge where you can climb to the top. After that we will go to Um Fruth Rock Bridge which takes 10 minutes to get to the top. Finally, we stop at Burdah Rock Bridge, where we have lunch.

After that we will take you to Lawrence’s house. Then we will continue to Anfeeshiah Inscription (Napatean and Bedouin old inscriptions drawn on the mountain), the next place on our list are the Sand dunes where you walk up the soft sands and enjoy running down fast. After that we will show you the desert map (a small map was used by bedouin to know the directions). Finally we will drive you back to Wadi Rum Village.

 

Price includes:

5 hours jeep tour with an English speaking Bedouin driver, lunch, water and Bedouin tea.

En zoef daar gingen wij 

Onderweg zie je de mooiste bergen aan je voorbij trekken. Als je de Star Wars films kent, herken je hier de filmdecors. Een aantal scenes zijn hier opgenomen. Ook heeft zich hier, in dit gebied, het verhaal van Lawrence van Arabia afgespeeld. Hier is een film van.

Onze eerste stop was bij Lawrence’s Spring. Voor de liefhebbers, zie hier de uitleg, klik hier. Wie is Lawrence of Arabia, klik hier.

Onze gids legde uit, zie je een boom op een berg, dan weet je dat hier water is. Zo kunnen de Bedoeïnes en dieren hier in de woestijn in leven blijven. Zij trekken van bron naar bron. Als je goed, op de foto links kijkt, zie je een boom op de berg. Je kan hier naar boven klimmen. Dat hebben wij uiteraard niet gedaan, wij hadden namelijk nog genoeg klimwerk op het programma staan. Wel zijn wij hier wezen rondlopen en weer wezen uitrusten van het gezwoeg in het zand. Op de foto rechts zie je dan een stroom, dat vanuit de berg hier naar toe stroomt. Ik had niet zoiets van nou laat ik dat eens proeven 🙂 Het schijnt toch echt schoon water te zijn. 

Hieronder een impressie van dit gebied  

Hoe ouder hoe gekker. Ook vijftig plussers zijn soms erg melig 

Klaar voor vertrek 

Je kan hier op deze plaats een kamelentocht maken. Er stonden er zo veel. 

Vanuit hier zijn wij vertrokken naar onze lunch break stop. Onze gidsen gingen een heerlijke bedoeïnen maaltijd voor ons maken. Mij benieuwen wat dit wel niet zou zijn. Iets met groenten, vlees en hummus. 

Onze stopplaats was prachtig. Ons kleedjes werden uitgerold en de mannen gingen hun kookplaats installeren. Wij hadden 30 minuten iets voor ons zelf te doen, zodat zij konden gaan beginnen met hun kookkunsten.  Die bergen hier waren wel heel apart. Moet je eens kijken wat een rare structuur deze hebben. Ik ben er zelfs voor gaan liggen. Zo bijzonder vond ik deze bergen. 

Een fimpje zegt toch veel meer

Ik ben de meeste tijd bij de gidsen gebleven, omdat ik wel eens wilde weten hoe er hier in de woestijn gekookt en gebakken kon worden. Ook wilde ik graag weten, wat voor ingrediënten in ons eten werd verwerkt.

Een aantal van ons zijn nog rond wezen lopen en die kwamen toch bijzondere zaken tegen. 

Lunch break wandeltochtje 

Er wordt hier niets weggegooid. Al ons eten, dat overbleef ging naar de geitjes toe. Nou sommige lusten er wel pap van en wat andere haalden hun geitenneus er voor op. 

En toen was het weer tijd om verder te gaan. Dus hoppa de jeep weer in en op naar ons volgende punt, de woestijnberg.

Onze volgende stop was de woestijnberg. De liefhebbers mochten de zandduin oplopen.  Ach dat doe je toch effe, die zandberg omhoog klimmen. Ik kan je zeggen, het is slopend. Elke stap die je zet, glij je half terug. Natascha had een soort van looppad aan de zijkant van de zandduin ontdekt. Daar moesten wij de ons vroeger geleerde gymnastiekkunsten vertonen. De hink stap spring sprong. Ik leek wel op een klimgeit. Yesss het was gelukt, vraag alleen niet hoe haha. In ieder geval met mijn tong op mijn hielen. Het uitzicht was vanaf de top weer erg mooi.

Wat een hoogte en een mooi uitzicht hier.

Als je goed kijkt, zie je op de linkerfoto, rechtsonder, een tentenkamp. Zie je de verhoudingen? Hoog zijn die bergen hè?

De tourguides die hier komen gaan allemaal in relax modus. Zij weten natuurlijk dat alle toeristen, die hier de berg opklimmen, wel even bezig zijn. Daar waren wij natuurlijk geen uitzondering op. 

Na wat rust waren wij weer klaar voor vertrek. Op naar ons volgende punt. Het was toch elke keer weer een verrassing waar wij onze volgende stop zouden hebben. Ik was namelijk mijn printje met de dagplanning vergeten mee te nemen en ik had ook eigenlijk ook zoiets van ik geloof het wel, ik laat mij verrassen. Er was toch geen wifi daar, dus het online opzoeken kon toch niet. Zo blijft het leven ook nog een beetje spannend. 

Onze volgende punt was bij een bron, waarbij, in de kloof, muurtekeningen uit de prehistorie te zien waren. De tekeningen gaven inheemse diersoorten uit die tijd aan, waaronder giraffen. Om deze te zien moesten wij door een kloof wandelen.  Zie je die boom daar? Weet je het nog? Waar een boom staat is…..?  

De ingang van de kloof is daar rechtsachter de boom, waar die 2 mensen voor staan. Ook zagen wij hier mooie gevormde bergen. Zou dit door de mens zo gemaakt zijn of zou dit ontstaan zijn door de erosie?  Zie de foto hieronder. Zie jij ook het gezicht erin? Of zie ik ze nou vliegen?

Hup die kloof in, op naar de rots tekeningen 

Weet je mijn vraag net nog. Waar een boom is, is ……?

Het antwoord is water. Hier weer zo’n voorbeeld. Overal zand en droogte, een boom voor de kloof en ja hoor, daar achter in de kloof was er een bron. 

Het werd weer tijd om verder te gaan. Op naar het volgende punt.

En wij maar denken dat wij het klimmen en klauteren gehad hadden

Lauwrence’s House, zie foto;

Je kan achterlangs dit huis lopen en dan daar linksachter de bergen op klauteren. Je ziet tig mensen op de bergen foto’s van zich zelf maken met de achter o nee afgrond achter zich. Wij zijn de berg niet opgegaan, omdat wij dat te onverantwoord vonden. 

Voor de liefhebbers;

Hier zou Lawrence of Arabia hebben gewoond. Aan het begin van de 19e eeuw leidde hij de opstand tegen de Turken in het zuiden van Jordanië. De nationale held werd wereldberoemd door de klassieke film Lawrence of Arabia. Er is een prachtig uitkijkpunt vlakbij zijn huis, hier kunnen we genieten van de uitgestrektheid van de Wadi Rum-woestijn. Talloze kleine stenen torens getuigen van eerdere bezoekers en geven deze plek een bijzondere sfeer met een eigen energie.

Hé menselijke klimgeiten  

Wij hebben het maar op een foto maken gehouden

Het werd al wat later op de dag. Wat onze tourguide dit x voor ons in petto hebben? Onderweg vertelde hij, dat wij nu weer naar een kloof zouden gaan. In het midden waren er wat stenen en dat was wel te doen voor ons om daar overheen te klimmen. Hij ging ons hier dan afzetten en dan aan de andere kant van de kloof ons opwachten. De kloof begon met dit uitzicht hieronder. 
Het was 1 zandbak hier, dus dat zou wel eens heel vermoeiend kunnen worden. Er waren hier ook niet zo veel toeristen en jeeps. 

Cora kon helaas niet mee, omdat zij last van haar knie had.  Ze had het nog even geprobeerd, maar het ging toch echt niet met dat mulle zand. Zo sneu. Zij ging uiteindelijk met de jeep mee en zou ons dan weer zien aan de andere kant van de kloof.

 

Na afscheid genomen te hebben, gingen wij richting de kloof. Toen ik eindelijk bij de ingang van de kloof was, hing mijn tong al op mijn hielen. Dat is zo vermoeiend om in mul zand te lopen en vooral als je dan ook nog eens omhoog moet lopen. 

Zo wij waren weer wat uitgerust en konden weer doorgaan. Soms best wel fijn, die fotostops 😉 
Het was een mooi pad zo tussen de rotsen door.

Deze berg hadden wij getrotseerd. Het is niet op een foto gezet, omdat wij zo onder de indruk waren van de partij rotsen waar wij overheen moesten, dat wij dat allemaal vergeten waren te doen. Althans dat denk ik. Wij waren veel meer bezig met waar zet ik mijn voet, hoe ga ik hier in spagaat naar de volgende steen toe, stenen verleggen, stenen opstapelen en andere omhoog trekken. Deze rotspartij was wel een hele grote uitdaging. Gelukkig was iedereen behulpzaam om een ander mee omhoog te trekken en te helpen.

En dan ben je beneden en dan heb je dit uitzicht.

Yessss the finish gehaald

Dat was wel grappig om te zien, allemaal zandboarders. 

En toen brak er paniek uit. Een van ons moest opeens heel nodig naar het toilet. Tja die is er niet. Nou, dan ga ik daar verder op wel achter die berg mijn behoefte doen. Wc rol in de aanslag en er gingen twee toezichthouders mee.  Die zouden dan iedereen daar weg houden. Het bouwwerk kon gelegd worden 🙂 Maar wat wij, de twee toezichthouders, zagen aankomen, gaf ons zo wat een zenuwinzinking. Twee grote bussen vol met toeristen en die zouden zo langs … rijden, die daar haar bouwwerk aan het leggen was.

Gelukkig was zij net klaar. Het zal je toch gebeuren, dat je met je volle manen richting de weg zit en dat er dan even twee bussen voorbij rijden. Gelukkig had dit een happy end. Wij waren weer klaar voor vertrek. 

De natuurlijke brug  

Wij hadden een korte stop bij deze natuurlijke brug. Doodangsten stonden wij uit. Al die toeristen, die de berg opliepen namen een behoorlijk risico. Althans zo zag ik het. Het was een behoorlijk gladde en steil uitziende berg waarop je omhoog kon klimmen. Ik moest er niet aan denken, om daar iemand met een noodvaart vanaf te zien glijden.  Wij hadden ervoor gekozen om een foto onder de brug te maken en dat niemand naar boven zou gaan. 

Moet je eens kijken wat een prachtige woestijnbloemen je daar hebt. 

Bij deze natuurlijke brug was ook een soort van wandelpad. Aan het einde van dat pad hadden wij dit prachtige uitzicht.

Onze laatste stop in de woestijn – tijd voor de thee en koekies tussen de bloemetjes en zonder de bijtjes

Wij reden al weer een paar minuten de woestijn in, toen wij een prachtig gebied vol met woestijnbloemen zagen. Hier zou dan onze stop zijn voor wat thee en koekies en de zonsondergang. Het kleed werd neer gelegd en wij konden even rondlopen om van de bloemen foto’s te gaan maken.  De gids gaf aan, trek lekker je schoenen uit en voel eens hoe zacht en koel het zand is. Ik was eigenwijs en wilde dit niet. Bah zand tussen mijn tenen en dan zit het weer in mijn schoenen etc. Later was ik maar wat blij, dat ik het niet gedaan had. Bianca had namelijk een behoorlijke splinter in haar voet opgelopen. Kijk daar ben ik nou altijd zo bang voor. In mijn achtjarige pedicure loopbaan had ik al genoeg voet ellende voorbij zien komen. Dus mocht je ooit in de woestijn blootvoets gaan, doe dat dan niet in de buurt van deze planten. 

Hieronder de splinterverwijdering.

Dat was heerlijke thee. 

Een van onze gidsen was steeds op een stokkie aan het kluiven. Bij navraag bleek dit een miswak / siwak stokje te zijn. Hiermee kunnen de Bedoeïnen hun tanden poetsen. Nou Bianca had ook wat moois voor hem, een zoethout stokkie. Nou dat gezicht had je moeten zien. Hij vond het toch niet zo lekker. Ook zijn neef niet haha. Zij had hem wel uitgelegd, dat dit niet voor het tandenpoetsen is. 

Ik kon niet kiezen welke bloemen foto ik in deze blog moest gaan zetten. Ik vind deze stuk voor stuk erg mooi. Nou ja dan maar allemaal.

De zon was klaar voor vertrek.

De boel werd ingepakt en wij gingen nu dan echt naar ons allerlaatste stop. Onze verblijf in de woestijn.

Toen wij om 19.30 uur aankwamen hadden wij een heel warm welcome. De manager van het resort wachtte ons op. Meteen werden wij persoonlijk naar onze tenten gebracht. Wel kwam meteen de mededeling, dat wij met 10 minuten in het restaurant verwacht werden. Want er was iets speciaals voor ons. Zie het filmpje hieronder wat ons te wachten stond. 

Tijdens ons avondeten werd er gezellige muziek gedraaid. Uiteraard moesten wij mee gaan dansen. Nou dat wilden wij wel. 
Een keer wat anders dan de polonaise.

Wat een prachtige uitzonderlijke dag hebben wij gehad. Mooi en voldaan kon ik nog even lekker uitrusten op mijn terras.

10 mei – op naar Aqaba 

Ik was blij, dat wij nog even lekker de tijd hadden om buiten te zitten. Wij hoefden namelijk pas om 10.00 uur te vertrekken. In alle rust konden wij nog even lekker van onze koffie, op ons terras, genieten. Vandaag hoefden wij ook niet zo ver te reizen. Aqaba was op een uur rijden afstand en daar was het een kwestie van inchecken en hoppa naar het strand toe

Er is hier buiten het woestijnverblijf niet veel te doen. Het is een kwestie van genieten van het uitzicht en even rondje lopen om het verblijf heen. Je kan natuurlijk ook niets doen en lekker op je terras zitten en een boek gaan lezen. 

Hieronder een impressie van ons woestijn verblijf.

De eigenaar van het resort had er voor gezorgd, dat wij weer teruggebracht werden naar het dorpje waar onze auto stond.
Wat een mooie ervaring was dit. Een prachtig verblijf met een goed bed en badkamer. Echt een aanrader.

Op naar Aqaba

Gelukkig had ik google maps op mijn mobiel zitten, waardoor wij het hotel makkelijk vinden konden. Veel rondreis organisaties kiezen voor een strandhotel voor de laatste overnachting.  Dit ligt op 15 minuten rijafstand van de stad Aqaba vandaan.

Ik had bewust voor een goed stadshotel gekozen. Ons hotel had namelijk een shuttle bus naar hun strandgedeelte. Je betaalt wel overal een toegangprijs voor het strand. Je krijgt dan handdoeken en ook toegang tot het zwembad. Ons voordeel van een stadshotel was, dat wij ’s avonds nog de stad in konden lopen en ook zo weer terug waren. 

Hieronder zie je de foto van de stad Aqaba. Aan de overkant van de zee zie je de stad Eilat in Israël liggen.

Toen wij in het hotel aankwamen, hebben wij gelijk onze shuttlebus naar het strand en zwembad geregeld. Ook had ik gelijk de excursie met de glass bottom boot geregeld. Je kan er voor kiezen om tijdens deze excursie te gaan zwemmen en/of te snorkelen boven de Japanse tuinen. De Japanse tuinen zijn de koraalriffen voor de kust. Die zijn echt prachtig mooi. Ook vaart de boot over het vliegtuigwrak en een tank. 

Wat hadden wij een zin om het water in te duiken. Zeker na al die stoffige dagen.

Maar eerst moesten wij de boot in en dan nog even wat varen voordat het zover was. Ook hier op de aanlegsteiger werden natuurlijk de nodige foto’s gemaakt. Jullie moeten eens weten, hoeveel foto’s ik nu op mijn harde schijf heb staan. Zoek dan maar eens de foto’s uit voor je blog. 8 dames x 500 foto’s. Nou succes ermee haha. 

Klaar voor vertrek.

Vanuit de boot, benedendeks, kan je de onderwaterwereld goed zien. Het jammere alleen is, dat het glas getint is, waardoor alle kleuren anders zijn, dan in de werkelijkheid. De mooie kleuren van het koraal en de vissen zag je dus niet. Maar wat bijzonder was het om over een vliegtuigwrak, duikers en een tank te varen. Het koraal groeit hier goed aan. 

De motor werd uitgezet. Snorkels en zwemvliezen aan. Nu was het tijd om te gaan snorkelen of te gaan zwemmen. 

Het was weer tijd om terug te gaan naar de kade. Daar was nog heerlijk tijd over om te gaan zonnen en te gaan luieren.

Uiteindelijk was er weer land inzicht.

Toen wij uit de boot stapten liepen wij nog over de flonder richting het strand. Aan beiden zijden was het kraakhelder water. Daar zagen wij opeens deze zeeslang. O nee het bleek een aal te zijn.

Toen wij weer terug waren, ontdekten wij deze mooie bloemenschommel. Hadden wij die nou gemist op de heenweg?

Oh wat was dat heerlijk, dat zwembad. Na stof en zout was dit zoooooo fijn. Hier zijn wij met z’n allen in de relaxmodus gegaan. Wij zijn hier tot een uur of 19.30 uur gebleven. De zonsondergang konden wij nog net meemaken. 

Na terugkomst zijn wij gelijk wezen opfrissen en uiteten gegaan in ons hotel. En als je dacht dat ons programma voor vandaag klaar was, dan heb je het mis. Aqaba by night was waiting for us.

Onze wandelschoenen gingen weer aan, want wij gingen op ontdekkingstocht in Aqaba. Ons hotel had een perfecte ligging. Vanuit ons hotel zie je overal gezellig verlichte straten vol met koopwaar, Jordaniërs, kleine restaurantjes en winkeltjes. Natuurlijk moesten wij hier even op de foto. 

Hieronder een impressie van ons avondje Aqaba.

Ook hier kan je je inkopen qua souvenirs goed doen. Een aantal van ons hebben parfum gekocht en weer anderen thee. Natascha waren wij bijna kwijt geraakt aan een winkelier van een parfum zaak. Hier was echt sprake van love is in the air. Volgens mij had die verkoper gewoon een love poison in de lucht gespoten. Ruik maar hier ruik maar daar zei hij nog. Jaja. Zou dat het geweest zijn? 

De een werd bedolven onder de parfum en de ander ging aan de thee. 

Deze winkelier had de avond van zijn leven. 8 kakelende kippen in zijn toko. De verkoop ging goed. Ook bij zijn buurman, die zijn familie bleek te zijn. Hier hebben wij de Bedoeïnen thee ingeslagen. Ik geloof, dat wij hier zo’n uur mee bezig zijn geweest. Zo gezellig was het hier.

Mirjam had ook nog even haar souvenirs ingeslagen, zie onderstaande foto. Hierna sloeg de vermoeidheid bij een aantal toe. Zij wilden graag terug naar het hotel.  Nicolien, Natascha en ik konden nog geen afscheid nemen van Aqaba. 

Toen wij het ene straatje in en het andere straatje uit liepen, zag ik verderop opeens een soort van boulevard met allemaal kleine restaurantjes. Dat zag er heel gezellig uit. Dus hoppa wij daarheen. Okay ik zeg er wel bij, het ziet er allemaal wel armoedig uit.  Plastic tafels en stoelen en de grond is ook niet helemaal kosher. Maar goed, dat mocht de pret niet drukken, want wij zaten gezellig tussen de locals aan het water. Het was een heerlijke temparatuur en daarbij hadden wij een mooi uitzicht op de verlichte stad Eilat in Israel. De locals waren erg geïnteresseerd in ons en boden zelfs hun thee en koffie aan. De families zaten hier op kleedjes of op stoelen gezellig bij elkaar. Een soort van picknicken kan je het wel noemen. 

Opeens was er een hoop commotie. Een man vloog uit zijn stoel overeind en ging gewapend met een schepnet de zee in. Hij had een gevaarlijke vis gevangen.  Ik wist meteen, dat dit niet zo maar een vis was. Menig x had mijn vader, de zoutwater aquarium specialist, verteld over de kogelvis. Voor de geïnteresseerde lees hier meer over de kogelvis. Deze vis had zich binnen no time opgeblazen tot een bal. Onvoorstelbaar hoe snel dat gebeurde. Het was net een bal, maar dan wel een die super giftig was. Dus oppassen geblazen. Na de vis uitvoerig bekeken te hebben, is de vis terug in de zee gedaan. Het duurde even voordat hij weer weg kon zwemmen, want hij bleef maar drijven, door al het lucht dat hij nog in zich had. 

Hieronder nog een filmpje van onze avond hier aan de kust. 

Deze dames hwilden toch ook nog niet hun bed in. Er was nog muziek boven op het dakterras en daar had je ook een prachtig uitzicht. Ach ja onze slaap halen wij later wel weer in.  

Ach dakterras, dit heet tegenwoordig een rooftop bar. Dat klinkt natuurlijk mooier dan het woord dakterras.