Ga hier direct naar de onderwerpen;

Lees hier ons reisverslag over Georgië en Armenië.

Tbilisi wat ben je toch mooi.

Vanochtend zijn wij heerlijk de dag op ons gemak begonnen. Op google maps had ik het autoverhuurders adres in gegeven. Als wij en route iets moois zouden zien, dan zouden wij gelijk hier een stop maken. Dat begon al goed. Binnen een minuut stond ik voor een authentiek badhuis. In dit gedeelte van de stad vind je allemaal zwavelbaden. De toegangsprijs is ca. eur 35,- voor een uur. Stinken, dat het hier binnen deed. Die koepels , die je hier linksonder op de foto ziet, zijn de bovenkant van de badhuizen, die ondergronds gelegen zjin. Er zijn in de wijk Abanotubani heel veel badhuizen.

En weer door, op weg naar ons autoverhuurkantoor in de stad. Niet dus. Ook nu kreeg ik weer iets anders in mijn vizier. Moet je eens kijken wat een mooi gebouw daar ma, sorry maar die autoverhuurder wacht maar eventjes. Ik moet hier toch echt even uit, om die mooie gebouwen op de foto te zetten. Dat blauwe, in Moorse steil, is het  Chreli Abano. Dit is een badhuis met het helende water. Hier waren aardig wat toeristen op de been. Het was een erg mooie locatie om foto’s te maken. Bello stoorde zich nergens aan, want die lag heerlijk te snurken onder aan de trap. Voor deze hond hoefde ik niet bang te zijn, want hij heeft een gele knop in zijn oor. Dat houdt in, dat hij gevaccineerd is. Dus word je gebeten, dan hoef je niet bang te zijn voor rabiës. De andere ziektes hebben wij het dan maar even niet over.

En weer verder naar de autoverhuurder, niet dus, ach wij hadden 24/7 de tijd. Dit keer zag ik een mooie kerk bovenop de berg staan. Bovenaan gekomen, werd moeders op een bankje gestald en kon ik even een sightseeing daarboven gaan doen.

Je voelt het al aankomen hè, de autoverhuurder kwam weer niet op ons pad. Deze stad is zo mooi. Overal om je heen zie je de mooiste bouwwerken staan. Moderne en uit de oude tijd. Bij het wegrijden van de laatste stoppunt, dacht ik van laat ik eens een stoppunt zoeken om wat te gaan drinken. Nou toen kwam ik van de ene steeg in de andere steeg terecht. Met dit hieronder als resultaat. Tom de Poes kwam ons maar eens bekijken. 

Dat eventjes een gelegenheid zoeken om te drinken werd het niet. Dan maar op weg naar de autoverhuurder. Nou daar gingen wij weer. De ene brug over, de andere rotonde weer rond en weer kwamen wij in straten terecht waar je niet voor een lange tijd je auto kon parkeren. Er is hier overal een parkeerwacht of politie in de straat. Dan maar naar de autoverhuurder want deze zat in deze straat. O wacht ff even deze leuke worsten op de foto zetten. 

Vanuit hier zijn wij op pad gegaan naar het Mtatsminda Pantheon. Je kan hier lezen, wat dit is. Klik hier svp. 

En moet je eens kijken wat een mooie vergezichten vanaf hier.

Hier heb ik even een slok genomen uit de fontein met het heilige water. Veel zieken drinken dit water om weer beter te worden of van hun kwalen af te komen. Ach ik dacht, laat ik het ook maar nemen. Je weet nooit waar het goed voor is. Voor mijn chronische rugpijn zou het wel fijn zijn. 

En weer door. Dit hieronder is de oudste kerk in Tbilisi. Dit is de Anchiskhati Basilica uit de jaren 500. Van binnen is het net als de Sioni kerk. 

Als je hier bent, loop dan gelijk door naar de klokkentoren, die hier om de hoek staat. In het gezellige straatje kan je even een leuk terrasje pakken.  Lees hier wat deze klokkentoren inhoudt. Klik hier svp

En als je dan de oudste kerk gezien hebt, wil je de een na de oudste kerk van Tbilisi ook zien. Dit is de Sioni kerk uit de 6e eeuw.  En daar maakte ik wat moois mee. Een echte dienst. De pater was een gebed aan het zingen en dat werd afgewisseld door zingende dames. Maar die waren nergens te bekennen. Zou de pater dan een elektronisch muziekje laten afspelen? Nee, dat zag er niet naar uit.  Ik dacht, ik ga maar eens op onderzoek uit. 

Linker filmpje; je hoort hier alleen de pater. Rechter filmpje; ha de dames zijn gevonden. 

Dit hieronder is dan de Sioni kerk van binnen en buiten.

Als je de wegbewijzering volgt, kom je bij een slagboom uit. De auto’s komen niet verder dan hier. Wij wel, want ik kom vaak de juiste mensen tegen. Ik leg dan uit, dat ik een minder valide persoon bij mij heb. Met gebarentaal laat ik hen dan onze rolstoel op de achterbank zien. Nou dat opent vele poorten. Toen wij boven aankwamen, bij het eindpunt, was hier de ingang tot de botanische tuinen. Als je voor de poort rechtsaf gaat, kan je naar de citadel naar boven lopen. Dan zie je dit uitzicht hieronder. 

En wij zijn nog lang niet klaar nog lange niet nog lange niet…….

Ik moest natuurlijk Kartlis Deda nog gaan ontmoeten en kijk daar was zij. Dit uitzicht was aan de achterzijde van haar. Die was veel mooier dan de voorzijde. 

Het einde van de dag was in zicht. Wij hadden de hele dag al de gouden koepel in de verte gezien. Dit bleek de kathedraal te zijn. Dus hoppa gas op de lolly en wij daarheen. Dit is de Holy Trinity Cathedral of Tbilisi.  Hieraan gekomen zei moeders laat mij maar hier zitten. Tijdens ons overleg kwam er opeens een tandeloze oma parkeerwacht aan. Dat zijn veelal ouderen, die nog wat kunnen bijverdienen. Zij zien er slecht en onverzorgd uit, dus die kunnen dat geld heel goed gebruiken. Ik baalde als een stekker, dat ik alleen maar grote coupures bij mij had. Ze zag ons parkeergeld aan haar neus voorbij gaan. Later toen ik boodschappen bij de Spar had gedaan, die zat hier om de hoek, ben ik haar nog mijn wisselgeld wezen brengen. Het was één in en in goed mens. 

Ook hier, in de kathedraal, viel ik met mijn neus in de boter. Hier mocht ik even deelgenoot worden van een korte kerkdienst. De paters vroegen mij, of ik erbij kon komen staan. Of ik het ging begrijpen, hadden zij een hard hoofd in, zeiden zij. 

Op naar ons hotel, dan gaan wij daar ergens in de buurt uiteten en dan kunnen wij deze dag nog even terug bekijken door middel van onze foto’s. Onderweg zag ik nog een mooi stoppunt bij deze brug. Precies eronder, hoe mooi kwam dit uit. Het moet niet gekker worden. Er komen hier complete restaurants voorbij drijven 🙂

Op dit plein zijn wij nog uiteten geweest. Ook dat kwam mooi op onze route uit.

Op naar zuid Rusland

Dat klinkt toch een stuk spectaculairder, dan wanneer ik tik, ik ga naar Gudauri 🙂  De gele streep is dus de grens met Rusland. Ons hotel, waar wij gaan verblijven, schuurt tegen het verboden gebied, om in te mogen rijden met onze huurauto. Ook is hier een negatief reisadvies, code rood, voor ons Nederlanders. Daar komen wij dus dan ook niet. Ik ben wel benieuwd, of wij daar iets van gaan meekrijgen. Dit hieronder is onze route voor vandaag. Wij gaan het zien. 

Een leuk weetje over de route van gisteren.
De Georgian Military Highway is in het begin van de negentiende eeuw door de Russen met grote moeite aangelegd. Het is de enige verbindingsroute tussen Georgië en Rusland en voert dwars door de bergen. Het strategische belang van de route was (en is) groot. Ook in een verder verleden was deze veel oudere handelsroute van groot belang. Vandaar dat de weg diverse forten en verstevigde kloosters met elkaar verbindt. Een van die kloosters is het fotogenieke ommuurde Ananuri (zeventiende eeuw). Het had weinig gescheeld of het water van de door de Sovjets aangelegde stuwdam had de kerk verzwolgen, maar een voor de Sovjet-Unie ongekend, openlijk protest keerde het gevaar. Onderweg kun je ook nog even halt houden bij een door de Sovjets aangelegd uitzichtpunt; een opzichtige mozaïekwand markeert het fraaie uitzichtpunt op de Gudauri-kloof en de markante, gestreepte Gud-Guraberg. Na de 2379 m hoge Dzhvaris-pass.

Maar eerst wil ik je nog graag onze kamers in het Folk hotel laten zien. Vanochtend kreeg ik nog een eventjes een korte rondleiding in het hotel. Ik vind dit wel een heel leuk ingericht hotel.

Bijna waren wij een bezienswaardigheid vergeten te bekijken in Tbilisi. Gelukkig lag dit mooi op de route naar het noorden toe. Wat een toeval en hoe mooi kwam dat uit. Wij zijn uiteindelijk dwars door de stad gaan rijden en terecht gekomen in een soort van getto buurt. Hier is dus de oude meuk van de stad Tbilisi.

Wij zijn verder op weg gegaan naar de Chronicles of Georgië. Je kan hier lezen wat dit inhoudt. Klik hier svp. Het is niet iets uit de oude tijd, maar uit de jaren 1985, meen ik. 

Vanaf hier heb je dan onderstaand uitzicht op de stad.

Wat zou ons te wachten staan. Een middle in the nowhere gevoel, gatenkaas wegen of toch nog wel bebouwing hier en daar? 

Eerst moesten wij weg op weg af, om op de juiste weg te komen richting het noorden. Er zijn hier geen snelwegen, althans zo zag het er niet naar uit. Menig x ging ik weer fout en toch weer goed. Ik snapte er helemaal niets meer van. Haha, dat zal wel aan mij gelegen hebben. Ik heb namelijk geen orientatiegevoel. Uiteindelijk zagen wij een bord met Gudauri erop, dus dat ging goed. 

Je hebt 1 hoofdweg die naar het noorden rijdt. Je kan deze doorrijden tot aan de grens van Rusland. Onderweg zagen wij aan de linker- en rechterzijde allemaal wegrestaurants. Dat waren er ongelofelijk veel. Ook wij zijn ergens neergestreken om even te gaan lunchen. Die mannen, die wij hier en daar tegen komen, kijken ons soms argwanend aan. Twee vrouwen daar zo alleen, dat is wel iets,  heel vreemds. Heel soms wordt ons gevraagd waar wij vandaan komen.  

Na een half uurtje kwamen wij in de prachtige natuur terecht. Hier en daar waren er leuke stopplaatsen. Ik had wat punten genoteerd in google maps waar ik heen wilde gaan. Dit hieronder was onze eerste stopplaats. Je staat wel even raar te kijken, als je daar opeens een vrachtwagen met een Nederlandse opdruk ziet. 

Opeens zagen wij een leuke stopplaats aan de zijkant van de weg.

En weer door. Maar wat ik toen zag, was helemaal lachwekkend. Ik zag namelijk een kraam aan de zijkant van de weg met allemaal schapenvel mutsen. Die moest ik even op de foto zetten. Uiteraard ook even met de mutsen op. 

Maar nu komt ie. Ik zie dat geweer staan en ik dacht van ach even een leuke actie foto maken. Komt er een Rus uit de auto vandaan en die begint een heel verhaal in het Russisch te vertellen. Geen idee waar hij het over had. Deze man was helemaal kaal en toen kreeg ik een ingeving. Ik zeg meneer, wat dacht je ervan om met mij op de foto te gaan. Maar dan wel met deze muts op. Uiteraard gaf ik eerst het voorbeeld, met wat ik nou wilde. Nou dat wilde hij wel. Wat heb ik gelachen om die foto. Ik heb die meneer gelijk maar even een Nederlandse stroopwafel gegeven. Nou die vond ie wel lekker.

De uitzichten zou ik bijna vergeten te posten hier 🙂 

Dit was dan onze laatste stoppunt aan de zijkant van de weg. Het was weer een kerk, waar je er al zo veel van hebt. Maar ook hier heb je weer prachtige uitzichten op de bergen. Daarnaast vind ik het altijd wel even fijn, om er even rond te lopen.

De mannen met Bosch koffers en grote boormachines aan de zijkant van de weg.

Op naar zuid Rusland met allemaal mooie bezienswaardigheden onderweg. 

De ochtend begon grauw. Dat zou geen mooie foto’s opleveren. Daar ben je dan bang voor. Als het maar droog is en er geen mist is. En die laatste twee waren gelukkig het geval. De natuur hier is adembenemend mooi. Net zulke ongerepte en mooie natuur, zoals op IJsland. 

Onze eerste stoppunt was dit;   een door de Sovjets aangelegd uitzichtpunt; een opzichtige mozaïekwand markeert het fraaie uitzichtpunt op de Gudauri-kloof en de markante, gestreepte Gud-Guraberg. Na de 2379 m hoge Dzhvaris-pass.

Wel grappig ook hier is het tiktok of instagram gefilm niet weg te denken. In het midden van het plein stond er een cirkel, waarop je kon gaan staan. Als je dan klaar stond begon er een camera op een stok snel rondjes om je heen te draaien. Ach bekijk het filmpje maar, dan zie je wat ik bedoel.

Als je hierboven bent heb je een prachtig uitzicht. Na 20 minuten ben ik weer naar beneden gegaan. Ik was compleet verkleumd geraakt daar. Brrrr.  Gelukkig hadden wij een goede kachel in de auto. 

Onze volgende stopplaats was snel na deze stop. Dit keer de Travertijn mineralen bron. Er schijnt hier warm mineraal water uit de grond te komen. Dat zorgt voor een speciaal soort kalksteen het Travertijn. Ik heb het water gevoeld, maar het was niet warm maar steenkoud. Geen idee waar dat warme water dan was. 

En toen was er iets heel raars.

Na geruime tijd doorgereden te zijn vanaf deze mineralen bron, zagen wij opeens allemaal vrachtwagens achter elkaar in de rij staan. Geen 10 of zo maar echt wel een stuk of 100. Maar waarom dan? Geen idee, er was geen stopbord of politieagent in de buurt. Al rijdende vlogen onze gedachten alle kanten op. Wij konden het 123 niet zo snel bedenken. Inmiddels waren wij tunnels in en uit gereden. 1 tje waarbij het pikdonker was binnen en 1tje waarbij het wegdek verschrikkelijk slecht was. Je band zou zo kunnen verdwijnen in 1 van die gaten. De vrachtwagens reden hier op een slakkengang tempo. Het gekantel van zo’n vrachtwagen was niet om aan te zien. De bovenkant van de vrachtwagen had maar een paar centimeter speling met het plafond van de tunnel. Die chauffeurs hebben het wel zwaar hier. Toen bedachten wij dat de vrachtwagens elkaar hier niet konden passeren. Zou er een tijd zijn, waarop de vrachtwagens, die nu stilstonden, dan weer mogen gaan rijden en dat de vrachtwagens van de tegenovergestelde richting, dan moeten gaan stoppen.  Dat was het enige verklaarbare, dat wij konden bedenken. 

Ons volgende punt op de route naar het noorden was het mooiste van de hele dag. Dit is de De Drievuldigheidskerk van Gergeti. Lees hier wat het inhoudt. Klik hier svp.

In Stefansminda zijn wij hierna nog lekker pannekoeken wezen eten. Ook deze plaats wilde ik graag even zien. Dit vond ik wel een gezellige plaats. Het komt gezelliger over, dan de plaats Gudauri. Nu was er nog 1 plaats waar wij heen moesten en dat was de plaats Dariali. Hier moest namelijk een prachtig klooster staan. Uiteraard moesten wij daarheen. Alleen moesten wij niet te ver doorrijden, anders kwamen wij uit bij de Russische grens en daar hadden wij nou niet zo veel trek in. Je wil de problemen niet opzoeken. Zouden die er zijn? Geen idee. Na aardig wat km’s gereden te hebben, stonden wij opeens in de rij met vrachtwagens. Wat zou er nou weer zijn. O shoot hier is dus de grens. Gelukkig konden wij nog omkeren en opzoek gaan naar het klooster. Wat bleek, dat waren wij zo voorbij gereden. 

Toen wij beneden op het parkeerterrein stonden, vroegen wij de pater, die daar aan het klussen was, of wij mochten doorrijden naar boven. Er was hier beneden namelijk een slagboom. Deze pater was zo lief om even naar iemand te bellen, die slagboom kon openen voor ons. Toen wij bovenaan kwamen en wat rondgereden hadden voor de beste fotoshoot kwam er een schreeuwende tierende man naar buiten. Het kwam hier op neer, hoe haal je het in je hoofd om hier naar boven te rijden. Ik zei en gebaarde erbij, van kijk even op de achterbank en legde uit, dat wij permissie hadden gekregen van de pater beneden. Deze man draaide als een blad aan de boom om. Tegen het kruiperige aan. O sorry this o sorry that, can I help you can I do this can I do that. Hij begeleidde ons het klooster in. Daar kwam weer de tiran, je moet onze regels naleven hier. Hu? Je moet een hoofddoek op. Okay okay we will do. Nou toen moest ik even lachen naar mij moeder en zei ha moeder Maria is er nu ook. Werd hij mij er toch boos, respect for our church no jokes here. Ik legde maar uit, dat mijn moeder Maria heette. Nou humor had ie niet. Na 10 minuten zijn wij hier weg gegaan, want het was een modern klooster. De buitenkant is erg mooi, maar van binnen geen fluit aan. Maar goed, dat is mijn mening. Nou hier komt ie dan, de foto’s van dit klooster en de omgeving van hier. 

Nu was het dan tijd om terug te gaan naar ons hotel in Gudauri. Wij willen namelijk niet in het donker rijden. Het is sowieso een drukke route met vrachtwagens. Er zijn diverse diepe gaten in de weg en de verlichting is ook niet om over naar huis te schrijven. Hier dan toch echt de laatste foto’s op weg naar ons hotel. Grappig detail; op de terugweg zie je toch weer andere uitzichtpunten, die je op de heenweg gemist hebt. 

Hier nog ons dag verslag op Tiktok.

Op naar Eniseli 

Vanochtend zijn wij vertrokken naar ons verblijf in Eniseli. Ik had hier een verblijf uitgekozen, waarbij een zwembad met een aflopend trappetje zou zijn. Ik had het mij helemaal voorgesteld, een stuk rijden en dan aan het einde van de middag het zwembad in. Maar ja, dan moet het geen 10 graden zijn. Dus vandaar dat wij vanochtend wat later op pad zijn gegaan, want het zwembadgebeuren ging het toch niet worden. 

Ook op deze route zie je van alles voorbij komen. Schapen, koeien, honden en allerlei kloosters zie je hier en daar langs de weg. Stap je ergens uit, dan staan er gelijk 4 of 5 honden bij je te kwispelen. De huizen langs ons route zien er niet uit. Alles is in vervallen staat. Balkons hangen er wat bij. Hoge hekwerken staan voor de huizen, maar ook die zien er troosteloos uit. De mensen die je ziet lopen, zijn de oude van dagen. Die zitten soms gezellig bij elkaar op een bankje. De oudere dames lopen vaak krom. Spijkerbroeken komen hier niet voor. Kinderen en jeugdigen zie je niet. Winkels heb je hier niet. Het zijn meer een soort van kioskjes of marktkramen. 

Onderweg hebben wij wat stops gemaakt. Je raadt het al. Het was weer bij een klooster.

Hier de impressies van het dagelijkse leven hier in oost Georgië.

Na een paar uur rijden waren wij eindelijk in ons dorp aangekomen, waar ons verblijf zou zijn. Onze moed was al een uur daarvoor in de schoenen gezonken, want wat kon ons verblijf nou voorstellen hier in deze regio. Wij hadden 2 uur lang alleen maar armoe troef gezien. Ja ma ons verblijf is echt er 1 met een zwembad. Nou als die eigenaar zo’n zwembad kan betalen, dan heeft hij echt wel een goed verblijf hoor. Nou de verwachtingen waren niet hoog. Maar goed, wij waren op ons google map adres aangekomen. In het dorp in een zijstraat stond het bord van het verblijf. Wij die straat met gaten en brokkelstenen in. Wij rijden tegen ijzeren deur en hekken aan. Welke moesten wij nou hebben? Zitten wij wel goed. Gelukkig kwam er een stel aanwandelen, die de locatie van ons verblijf wist. Nou dan maar aanbellen en ja hoor daar kwam onze Helena aan. De hond werd even aangelijnd en wij konden binnenkomen. Waarempel een mooie binnentuin met hangmatten en aan de zijkant allemaal deuren van de hotelkamers. En daarachter was dan het zwembad ZONDER water. Nou gelukkig was het weer er niet naar, anders had ik wel gebaald. Dagen gezocht naar het meest ideale verblijf voor mijn moeder. Een verblijf met liften en toegankelijke zwembaden voor ouderen en minder validen. Wij zijn de kamer in gegaan en hebben ons heerlijk geïnstalleerd met mijn straalkacheltje. 

En toen was er onverwachts nog iets spannends. Waar moesten wij nou uiteten gaan vanavond. In ons dorpje was er geen restaurant. Nou moeders had er eentje gevonden op google maps met goede recensies. Vol goede moed gingen wij google maps volgen. Wij eindigden op een weg in the middle of nowhere. Het was een verschrikkelijke weg, geulen, scheuren, brokken steen je wil het niet weten. Maar ja google maps gaf aan, dat het maar 2 km verderop was. Dat durfde ik wel aan. Totdat ik bij een modderpoel kwam. Nou dat gaan wij maar niet doen. Dus in zijn achteruit en ergens keren. Brrr daar zijn wij goed uitgekomen. Hier maakten wij de afspraak geen brokkelwegen meer te gaan rijden. Je bent als de dood voor een lekke band en dat er geen hulptroepen zijn, die je dan kan inschakelen. 

Na een half uur zoeken zijn wij maar iets anders gaan zoeken. Aan de zijkant van de weg stond er een bord, dat je daar kon gaan eten. Nou dat had je moeten zien. In een hok werden wij neer gestald en de eigenaar pakte een kaart met allerlei ? gerechten erop. Op de gok hebben wij maar iets gekozen en de beste man haalde toch maar even zijn vertaal app, zijn zoon, erbij. 

Vannacht was het hommeles in de lucht. 

En ik maar denken, dat onze eigen meegenomen kachelventilator zo’n herrie maakte ’s nachts. Nee hoor het bleek de hele nacht pijpenstelen geregend te hebben. Wat een enorm druilweer buiten. Nou dan maar rustig opstarten vandaag. Helaas was onze ontbijtruimte ook enorm koud. Brrr sokken en jassen aan werk.  De eigenaren van ons verblijf hadden vanochtend iets heel speciaals voor ons gemaakt. Khinkali, zie het filmpje en de uitleg onder de foto, wat dit is.

Ingrediënten

De vulling van de chinkali varieert per gebied. Het traditionele Georgische recept, de zogenaamde chevsoeroeli chinkali die vernoemd is naar de streek Chevsoeretië, bestaat uit gehakt van lams– of gemengd rund– en varkensvlees, uien, chilipeper, koriander en komijn.^[2] Het moderne recept dat vooral in Georgische stedelijke gebieden in gebruik is, de zogenaamde kalakoeri (wat ‘stedelijk’ betekent), maakt gebruik van kruiden zoals peterselie en koriander. Champignons, aardappelen of kaas kunnen worden gebruikt in plaats van vlees. Chinkali wordt puur of met gemalen zwarte peper gegeten.

Etiquette

De chinkali wordt op een bijzondere wijze gegeten, namelijk met de handen. Het gebruik van gebruiksvoorwerpen, zoals een vork, gaat tegen de etiquette in alsmede het toevoegen van condimenten. Gemalen zwarte peper is de uitzondering hierop. Het sap in het deegzakje is een belangrijk onderdeel van de chinkali. Wanneer de chinkali wordt samengesteld is de vleesvulling ongekookt. De vleessappen komen tijdens het koken in het deegtasje vrij.

Door het gebruik van een vork zal de chinkali scheuren en zal het sap worden gemorst. De chinkali wordt daarom tijdens het consumeren bij de knoop vastgepakt en op zijn kop naar de mond gebracht. Na een eerste hap van de bodem kan het sap zonder knoeien worden geconsumeerd, meestal door middel van zuigen.^[3] De bovenkant van de chinkali, waar de plooien samenkomen, is taai en hoort niet te worden gegeten. Deze wordt op het bord gelegd, zodat er geteld kan worden hoeveel chinkali’s iedereen gegeten heeft.

Hier in Telavi zie je mooie oude gebouwen. 

Maar waar wij echt voor kwamen was natuurlijk de 900 jaar oude boom. Dit is de the Giant Plane Tree. Deze boom is 12 meter breed en 46 meter hoog. Het gerucht gaat dat door de eeuwen heen de politieke helden van Georgië een pelgrimstocht gemaakt hebben naar deze Giant Plane Tree.  Je kan deze mooie, gigantische plataan vinden in het centrum van de stad, tegenover het monument Koning Erekle II. Wanneer je naast de boom staat heb je prachtig uitzicht over de Alazani- vallei.

Vanaf boven hadden wij dit prachtige uitzicht over het plein en het achterlandschap.

Nu was het hoog tijd om het land in te gaan. Op naar de druiven. Onderweg zagen wij een wijnboerderij liggen. Nou moeders wij moeten het toch maar een x gaan bekijken hoe zij hier wijn maken. Dus wij naar binnen daar. Daar aangekomen, vroegen wij een medewerkster van kunnen wij dat gaan bekijken hier. Eh nee mevrouw er wordt hier nu geen wijn gemaakt nu, dat doen wij alleen zo rond de maand september. Er waren nu geen druiven. Haha hoe stom van ons. Dat hadden wij natuurlijk zelf kunnen bedenken. Dan zou je toch denken, van nou laat die dames dan maar een wijntje proberen. Nou daar had die dame geen boodschap aan, wij moesten weg, want er was nu een bruiloft gepland. Dan houdt het op. Dat was ons wijnavontuur 🙂

Onderweg kom je weer allerlei moois tegen. Ook de Bello’s. Sta je ergens een foto te maken, dan staan er gelijk weer zo veel honden bij je. Ook de kerken / kloosters zie je met een zekere regelmaat zo in het landschap staan. 

Nu waren wij op weg naar het Alaverdi Monastery.  En wij waren hier niet de enige bezoekers. Een hele bus Koreanen was, net dat ik klaar was met mijn bezoek,  hier ook aangekomen. Ik had het geluk, dat ik binnen in het klooster het rijk alleen had. 

Na dit bezoek was het tijd om richting ons verblijfplaats te gaan en een restaurant te gaan zoeken. Dit was een plaatsje verderop. Wij willen altijd graag terug zijn, voordat het donker is. Er is hier namelijk heel veel vee op de weg. Kijk hieronder maar. 

Wij zijn uiteindelijk in de plaats Kvareli terecht gekomen om hier te gaan eten. Moeders had op google maps de restaurants erbij gezocht. Dat werd nog een heel geschud in de auto. Dat is toch het hele rare met die plaatsjes hier in Georgië. De wegen zijn over het algemeen goed, maar de straten in de plaatsjes zijn echt om te huilen. Er zitten hier en daar behoorlijke gaten in de weg. Er wordt hier wat af geslalomd door het doorgaande verkeer.

In the middle of nowhere kwamen wij bij een heel mooi restaurant uit. Daar moesten wij wel een stenen pad voor trotseren. Laat nou net dat restaurant gesloten zijn. Balen, want wij waren al een tijdje aan het zoeken. Weer die google maps erbij gepakt. Nu hadden wij weer een ander restaurant gevonden, op 200 meter afstand. Ha gevonden. Ik daar naar binnen. Nou dat wil je niet weten, daar binnen. Ik werd met de nek aangekeken. No English here zei de dame bits achter de bar. Nou laat maar zitten madam. Weer die google maps erbij gepakt. Na weer wat hele schud partijen en gehobbel op de weg hadden wij na weer 1,5 km dit restaurant hieronder gevonden. Een erg mooie kan ik je zeggen. Het was ook in een hotel gesitueerd. En het was er een met tafellakens, van een paar centimeter dik, kristallen glazen en shining bestek. Gelukkig zijn de prijzen hier niet zo hoog in Georgië. Dus ik hoefde geen torenhoge prijzen te verwachten. De prijzen waren voor de gerechten, voor ons Nederlanders, spotgoedkoop. 

Op naar Gori.

Over vandaag valt niet zo veel te vertellen, buiten dat het prutweer was. Wij hadden niet zo veel zin, om naar buiten te gaan om foto’s te gaan maken van de natuur. Het was ook koud. Wij hebben de route over de Gombori pas gekozen. Er is hier een prachtige natuur. De wegen zijn over het algemeen goed. Maar als je dan in een dorpje terecht komt, dan zijn de wegen verschrikkelijk slecht. Onderweg hebben wij weer de kloosters bezocht waar het kon. 

 Ons hotel was qua adres zo gevonden, alleen het zag er niet uit zoals op de hotel website.  Stonden wij wel goed? Ja dat stonden wij. Gelukkig kon ik op het gebouw het bordje hotel vinden. Ons hotel was namelijk een gekleurd gebouw en nu stonden wij voor een donkerbruin hotel. Dus dat was even hele andere koek. 

Ik ging eerst maar even naar binnen, checken of ik wel goed zat. Het was het juiste hotel. Het inchecken was zo gebeurd. Onze kamer was naast de receptie. De kamer had een rare indeling. Die mensen bij de receptie wisten niet wat zij hoorden. Ik ben namelijk alle meubelstukken wezen verhuizen. Een logische indeling met meer beweegruimte 🙂 Er was 1 groot nadeel hier. Het was hier stervenskoud. De kachels konden niet aan en het was 1 donkere ruimte. Heel deprimerend dus. Uiteraard was ik naar de receptie gegaan en heb ik hier om een oplossing gevraagd. De hoofdkachel bleek niet aan te staan. Deze hebben zij uiteindelijk aangezet.  Met mijn campingkacheltje, de airco met de verwarmingsmogelijkheid en de kachel werd het gelukkig toch nog warm.

Nadat wij geïnstalleerd waren, konden wij uiteten gaan in het hotel. Ook daar was het koud. Gelukkig hadden zij daar dekens voor ons. Een menukaart hadden zij niet in het hotel. Wij kregen wel 6 aan elkaar geniete a4tjes met allemaal lokale gerechten erop. Nou kies maar wat uit. Ik eindigde met een lokaal kaasgerecht en moeders koos maar de pizza. 

Hier ons hotel, waarin wij verbleven.

Sightseeing omgeving Gori 

Wij vroegen ons het al af. Zou er voor ons alleen een ontbijtbuffet zijn. Er was, buiten een Kees, niemand anders die in dit hotel verbleef. Ook dit keer kregen wij een a4tje met daarop onze ontbijtitems. Nou deze waren overheerlijk.

Na ons ontbijt waren wij nog heerlijk buiten in het zonnetje gaan zitten.Hier nog even een capuccino genomen en onze tiktok gemaakt. Daar hebben wij toch altijd wel lol in, om dat te maken. Vooral, omdat wij dit niet van te voren instuderen. 

Onze eerste bezoekpunt was de plaats Uplistsikhe. Het is niet uit te spreken dit woord. Hier zijn grotwoningen uit de ijstijd. Als je hier naar toe rijdt, rijd je al in een heel mooi gebied. 

Als je bij de parkeerplaats en entree aankomt. Zie je hier een betegeld pad naast een rotspartij lopen. Aan de linkerkant loopt dan een rivier het acherland in. De bedoeling is, dat je het pad dat in de rotsen zichtbaar is gaat bewandelen. Je ziet dan aan de rechterkant een soort van rotspartij met daarboven allemaal ruimtes en holwoningen. De foto’s maken het later wel duidelijk. Je kan hier gidsen inhuren voor circa eur 15 per uur. Ze spreken alleen heel gebrekkig Engels. Je kan hier ook zelf een pad gaan volgen, omdat er overal bordjes staan. 

Hier een impressie van deze bezienswaardigheid;

Ik heb filmpjes van diverse stopplekken genomen.

Onderweg vanuit Uplistsikhe reden wij langs een rivier. Er was de afgelopen dag zo veel regen gevallen, dat zelfs de bomen in de rivier stonden, oftewel de stammen onder water waren. 

Aan de zijkant van de weg, richting Gori, stond er nog een klooster aangegeven. Ach hier kunnen wij dan ook wel even heen gaan. De uitzichten vanaf het klooster waren prachtig. Je denkt, dat de huizen hier heel wat zijn, als je deze zo op de foto ziet. Maar dat was helaas niet zo. Het was allemaal armoe troef. En zoals je ziet, kunnen de koeien hier ook aan de wandel zijn. 

Na het bezoek aan het klooster zijn wij de stad Gori nog in gegaan. Met de auto zijn wij de stad kris kras doorgereden. Wij zijn weer bij een kerk gestopt en hier even naar binnen gegaan. Zo langzamerhand worden wij wel kerken en kloostermoe. Het kasteel/fort boven konden wij niet bezoeken, omdat je hier niet per auto kan komen. Hier een korte impressie van deze stad. Moet je die flats zien, die zijn toch om te huilen.

 

Op naar het meer Sevan

Er zijn niet veel foto’s genomen, omdat het weer te slecht was. 

Vandaag gingen wij de grens over naar het land Armenië. Hoe zou dit gaan verlopen? Zoals ik al in het begin had verteld, moet je, als je met de huurauto de grens over wil gaan, dit vooraf regelen met de autoverhuurder. Zij maken dan de benodigde documenten in orde. Veelal zijn dit goedkeuringen en verzekeringen, die je dan voor dat land nodig hebt. Bij de grens aangekomen, keek een grenswachter ons even streng aan. Hij keek even in de auto en sommeerde mijn moeder en mij uit te stappen. Met gebarentaal snapte deze meneer, dat dit een moeilijk iets ging worden voor mijn moeder. Hij zag namelijk onze rolstoel op de achterbank liggen. Wij mochten dan bij hoge uitzondering blijven zitten. Op naar de volgende grenswachter. Dit keer kwam ik bij een loket uit. Voor dit loket moest ik wel uitstappen. Paspoorten, rijbewijs, autopapieren en het kaartje van de auto moest ik laten zien. Kaartje???? Eh???? O ja, bedacht ik mij opeens. De autoverhuurder had mij bij het ophalen van de auto verteld, dat er een kaartje boven in het klepje bij de achteruitkijkspiegel zat, voor gebruik bij de grensovergang. Godzijdank wist ik dat opeens weer. Bij dit loket werd nog even een foto van onze gezichten gemaakt. Op naar het volgende loket.

Hierna kwamen wij bij de Armeense grens en de grenswachters aan. Nou die waren een stuk vrolijker dan de Georgische grenswachters. Ook waren zij in voor een grapje. Ook hier werd in de auto gekeken en mochten wij bij uitzondering doorrijden naar het volgende loket. Ook hier moesten wij weer allerlei papieren laten zien. Dit keer moest ik wel naar een kantoortje toe. Hier moest ik namelijk de autopapieren van de autoverhuurder laten zien en laten stempelen. Zo gezegd zo gedaan. Dan denk je, dat je het gehad hebt, maar nee hoor. Nog 2 controles. Achterbak open voor de controle van mijn bagage en mijn autopapieren werden nogmaals gecheckt. Nu was het dan zover, wij konden eindelijk op weg gaan naar het meer Sevan. Dit heeft zo’n uur geduurd.

Haha dat had je gedacht.

Na onder de slagboom doorgereden te zijn, van deze grenspost, kwam er een jonge knul naar ons toe. Ik begreep uit zijn woorden, dat wij een autoverzekering nodig hadden om in Armenië te mogen rondrijden. Het gekke is, dat je dan toch gaat twijfelen van heb ik dat wel nodig. Ik had hier toch al eur 80,- voor betaald via Sunnycars? Het is dat er meerdere kantoortjes daar waren, waardoor ik ging twijfelen. Ik heb hier toen toch maar even Sunnycars gebeld. Nee hoor was hun antwoord, je bent al goed verzekerd. Daar heb je nou die eur 80,- voor de grensoverschrijding voor betaald. Eindelijk konden wij weer op weg.

En toen kwamen wij in een heel ander gebied terecht. Een veel meer gezellige infrastructuur en eentje van de bergen met eeuwige sneeuw. Zo mooooiiii.  Aangekomen bij het Sevan meer werd het een beetje creepy. Daar vertel ik later meer over. 

Als je deze filmpjes bekijkt, krijg je een goede indruk van deze omgeving. Trek maar vast je winterjas aan, want je krijgt het er koud van.

Wauw wat een ontvangst bij het hotel Tufenkian Avan Marak Tsapatagh in Tsapatagh. Het regende pijpenstelen toen wij daar aankwamen. Gelijk kwam er een medewerker van het hotel met een paraplu naar buiten zodat wij droog bleven bij het uitpakken van onze bagage. Binnen aangekomen werden wij gelijk met onze bagage naar onze kamer gebracht. Wat een service hier. Het is een prachtig hotel. 1 nadeel het restaurant ligt 500 meter verderop. Voor mensen die goed ter been zijn, is dit natuurlijk okay. Maar voor ons was dit minder. Dus na een lange dag rijden, moesten wij toch weer de auto in, om bij het restaurant te komen. Het eten was hier verrukkelijk en ze waren zo lief om voor ons alleen de grote open haard aan te doen. Nou is dat geen service. 

Een rondje om het meer Sevan. 

Ons ontbijt vanochtend was overheerlijk. Grappig detail, onze overheerlijke yoghurt, die wij al meerdere keren tijdens een ontbijtbuffet hadden gegeten, bleek geen yoghurt te zijn maar een soort van kookroom/sour cream. Vandaar dat het zo lekker romig en niet zo zuur was. Haha. Het stond al in de kleine kommetjes.  Toen zeiden wij al tegen elkaar, nou als 1 iemand yoghurt neemt is die bak al helemaal leeg. Wisten wij veel. Haha. Er stonden ook geen naambordjes voor. 

Na ons ontbijt gingen wij een sightseeing tour rondom het meer doen. Tijd van rijden; 3 uur. Nou die werden uiteindelijk 6 uur kan ik je nu vertellen. Zo veel mooie stops onderweg. Ook heb ik menig x een local gesproken, die dan antwoorden kon geven op mijn vragen, die ik hem of haar stelde, via mijn google translate app. Dat is toch wel een aanrader die app. Er gaat een wereld voor je open.

Wat ik gisteren al, in mijn blog, verteld had, voelde het behoorlijke creepty toen wij bij het meer aankwamen. Moet je maar eens kijken naar die foto’s. Aan de noord oost kust stonden allemaal legen hotelverblijven en vervallen gebouwen. Hoe kan dit nou? Waarom dan? Wat is hier nou de bedoeling van? Dit waren allemaal vragen, die bij ons naar boven kwamen.  Dit hadden wij natuurlijk gisteren bij aankomst aan het hotelpersoneel gevraagd. Die snapten helemaal niets van mijn vragen. Ook niet met de google translate app.

Vanochtend waren wij terug gegaan naar deze plek om foto’s te maken, zodat ik het later kon opzoeken en het hotelpersoneel dit kon laten zien. Misschien zouden zij mij dan snappen. Maar wat wil nou het geval. Wij gingen even aan de zijkant van de weg staan, om een foto te maken met mijn telelens. Wij stonden bij een soort van appartementen vakantiecomplex. En wie stond daar? Een bewaker. Deze kwam eens kijken wat wij hier nou kwamen doen. Dus ik gaf hem uitleg en ik deed een nieuwe poging met mijn translate app. Deze man begreep mijn vragen. Deze gebouwen zijn  uit de Sovjet tijd en verlaten door de Russen bij het uiteen vallen van de Sovjet Unie. Er is vandaag de dag gewoon geen geld om deze gebouwen af te breken. Dus vandaar al deze lege gebouwen aan de noord oost kust van dit meer. Nou dan weten wij dat ook weer. 

Maar ik zag nog wat mysterieus.

Tijdens onze rit naar deze fotostopplaats zag ik allemaal dingen drijven in het meer. Waren dit nou flessen, boeien of drijvend afval? Het gekke was, dat het allemaal kriskras op het meer dreef. Er lag nergens wat op het strand, dus afval was het niet. Maar wat dan wel? Ook waren er nergens bootjes te zien. Mmm de vraagtekens bleven een tijd boven mijn hoofd hangen. Gelukkig kon de meneer van hierboven uitleggen, wat deze glinsterende drijvende objecten waren. Het waren een soort van boeien waaronder een fuik hing. Er wordt hier dus goed gevist. Weten wij dat ook weer.

Wij zijn ons rondje meer linksom begonnen. Hieronder kan je zien, hoe dichtbij de grens van Azerbeidzjan is ten opzichte van dit meer. Langs deze kant van het meer zie je geen restaurants of wat dan ook. Wel zie je een spoorbaan liggen. Wij hadden het idee, dat dit niet meer gebruikt werd, omdat alle spoorweggebouwtjes en perrons ingestort of afgebrokkeld waren.

Het bijzondere van dit meer is, dat het op 1900 meter hoogte ligt. Het is daarmee ook 1 van de hoogst gelegen meren in de wereld. Aan weerzijden van dit meer kan je in de verte de bergen met eeuwig sneeuw zien. Super mooi. Ook vond ik de bergen veel gelijkenissen hebben met de bergen in IJsland.

Wij zijn na onze eerste fotostop doorgereden naar de Saint Jacob Kapel, die aan oost bovenkant van het meer ligt. Je weet niet wat je ziet, als je aan de westkant van dit meer rijdt. Het was hier een stuk drukker, dan aan de oostkant. Wij wisten niet wat wij mee maakten. Wat een contrast.. Er waren hier volop restaurants en toeristenwinkels/kraampjes. Aan de zijkant van de weg stonden er ook allemaal kraampjes met allemaal flesjes op een stelling. Deze waren allemaal gevuld met een oranje vloeistof. Bij navraag wat dit was, met google translate, probeerde de verkoper van alles uit te leggen, maar het lukte hem van geen kanten. Ik snapte er helemaal niets van. Het enige, dat ik er uit kon opmaken, was dat het één of ander aftreksel van wortels was. Ik geloof zelfs van één of andere boomsoort. Jammer genoeg hadden wij nog geen contant geld bij ons, zodat wij een flesje konden kopen. Dat is wel een ding hier. Die pinautomaten zijn bijna niet te vinden hier. Dorpjes zijn er niet en als deze er zijn, dan stellen deze niets voor.

Op naar de kapel. De kapel waren wij in eerste instantie zo voorbij gereden. Gelukkig zag mijn moeder het net op tijd, dat wij er voorbij zoefden. Even omdraaien en terug naar de afslag. Uiteindelijk kwamen wij uit op een parkeerterrein met allemaal toeristenwinkeltjes en eettentjes. Ook waren hier veel touringcars. Je moet hier parkeren en verder naar boven, via trappen, lopen om de kapel / kerk te kunnen bezoeken. Dat was wel even een klimwerkje. Op de trappen naar boven stonden hier en daar ook wat kraampjes. Je zal maar net een zilveren ketting of een mooi schilderij willen kopen 🙂 Het was de klim naar boven zeker waard.

Vanuit hier zijn wij verder gereden naar de noordkant van het eiland.

Langs de route aan het meer zie je wat dorpjes in het achterland liggen. Ik wilde wel eens graag naar zo’n dorpje rijden. Mijn nieuwsgierigheid was groot, want hoe zou zo’n dorpje met al die boerderijen er van dichtbij uitzien. Eerst maar eens koffie drinken bij dat restaurant daar. Voordat ik iets bestel, check ik eerst even hoe ik daar kan betalen. Je moet er niet aan denken, dat je niet zou kunnen betalen. Dat zou wat zijn. Nou dat was maar goed ook, dat ik dit checkte want het antwoord was, no card payment possible here. Pfff er waren notabene allemaal stickers van creditcardmaatschappijen op de voordeur geplakt. De eigenaresse van de zaak had er gewoon geen zin in. Twee dames alleen in het restaurant zag zij niet zitten. Te veel werk voor te weinig opbrengsten. Dan maar daar een koffietje scoren of een pinautomaat vinden, daar verderop in het dorp. Hoe naïef was ik.

De weg naar het dorp was er 1 met allemaal gaten. Dan zie je dit hieronder aan de zijkant van de straat staan.

En weer door. Na een tijdje reden wij langs een soort van strandje. Hier maar even van de lucht en de bergen een foto gemaakt, want die waren hier erg mooi. Geen sterveling te bekennen hier. Vogelliefhebbers kunnen trouwens hier hun hart ophalen. Er vloog hier van alles voorbij.

En toen kwamen wij opeens in het boerenleven terecht. Ook hier waren er veel vervallen gebouwen te zien. Deze vogels zagen wij onderweg.

Hierna zijn wij doorgereden naar ons hotel. Wij waren toch wel erg blij met ons restaurant in ons hotel. Waar hadden wij anders moeten eten? Ons gehucht bij het hotel was een arme troef qua huizen. Dit waren de kindertjes uit het dorp.

Op naar Sisian

Na vanochtend heerlijk ontbeten te hebben, zijn wij op weg gegaan naar ons verblijf in Sisian. Ik kon mij er helemaal op verheugen. Ik had namelijk een kamer geboekt in een Holiday Resort. Na de afgelopen 2 nachten in een 4 sterren hotel geslapen te hebben, smaakte dit wel naar meer. Dus vol goede moed gingen wij naar Sisian. Het was weer tijd voor nieuwe avonturen. Wij reden het eerste stuk, hetzelfde als gisteren. Vanaf het zuiden reden wij verder de bergen in. Wat was het mooi daar. Maar toch ook wel fris, want wij gingen nog meer de hoogte in.

Ook zagen wij hier voor het eerst allemaal mensen met plastic tasjes en schepjes in het weiland lopen. Ook stonden er mensen hier en daar in het weiland iets te scheppen. Wij hadden echt geen idee, wat zij hier nou aan het zoeken waren. Het zullen wel bepaalde kruiden geweest zijn. Later hoorden wij, dat zij opzoek waren naar asperges. Die kan je hier dus zo in de natuur vinden.

De route werd mooier en mooier. Wij reden nog steeds opwaarts. Het werd ook kouder hier boven.

In de verte konden wij de route al zien liggen.

Hé dat is hetzelfde als op Gran Canaria. De Azulejos berg kleuren.

Hier daalden wij behoorlijk. Maar wat een prutweg weer. Dit keer was de weg hier en daar afgeschraapt door graafmachines. Er waren hier zulke grote graafmachines aanwezig, dat bussen en vrachtwagens er niet voorbij konden. Het rijden hier was toch wel een uitdaging. Moeders kreeg het op haar heupen met al die afgronden hier en daar. Ik genoot met volle teugen van deze route. Wat een pracht natuur.

Onderweg hebben wij nog een begrafenis gezien. Je ziet dan deze auto’s bij de kerk staan.

En hier waren wij aangekomen op het hoogste punt. De Vorotan Pass. Deze ligt op 2344 meter hoogte. Dit hier is een monument uit de Sovjet tijd.

Even nog wat natuurfoto’s voor de dagafsluiting.

Ik begon met angst en beven te twijfelen aan mijn hotelverblijf

Als je nou deze foto’s hebt gezien, dan snap je wel, dat ik nu toch wel sterk begon te twijfelen aan mijn volgende geboekte hotelverblijf. Deze heette het Azoyan Holiday Resort. Geloof je het zelf, zei ik tegen mij zelf, dat hier binnen de 10 km een resort te vinden is. Er was hier qua bebouwing helemaal niets en was er wat, dan was het een gehucht met boerderijtjes, die er niet uitzagen. Ik zei nog voor de grap, nou je zal het meemaken, wij verblijven in zo’n boerderij. Nog 2 km te rijden. De moed zonk in mijn schoenen.

Het adres was gevonden

O nee toch, daar was ons verblijf. Op een hek stond de naam Azoyan Holiday resort. Maar het hek was wel gesloten. Het was aan de zijkant van een doorgaande weg. Er was niemand en er was ook geen gebouw te zien daar. Wat nu??? Ha, daar verderop is er nog een pad. Zal ik die maar inrijden? Misschien komen wij daar verderop wel iemand tegen. Zo gezegd zo gedaan. En ja hoor, daar was een soort van boerderij. Een hele aardige meneer kwam op ons af lopen. Bij navraag aan hem, waar ons resort was, bleken wij ervoor te staan. O neeeee toch, wat nu??? Die meneer vroeg mij mee naar binnen te komen. Ik kreeg een rondleiding in het gebouw. Hier was een lange gang met aan weerzijde ruimtes. Dit waren onder andere hotelkamers zonder een badkamer, een keuken, toilet en een doucheruimte, ontbijtzaal en een gezamenlijke zitruimte. Dat laatste zag er erg gezellig uit. Hier mochten wij koffie en thee pakken. Er stond zelfs eigen gemaakte cake voor de gasten.
Goh dat had ik totaal niet verwacht, dat het er van binnen zo uit zo zien.

Hierna werd ik meegenomen naar onze geboekte kamer. Die was weer in een ander gebouw. Even verderop het terrein. Ook daarin werd ik verrast. Het zag er binnen de kamer allemaal goed uit. Er waren; goede wifi, normale bedden, airco met kachelfunctie en een badkamer. Wij werden in alles voorzien. Nou dat had ik echt totaal niet verwacht. Wat een meevaller. Alleen die naam holiday resort, daar moest ik wel een beetje om lachen.

De eigenaren waren ontzettende lieve mensen. Ik werd zelfs door hen uitgenodigd om de volgende dag paard te gaan rijden. Zij hebben 2 paarden en veulens naast ons verblijf staan. Dat rijden heb ik maar even afgeslagen, vanwege mijn rugklachten.

Zij hebben verder nog uitleg gegeven over de boerderij. Deze was namelijk van zijn vader geweest. Er waren hier jaren geleden honderden arbeiders. aan het werk. Dat was nog in de tijd, dat dit land bij de Sovjet Unie hoorde. Niemand was er destijds werkeloos. Je werd gewoon op een boerderij neer gestald om daar te gaan werken. De overheid betaalde je salaris wel.Mijn moeder en ik zijn eerst lekker even koffie wezen drinken. Met een stuk cake erbij natuurlijk. Daar in de keuken zagen wij allemaal van die groene stengels op het aanrecht liggen. Hé waren dat niet die dingen, die wij overal langs de weg te koop aangeboden zagen. Bij navraag aan de eigenaar van wat voor dingen dit nou waren, bleken dit asperges te zijn. Hij vertelde ons, dat zijn inwoners deze onlangs opgegraven hadden. Ahhh dat was het dus, wat wij gezien hadden. Al die mensen in het veld met hun schepjes en plastic tasjes waren dus opzoek naar die asperges. Het mysterie was opgelost.

Opzoek naar de beste plek voor de witte sneeuwberg

Na genoeg koffie te hebben gedronken zijn wij weer op weggegaan naar de plaats Sisian. Bij het terrein verlaten zagen wij opeens deze mooie sneeuwberg. Deze foto hebben wij niet hier op het terrein geschoten maar na een half uur op een weg, waar wij van dachten tja mooier dan dit gaat het niet worden voor ons.

Nu was het tijd om op zoek te gaan naar een restaurant. Wij gingen maar nergens van uit, dat het iets bijzonders ging worden.
Het plaatsje was alleraardigst. Het zag er aardig netjes uit en er was wat bedrijvigheid. Jongelui liepen hier en daar en de auto’s reden af en aan op de rotondes. Er waren wat winkels en restaurantjes. Wij zijn er bij eentje naar binnen gegaan. 2 dames en een heer keken ons aan, alsof zij aliens zagen binnenkomen. Dat bleken de eigenaresse, de kok en serveerster te zijn. Het ging wat nukkig er aan toe. Wij konden daar gaan zitten en de menukaart bekijken. Tja dat was wel een uitdaging. Met handen en voeten werk hadden wij voor de bekende gerechten gekozen, wat soep en pizza’s. Die waren lekker hoor. Het personeel was een beetje eenkennig en werkte naarmate de avond langer duurde steeds meer mee. Het werd nog zo waar gezellig met hen.
Wij zijn op tijd weer vertrokken, omdat wij voor het donker terug wilden zijn.

Dat zal je altijd zien

Gisteren ben ik allerlei weggetjes in en uit wezen rijden om de beste foto te kunnen maken van de witte sneeuwberg. En nu kwam ik op onze route door de bergen er zo voor te staan.

Vandaag had ik allerlei bezienswaardigheden op mijn lijstje staan. Het was voornamelijk een mooie route rijden door de bergen heen.

De eerste bezienswaardigheid waar ik heen wilde, was het Aghitu Memorial. Dit is een gebouw uit de jaren 600-700. Het was een graftombe.

Hierna zijn wij doorgereden naar het kloostercomplex Vorotnavank.

Ik ben hier nog even een rondje om de kerk gaan lopen. Wat een prachtige uitzichten weer.

En weer door 🙂 Opeens kwam ik hier uit. Hier zie je allemaal basaltzuilen. Die brokken steen in het water zijn dus ooit van daar boven naar beneden gevallen. Als je er dan bij gaat stil staan, kan je er bang van worden. Kijk maar eens hoe klein de auto ten opzichte van die berg is. Dat daar beneden zijn dus geen brokken steen meer te noemen, maar complete naar beneden gedonderde bergen.

En onderweg kwamen wij deze leuke schoffies nog tegen. Die gingen er eens goed voor staan.

Vanuit hier zijn wij doorgereden, via haarspeldbochten, naar het station van de langste kabelbaan ter wereld. Die wilde ik wel eens met eigen ogen zien. In een van de bochten stonden er wat auto’s. Diverse mensen liepen een trap af ergens naar toe. Ik dacht daar is vast wat te zien. Tot zo moeders, ik ga even op pad 🙂

Ik kwam in een kloof terecht. Ook hier kom je idioten tegen. Er was bij deze klif een dame, die aan een touw hing met haar voeten tegen de wand aan. Het was hier overal kleddernat. Eén verkeerde beweging en ze zou zo naar beneden kletteren. Ik kon het niet aanzien en ben toen weer teruggegaan naar de auto. Verder waren er hier kleine natuurlijke baden tussen de rotspartijen. Die leken mij wel heerlijk voor een warme zomerdag.

Het werd nu echt tijd voor onze koffie oftewel lunchstop. Maar ja die stops zijn nog niet zo makkelijk gevonden hier. Gelukkig kwam er al snel een stopplaats voor ons met echt een heel mooi uitzicht hier. Hier hebben wij een heerlijk soep gegeten, maar niet heus. Ik geloof, dat moeders het niet echt een succes vond.

Nadat wij bijgekomen waren van onze zure gezichten trekken, zijn wij verder naar boven gegaan. Moeders was er wel klaar mee. De weg werd slechter en wij hadden nog een heel stuk terug te rijden. Maaaaarrrrr ik wilde niet eerder teruggaan, zolang ik het eindstation, van de langste kabelbaanroute in de wereld, nog niet gezien had. Ik heb bewondering voor de mensen, die hier in durven te gaan. Brrrr die hoogtes alleen al.

Boven aangekomen kwamen wij tot ontdekking, dat er een andere weg terug naar ons verblijf was. Alleen het werd een beetje mistig hier. Hoe verder wij reden hoe erger het werd. Ik geloof, dat ik in zijn 1 naar beneden ben gereden. Het was alleen geen mist. Het waren de wolken wij in reden, zo hoog zaten wij. Onderweg kwamen wij aan de andere kant van de weg allemaal brokken steen op de weg tegen. Alsof er net een aardverschuiving had plaatsgevonden. Dat voelde niet goed aan. Je zal er maar net rijden. Na een half uur rijden hadden wij weer gelukkig goed zicht. Het was nu hoog tijd om richting de plaats Goris te gaan om daar te gaan dineren. Onderweg kwamen wij nog langs de Armeense Stonehenge.

Wij dachten van nou wij gaan ergens anders eten, dan waar wij gisteravond waren. Op google maps ben ik wat restaurants wezen zoeken. Het ene restaurant was dicht en het andere restaurant zag er niet uit. Er zat niets anders op, wij gingen terug naar onze vriendinnen van de vorige avond. Haha het enige goed lopende restaurant waar menig Rus langskwam. Althans wij dachten dat het Russen waren. Gelukkig bestaan er ook aardige en behulpzame Russen. Met google translate kwamen wij een heel eind. Op laatst werden wij boven uitgenodigd voor een kop koffie on the house. Daar hebben wij nog gezellig nagepraat met deze dames hieronder. Wat zouden wij zijn zonder de mobiele telefoon. Vanuit hier zijn wij terug gegaan naar ons verblijf.

Op naar Yerevan

Dit was onze laatste overnachtingsplaats. In de ochtend hebben wij nog heerlijk ontbeten. Op de route naar Yerevan had ik uiteraard nog wat bezienswaardigheden toegevoegd. Dat zijn de plaatsen in het geel aangegeven op onderstaande kaart.

Areni is een klein dorpje in het zuiden van Armenië, niet ver van de grens van Azerbeidzjan en is vooral bekend van de wijnproductie. Tijdens archeologische opgravingen in nabijgelegen grotten werd een meer dan 6000 jaar oude wijnmakerij gevonden. Dit was het bewijs dat in deze regio al eeuwenlang wijn wordt geproduceerd. De Areni druif is dan ook een van de oudste druivensoorten ter wereld. Er wordt naast droge en rode wijn ook rosé van de oeroude druif gemaakt.

Ik heb hier maar geen wijn geproefd. Ten eerste was elk glaasje tegen betaling en ten tweede leek het mij niet verstandig om alcohol te gaan drinken, als ik nog moest gaan autorijden. Helaas konden wij hier nergens koffie drinken, alles was nog potdicht. Dan maar door naar ons volgende stoppunt; Khor Virap. Ook hier rijd je weer een prachtige route.

Ooievaars en moerbeien. Wat heeft dat met elkaar te maken????

Tijdens onze rit reden wij door een dorp heen en hier zagen wij opeens allemaal palen met ooievaars nesten erop. Het leuke was, dat er allemaal jongen in het nest zaten. Hier en daar was het een heel schouwspel. Uiteraard zijn wij nader onderzoek gaan doen. Wij zagen hier namelijk ook nog wat anders interessants. In dezelfde straat met ooievaar palen zagen wij allemaal dorpsgenoten met ladders in de weer. Deze ladders werden tegen fruitbomen in de straat gezet. Menig persoon was fruit aan het plukken. Toen ik uitstapte om foto’s te maken, kwam er een dame naar mij toelopen, om mij wat fruit te geven. Ik zal wel uiterst nieuwsgierig naar hen gekeken hebben 🙂 Nee zeggen was geen optie, want ik kreeg gewoon een bak fruit in mijn handen geduwd. Ik heb wat water gevraagd om het fruit schoon te maken. Dit fruit bleek later moerbeien te zijn.

En weer door richting Khor Virap

Khor Virap

Hier even de uitleg over dit klooster; Khor Virap ligt aan de grens met Turkije en kijkt uit op de heilige Ararat berg. Niet alleen de Ararat berg is van grote betekenis voor de Armeniërs, ook het klooster zelf is een belangrijk symbool voor het tot stand komen van de Armeens-apostolische kerk. Gregorius de Verlichter, de man die het christendom in Armenië introduceerde, werd op deze plek dertien jaar lang gevangen gehouden door Koning Tiridates IV.

De put waarin Gregorius al die jaren heeft vastgezeten is nog altijd te bezoeken. Het klooster dat er later omheen is gebouwd is een van de meest bezochte bedevaartsoorden van Armenië. Nadat je het klooster hebt bezocht loop je de naastgelegen heuvel op, waar op de top van de heuvel een kruis staat en vanwaar je een mooi uitzicht op het klooster hebt.

Toen wij aankwamen bij dit punt was die hele berg de Ararat niet te zien. Dat was wel jammer. Wat wij wel zagen waren de eerste Nederlanders die met een klein gezelschap op reis waren. Zij stonden met hun toerbus voor een weg met een slagboom. Ik wilde nou precies op die weg naar boven zien te komen. De bewaker had ik snel opgespoord. Met handen en voetengebaren lukte het mij hem duidelijk te maken, dat ik daar met de auto naar boven wilde rijden. Hij floot weer naar een andere bewaker, daar moest ik mij maar even bij melden. Deze poortwachter duwde bij ons 2 witte duiven naar binnen. Die moesten wij van hem mee naar boven nemen en daar loslaten. Nou echt niet dus. Ieks ik ga echt geen vogels vasthouden. Hoe had ie zich dat bedacht ik achter het stuur met 2 rondvliegende duiven in de auto. Wat bleek hij wilde hier wel geld voor hebben. Dat hebben wij natuurlijk niet gedaan. Na wat gehannes met de taal mochten wij uiteindelijk naar boven toe. Voordat wij naar boven gingen rijden maakten wij nog even een praatje met de Nederlanders die uit de bus waren komen lopen. Hier was een reisleidster bij, die haar kans schoon zag. Of zij mee naar boven mocht rijden, want haar knieën konden die steile weg naar boven niet aan. Tuurlijk mocht dat.

Bovenaan gekomen ben ik het klooster gaan bezoeken. Ook hier was er geen entreegeld voor het parkeren en het klooster. Ik blijf dat toch wel bijzonder vinden. Hieronder een impressie van dit klooster.

Nadat wij dit klooster bezocht hadden zijn wij niet veel verder neergestreken bij een klein kraampje met hierachter een zitje voor de toeristen. Hier hadden wij even een goede vitamine shot, de verse jus d’ orange. Vanaf het terras hadden wij dit prachtige uitzicht op Khor Virap.

In de middag waren wij aangekomen in Yerevan. Zo dat was wel even een hele andere soort stad, dan Tbilisi. Veel drukker en het verkeer was een stuk chaotischer. Gelukkig was er bij het hotel parkeergelegenheid. Althans dat stond er bij de faciliteiten vermeld in de hotelomschrijving online. Nou dat liep eventjes helemaal anders. Daar aangekomen was er geen plaats. Er stonden iets van 20 auto’s naast elkaar. Maar wat nu? Ik heb de auto toen maar even dubbel geparkeerd en ben toen vervolgens het hotel binnen gelopen met de vraag waar ik nou mijn auto kwijt moest. Ja daar moest ik zelf maar even voor gaan zorgen. Nou dat gaat niet 123 want mijn moeder is niet goed ter been. Oplossingsgericht werken hier is nog iets heel onbekends. Gelukkig reed er niet veel later 1 van de auto’s weg, waardoor ik hier kon parkeren. De check in liep voorspoedig en wat opviel, was dat het personeel goed Engels sprak. Een half uur later waren wij op de kamer.

Na wat uitgerust te hebben op de kamer, zijn wij wezen dineren in het hotel. Ik had mijzelf verrast, want ik wist niet meer, dat ik dit hotel op basis van half pension had geboekt. In het restaurant kregen wij een a4tje met allemaal standaard tweegangen menu’s. Je moest het hele menu nemen en gecombineerd tussen de 8 voorgestelde menu’s kon niet. Nou dat werd nog een heel gegoochel met ons twee. Ik lust van het ene menu dit niet en van dat andere menu dat andere weer niet. Dus wij gingen dan wel onderling ruilen. De ober snapte ons verhaal totaal niet meer. De bestelling ging dus fout. Hier is er nog steeds een taalbarrière bij sommige personeelsleden. Je denkt dat zij het snappen, maar aan de resultaten merk je dat het dus niet zo het geval is. Het heeft de pret niet mogen drukken.

Op tour in de stad.

In mijn kamer had ik mij even verdiept in de bezienswaardigheden in deze stad. In de avond scheen er een mooie fonteinenshow te zijn. En dat nog wel om de hoek van ons hotel. Dus wij op weg met de auto en de rolstoel. Gelukkig konden wij vrij snel een mooie parkeerplek dichtbij het plein vinden. Hier was het een gezellige bedoening en je kijkt je ogen uit. Zo veel mooie gebouwen waren er hier. Zie hieronder.

Het was verrassend, dat er nog genoeg plaats was om te zitten of vooraan te staan bij de fonteinen. Wij moesten nog wel een uur wachten tot het zou gaan beginnen. Dus dat zou de reden wel zijn, dachten wij. Niet dus, want opeens begon de muziek en de show. Nou dat was mooi, wij zaten vooraan. Mooier konden wij het niet krijgen. Wat een indrukwekkende show was het. Geniet maar even mee in de filmpjes hieronder. Per filmpje is er andere prachtige meeslepende muziek.

Hierna zijn wij de straat verderop in gelopen. Hier was het een en al gezelligheid.

Zucht, wat een gedoe weer.

Ons ontbijt buffet zag er veel belovend uit. Wij konden uit van alles kiezen. Bij het aanmelden bij de ober kregen wij te horen, dat ons ontbijt niet inclusief was. Eh nou meneer, dat klopt niet hoor. Ik heb op ontbijt en diner, half pension basis, geboekt. Nou zo stond het niet bij hem op zijn a4tje. Hij ging het wel even regelen met de receptie. Niet dus. Ik moest na het ontbijt maar even langs de receptie gaan. Zo gezegd zo gedaan. Daar ging ik dan in discussie met de dames van de receptie. Nee hoor ik had een economy kamer geboekt en dat was alleen maar met een diner inclusief. Ik had maar even uitleg gegeven, dat ik een reisagent ben. Dat scheelt vaak een hele discussie. Niet dus….. Ik zei ik ga straks wel even de voucher laten zien en dan kunt u het aan uw kant checken en oplossen. Okay….will be continued.

Boven op de kamer aangekomen ben ik toch maar even op de voucher wezen kijken. En daar stond het natuurlijk goed op. Ik ben toen maar weer naar beneden naar de receptie gegaan om het te laten zien. Ook heb ik toen gelijk onze privé tour-guide voor Yerevan geboekt. Ik zag mijn geest al dwalen in Yerevan met al dat verkeer en die schaarse parkeerplekken. De tours hier waren niet zo duur, dus dan maar voor ons gemak kiezen.

Tijdens het wachten op onze tour guide in de lobby spraken wij een Nederlands stel. Nou daar kwamen de informatie uitwisselingen van waar ben jij geweest en waar ben ik geweest. Het is ons allebei opgevallen, dat de Nederlandse toerist hier in Armenië en Georgië zeer schaars is. Ook wisten zij ons te vertellen, dat er in het hotel een Nederlandse ober werkt. Een Armeniër, die jarenlang in Nederland heeft gewoond. Dat zou nog eens leuk zijn, om hem al mijn vragen te kunnen stellen over Yerevan. Misschien zouden wij hem vanavond dan wel zien bij ons diner.

Wat een chagrijn zeg.

Onze chauffeur deed geen enkele moeiten om gezellig te zijn. Hij baalde zichtbaar van onze rolstoel die mee moest. Hij keek eens bedenkelijk en haalde opgelucht adem, toen hij zag dat ik deze uit elkaar kon halen. Onderweg naar ons eerste punt gaf ie mondjesmaat informatie over de stad. Onze eerste punt zou het Genocide monument zijn. Dit monumentencomplex herdenkt de Armeense Genocide, dat in 1915 plaatsvond. Het 44 meter hoge stele symboliseert de wederopstanding van het Armeense volk.

De gids was niet echt een onaardig man, maar meer een zeer ongeïnteresseerde. Hij was alleen maar met zijn mobiel bezig en de werkzaamheden uit te voeren, die van hem verwacht werden. Wij hadden echt zoiets van, zou dat nou een generatie kloof zijn of zou hij een hekel hebben aan Nederlanders. Of was het een soort van angst. Geen idee. Het hield mij wel bezig.

Vanaf hier zijn wij naar de moeder van Armenië gereden. Lees hier wat dit inhoudt. Als je hier bent, heb je een prachtige uitzicht over de stad. Toen ik een hellend pad, achter de rolstoel met mijn moeder erin, naar beneden liep, maakte ik een grapje. Ik zei tegen hem, van kijk als ik hier de rolstoel loslaat, dan vliegt mijn moeder zo over de rand de lucht in. Ik deed dat natuurlijk even voor van hoe dat er dan uit zou zien. Nou je had hem moeten zien, dat vond ie wel zo grappig, dat hij als een blad aan de boom was omgedraaid qua gedrag. Vanaf dat moment werd hij zo waar gezellig. Bij dit hieronder kan je naar een museum gaan. Hij was maar al te blij, net als bij het vorige monument, dat wij hier niet naar binnen hoefden. No interest in war we said.

Opeens zagen wij allemaal schattige kindertjes op een trap staan. Dichterbij mochten wij niet komen, want er waren filmopnames. De drones vlogen soms boven onze hoofden.

Vanaf hier zijn wij hier en daar door de stad gereden en stond hij bij een aantal monumenten stil. Hier mocht ik even heeeeel snel een foto maken van het gebouw van de nationale assemblee van Armenië.

Uiteindelijk na nog een aantal stops gemaakt te hebben, zijn wij terug gegaan naar het hotel. Die stops waren alleen maar even kijken en weer doorrij momenten. In onze hotelkamer aangekomen had ik nog geen tevreden gevoel. Ik had het idee, dat ik nog van allerlei bezienswaardigheden gemist had. De echte highlights hadden wij wel gezien, maar sommige punten miste ik nog.
Daar ben ik maar even voor gaan zitten. Na wat rust genomen te hebben en thee te hebben gedronken, zijn wij per auto mijn lijstje met bezienswaardigheden nog gaan opzoeken.

De moskee

In Armenië is er een kleine groep moslims, dus ook hier zijn hier en daar moskeeën te vinden. Ik had gelezen, in één van mijn boekjes, dat de moskee in Yerevan erg mooi moest zijn. Het verkeer was wel druk, maar tijdens mijn ochtendtour zag ik, dat ik dat nog wel aankon hier. Bij de moskee aangekomen was er natuurlijk weer geen parkeerplaats. Ik heb de auto toen maar even op een invalidenparkeerplaats gezet. Als er een parkeerwacht zou komen, dan kon mijn moeder hem wel even duidelijk maken wat er gaande was. Ik zou toch geen uren wegblijven. Het was even kijken, foto maken, rondje lopen daar binnen en weer teruggaan naar de auto. Nou het was het waard.

De kerk

Nu was het tijd voor de mega grote kerk. Hoe zou zo’n grote kerk hier er van binnen uit zien. Ook hier waren er natuurlijk weer parkeerproblemen. Op het terrein van de kerk kwam er weer een parkeerwacht aan. Wij hoefden niet te betalen toen ik hem uitlegde, dat het een kwestie was van even kijken, foto maken en rondlopen was. Ik vond er geen fluit aan. Maar ja wat wil je, ik had de afgelopen dagen al de mooiste kleine orthodoxe kerkjes gezien. Dit was in vergelijking met die kerken erg kaal en modern.

Nou vergeet dat maar…..

Ik had ook gelezen, dat er een leuke winkelstraat met kraampjes zou zijn. Deze straat hadden wij gevonden. Het parkeren hier was echter een groot drama. Geen parkeergarages en iedereen blijft hier rondjes rijden in de hoop een parkeerplaats te vinden. Ook zagen wij veel dubbele geparkeerde auto’s staan. Na 30 minuten ook rondjes te hebben gereden, hebben wij dit maar opgegeven.

Op naar de Cascade

Dit moment wilde ik toch wel erg graag zien. Dit is een van de Sovjet-structuren. De cascade is een breed pad de heuvel op van stenen trappen, bloembedden en moderne kunst. Boven aan de cascade pronkt een monument dat de 50ste verjaardag van Sovjet Armenië herdenkt.

Hoe symbolisch: de bouw van de cascade stopte in 1991 wegens geldgebrek. Datzelfde jaar verklaarde Armenië de onafhankelijkheid. De cascade is inmiddels gerenoveerd, maar het gat blijft. Armenië staat op eigen benen, maakt economische groei door en knipoogt naar het westen.

Hier waren wij al een paar keer langs gereden. Toen zag ik al, dat het parkeren hier ook een onmogelijkheid zou kunnen gaan worden. Dat werd het ook. Ik wilde het niet aan mij voorbij laten gaan. Ik dacht geen mogelijkheid om het van onderen naar boven te fotograferen, nou dan maar van boven naar beneden. Maar ja hoe kom je dan bij het beste uitzicht punt. Ik ben maar op mijn gevoel een straatje naar rechts, naar links, naar boven etc gereden. Uiteindelijk eindigde wij in smalle dorpstraatjes. Shoot een doodlopend einde. Hé maar wacht eens even, is daar niet een trap naar boven. Ik ga toch maar even kijken en wat denk je een schot in de roos. Moeders heb ik weer moeten achterlaten in de auto. Ik ben vervolgens naar boven gelopen en hier heb ik wel even rustig de tijd voorgenomen, want het was wel erg mooi hier. Bovenaan bij een uitzicht punt scheen je ook de Ararat berg te kunnen zien en ja die wilde ik toch niet aan mij voorbij laten gaan. Wellicht als ik boven zou zijn, dat ik dan ook even de route per auto kon bekijken, zodat ik straks nog even met moeders kon gaan doen.

Na wat gezoek en rondrijden had ik uitzicht platform gevonden. Heel erg jammer, dat (minder) validen hier dus niet op kunnen lopen. Er zijn behoorlijk wat traptredes hier. Ik ben wel even gegaan en werd uiteindelijk beloond met dit uitzicht. De berg Ararat. Mijn dag kon niet meer stuk. Hierna waren wij klaar met al dat auto gerij en gezoek naar parkeerplaatsen. Op naar ons hotel.

Ons diner in het hotel werd weer een uitdaging. Groot werd de verrassing, dat de ober die in Nederland heeft gewoond er vanavond ook was. Hoe leuk was dat. Wij hebben geloof ik wel een half uur met elkaar zitten te praten. Hij was hier een soort van manager, die was aangesteld om het personeel een Europeesche service niveau aan te leren. Dat was nog wel een ding hier in het land. De taal is minder goed en de service moet toch beter worden dan het tot nu toe is.

Ik vertelde de ober, dat ik gisteren al tegen een probleem aan liep. Het was zo heet op de kamer, dat ik de airco al had aangezet. Maar op welke knoppen ik ook maar drukte, er kwam geen koele lucht uit. Ik belde toen de receptie op. Wat hun reactie was, was om te lachen maar ook wel heel slecht. Ach mevrouw de airco doet het niet, want het is een centraal systeem en die staat gewoon uit. Voor 1 kamer gaan wij die ook niet aanzetten. U doet het raam maar open. Je kan hoog of laag springen willen begrijpen doen zij niet. De herrie voor onze kamer, wij zaten aan de voorzijde van het gebouw was niet normaal. Wij zaten aan een doorgaande weg binnen de stad. Die nacht hadden wij dus slecht geslapen. De temperatuur was wel okay, maar het geluid van het verkeer was wel hinderlijk. De ober knikte begrijpend, tja dat soort zaken bedoel ik nou precies. Dat kan echt niet voor een 4 sterren plus hotel.

Deze nacht was ons meegevallen, want wij hadden wat beter geslapen.

Het zit er weer op. Tijd om terug te gaan naar de luchthaven Tbilisi

Vandaag hadden wij nog een flink stuk te rijden. Om genoeg tijd te hebben en zekerheden in te bouwen, moesten wij al vroeg vertrokken. Wij moesten ook de grens met Georgië over. Op de heenreis had dat ons al een uur aan tijd gekost om Armenië in te mogen. Hoe zou het nu andersom zijn.

Maar eerst wilde ik gaan genieten van ons laatste heerlijke ontbijt in dit hotel. Nou dat werd nog een hele rel.
De dame van de ontbijtzaal, diegene bij de ontvangst die je naam op de lijst zoekt en doorstreept was van mening, dat wij wel ontbijt mochten, maar dat wij hier wel voor moesten gaan betalen. Ik zei mevrouw dat klopt niet. Net als gisteren ging ik weer uitleg geven, hoe het zat. Nou daar had zij geen boodschap aan. Zij stond op haar strepen. Op een gegeven ogenblik werd ik zo boos, dat ik mij hoorde zeggen, van I am done with you, I only want to speak to your manager. Die ging zij maar even halen. En wie kwam er toen te voorschijn, onze ober, die Nederlands sprak. Hij bood de helpende hand. Ook weer opgelost.

Nou dat was even een heel stuk makkelijker, die grensovergang

Wij reden heerlijk relaxed naar de luchthaven Tbilisi. Ik had extra tijd voor de grensovergang berekend. Dat bleek uiteindelijk totaal niet nodig te zijn. Dit keer waren wij binnen een half uur de grens over. Onderweg zijn wij er verder niet uit geweest.

Hieronder nog een filmpje van onderweg.

Het was vandaag een kwestie van a naar b rijden. Het inleveren van de auto en de vliegreis zijn allemaal goed verlopen.

SLOTWOORD

• Het was een prachtige reis in bijzondere landen. Hoe heerlijk was het, dat het qua toerisme erg rustig was. De enige misser was de temperatuur waar wij ons in vergist hadden. Je zit aardig hoog, zonder dat je dit door hebt. In de hoofdsteden was het weer weer prima, maar ja dat is ook lager gelegen. En dat voor de maand mei.

• Je kan hier nog zeer voordelig op reis gaan.
  
• De bevolking is vaak nog wat stug. Maar als je dan een grapje maakt, ontdooien ze al gauw, op een enkeling na dan. De taalbarrière is er nog wel. Bij de grensposten is het een serieus gebeuren. Dus gewoon doen wat er gezegd wordt, ademhalen en weer doorgaan.
  
• Het wegennet is goed en ook de wegbewijzering is okay.
  
• In dit land is er voor iedereen wat wils. Kortom er is genoeg te doen.
  
• Voor mindervaliden zijn deze landen een behoorlijke uitdaging. Dus lees je goed in, voordat je hier naar toe gaat.

Wil je hier ook heen?

Mocht je hier ook een mooie rondreis willen maken, dan kan je hier wat voorbeeldreizen vinden. Klik hier voor de website.
Wil je zelf je eigen rondreis op maat maken, dan kan dat hier; klik hier voor de website.