Selecteer een pagina

Japan autorondreis 14 november – 5 december 2024

10 reacties

De laatste updates zijn hieronder te vinden ( 16 november 2024, 14.36 uur tijd Japan)

14 november Het begin….
15 november Luchthaven Narita naar Sawara
16 november Sawara – De Japanse Alpen – Nakano
17 november Nakano – Jigokudani – Shiragawa – Go
18 november Shiragawa-Go – Takayama
19 november Takayama – Osaka
20 november – Osaka en Kobe
21 november Osaka – Awaji – Shikoku
22 november Shikoku – Kochi – Kaap Muroto
23 november Kochi – Iya Village – Nagoro Scarecrow village – Anan
24 november Tokushima
25 november van Anan / Tokushima naar Matsuyama
26 november Matsuyama
27 november van Matsuyama naar Okayama
28 november Okayama – Kioto
29 november Kioto – Hamamatsu
30 november Hamamatsu naar Shizuoka
1 december – Shizuoka naar Tokio
2 december – Tokio – Ueno Park – Tokio Metropolitan Government building


De laatste updates kan je hieronder vinden, klik op de link svp. Datum / Nederlandse tijd: 17 december, 18:08 uur

03 december – Tokio – Tokyo Skytree – geocache – Golden Kai – Shinjuku
4 december – Luchthaven Narita
05 december – naar huis

Hoog tijd voor een andere route

Begin augustus en eind september van dit jaar heb ik twee groepen van twintig reizigers mogen begeleiden in Japan voor de reisorganisatie Djoser. De route kwam grotendeels overeen met onze eigen gemaakte reisroute in 2023 (zie: https://patreis.nl/reis/een-droom-werd-waargemaakt/).

Na drie keer dezelfde steden te hebben bezocht, vond ik het tijd worden voor nieuwe plaatsen en natuurgebieden. Maar waar ga je dan heen? Na wat speurwerk en overleg met mijn zoon Stijn, hadden we al snel een nieuwe route in gedachten. We wilden allebei sowieso graag de apen in de warmwaterbronnen zien en het schilderachtige dorpje Shirakawa-go bezoeken. Dit keer wilden we hier ook blijven overnachten in plaats van in de stad Takayama.

Even een korte uitleg over deze omgeving: deze regio is in 1995 uitgeroepen tot UNESCO-werelderfgoed en staat bekend om de traditionele gassho-zukuri-boerderijen, waarvan sommige meer dan 250 jaar oud zijn. Leuk om te weten: Gassho-zukuri betekent “gebouwd als handen in gebed,” omdat de steile, rieten daken van de boerderijen lijken op de handen van boeddhistische monniken die in gebed tegen elkaar zijn gedrukt. De bouwstijl is over vele generaties ontwikkeld en ontworpen om de grote hoeveelheden zware sneeuw in de winter te kunnen weerstaan. De daken, gemaakt zonder spijkers, bieden een grote zolderruimte die werd gebruikt voor het kweken van zijderupsen.

Donderdag 14 november vliegen we naar luchthaven Narita. Daar halen we onze huurauto op en rijden wijn naar de edo stad Sawara.

Routekaart Japan met leuke toeristische routes

In september vroeg ik aan onze Djoser-gids uit Japan of zij een winkel in Tokio kende waar ik een routekaart van Japan kon kopen. Ze wist er inderdaad een: de winkel Mazuren, vlakbij het station Tokio centrum. Dat kwam goed uit, want dit station stond nog op mijn wensenlijstje. Vanuit hier kon ik ook het park rond het Edo-kasteel en de Nijubashi-brug bezoeken, wat ik natuurlijk meteen heb gedaan.

Niet normaal groot

De boekhandel was enorm, echt niet normaal groot! In de winkel heb ik gevraagd waar ik de routekaarten kon vinden. Toen ik eindelijk bij de juiste afdeling aankwam, zonk de moed me even in de schoenen. Per stad of regio waren er wel tientallen boekjes! Na een uur bladeren vond ik het juiste, voor mij, geschikte boekje met routekaarten. Het is een kaart met gekleurde wegen, dus de rest moet ik zelf bedenken – alles staat natuurlijk in het Japans. Maar gelukkig is daar de Google Translate-app! Het gaat me alleen om de mooie routes en niet om de plaatsnamen, dus dat komt wel goed.

Met Chatgpt, een esim card en een sim card gaan wij het andere Japan ontdekken. Ik ben benieuwd…

14 november – Vertrokken vanuit Nederland met de KLM

Het was een lange vliegreis naar Tokio. Je doet er 14 uur over om er te komen. Dit keer had ik een middenstoel en raamplaats geboekt. Stijn voor het raam en ik op de “opoffer stoel.” Dit is natuurlijk altijd de minst leuke plaats. Het is dan tussen twee passagiers ingevouwen zitten. Dit keer had ik totaal geen leuke passagier naast, aan de rechterzijde, mij zitten. Er kwam geen boe of bah uit. Na een aantal uren gevlogen te hebben, moest ik wel erg lachen, want toen ik toen naast mijn keek, wist ik niet wat ik zag. Meneer had de hele KLM deken over zich heen gedaan. Ik denk, dat hij zich zo verveelde, dat hij maar verstoppertje met zich zelf ging spelen.

Onze vliegreis was verder goed verlopen. Er was gelukkig maar heel weinig turbulentie. Tijdens de vliegreis konden wij nog lekker even whatsappen met het thuisfront. Moeders wilde weten waar wij waren. Nou hier dus. Ergens bij Mongolië.

15 november – Aankomst Narita Luchthaven – Enterprise autohuur

Onze geplande rondreis doen wij met een huurauto. Heerlijk is dat. Geen vertrektijden om in de gaten te houden en je kan makkelijker en vaak sneller de kleine plaatsen bereiken. Ook kan je leuk toeristisch rijden. Weggetje hier in, weggetje daarin.
De autohuurperikelen waren binnen een uur geregeld. Wij konden nu heerlijk op weg gaan naar onze eerste overnachtingsplaats. Dit was de plaats Sawara. Chatgpt had deze plaats, na mijn selectievoorkeur ingegeven te hebben, voor ons uitgekozen. Hoe ideaal was dat.

Na 25 minuten moest ik de auto uit. Ik hield het niet meer. Zo vermoeid was ik. Het was inmiddels onze tijd 04.30 uur. Ik zei tegen Stijn, moeders moet er dringend even uit. Even wat eten en drinken en daarna zien wij wel weer verder hoe gaat.

Bij binnenkomst kwam de serveerster gelijk met een thermosfles Thee. Dat was wel erg fijn. Nu nog het eten.
Bestellen ging weer via de foto’s en een grote ipad. Hoe makkelijk was dat.

Ik vond het eten niet om over naar huis te schrijven. Maar goed je moet alles een keer uitproberen. Ik had snoteieren met grassprieten. Wij hadden als toetje, glibberige zoete blokjes en bruine boontjes. Daarboven op waren een soort van perzikjes. Ook Stijn vond dat niet lekker. Het vlees was heerlijk.

Hierna zijn wij weer fris en fruitig op weg gegaan naar ons verblijf. Dat was nu nog maar op 15 minuten rijafstand hier vandaan.

Even wat anders dan een standaardhotel

Ons verblijf was een hostel. Het hostel Co-Edo. Op de websitefoto’s zag de hostel er netjes uit. Ook de recensies waren goed. Qua locatie en prijs wilde ik dit verblijf wel proberen. Tot op het laatst was ik toch wel sceptisch. Ik heb namelijk niet zo’n hoge pet op van hostels. Ik ben altijd bang, dat het vol zit met luidruchtige jongeren. Alleen in Japan zal dat niet zo snel gebeuren, was mijn gedachtegang. Bij aankomst zag het er van buiten prima uit. Nette parkeerplaatsen en het zag er gezellig uit.

Schoenen uit, oordoppen in??

Onze hostel zag er van binnen ook erg gezellig uit. Bij binnenkomst moesten de schoenen meteen uit. Hoe fijn is dat. Geen viezigheid van buiten naar binnen. Onze gastheer was zeer aardig en behulpzaam met al onze vragen. Op de balie lagen oordoppen voor eur 0,60 cent. Oei het zal toch niet. Haha ik kon het niet laten om te vragen waarom die oordoppen daar te koop lagen. Er was namelijk ook een treinstation naast ons hotel. Moest ik mij zorgen gaan maken???? De gastheer gaf aan, dat het nu, qua gasten in het hotel, erg rustig was en dat ik mij geen zorgen over enig geluidsoverlast hoefde te maken. Ook de treinen/metro’s zouden wij niet gaan horen. Dat gaf rust. Moeders kon lekker gaan slapen dus.

Onze kamer en badkamer waren erg goed. Het enige dat ontbrak waren de nachtkastjes. Daar was gewoon geen ruimte meer voor. Gelukkig had ik een mega vensterbank naast mijn bed. Dat werd gewoon mijn nachtkastplank.

Even de benen strekken in het oude centrum van Sawara

Na alle koffers neergezet te hebben en alles even gereorganiseerd te hebben in de hand/rugtassen zijn wij nog lekker even door het oude centrum van Sawara gelopen. Onze hostel lag op 2 minuten loopafstand van het oude centrum vandaan.
Er zijn hier allemaal oude handels- en herenhuizen van een eeuw oud, uit het Edo tijdperk, langs een rivier. Mocht je meer willen weten over deze stad, dan kan je hierop klikken. Uitleg Sawara.

Het was nog aardig druk hier langs de rivier. Allemaal jonge scholieren. Hier en daar wat hondenuitlaters. Rond 17.30 uur werd het al aardig donker. Ik heb gauw nog wat foto’s gemaakt van de verlichte huizen. Hierna zijn wij gelijk terug gegaan naar ons hotel. Wij waren nu echt ontzettend moe.

Morgenochtend gaan wij hier weer naar toe voor foto’s bij daglicht.

Schuddend bed

Om 03.00 uur begon ik te schudden in mijn bed. Het voelde wel raar. Het was alsof er een zware vrachtwagen voorbij was gereden. Maar toch voelde het anders. Het was net of ik heen en weer zwiepte in mijn bed. Even dacht ik van zou dit nou een aardbeving zijn. Nee, dat was het was niet, want dan zou ik wel van alles horen rammelen en dat was niet zo. Ik kwam meer en meer tot mijn positieven. Stijn voelde jij dat ook? Ja hij ook, maar zei hij, dat was een trein die voorbij kwam rijden. Ooooh, was dat het. Nou dan ga ik maar weer verder slapen. Om 05.00 uur hoorde ik de metro’s rijden. Toen kwam ik tot het besef van hé daar ga ik niet van heen en weer zwiepen. Zou het dan toch een aardbeving zijn geweest? Toen ben ik maar even gaan googlen. Op deze site kan je de aardbevingmeldingen vinden; klik hier voor deze site. Kijk daar stond onze beving tussen;

Het rode kruis is het epicentrum. Dit was 5.1 op de schaal van Richter. Bij ons landinwaarts was het dan 2 op de schaal van Richter.

Er komen hier, in Japan, dus bijna elke dag aardbevingen voor. Onze gastheer, van de hostel, reageerde ook lauw op mijn berichtgeving over de aardbeving. Pfff ik vond het een hele ervaring. Nou maar hopen dat het hierbij blijft.

16 november – Sawara bij daglicht

Weer een nieuwe dag na een onrustige en onstuimig nacht 🙂
Op naar ons ontbijt. Wij dachten te simpel. Er zouden wel genoeg bakkertjes of cafeetjes langs de rivier open zijn. Nou niet dus. Dan eerst maar foto’s maken en op naar de 7-11.

De 7/11 is mijn grote vriend. Die winkel heeft namelijk alles. Hier sla ik altijd de heerlijke verse sandwiches in. Plus een halve liter melk. Stijn ging voor de rijstpakjes met smurrieburrie erin. Na ingeslagen te hebben, zijn wij terug gegaan naar ons hotel.
Tijd voor onze mooie route door de Japanse Alpen heen naar onze volgende verblijfplaats Nakano. Hier zitten wij dichtbij de plaats waar de apen in de warm waterbronnen zitten. De apen met de sneeuw op hun koppies. Het is maar de vraag of wij deze ook gaan zien. Het is nu nog warm namelijk.

De Japanse Alpen

Dit was onze route voor vandaag. Hierbij had ik gekozen voor een stuk snelweg met de laatste 2 uur via een mooie route binnendoor. Dat was geen slechte keuze. Wij reden door een prachtige natuur met herfstkleuren heen.

Het werd steeds mooier. Het jammere van de mooie autoroutes hier, is dat er geen stopplaatsen zijn, waar je even wat foto’s kan gaan maken. Menig keer sta ik in de berm geparkeerd. Het weer was aan het einde van de dag niet al te best.


Hier waren wij nog aan het overwegen om toch af te reizen naar Saporro. Maar zojuist hebben wij, toch, weer besloten om toch naar het zuiden te gaan. Wij zagen de bomen richting het noorden al aardig kaal worden. Dan nog het risico om in de sneeuw terecht te gaan komen op het eiland Hokkaido, zag ik niet zo zitten. Ik heb namelijk alleen maar mijn zomer/herfstkleding bij mij. ’s Avonds is het hier al fris genoeg, zo 10 graden. Koud genoeg voor mij haha.

17 november – op bezoek bij de Snow Monkeys

Ken je deze beelden op social media? Ik wel. Wat wilde ik dit nou graag eens in het echt zien. Ik wist bij voorbaat al, dat dit nooit zou gaan gebeuren, vanwege de weersomstandigheden. Mij te koud en te glibberig om hier naar toe te lopen in hartje winter. Nu waren wij toch in de buurt, dus dan maar even langs. Je weet maar nooit of er een aap zo gek is, om in deze periode er al in te gaan zitten. Dat doen zij namelijk alleen in hartje winter. In de herfst zie je weinig apen omdat zij in de bergen verblijven.

De moed zonk in onze schoenen

Bij het online plannen van onze route, van onze hotelovernachting in Nakano hier naar toe, kwam ik op de website van dit park uit. Zie;https://en.jigokudani-yaenkoen.co.jp/ Hierop konden wij al lezen, dat er de laatste dagen geen apen gezien waren. Ook op het beeldmateriaal van de live cam was er geen aap te bekennen. Ondanks dat alles gingen wij er toch maar heen. Wie weet hadden wij wel het geluk om daar apen te kunnen zien.

Yesss ze zijn er wel

Bij het park zijn er heel veel parkeerplaatsen. Dus de auto parkeren was zo gepiept. Vanaf hier moesten wij nog 1,7 km naar de warmwaterbron lopen. Je loopt dan door het bos op een breed pad. Ik moet er niet aan denken om hier in de winter te moeten gaan lopen. Glij je uit, dan glij je zo de afgrond in. Nou ja, het is dan meer een soort van glijbaan vanaf een flatgebouw van 5 hoog naar beneden toe. Aan het einde van het wandelpad kom je bij de entree uit, waar je dan je toegang moet gaan betalen. Hier gaf de medewerkster al netjes aan, dat er geen apen in het water te zien zijn en dat er maar een paar aanwezig zijn. Wil je nog naar binnen? Ja hoor wij wel.

Wij konden ons geluk niet op, zie hieronder;

Dit hier rechts is dan het warmwaterbad waar de apen dan erg graag, in de winter, in zitten.

De apen lopen hier gewoon vrij rond en vallen de velen toeristen niet lastig. Daar werd trouwens wel voor gewaarschuwd. Geen losse plastic tasjes dragen, omdat de apen deze kunnen pikken.

Ook bij ons liepen de apen gewoon tussen de toeristen door.

En weer door naar Shiragawa Go

Ook deze dag hadden wij een prachtige mooie dag door de Japanse alpen voor de boeg. Dit was ons geplande route voor de hele dag.

Één groot feest

Het is gewoon één groot feest om hier zo door de bergen te mogen heenrijden. Wat een prachtige kleuren. Heb je eventjes? Hier komen onze foto’s.

Japanse hotels

Vanavond hebben wij ook weer een hotel met een eigen incheck. Dat houdt in, dat er geen receptiemedewerker er aan te pas komt. Je krijgt vlak voor aankomst je inlogcodes voor de hoofd- en je eigen kamerdeur toegestuurd. Hier mag je de schoenen weer wel aanhouden. Het is hier heel normaal, dat je de schoenen bij binnenkomst gelijk uit moet doen. Je krijgt dan tijdelijke sloffen te leen. Vaak zijn er steilen trappen naar de 1 en 2 verdieping toe. In het hotel van gisteren kwam ik tot de ontdekking, dat ik geen badkamer in de kamer had. O ja, dat was ik eventjes vergeten, dat ik dit zo geboekt had. Het scheelde behoorlijk wat geld met de andere hotels in de buurt. Tja dan maar een nacht zonder badkamer. Ook dat is heel normaal hier in Japan.
Vanavond hebben wij weer gewoon een eigen badkamer. Heerlijk gewoon.

Onze ontbijtjes halen wij gewoon bij de 7-11 vandaan. Ook goed en simpel. Wij zijn niet zo weg van de Japanse ontbijtjes. Dat bestaat voornamelijk uit vis, miso soep, rijst en glibberige ei substanties. Nou ik sla wel eventjes over.

Hier is het vanavond trouwens muisstil. Wij zitten in een historische plaats, Shiragawa go genaamd. Hier wonen maar 1000 mensen. Er was ook maar 1 restaurant geopend. Dus de keuze was niet reuze vanavond. Het eten was daar overigens heerlijk hoor.

18 november – de dorpen in het gebied Shirakawa-Go gebied

Als eerste hier onze route voor vandaag;

Gisteravond waren wij na het avondeten nog even met de auto naar het uitzichtpunt, over de stad Shirakawa-go, gereden. Helaas was alles met borden en hekken afgezet. Na ja, morgen weer een nieuwe ronde. Het was namelijk al 20 uur en dan is alles natuurlijk gesloten. Vanochtend bleek het nog steeds afgesloten te zijn. Alleen stond er nu een chagrijnige bewaker.
Hij was niet meewerkend en zat maar met zijn rode aanwijsstokken heen en weer te zwaaien. Zoiets in de trend van hoepel op en nee ik ga het je niet uitleggen waarom je niet mag doorrijden naar de parkeerplaatsen hier. Aan google translate had hij ook geen boodschap. En opzouten was het gebaar, dat hij met zijn rode aanwijsstokken maakte. Ik zei toen tegen Stijn, weet je wat, wij kunnen het later nog vanuit het dorp proberen om hier naar boven te komen. Er is hier namelijk een pad dat naar boven gaat. Wellicht kan je er dan wel komen.

Vandaag stond ook het stadje Gokayama op onze wish list. Dit is een soort vergelijkbaar dorp als Shirakawa-go, alleen dan een stuk minder groot en bijna zonder toeristen. Eerst zijn wij het dorp Shirakawa go gaan bezoeken. Zeker omdat het nog mooi weer was. Met tweee uur zou het namelijk gaan regenen. Stijn wilde dolgraag terug naar deze plaats vanwege de herfstkleuren. Ik was er nu voor de derde keer en dat was zeker geen straf om er weer te zijn. Elke periode van het jaar is het hier anders, vanwege de vegetatie.

Wat een drukte – alle megaparkeerplaatsen zijn al vol

Ik kreeg het er bijna benauwd van. Wij moesten van parkeerplaats naar parkeerplaats rijden. Een aantal mega grote parkeerplekken waren al vol. Nou, dan kunnen wij straks vast en zeker over de hoofden gaan lopen. Ik baalde, als een stekker, dat ik mij vanochtend verslapen had. Nu was ik hier toch nog te laat, om de grote drukte te vermijden. Na ja ademhalen en weer door gaan. Wij stonden nu aan de achterzijde van het dorp geparkeerd. Kwam dat even mooi uit. Er waren hier nu erg weinig toeristen. Die waren massaal aanwezig aan het begin van het dorp. Ik ben maar gelijk foto’s gaan schieten van de natuur zonder toeristen erbij.

In deze tijd van het jaar kon ik de rijstplanten zien. In maart 2023 zag ik alleen maar uitgedroogde stukken land. In september, toen ik er was, waren er net wat begroeiing hier en daar te zien. Nu was het bijna overal mooi groen.

De meest gefotografeerde huizen in Shiragawa Go

Dat zijn deze 3 huizen naast elkaar. Dit ligt aan einde van het dorp. Vanuit hier loop je dan door naar het centrum van het dorp.

Op naar boven, naar het uitzichtspunt

De wolken kwamen eraan. Ik zei tegen Stijn, als wij nog enig kans willen maken op een mooi en droog uitzicht moeten wij het nu proberen om naar boven te komen. Beneden het dorp zagen wij namelijk dat er boven, bij het uitzichtpunt, mensen heen en weer liepen. Het wandelpad naar boven hadden wij zo gevonden. Het was daarboven gewoon open. Waarom het dan vanochtend afgesloten was, was ons een raadsel. Als je het wandelpad neemt, ben je ongeveer in 15 minuten boven. Het was inderdaad nog afgesloten voor auto’s, maar niet voor de bezoekers. Daar waren wij wel ontzettend blij mee. Kijk maar hoe mooi het uitzicht vanuit hier is.

Bij het uitzichtpunt heb je ook een souvenirwinkel. Daar hebben wij nog even ingeslagen. Stijn een t-shirt en ik de magneten voor het thuisfront. Vanuit hier zijn wij weer terug naar het dorp gegaan. Straatje hierin en straatje daarin. Je blijft hier foto’s maken.

Wat een kleuren. Menig schilder zou hier wel willen zijn, denk ik. Hier begon het al wat te spetteren. Tijd om naar het museum te gaan. Dat was voor mij ook eens iets nieuws 🙂

Je kan dan zo’n huis van binnen zien. Ik wist, dat op de bovenverdiepingen van deze huizen vroeger zijderupsen werden gekweekt. Ook woonden vroeger hele families / gezinnen met elkaar in 1 huis.

Deze huizen hier worden Gassho-zukuri’s genoemd. gebouwd als handen in gebed“, omdat de steile rieten daken van de boerderijen lijken op de handen van boeddhistische monniken die in gebed tegen elkaar zijn gedrukt. De bouwstijl ontwikkelde zich gedurende vele generaties en is ontworpen om de grote hoeveelheden zware sneeuw die ‘s winters in de regio vallen te weerstaan. Hieronder wat foto’s van de verdiepingen binnen in zo’n huis.

Dit hierboven was de kachel van het huis. Op elke verdieping was een opening, zodat de warmte goed naar boven kon gaan. Op de eerste verdieping was de leef- en gebedsruimte. En niet te vergeten de privékamer van het familiehoofd.

Vanuit elke verdieping was er weer een mooi uitzicht.

En weer door naar de volgende verdieping. Dat gaat allemaal via steile trappen. In dit huis mocht je je schoenen niet aanhouden. Al verdiepingen bestaan uit hout, hout, hout en nog eens massief hout. Dus om beschadigingen te voorkomen en de viezigheid buiten te houden, is het schoenen uitdoen.
Op de eerste verdieping sliepen de singel mannen en bedienden. Op deze verdieping was er vanuit de kamers een soort venster. Ze hadden een soort van wacht op de open haard vuur beneden. Dat was een belangrijke taak natuurlijk. Zeker met al dat hout en de strooien daken hier.

Sake brouwerij en de zijderupsen

Deze familie had er maar druk mee. Op 1 verdieping was er een Sake brouwerij en op de andere verdieping de zijderupsen kwekerij

Wat een verschil qua schoenen. Lijkt mij wel erg koud die rieten schoenen.

Ook vanaf deze verdiepingen waren er mooie uitzichten.

Vanuit dit museum zijn wij weer verder het dorp ingegaan, richting onze geparkeerde auto. Het bleef nu maar spetteren.

Voordat wij gingen rijden, moesten wij nog even deze hap uitproberen. Het was een soort plakkaat van geplette rijst op een stokkie, gemarineerd in …. maggie zou ik zeggen. Niet mijn cup of tea. Maar goed, dat ligt aan mij.

Jahaaa ik kom er echt aan, nog even deze op de foto zetten

Kom je nou mee ma? Haha de geschiedenis herhaalde zich. In maart 2023 bleef ik de roze bomen op de foto zetten en nu dan deze bomen. Ik kan er maar geen genoeg van krijgen.

Herkende je deze huizen? Dit zijn de drie meest gefotografeerde huizen. Dit keer is de foto vanaf de achterkant genomen.

Maaaaaaaaa kom je nou mee!!!! Wanneer ben je nou eens klaar met foto’s maken???

Op naar Gokayama – oei wel links rijden moeders

Bah wat een druilweer was het geworden. Het was koud en nat. Gelukkig konden wij nu in de auto even opwarmen. Na 15 minuten gereden te hebben, kwam ik er gelukkig vrij snel achter, dat ik gewoon aan het spookrijden was. Tja dat het funeste met links rijden in rustige gebieden. Het is dat er in de verte een tegenligger aankwam. Haha wat zal die wel niet gedacht hebben. De ruitenwissers gaan nog met een zekere regelmaat heen en weer, wanneer dit niet nodig is 🙂 Haha de richtingaanwijzer en ruitenwissers zijn omgedraaid in de auto’s met het stuur aan de rechterzijde. Gelukkig went het ooit wel. Ben je eraan gewend, dan begint thuis precies hetzelfde, maar dan andersom.

Toen wij bij Gokayama aankwamen goot het inmiddels. Maar wij zijn bikkels. Opgeven doen wij niet. Met de jassen aan en capuchons op zijn wij dit dorp gaan verkennen. Het leuke van dit dorp is, dat hier de bevolking in de huizen zijn blijven wonen.

Je ziet het, hier waren zo goed als geen toeristen aanwezig. Het was gewoon een alledaags dorp. Het was nu tijd om terug te gaan naar ons geboekte hotel. Ik was inmiddels behoorlijk afgekoeld en nat.

Een extra toegift

Na 10 minuten gereden te hebben, zag ik aan de zijkant van de weg een bord staan met nog een Heritage dorp erop vermeld. Zullen wij nog even? Okay, maar dan wel vanuit de auto foto’s maken ma. Wij waren zo verkleumd geraakt, dat de lust tot wandelen in dit dorp vergaan was. Genoeg was genoeg.

Dit hierboven is een hooiberg. Ik weet niet voor welke dieren, want die heb ik nergens zien rondlopen.

The end….

Nu was het dan toch echt tijd om naar ons hotel te gaan. Wij moesten nog een uur rijden naar de plaats Takayama.
Onderweg hadden wij nog lichte sneeuwval. Van gisteren mooi weer van de 20 graden naar de nu 4 graden. Het moet toch niet gekker worden haha.

19 november – Brrr wat is het koud geworden – Osaka

Gisteravond was onze kamer gewoon niet warm te krijgen. Het leek wel een ijskelder. De receptiemedewerker probeerde de airco verwarming aan de praat te krijgen. Maar net als bij ons lukte dat niet. Peinzend en zuchtend zat hij aan allerlei knoppen op de afstandsbediening. Na het eten was de manager van het hotel ons reddende engel. Eindelijk wat warmte op de kamer.
Het was zo maar opeens koud geworden hier, in dit deel van, Japan.

Vanochtend konden wij lekker een keer ontbijten in het hotel. De meerprijs voor het ontbijt viel reuze mee. Vandaag hadden wij weer een mooie route voor de boeg. Ik had het eerste stuk door de Alpen gepland staan en het tweede gedeelte van de route op de tolweg. Dat laatste deel was dan toch voornamelijk in stedelijk gebied.

Zo’n mooie natuur

Wat was ik blij, dat ik deze route uitgekozen had. Het was het dubbel en dwars waard. Ondanks de kou ben ik diverse keren de auto in en uit gestapt om een foto te maken. Het was gelukkig droog weer,

Nee echt ik zag sneeuw ma. Wel nee Stijn, je ziet spoken.

Die Stijn toch, dacht ik nog, die ziet spoken. Hij bleef maar zeggen, kijk dan, dat zijn sneeuwvlokjes die op het raam vallen. Nou ik zat zo wat met mijn neus tegen het raam aan en ja hoor hij had volkomen gelijk. Niet veel later ging het heel licht sneeuwen.
Niet wetende, dat wij na 5 km in deze besneeuwde wereld terecht zouden komen.

Het maakte de kleuren van de bomen nog mooier.
Het was waterkoud. Gelukkig scheen de zon niet veel later weer.

Tolwegen

Wat een verschrikking die tolwegen. Althans daar ging ik vanuit. Meestal rijd je in die betonbakken boven de steden. Maar ik moet zeggen, dat het hele stuk rijden naar ons hotel in Osaka reuze meeviel qua saaiheid. Het was hier en daar zelfs door de mooie natuur heen. Naarmate we verder naar het zuiden reden, verdween de diversiteit aan gekleurde bomen steeds meer.

Wat een geld

De prijs om hier op de snelwegen te mogen rijden, is niet bepaald laag. Die drie uur op de snelweg hebben ons zo’n 40 euro gekost. Vervolgens kwamen we Osaka binnen, waar de volgende tolpoort ons 12 euro vroeg. En nog geen vijf minuten later was daar alweer een tolpoort, dit keer voor 6 euro. Ik ben ook niets gewend qua tolwegen, dus misschien is dit voor een ander heel normaal 🙂

Hé hier waren wij verleden jaar ook, precies in dit hotel

Even waren we compleet verbaasd toen we voor hetzelfde hotel stonden, als het hotel waar we vorig jaar verbleven. Het leek er namelijk ontzettend veel op: dezelfde entree, een metrostation naast de deur, de parkeergarage ingang op dezelfde plek en winkels vlakbij. Maar dat kon toch helemaal niet? Al snel kwamen wij tot de conclusie, dat dit niet hetzelfde hotel was. De locatie was compleet anders. Dit hotel had ik uitgezocht op de locatie. Dichtbij het aquarium van Osaka en de stad Kobe.
Ook Dontonbori lag niet ver bij ons hotel vandaan. Daar wilde Stijn nog graag heen. Hij had daar namelijk een winkel op het oog. Wij waren hier al namelijk in 2023 geweest. In die winkel werden wij er toen als het ware uitgezet, omdat het sluitingstijd was. Nog kon Stijn in de herkansing gaan, om er op tijd te zijn. En nu vraag je je af, wat voor een winkel is dat dan. Nou zie hieronder. De buit is binnen in ieder geval. Volgens mij heet dit een anime winkel.

Na twee van die winkels bezocht te hebben, zijn wij de straten bij Dontonbori nog in geweest. Hier waren de bomen al in kerstsfeer. Na ons diner zijn wij terug naar ons hotel gegaan.

Wauw wat een uitzicht hebben wij vanuit onze kamer

Noem dat maar eens geen kadootje. Wij zitten hier op 40 hoog. ’s Avonds heb je hier een prachtig uitzicht vanuit je kamer.

20 november – op naar Kobe en het aquarium in Osaka

Ik was wel nieuwsgierig naar de plaats Kobe. In 1995 is hier een hele zware aardbeving geweest. Meer dan 6000 mensen zijn er toen omgekomen. 2000 gebouwen zijn er toen ingestort. Ook veel bruggen. Veel van de traditionele gebouwen in Kobe, die waren ontworpen om zware stormen te weerstaan, waren niet bestand tegen de aardbeving. Er staan er nog een aantal. Die heb ik, ondanks dat ik deze niet mooi vind, toch nog op de foto gezet.

Dit zijn dus de oude gebouwen. Rechtsonder en hierboven.

Zie uitleg deze buurt op https://www.ervaarjapan.nl/reisgids/kansai/kobe/

Handelaars van over de hele wereld lieten in Kobe handelsposten bouwen. De historische wijk Kitano is een aaneenschakeling van handelsposten uit het begin van de vorige eeuw. Wonderwel is Kitano redelijk door de aardbeving gekomen en nog steeds hangt hier een bijna Europese sfeer.

Vanuit hier zijn wij doorgelopen naar de haven. Dat zag er gezellig uit. Uiteraard zijn wij daar ergens gaan koffiedrinken.

Buiten dit gebeuren, vond ik de stad een beetje sfeerloos. Alles is nieuwbouw en onpersoonlijk. Mocht je tijd over hebben in Osaka en je wil eens wat anders, dan is dit een leuk tijdbedrijf. Je bent vanuit Osaka een uur onderweg om hier te komen. Maar goed eerst nog even naar de Chinese wijk, voordat ik een verkeerd oordeel heb over deze plaats.

Maar, dat is nou wel heel erg leuk – hapjes en gezelligheid alom

Kijk hier houd ik nou van. Authentiek en gezellig. De ouderen en jongeren waren er samen gezellig aanwezig. Heerlijke hapjes hier en daar werden er tentoongesteld en verkocht. Ook wij hebben hier wat uitgeprobeerd. Ik de knotsen met sesamzaad en Stijn had een soort van warme cadet met vlees erin. Eetliefhebbers van de Aziatische keuken kunnen hier helemaal aan hun trekken komen. De hapjes waren ook niet duur, dat maakte het extra leuk voor ons.

Aan het einde van deze straat waren wij bij het begin aangekomen haha. Wisten wij veel.

Als je hier wat verder in de buurt loopt, heb je parallel aan deze straat een overdekte winkelstraat met de alledaagse winkels voor de eigen inwoners.

Een gevalletje van shop till you drop?

Ook hier heb je de dierenwinkels met de honden en katten in een soort van aquariums. Heb je die prijzen gezien. Te bizar voor woorden. Reken maar eens om van jpy naar eur.

En deze zie je dan opeens ook in een straat staan. Wat doet dat ding nou weer hier? Er was geen rails of wat dan ook hier te bekennen.

Hierna zijn wij terug gegaan naar Osaka. Nu stond een bezoek aan het grootste aquarium van Japan op ons lijstje.
Hier moet namelijk een hele grote walvishaai zwemmen. Ben benieuwd.

Het Osaka aquarium

Het duurde even om er te komen. Ik geloof, dat wij er zo’n 1,5 uur, met het ov, over gedaan hebben, om hier te komen vanuit Kobe. Het blijft soms nog zoeken naar de juiste overstappunten op een station. Vooral dat grote station in Osaka. Ik blijf dat nog steeds een uitdaging vinden. Het is zo groot als de stad Utrecht en dat alleen al ondergronds. Maar… het was ons gelukt.

De entree

Als je binnenkomt moet je eerst een heel lange roltrap omhoog. Als je dan boven bent, moet je een route volgen, die door het gebouw heen gaat. Het was er, toen wij waren, totaal niet druk. Je kon overal rustig rond kijken en hier de tijd voor nemen. Dat moet je ook doen, want er zwemt van alles voorbij. Zoals dit mooie exemplaar.

Hieronder heb ik wat foto’s geplaatst van de leukste dieren, die ik op de foto heb kunnen zetten.

WAUW DE WALVISHAAI

Er was een basin gevuld met de mooiste grootste zeedieren. Ongelofelijk zulke grote monsters in 1 bak. De walvishaai, OMG wat is die groot. Dan de hamerhaai, de roggen en weet ik veel meer van die griezels met scherpe tanden. Die walvishaai opende zo nu en dan zijn bek eventjes. Nou dat was mij er toch een laadkuil, niet normaal meer. Om even een idee te geven, ik denk dat daar wel 4 mensen tegelijkertijd in die bek konden gaan zitten.

IEKS griezelen hier

Nou dan denk je het niet mooier te kunnen krijgen, dan krijg je deze mooie zeedieren te zien. Allemaal aquariums gevuld met lagere dieren, kwallen en deze grote kruipers. Brrrr het zijn net grote zeewaterspinnen. Hier was ik zo weer weg. Wat een engerds waren dat.

Mooie afsluiting

Gelukkig kwamen wij als laatste bij deze leukerds uit. Hier kon je bijna de pinguïns aanraken.

Na 2 uur hier gelopen te hebben, waren wij klaar. Buiten was er een prachtige zonsondergang. Hoe mooi kan je dat krijgen. Zie hieronder hoe mooi het daar was.

Buiten zag het er opeens ook heel gezellig en sfeervol uit.

De avond hadden wij afgesloten bij een leuk restaurantje in deze wijk. Ik had een soort van pannenkoek met groenten. De specialiteit van Osaka. Dit was de Okinomiyaki. Met extra kaas natuurlijk 🙂

21 november – Op naar Shikoku

Voor diegenen, die niet weten waar Shikoku ligt, heb ik hier een kaart voor bij gedaan. De andere kaart is voor de route, die wij vandaag zouden gaan rijden.

Waarom zo’n lange rijdag vraag je je af. Nou omdat de andere hotels aan de kust zo hoog in prijs waren en ik een speciale reisagenten tarief had voor het Mercure hotel. Daarnaast zouden wij een prachtige route gaan rijden.

Brrr enge brug

De dag ervoor zag ik er al tegen op. Ik moest over die ene lange hangbrug. De Akashi Kaikyo-brug is namelijk de langste hangbrug ter wereld en wordt algemeen beschouwd, als een van de meest indrukwekkende bouwtechnische prestaties van Japan. De brug heeft een lengte van bijna vier kilometer. Nou en dan te weten, dat hier elke dag, in Japan, aardbevingen zijn, Daar word je toch nerveus van, als je hier overheen moet.

Vanaf Osaka waren wij via tig bruggen, door de stad Kobe, naar het eiland Awaji gereden. Dit is het eiland, dat voor het eiland Shikoku ligt. Je rijdt van Osaka naar dit eiland van tolpoort naar tolpoort. Het houdt maar niet op. Vandaag had ik gekozen voor pittoreske routes en het vermijden van snel- en tolwegen. Soms ontkom je niet aan die tolwegen. Zoals voor deze grote brug naar de overkant. Die 4 miljard, dat de bouw van deze brug heeft gekost, moet natuurlijk terug verdiend worden door middel van de tol. Dat is natuurlijk begrijpelijk. Op het eiland Awaji en Shikoku zouden wij dan verder alleen maar binnendoor wegen nemen. Maar dat kost natuurlijk tijd. En die tijd hadden wij.

Onze eerste stop was op het eiland Awaji bij het uitzichtpunt op de brug. Hier moesten wij die mooie brug natuurlijk even op de foto zetten. Dan maar ook gelijk aan de koffie hier.

Deze autosnelwegenrustpunten zijn een oase van rust. Althans, dat is de bedoeling, dat je dat hier eventjes krijgt. Ondanks dat er honderden auto’s en mensen zijn, kan je dat wel krijgen hier. De Japanners hoor je bijna niet. Buiten het opslurpen van hun eten dan. Er was hier een reuzenrad, een Starbucks, een supermarkt, een winkel, koffiebar en een restaurant. Voor ieder wat wils dus. Heb wel contant geld bij je, want bij de meeste winkels kan je niet terecht met je creditcard. Ik moet wel zeggen, dat dit steeds minder wordt. Dus er zit progressie in.

Okay en weer door. Niet veel later reden wij, via het binnenland, dit mooie beeld voorbij. Wij denken zelf, dat het met Hindoeïsme te maken heeft. Daar konden wij 123 niet zo snel achter komen.

Wij zijn niet via de tolweg naar het eiland Shikoku gereden, maar via een mooie route langs de oostkust. Althans ik dacht, dat het een mooie route was. De kustroutes die wij in Europa kennen zijn pittoresk. De kustwegen hier zijn functioneel. Er is totaal geen charme. De donkeren stranden zien er verlaten en troosteloos uit. In de zee voor de kust lagen vaak grote blokken beton. Dit waren de golfbrekers. De huizen hier aan de kust zijn donker en bruin gekleurd. Geen restaurants of gezellige bedoeningen. Goh, daar had ik toch een hele andere voorstelling van. Maar…. soms kom je nog wel leuke dingen tegen. Zoals dit hello Kitty museum.

In de zomer zal het hier natuurlijk wel drukker en gezelliger zijn. Ik denk zelf, dat de Japanners niet graag op het strand liggen te zonnen of een kleurtje willen opdoen, zoals wij Nederlanders. In de zomer lopen zij met lange mouwen (losse mouwen zonder t-shirt) aan, om vooral maar geen kleur te krijgen of onbeschermd tegen de zon te lopen.

Ik kan dus geen foto’s van deze oostkust laten zien, omdat ik deze niet heb genomen. Overal dacht van tja is dat nou de moeite waard om op de foto te zetten. Nee dus.

De enkele restaurants aan de kust zijn wel aardig hoor. Je zit dan buiten op een heel smal strookje terras, aan de voorzijde, waarop je uitkijkt op de zee. Dus niet de grote terrassen, die wij kennen. Er wandelden ook geen mensen met of zonder honden op de stranden.

Dit onderstaande gebouw was het enige mooie gebouw, dat ik van de zijkant van de weg kon zien. Hier vond Stijn nog een mobiele telefoon op de parkeerplaats. Wij hebben als eerste gezocht naar een noodnummer in de telefoon. Maar ga dat maar eens doen met al die Japanse tekens op zo’n Japanse telefoon. Er was ook geen mens te bekennen hier. Tja wat doe je dan met zo’n telefoon? Neerleggen of terugleggen is natuurlijk geen optie. Uiteindelijk zagen wij twee dames aan de overkant van de weg lopen. Die hebben wij om hulp gevraagd. Die snapten ons totaal niet. Mijn eigen mobiel lag nog in mijn auto, dus google translate kon ik op dat moment niet gebruiken. Het was bij hen dus NO english sorry sorry. Samen zijn wij er wel met handen- en voetengebaren uitgekomen. De telefoon is daar ter plaatse bij een kiosk medewerker afgegeven en hij gaat proberen de eigenaar van de telefoon te achterhalen.

Niet veel later had ik besloten om deze kustroute af te sluiten, omdat ik er eigenlijk van overtuigd was, dat de bergroute mooier zou gaan zijn. De kustroute had na dik een half uur geen wauw effect voor mij. Ik ben wel blij, dat ik het gezien heb.

Het volgende eiland Shikoku

Gelukkig was het binnendoor rijden naar het noorden, op het eiland Awaji, een stuk leuker en mooier. Dat is mijn mening hoor. Ook hier heb ik geen foto’s gemaakt. Het is wel mooi hier, maar niet van o daar moet ik eens een foto van maken. Er is hier allemaal akkerbouw. Je ziet dalen en mooie groene bergen. In de dalen staan dan allemaal bruine huizen en kassen. Hier en daar zijn dan wat rijstvelden. Het is een wat rommelige infrastructuur. Dat komt voornamelijk door alle kabels die je aan de palen hier en daar ziet hangen. Dat zal wel voor de elektra en het telecom gebeuren zijn.

Vanuit dit eiland rijd je ook via een brug naar het volgende eiland, Shikoku. Daar zag ik pas voor het eerst een mooi licht gekleurd strand. Maar ook hier was totaal geen bedrijvigheid en je ziet het is prachtig weer, dus daar lag het niet aan. Er waren geen rennende honden, spelende kinderen, toeristen of wandelaars te zien. Te eng rustig denk je dan. Zeker met een massabevolking in dit land en het aantal toeristen, dat dit land nu bezoekt. Hoe kan dit nou?

Eigen schuld dikke bult

Goh Stijn, de tijd vliegt wel voorbij met al die binnendoor weggetjes. We moeten nu toch wel gaan opschieten, anders komen wij nooit in ons hotel aan. Het was inmiddels 14.30 uur en wij hadden zeker nog wel 3,5 uur te gaan. De kustweg hadden wij al links laten liggen. Die zouden wij dan morgen gaan doen. Ik moet je zeggen, dat het ook best wel vermoeiend rijden is hier. Je moet zo opletten, hoe de snelheidslimieten hier zijn. Er is vaak een heel scala aan verkeersborden, die je hier ziet en soms volgen deze zich in een rap tempo op. Dan nog de taalbarrière. De borden en verkeerstekens zijn alleen maar in het Japans. Ik houd vaak de snelheid van autorijden aan van de Japanners zelf. Misschien, dat je daarom snapt wat er gebeurd is 🙂

Wat deed die man daar nou in de bosjes?

Ergens op een b weg reden wij richting een brug. Ik zie opeens in mijn linkerooghoek iemand in het riet zitten. Heel raar. Ik zei tegen Stijn, zag jij dat ook? Wat moet die man daar nou weer in de bosjes doen? Bizar volk dacht ik nog. Vijf minuten later wist ik het. Ja hoor allemaal politieagenten in de berm. Ik moest aan de kant. Ja mevrouw u heeft te hard gereden, kwam het op neer. Bekeuring. Shoot…..
Dat had je moeten meemaken hier. Wel zes agenten hebben van allerlei boeken en mappen te voorschijn gehaald om mijn rijbewijs, paspoort en internationaalrijbewijs te ontcijferen. Waar ik vandaan kwam, was een groot vraagteken voor hen. Ik zag allemaal grote vraagtekens naar boven dwarrelen. Dan mijn 2 namen in het paspoort. Welke was nou van mij. Ik ben compleet ondervraagd. Niet op een nare manier hoor. Heel beleefd allemaal. Een vingerafdruk moest ik zetten en een formulier ondertekenen. Met de doorslag van dit formulier heb nu 7 dagen om mijn bekeuring van JPY 15.000 te betalen bij een bank of postkantoor. Doodzonde van mijn geld. Tja eigen schuld dikke bult zeg ik dan maar. Leermomentje noem ik het dan maar. Dit hele gebeuren heeft ons een uur gekost.

Vanaf dit punt zijn wij maar een tolweg opgedoken, want het was nu te laat geworden om nog verder toeristisch te gaan rijden. Dat was overigens geen straf. Het was ook een mooie route door de bergen heen. Vaak zijn de tolwegen in een soort van betonbakken, vandaar dat ik die liever niet rijd. In twee uur tijd, met een keurige, volgens het boekje, snelheid, waren wij in het zuiden aangekomen. Het was al donker geworden. Dat was om 17 uur.

Voordat wij ons hotel ingingen, zijn wij eerst uiteten geweest.

Toen wij binnenkwamen keken ze erg bedenkelijk naar ons. Plaats for two? Nou, daar moest ie eens over nadenken. Ja dat had ie wel. Later bleek, het hele restaurant vol te zitten. Dus wellicht was het daarom even bedenkelijk of er nog wel plek voor twee over was. Wij konden net nog een tafeltje krijgen.

Wij kwamen bij een tafel, met een gat erin, te zitten. Alle andere tafels hadden deze pot, van op de foto, in de tafel zitten. Mijn benieuwen wat dat nou weer is. Ik ben niet wereldwijs hoor, laat ik het daar maar op houden. Het bleek een soort van gourmet set te zijn. Heel leuk!

Na tien minuten hoorden wij een soort van kindermuziek door de ruimte heen schallen. Komt er een robot serveerster voorbij. Hoe handig. Je bestelt via een app je vlees oftewel hapjes en de robot komt het je brengen.

Wij hadden wat kipspiesjes besteld, om het uit te proberen.

De receptionist lag in een deuk

Toen wij bij het hotel incheckten, had ik de receptionist om hulp gevraagd. Waar kan ik die boete hier ergens gaan betalen. Nou dat was schijnbaar erg komisch. Ik vertelde namelijk het verhaal over die man in de struiken. Nou dat vond hij schijnbaar hilarisch. Aparte humor hebben zij hier. Wij werden melig van zijn gelach steeds. Hij vroeg ons, of wij de volgende dag ontbijt wilden hebben. Ik vroeg wat is de prijs daarvoor? Nou wel eur 18 per persoon per dag. Ik zei o nee dat kan niet meer, want ik heb die boete gehad en nou moeten wij 2 dagen op een droogje gaan zitten. Nou het werd flauwer en flauwer de grapjes. Nou zei hij wij hadden vanavond nog wel het geluk, dat er gratis drinken en hapjes in het hotel waren. Nou wij konden ons geluk niet op. Ach het is niet na te vertellen, nu is het flauw, als je dit zo leest. Maar goed, wij hadden een leuke afsluiting van de dag, door deze man met zijn humor.

Toch nog even een slaapmutsje halen vanavond

Dat lieten wij toch maar niet aan ons voorbij gaan. Vanavond tussen 21 – 23 uur mocht je gratis, beneden in de lobby van het hotel, wat komen drinken. Er waren ook alcoholische dranken. Nou Stijn laten wij maar eens gaan kijken wat er is. Wij wisten niet wat wij zagen. De hele lobby zat gevuld met Aziaten die aan de drank waren. En allemaal in de Yukata’s. Het leek wel een soort van gevangenispakken die zij aan hadden. Bij de bar stonden allemaal drankflessen. Wodka, Whiskey en van allerlei likeurtjes. Ook kon je Sake nemen. Nou daar gingen wij met ons tweetjes. Beetje hiervan en daarvan proberen. Het kon ons niet bekoren. Wij houden namelijk alleen van Baileys en Amarula 🙂 Die kennen zij hier niet. Niet getreurd want het was super leuk om van alles te kunnen proeven. Wij zijn geëindigd met de cola en de koffie. Ook was er een tafel met allemaal bakken vol met zoutjes en snoep. Daar ben ik los op gegaan haha. Opvallend was, dat er niemand van de hotelgasten vervelend was geworden door overmatig alcohol gebruik. Nu was de dag dan echt tot een einde gekomen. Morgen weer een nieuwe mooie dag.

22 november – Rondje Kaap Muroto

Vandaag konden wij eens lekker rustig aan doen. Daar waren wij na gisteren wel aan toe. Vanochtend had ik google maps erbij genomen en alle te bezoeken punten maar eens opgeschreven. En dat waren er nog al wat. Zelfs hier aan de stille kust.
Ook hier aan de kust is er weinig spektakel. Alleen maar donkere stranden afgezet met een enorme betonrand. In de zee zie je allemaal blokken beton op elkaar gestapeld liggen. Zouden dit golfbrekers zijn? Geen idee. Er zijn aan de kust maar heel weinig huizen te zien.

Onze eerste stopplaats was bij een rijtje van hele kleine winkeltjes. Hier kon ik eindelijk de kustlijn even gaan bekijken. In de winkels was overigens niets te zien. Het zag er allemaal gesloten uit.

Hierna zijn wij een tempel wezen bezoeken. Hier zouden honderden beeldjes, van mannen met het roer van een schip in hun handen, moeten staan. Wij zijn het hele terrein wezen doorzoeken, maar nada noppes kunnen vinden. Het was even een leuke onderbreking onderweg naar het uitzichtpunt van Kaap Muroto.

Op google had ik gezien, dat er een uitzichtplatform was. Dat leek mij wel heel mooi en dan ik eens van bovenaf zien, wat ons op de verdere route te wachten zou staan. Wij moesten even wat haarspeldbochten naar boven trotseren. Maar dan heb je ook wat.

Na hier wat rondgekeken te hebben, zijn wij weer verder gegaan naar ons volgende punt. Dit was een wandelroute langs enorme rotsblokken. Dit was een soort van geopark oftewel een vulkanisch gebied.

Het is leuk om de wandeltocht aan de kustlijn te maken. Je loopt er door bosjes heen en dan weer aan de kustlijn met de rotsen. Je ziet er van allerlei vogels vliegen, waaronder deze.

En deze knappert zagen wij ook tussen de bomen staan en later aan de zijkant van de weg.

Dit is een spiegelroodstaart.

Wij hadden nu wel erg zin in koffie. Nou dat konden wij wel vergeten. Nergens was er een restaurant of café te vinden. Er waren er wel twee, maar die waren allebei gesloten. Wij hebben toen maar wat drinken uit een van die mobiele drankkasten gehaald. Die staan gelukkig overal in Japan.

Ik had nu nog 2 punten op mijn lijstje staan. De enorme rotsen bij het water en de route door het bos heen.

Waar waren die rotsblokken nou ook al weer. Daar hoefde ik mij ook geen zorgen over te maken, want wij zouden er langs rijden, om vervolgens linksaf te slaan en dan de bergen in te gaan. Je kan hier onmogelijk verkeerd rijden 🙂

En daar waren ze opeens.

Dit zijn dus allemaal overblijfselen van een uitgebarsten vulkaan. Of misschien wel van een uitstulping van een ondergrondse vulkaan. Wie het weet mag het zeggen.

Op naar het bos

Nu konden wij weer wat anders gaan zien. Het woud van Shikoku. Het was hier erg dichtbegroeid. Dat had als nadeel, dat je alleen maar de autoweg voor je zag. Uitzichtpunten had je niet.Grrrr. Uiteindelijk is het wel goed gekomen hoor.

Na de bergweg zijn wij terug gegaan naar ons hotel. Ik moest dringend aan de koffie, want mijn hoofdpijn werd erger en erger. Dan kan ik nog maar twee dingen doen, of Ibuprofen gaan slikken of koffie gaan drinken. Ik bedacht mij opeens, dat er in de middag ook gratis drinken en wat te eten was in het hotel. Dan kon ik daar even lekker koffie gaan drinken. Zo gezegd zo gedaan.

Voordat wij weer op weg moesten voor ons diner hebben wij hier even lekker onze rust gepakt. Na onze rust en het hotel voor de volgende twee nachten te hebben vastgelegd, zijn wij weer op pad gegaan. Stijn had een goed restaurant gevonden. Eentje met Indiaas eten. Dat was heerlijk eten kon je ik zeggen. Een van mijn favorieten dus. Na ons eten zijn wij weer terug naar ons hotel gegaan. Wij waren voldaan moe. Morgen weer een nieuwe dag met wel een hele mooie route denk ik.

23 november Koch – Iya Valley en Nagoro Scarecrow village

Vandaag waren wij al vroeg uit de veren. Wij moesten al voor 09.30 in het hotel ontbeten hebben. Na ons ontbijt konden wij al heerlijk op pad gaan. Wij hadden voor vandaag een mooie lange dag voor de boeg. Ik ga je meenemen in ons dagprogramma. Eerst even het kaartje zodat je weet waar alles ligt. O ja, dit is nog steeds op het eiland Shikoku.

De Zoo in Kochi

Ik had op internet gelezen, dat er hier een dierentuin in Kochi is, met als bijzonderheid, de schoenbekooievaar en de kangeroo’s. Nou laat ik die nou altijd al een keer in het echt willen hebben zien. Dus op naar de dierentuin. De entree was spotgoedkoop. Drie euro per persoon. Hieronder even een opsomming qua foto’s van de dieren die wij gezien hebben.

Een bever
Een capibara
Een schoenbekooievaar
Een toekan
Otters
Vleermuis

Na de Zoo zijn wij de bergen in getrokken. De tolwegen hebben wij weer links laten liggen. Dit was een prachtige route door de bergen heen.

En soms kom je door hele leuke kleine plaatsjes heen met mooie treinen.

Iya valley

Hier moest een mooie touwbrug route zijn. Ik kon mij er geen voorstelling van maken. Wij zouden wel zien, of wij over de touwbruggen heen zouden gaan lopen. Als het hoog gelegen zou zijn, dan zou ik de eerste zijn, die zou zeggen van nou nee dankjewel. Onderweg hier naar toe werden de herfstkleuren steeds mooier.

De weg naar boven toe werd steeds smaller. Je moest er niet aan denken om een tegenligger te hebben. Ik kan je zeggen, die hebben wij menig keer gehad. Het werd dan een kwestie van passen en meten om langs elkaar heen te komen. Gelukkig is het nu geen hoogseizoen en is het erg rustig hier.

Rustig hier, nou dat had je gedacht

Wat sta je dan raar te kijken, als je bij de hangbrug, de hoofdattractie van Iya Valley aankomt en daar hordes mensen heen en weer ziet lopen. Verderop stonden er wel 4 touringcarbussen geparkeerd. De tolweg liep hier namelijk vlakbij. Dus die bussen hadden een makkelijkere route, hier naar toe, dan wij afgelegd. Je moet er toch niet aan denken om met zo’n bus op die wegen, waar wij hebben gereden, te moeten rijden. Brrr doodeng.

Maar waar gingen deze mensen nou heen? Vanuit de auto zag ik hen namelijk allemaal een pad inlopen. Na ja eerst maar de auto parkeren en dan zouden wij daar wel even gaan kijken. Zo gezegd zo gedaan. Nou je wil niet weten wat wij zagen. Een horde mensen op een hangbrug. Allemaal luid kakelend.

Aan de linkerkant van de river was de ingang van de hangbrug en aan de rechterkant van de rivier de uitgang. Eerst zijn wij van daaruit gaan bekijken of wij hier wel over heen durven te gaan. Niet dus. Ik ben een paar stappen erop geweest en toen wiebelde de brug al alle kanten op. Dan de hoogte, nou ik was er al klaar mee. Zie hieronder het resultaat. Zoonlief was zo lief om het even op de video te gaan zetten. Ik heb bewondering voor de mensen, die dit wel aandurfden.

Vanuit de uitgang van deze brug kan je naar beneden lopen om vanaf de river de hangbrug op de foto te zetten.

Na dit feest zijn wij verder richting ons overnachtingsadres gereden. Maar er stond ons nog meer moois op te wachten. De historische dorpjes. Wij zijn hier niet in wezen wandelen, want daar was geen tijd meer voor. Wij hadden nog een behoorlijk stuk te rijden.

Nagoro Scarecrow village

Boven aan de berg, toen ik de foto maakte van dat historische dorp schrok ik mij wezenloos. Vanuit mijn ooghoeken zag ik iemand opeens in een hok zitten. Alleen die persoon bewoog niet. Oh gelukkig het is maar een pop. Het voelde eventjes heel onbehagelijk daar in die stilte. Na een paar km verder gereden te hebben, kwamen wij in dit dorp, zie het filmpje, terecht. Zo leuk gedaan. Het voelde wel heel raar aan. Het was net of ik in een scene van de Walking Dead zat.

In deze stad zijn meer vogelschrikkers woonachtig dan inwoners.

En weer door. Kijk eens ma ik zie allemaal witte bomen daar. Waar dan Stijn? Dat kan toch niet. Jawel daar. Na even gestopt te hebben zag ik ook witte bomen. Maar wat was dat dan? Niet veel later kwamen wij erachter. De ene haardspelbocht naar de andere haardspelbocht bracht ons hoger en hoger. En ja hoor, daar waren de witte bomen van in de verte.

Vanuit hier hebben wij gezegd, wat er ook te zien is, geen fotostops meer. Het zou om 17 uur al donker zijn en ik wilde dan toch echt graag uit de bergen zijn. Het zijn allemaal smalle wegen. Als je dan in het donker een tegenligger zou treffen moet je gaan passen en meten in het donker. Geen haar op mijn hoofd, die daar aan moest denken, met die afgronden vlak langs de weg.

Gelukkig wij zijn in het donker in stedelijk gebied aangekomen

Zo hé, dat was net op het randje. Wat waren wij blij, dat wij op tijd de bergen uit waren. Het werd ook onbehagelijk koud hier.
Gelukkig kwamen wij op weg naar ons hotel een leuk restaurant tegen.

Haha wat een heerlijk dessert, ijsblokjes

Vraag ik aan onze ober, via google translate, of er een dessert mogelijk is. Die ober zag water branden. Dessert??? Een whu- wat- is -dat -nou blik kreeg ik. Okay, ik tikte in google translate; een ijsje. Ik dacht nou dat snapt ie wel. Dus hij zegt, Hai (ja op z’n Japans) dat had ie wel. Hij naar achteren toe, de keuken in. Daar kwam ie weer, al rennend, aan met een glas vol ijsblokjes. Ik heb hem maar even uitlegd, dat ik een toetje bedoelde. Dat duurde wel even, voordat hij het snapte, wat ik graag wilde hebben. Ooooo bedoel je dat. Toen moest hij zelf wel erg lachen om zijn glas met ijsblokjes.

Hier eet je dus voor eur 7,- Een colaatje is ca. eur 1.20. Wij hebben dus gegeten voor JPY 2550. Dat is ca. eur 16,- voor 2 personen. Ik had verse zalm in rijst met zeewier en udon. Heerlijk was het.

Nu waren wij super gaar, door deze lange dag. Wij hebben de kanen er weer uitgedraaid, zeggen wij dan altijd.
Lekker ons bed in en morgen weer een dag.

24 november – Een dag in Tokushima

Vandaag hebben we besloten om de rijroutes even achter ons te laten en in plaats daarvan een dagje door de stad Tokushima te slenteren. Wat er precies te doen is in Tokushima? Geen idee! Maar hé, dat is juist ons avontuur. Wij weten altijd wel de leukste plekjes, voor ons zelf, te vinden. Uiteraard had ik even op google maps gekeken. Dus, zonder een strak plan, trokken we de stad in. Het eerste dat opviel was de mix van moderne gebouwen en traditionele charme bij de rivier.

Om je een beetje beeld te geven van waar we ons precies bevinden, heb ik twee kaarten bijgevoegd. Dan kan je zien waar wij zaten.

Wij verblijven in de stad Anan, een voorstad van de stad Tokushima. Vanuit onze plaats was het een rechte weg naar Tokushima centrum toe. Ik heb wat foto’s genomen van onze omgeving hier.

De gele velden zijn rijstvelden. Hier zie je ook veel akkerbouw met hier en daar wat traditionele Japanse huizen.

Al rijdend hier dacht ik er opeens weer aan. Ik ben helemaal die ijzeren constructies aan de kustlijn vergeten te fotograferen. Niet dat deze zo mooi waren hoor. Lees hieronder verder.

Wat een rare gebouwen zijn dat

Aan de kustlijn zag ik om de zoveel meter zo’n ijzeren constructie staan. Toen ik voor een stoplicht stond, zat ik het eens nader te bestuderen. Er stonden geen auto’s in. Dat kon ook niet. Er waren namelijk alleen maar trappen naar boven toe. Daar was dan een plateau. Voor een uitzicht was het niet gebouwd. Het stond midden tussen de gebouwen en er was niets te zien, waarvan ik dacht, nou daar moet je even voor naar boven gaan. Een fietsenstalling was het ook niet. Dat kon ook niet, want op de begane grond was gelijk de eerste trap naar boven toe. Het viel mij ook op, dat er om de zoveel km zo’n constructie stond. Er waren ook nooit mensen binnen dat gebouw te zien. Het was ook niet iets wat nog afgebouwd moest worden. Het zette mij aan het denken.

Na ergens, aan de zijkant van de weg, een bord met het woord tsunami erop gezien te hebben, viel bij mij het kwartje. Dit zijn tsunami rescue towers. Goh daar sta je toch helemaal niet bij stil. Het zet je gelijk weer aan het denken. Er zijn hier zo veel aardbevingen in het land. Per dag is er ergens wel 1. Mocht het epicenter in de zee zijn, dan kan een tsunami het gevolg zijn. En ja wij zitten hier wel binnen 100 meter van de kustlijn vandaan. Ik heb ’s avonds toch maar de aardbevingen waarschuwingsalarm app van de Japanners op mijn mobiel geïnstalleerd. Dat geeft toch een rustiger gevoel, als ik ga slapen.

Goed, weer verder bij het verhaal waar ik gebleven was over de gele rijstvelden. Ook hier vond ik de omgeving niet om over naar huis te schrijven. Ik vind de infrastructuur vaak maar een rommeltje. Ook zijn de huiskleuren niet echt gezellig. Alles is bruin, grijs of zwart. Wat wel mooi is, zijn de bergen op de achtergrond met de traditionele Japanse huizen op de voorgrond. Maar dat soort beelden moet je in het echt zien. En die zien wij gelukkig merendeels tijdens het rijden. Alleen daar zijn geen foto’s van te maken, omdat er geen stopplaatsen aan de zijkanten van de wegen zijn.

Tokushima stelt niet zo veel voor. Het is leuk om even gezien te hebben. Wij hadden het geluk, dat er allemaal kraampjes langs de rivier stonden. De Japanners vonden ons erg interessant en sommigen probeerde een praatje met ons te maken. Er was een voorbijganger, die een aantal Nederlandse woorden wist te zeggen. Hij had een korte tijd in Nederland gewoond. Hoe leuk was dat. De winkels waren overigens allemaal dicht. Het was nu zondag.

Feestdag

Ik wist, dat er vanuit het centrum een kabelbaan naar Mount Bizar zou gaan. Nou ga ik toch niet in zo’n bakkie naar boven. Maar ik vind het wel leuk om daar even te kijken. Toen wij bij een gebouw aangekomen warenm waar het startpunt van de kabelbaan moest zijn, kwamen wij uit bij museum. Aan de zijkant van dit museum zagen wij ook een mooie tempel. Wij dachten van laten wij nu eerst de tempel bezoeken, want nu is het nog droog.

Toen wij bij de tempel bovenaan aankwamen, mochten wij de tempel niet in. Er waren op dat moment ceremonies aan de gang. Waaronder één voor deze jongeman hieronder. Daarnaast waren en nog meer ceremonies voor deze dag gepland.

Deze jongeman heeft zijn feestdag vandaag. Hij is namelijk 5 jaar geworden.

Op deze Shinto feestdag (dus geen nationale feestdag) vieren families dat hun kinderen de leeftijd van 3, 5 of 7 jaar bereikt hebben. Het is de gewoonte dat ouders met hun kinderen naar een Shinto tempel gaan: meisjes als ze 3 en 7 jaar zijn, jongens als ze 5 jaar zijn (in sommige regio’s ook bij 3 jaar). De kinderen worden in traditionele kleding gestoken en op foto en video vastgelegd; de ouders bidden voor een gezond en gelukkig leven voor hun kinderen. Kinderen krijgen chitoseame (duizend-jaar-snoepjes), zoete snoepjes die duizend jaar geluk moeten brengen en gegeven worden in zakjes met daarop de symbolen voor een lang leven: kraanvogels, schildpadden, bam.

Er waren ook hier en daar prachtige bloemen neergezet / gelegd.

Awa Odori

Na de tempel uitgebreid bekeken en op de foto gezet te hebben, zijn wij naar beneden gegaan en het museum daarnaast naar binnen gegaan. Hier moest toch ergens het startpunt van de kabelbaan zijn. Was deze wel open, want buiten zagen wij kabels zonder de bakkies. Bij binnenkomst in het museum maakte mijn hart een vreugdesprongetje. Wat bleek, er waren hier Awa Odori dansvoorstellingen gaande. Ik heb deze dagen pampfletten in de hotels zien hangen met de aankondiging van deze dansvoorstellingen. Alleen dat was voor de datum 29 november. Ik heb toen de logische aanname gedaan, dat deze voorstelling alleen op deze datum was. Nu bleek het vandaag ook mogelijk te zijn. Nou die kans hebben wij niet aan ons voorbij laten gaan.

Weer geen creditcard betaling mogelijk

De tickets voor de dansvoorstelling konden alleen cash betaald worden. Nou daar ging onze dansvoorstelling. Die zou om 14 uur beginnen. Het was nu al 13.45 uur. Na ja, dan maar de latere voorstelling om 15 uur. Dan is er nu nog genoeg tijd om een pinautomaat te gaan vinden en ergens te gaan lunchen.

Na geluncht te hebben, zijn wij daar om de hoek nog wat wezen rondlopen. Je zou denken, dat dit (zie foto) alleen maar een tempel is. Nee hoor, dit is een villa met een privé tempel. Wij liepen daar namelijk in een luxe villawijk rond. Elke villa had zijn eigen privé tempel. Er waren hier allemaal prachtige huizen met die mooie gekrulde daken. Volgens ons was dit het oudste gedeelte van Tokushima en hoe het vroeger uit gezien moet hebben. Alleen was alles nu mooi en nieuw.

Awar Odori

Na onze wandeltocht zijn wij toch maar op tijd het museum naar binnen gegaan. Het was buiten ook guur weer geworden. Dus op naar de warmte. Binnen was er ook een prachtig mooie museum winkel. Daar kwam ik deze mooie jongedame tegen.

Eerst keek ze ons argwanend aan. Na netjes toestemming te hebben gevraagd aan haar ouders, mochten wij haar op de foto zetten. Haar ouders hadden haar even uitleg gegeven, dat wij haar super mooi vonden. Ook zij had haar feestdag vandaag.

Ik had haar ouders gevraagd, of er een speciale reden was waarom zij er zo mooi bijliep. Nou die was er zeker wel. Zij was namelijk 7 jaar oud geworden. Zie mijn uitleg bij de jongeman hierboven waarom het een feestdag voor haar was.

Op naar onze dansvoorstelling. Na de winkelpaden allemaal gehad te hebben, zijn wij naar boven gegaan. Hier was de wachtruimte met deze poppen en een soort van theaterruimte.

Uitleg Awa Odori dans

Ik kon de toelichting van deze dans niet in het Nederlands vinden, dan maar in het Engels 🙂

History

Awa Odori is a traditional summer dance whose origin is said to be traced back to the 16th century, when a shogun built his castle in Tokushima city, Japan. To celebrate its completion, the shogun asked everyone to drink and dance. The drunken people started to dance silly in a comical way — this is how Awa Odori began.

Now

In recent days, Awa Odori festival is held during Obon week in August. This year it is from August 12-15. Obon is a traditional Buddhist practice that the ancestors are thought to be returned home. Family members welcome their return spiritually during that period. At the same time, people usually celebrate Obon week with a dance festival called Bon (Obon) Odori(Dance). You can find many Bon Odori throughout Japan during Summer. Awa Odori is a version of Bon Odori and it is one of the most popular and lively dance festivals in Summer in Japan. It is perfect for hot summer days and you do not want to miss it.

Who Can Dance?

As a spectator, you can join the dancers and there is no proper and fixed way of dancing Awa Odori. It is derived from the drunk and happy — so you just shake and turn your hands up and down with a few small steps back and forth like a tipsy stagger while you are enjoying the time. Everyone is smiling with joy and happiness. Dancers of Awa Odori usually form a team called “Ren,” and sometimes compete with other Rens for their different types of gorgeous summery kimono called “Yukata,” as well as the uniqueness of their dance. Rest assured, you can join a stream of dancers and freely!

Awa Odori will bring you such delightful energy that fits perfectly with leisure travel. It must blast off the past few years of uncertainty and worries from the pandemic. Let’s go see and participate in Awa Odori this summer!

De dans gaat beginnen

Het was erg leuk om dit mee te maken. Tussen de dansen door werd er uitleg gegeven over de dans en welke functie iedereen binnen dit orkest en dansgezelschap had. Ook werd er uitgelegd, wat er gezongen en geroepen werd. Ook kregen wij dansles. Wij kregen stap voor stap de dans voorgedaan. Hierna moesten wij allemaal deze dans mee gaan uitvoeren. Dat was natuurlijk een hilarisch gezicht met al die houten planken. Waaronder wij.

Na dit schouwspel zijn wij terug gegaan naar ons hotel. Onderweg kwamen wij deze mooie beelden nog tegen.

25 november van Anan / Tokushima naar Matsuyama

Vandaag hadden wij weer een mooie route gepland staan. Zie het kaartje.

Bij het uitrijden van het industriegebied in Tokushima kwamen wij deze wuivende katten, aan de zijkant van de weg, nog tegen.

Ik heb meerdere legenden gelezen over de herkomst van deze wuivende kat. Dit is er eentje;

Het blijkt dat deze poes Maneki Neko, wenkende kat betekenend, geluk brengt. Het verhaal gaat dat een zwerfpoes aan kwam lopen bij een (arme) tempel in Tokio, hij vond daar onderdak en werd verzorgd. Op een dag stond een edelman aan de overkant van de tempel onder een boom te schuilen tegen de regen. De kat zat in de deuropening van de tempel. De kat wenkte, waarop de edelman de straat overstak om naar de tempel te gaan. Op dát ogenblik sloeg de bliksem in de boom; de kat had de edelman het leven gered. De edelman werd beschermheer van de tempel en herstelde de tempel in zijn oude luister. Sindsdien is deze wenkende kat een talisman. Niet alleen in Japan, maar ook in andere Aziatische landen.

Ach dan nog maar eentje;

De arme oude vrouw: Een oude vrouw moest vanwege geldgebrek haar kat verkopen. Deze kat verscheen vervolgens in haar dromen en vertelde haar dat ze beelden van hem moest gaan maken en verkopen. Dit werden de maneki’s en de vrouw werd erg rijk.

Of deze;

De geisha: De kat van een geisha begon aan de kimono van haar eigenaar te krabben en wilde niet meer ophouden. Haar baas onthoofdde het dier en meteen vloog de kop van de kat naar het plafond waar deze een slang doodbeet. De slang stond net op het punt om de geisha te bijten. Haar baas liet toen een houten kattenbeeldje maken ter nagedachtenis. Dit was de eerste maneki.

Ik had al verteld over de kustlijn, die niet overal even mooi is. Ik dacht, laat ik hier eens wat foto’s van maken, zodat je het kan zien waar ik het over had. Zo ziet de kustlijn in het zuiden en oosten er voornamelijk uit. Rechts de betonrand en in de zee dan deze golfbrekers.

Maar toen….

kwamen er toch hier en daar wat mooie stranden te voorschijn aan de noordkant van het eiland. Na een tijdje gereden te hebben, waren wij toe aan een kop koffie. Wij opzoek naar een restaurant. Maar dan niet zo maar eentje, maar eentje gelegen aan de kustlijn. Ik had namelijk allemaal mooie stranden gezien. Ik ging ervan uit,dat er hier best wel eens een grote kans was dat er eentje te vinden zou zijn. En ja hoor binnen een half uur had ik er eentje gevonden. Dit bleek bij een dolfijnencentrum te zijn.

Binnen aangekomen in het restaurant hing er een een sterke vieze vislucht. Nou eh dankjewel voor de koffie, maar ik pas eventjes. Ik werd er gewoon beroerd van. En ik overdrijf echt niet hoor. Het was gewoon niet te harden die lucht. Ik wist niet hoe snel ik weer naar buiten moest. Toen ik weer buiten stond, zag aan de overkant van deze baai wat gebouwen staan. Misschien waren daar ook wel leuke restaurants zonder een vieze lucht 🙂 te vinden. Op google maps heb ik even verder gezocht en ja hoor er waren daar twee restaurants .

Alles potdicht

Nou daar waren wij dan aangekomen. Al het buitengebeuren was gesloten. Er was ook geen mens te bekennen. De stranden hier zijn prachtig. Je kan je er niets bij voorstellen, dat het hier ooit druk moet zijn.

Nou, dan maar geen koffie. Op naar onze volgende stopplaats. Deze was hier niet zo ver vandaan. De plaats waar wij nu heengingen moest een hele bijzondere zijn. Dit is de plaats Shikoku Village en hier is een prachtig openlucht museum. Dit museum heet Shikoku Mura.

Shikoku Mura

De kern van het dorp is het Shikoku Mura Museum, een openluchtmuseum dat bestaat uit 33 gebouwen die zijn verplaatst en gerestaureerd vanuit de vier prefecturen (provincies) van Shikoku. De gebieden die zijn verplaatst omvatten huizen, werkschuren, verzamelplaatsen, speelhuizen, rijstpakhuizen en sojasausbrouwerijen die tussen de Edo- en Taisho-periode zijn gebouwd en die allemaal daadwerkelijk door mensen werden bewoond en gebruikt.

Toen wij aankwamen bij ons parkeerplek zagen wij gelijk een hoge trap naar boven toe met aan de top een tempel. Deze zijn wij als eerste gaan bezoeken, zodat je gelijk vanaf boven een goed uitzicht zou hebben op het dorp. Althans dat dacht ik.
Japie Krekel kwam ik ook nog tegen op de trap. Ik zie nu pas dat ie al was gaan hemelen.

Van bovenaf hadden wij dus geen goed zicht op het dorp beneden. Wij zijn vanuit hier weer naar beneden gegaan en opzoek gegaan naar de oude huizen daar.

Beneden aangekomen zagen wij alleen maar een museum en een restaurant. Daar zijn wij eventjes naar binnen gegaan voor een kopje koffie. Dat hadden zij hier niet. Hu? Ja daar moesten voor naar de overkant. Na dat ene blauwe huis daar.

Was dat nou alles wat er te zien was hier

Dus wij naar de overkant. Daar was dit mooie gebouw te zien. Niets mis mee natuurlijk. Maar het was nou niet echt typisch Japans. Maar het had wel met de geschiedenis van Japan te maken.

Dit is één van de Kobe Ijinkan-woningen gebouwd door het Engelse echtpaar William Down. Het is een gebouw van twee verdiepingen met een schilddakconstructie en een pannendak en het heeft een koloniale stijl. Dit is gebouwd in de late Meiji-periode. Het werd voorheen gebruikt als slaapzaal voor de bemanning van NYK Line, maar werd verplaatst en wordt nu gebruikt als café. Al het meubilair in de winkel stamt uit het Victoriaanse tijdperk, anderhalve eeuw geleden, en werd geïmporteerd uit Engeland

.

Hier konden wij dan eindelijk koffie drinken. Wat een sfeervol café was dit. Maar nu was de grote hamvraag, waar was het dorp nou met die oude huizen gebleven. Wij konden het buiten 123 niet vinden. De dame van het café heeft ons op weg geholpen met een dorpsplattegrond. Nu konden wij zien, dat het dorp in de bossen verscholen lag. Het lag ook tegen de berghelling, hogerop, aan. Nogal wiedes dat het niet te zien was.

De ingang van het dorp bevond zich in het museum. Je moest eerst door poortjes heen en daarna via een helling omhoog naar het dorp lopen. Het dorp is een aangelegd openluchtmuseum. In het dorp is een goed onderhouden route die je kunt volgen, aangegeven door cijfers op bordjes. Alle gebouwen die je hier ziet, zijn origineel en van elders naar deze locatie verhuisd. Het eerste wat je op de route tegenkomt, is een hangbrug over het meertje. Deze durfde ik wel over te steken, omdat er geen afgrond onder de brug was. Wat wiebelen die touwbruggen toch enorm!

Na de touwbrug getrotseerd te hebben, zijn wij via de route, met nummers, gaan volgen. Hieronder een wat foto’s om een indruk te geven van wat wij gezien hebben.

Hier werden de Bunraku voorstellingen gehouden. Dit is een poppentheater. Maar dan eentje uit de 17e eeuw. Het bijzondere aan de Bunraku is de complexiteit en het vakmanschap van zowel de poppen als de poppenspelers.

Hierna konden wij enkele Japanse huizen van binnen zien. Aan de ene kant was waar gewerkt werd. De andere kant was de woonruimte met in het midden de openhaard.

Deze koepel hierboven was van de suikerriet productie. Er stond bij 1 huis een videoscherm binnen waarop een filmpje werd afgedraaid waarin een oude bewoner van zo’n huis tekst en uitleg gaf over deze suikerwinning. Dat was reuze interessant. Dat gebeurde, dus gewoon in de woning.

Mocht je meer willen weten over dit dorp, dan kan je deze website hiervoor raadplegen; https://shikoku-tourism.com/en/see-and-do/10101

Nogmaals dit is geen echt dorp maar een nagemaakt dorp in een opluchtmuseum. Het zijn wel de originele huizen van vroeger. De huizen zijn afgebroken op de plaats waar zij ooit stonden en hier weer opgebouwd Dit is gedaan om zo hun erfgoed goed te kunnen bewaren.

Matsuyama

Na dit museum zijn wij doorgereden naar onze overnachtingsplaats in Matsuyama.

Vanavond hadden wij weer een leuk restaurant gevonden. Hier hadden zij een soort van life & cooking. Hier werd het gerecht Okonomiyaki gemaakt. Dit is een Japanse pannenkoek. Het was heerlijk.

26 november – Matsuyama

Vandaag blijven wij eens lekker uit de auto vandaan. Het wordt een stadsdag. Ik had op google maps de bezienswaardigheden in deze stad opgezocht en die zouden wij dan allemaal gaan bezoeken. Vanuit het hotel zag ik al leuke trammetjes voorbij komen.

Hier zijn wij uiteraard in geweest. Dat moest ook wel, want de bezienswaardigheden lagen op 30 minuten loopafstand bij ons hotel vandaan. Haha het was veel te leuk om niet in die tram

Één van de oudste badhuizen in Japan

Bij onze eerste stop waren alle bezienswaardigheden, die wij wilden zien. Ik zal deze per stuk laten zien aan je.

Dit is één van de oudste badhuizen in Japan. Op de website https://www.ervaarjapan.nl/reisgids/shikoku/matsuyama/dogo-onsen/ staat het mooi uitgelegd wat dit inhoudt. Zelf zijn wij er niet in geweest. Wij zijn daar te preuts voor 🙂

Dogo Onsen is een onsen resort in de stad Matsuyama op het eiland Shikoku. Het is een van de oudste kuuroorden van Japan en het heeft een geschiedenis dat bijna 1.500 jaar terug gaat. Een van de badhuizen in het resort speelt een rol in het boek “Botchan” over de rumoerige tijden die Japan teisteren na het begin van de Meiji-restauratie.

Dogo Onsen is de naam van de warmwaterbron die het kuuroord voedt. Het badhuis waar je van het water kunt genieten heet Dogo Onsen Honkan. Het huidige badhuis dateert uit 1894 toen de burgemeester van Dogo Yunomachi, het dorpje rond de bron, het liet bouwen. Tegenwoordig zijn het kuuroord en Dogo Yunomachi opgeslokt door de grote stad Matsuyama maar de wijk heeft wel zijn eigen unieke resort-achtige karakter behouden. Badgasten wandelen er over straat in de yukata-gewaden die ze na het baden aantrekken.

Het badhuis bestaat uit drie verdiepingen zodat de badgasten optimaal verdeeld kunnen worden. Toch is het op piekmomenten zo druk dat er een rij staat voor de deur. Het interieur is een wirwar van gangen en trappen die de kleedruimtes en baden met elkaar verbinden.

De klok met de badende mannen

Wat super leuk was, was de klok aan de overkant van dit badhuis. Het was er niet zo maar een. Kijk het filmpje maar, dan zie je waarom. Vooral de onderkant van de klok in de gaten houden 🙂

Deze Botchan Karakuri-klok werd in 1994 opgericht ter gelegenheid van het honderdjarige bestaan van het badhuis. De Karakuri-klok speelt elk half uur muziek. De personages op de klok komen voor in de roman Botchan van de schrijver Sōseki Natsume, waarin het badhuis een rol speelt.

Aan de andere kant van deze klok zie je het leuke station.

Buiten werden wij nog geïnterviewd door deze leuke dame. De scholieren moesten hier hun Engelse taal gaan oefenen. Ze was ontzettend verlegen en deed haar uiterste best. Menig denk rimpel kwam er zo nu en dan op haar voorhoofd te voorschijn. De kinderen hadden allemaal een mandarijn bij zich. In deze regio is er namelijk heel veel mandarijnen teelt. Dat was ook gelijk haar openingszin. Of wij de mandarijnen al hadden gegeten. Nee nog niet. Nou dan mochten wij haar mandarijnen hebben. En zo begon ons interview.

Weer een tempel

Ik word al een beetje tempel moe. Maar deze tempel wilde ik nog wel gaan bezoeken. Niet vanwege de tempel maar vanwege deze bijzondere trap. Het was wel een hele uitdaging om je voeten goed neer te kunnen zetten met die grote brokken steen.

De tempel was er net zo één als zo velen.

Bah regen

Toen wij weer beneden, van ons tempelbezoek, waren gekomen, begon het al aardig te spetteren. Bah regen, nou, wij kunnen die parkbezoeken, zonder onze jassen aan, wel vergeten nu. Tja wat ga je dan doen?
Nou gewoon, weer winkelen. Dat is zo fijn hier in Japan. Bijna alle winkelstraten zijn overdekt hier. Alles is al gezellig in kerstsfeer. Er was zelfs kerstmuziek in de centrale hal.

Toen wij bijna klaar waren met winkelen, zag ik dat het buiten enorm aan het regenen was. Juist op dat moment stonden wij voor een kattencafé. Ach zullen wij het gewoon een keertje doen Stijn? Zonde van mij geld, ja of nee?
Zijn de katten wel vrij in de keuze, om wel of niet geaaid te willen worden? Laten wij het gewoon een keer doen. Alles moet je een keer in Japan gedaan hebben. En dit hoort er ook bij.

Wat een slaapkoppen die katten

Bij binnenkomst word je hartelijk ontvangen. Wij moesten de schoenen uit doen en de handen wassen. Er kwam even een Japanse uitleg. Gelukkig kwamen wij met een kaart in het Engels opgesteld er samen uit. De regels werden even kort doorgenomen. Geen eten en drinken geven en de katten mag je niet optillen. Nou, daar stond ik helemaal achter. Na een bordje met de tijd meegekregen te hebben, mochten wij de ruimte ingaan. Wij hadden 50 minuten de tijd. Nou dat was een gezellige boel hier.

Een meisje zat op de tweepersoonsbank een kat op haar schoot te voeren. Hier en daar lagen er katten in dozen of huisjes te slapen. Twee kwamen tot leven, toen wij binnenkwamen. Maar die hadden totaal geen interesse in ons. Het enige, dat zij interessant vonden, was die dame met die liksnoepjes op de bank. Dat zijn die tubetjes met die pasta erin. Tja nogal wiedes, dat zij die katten wel bij haar kreeg en wij niet. Wij zijn er maar bij gaan zitten. Toen ik daar zat, bedacht ik mij opeens van goh je mocht toch die katten niet voeren. Hoe zit dit dan? Dan ga je eens om je heen kijken. Dan zie je allemaal schreeuwerige reclame op A4tjes. Hé er kwam opeens een kat bij mij in de buurt. Ik zag die kat denken, wie is die engerd daar op die stoel. Ik dacht negeren die hap. Eerst maar eens kijken wat er nou op die a4tjes staat. Wat bleek, op de muren hingen er a4tjes, met het aanbod van de liksnoepjes van eur 0,60 per stuk. Aha werkt dat zo. Ik heb dat niet gekocht hoor. Stijn ging het eens proberen met een stok met een touwtje eraan. Nou die rooie kat op zijn bankje keek hem aan van wat moet je nou. Nou ik steek maar poot maar eventjes uit, dan heb ik mijn beweging voor vandaag wel weer gehad. Slaap gaap zucht.

Ma, moeten wij hier nou nog langer gaan blijven, als de katten allemaal slapen? Ja Stijn wacht nou maar gewoon eventjes af. Het meisje op de bank verdween niet veel later van de bank af. Stijn nam zijn kans waar en dook op de bank. De witte katten gingen het eens van een afstandje bekijken. Ook de kat die bij mij liep, kwam steeds meer dichterbij.
Niet veel later was het ijs gebroken. Zie hieronder.

Je betaalt hier zo’n eur 6,- voor 50 minuten. Wil je langer blijven, dan betaal je gewoon bij.

De katten zagen er allemaal goed verzorgd uit. Niet te dun en niet te dik. Ook was er geen vieze lucht van de kattenbak.
De katten hebben een eigen keuze om wel of niet bij je te komen. De katten die bij ons kwamen, vonden het wel heel erg prettig om bij ons te zitten. Toen wij weg moesten, keken zij heel treurig. Weg aaitjes en kriebeltjes onder de kin.

Vanuit hier zijn wij door de regen terug naar ons hotel gegaan en daar in de buurt uiteten geweest. Dit was ons laatste dag op het eiland Shokuku. Morgen gaan wij via de bruggen aan de noordkant van het eiland naar de plaats Okayama toe.

27 november van Matsuyama naar Okayama

Vandaag was het over en uit met ons bezoek aan het eiland Shikoku. Dit was niet omdat wij het niet meer leuk vonden hoor. Graag had ik zuid westen van het eiland ook nog willen zien. Het is dat wij terug moeten naar Tokio, anders hadden wij hier gerust nog twee weken kunnen blijven. Stijn wil nog heel graag een aantal dagen in Tokio verblijven en wij vliegen ook vandaar uit terug naar huis. Daarnaast is het nog een behoorlijke afstand rijden vanaf hier naar Tokio toe. Ook wilde ik deze afstand met leuke tussenstops doen.

Hieronder kan je onze route van vandaag zien. Dit moest een hele mooie route gaan worden. Althans, dat las ik ergens online. Het is er eentje via bruggen en mooie eilanden.

Onderweg in de stad, al rijdend, bedacht ik me opeens, dat ik jullie toch eens moest laten zien wat ik steeds bedoel met dat de infrastructuur er erg rommelig uitziet. Ik heb even een foto genomen van een alledaagse straat in een stad. Overal hangen die draden van de ene naar de andere kant. Dan die rommelige huizenbouw. Van oh hier is nog een plaatsje voor een huis, kwak maar neer hier. De balkons zien er niet uit. Vol met rotzooi vaak. De opzet van een stad is wel goed gedaan. Allemaal lange straten van noord naar zuid of van west naar oost. Ook is het overal schoon. Geen vuil te vinden. Dat is dan wel weer heel bijzonder in zo’n overvolle stad.

Ik ben toch wel heel blij met mijn google maps en mijn mobiele e sim card. Beiden zijn gewoon onmisbaar voor het auto rijden in Japan. Ik probeer vaak de tolwegen te vermijden vanwege de kosten en omdat ik het leuker vind om pittoresker te rijden. Dan heb je onderweg vaak toch nog google maps nodig. Ik wijk nogal vaak af van de route, omdat ik dan nog iets leuks onderweg zie of bedenk tijdens een koffiepauze.

Vervelende klus

Vandaag moest ik eerst een vervelende klus afhandelen. Dat was mijn boete betalen. Dit kon alleen maar in een postkantoor of in een bank. Elke keer kwam het er maar niet van. Nu was dat prioriteit nummer 1 vandaag. Je moet deze binnen 7 dagen betalen. Vandaag zaten wij al op dag 6.

Maar bij mij liep het weer anders deze ochtend. Ik had weer eens wat moois gezien. Dat gaat dan weer op z’n ff een foto maken moment manier. Haha Stijn wordt er soms niet goed van. Dit is toch mooi, zeg nou zelf. Haha de meningen zullen hierover verdeeld zijn.

En wat zag ik in mijn ooghoeken?

Tijdens het maken van deze foto’s zag ik mijn ogenhoeken een postkantoor. Nou kwam dat even mooi uit. Met de papparassen ben ik het kantoor naar binnen gegaan. Nou daar moesten zij even achter hun oren krabben, hoe zij dit nou administratief moesten gaan verwerken. Je gelooft het bijna niet, maar alles gaat hier nog op papier. Mijn adres was het probleem. Ik ben natuurlijk een toerist. Na een half uur daar gezeten te hebben, waren zij eruit gekomen. Ik mocht mijn adres in het Nederlands opschrijven. De boete is hierna even cash, 15.000 JPY (eur 90) betaald en wij konden weer op weg gaan. Tot aan de dag van vandaag rijd ik heel braaf in Japan. Tot ergernis van menig Japanner hier. Tja wie rijdt er dan ook 50 km per uur op een soort van snelweg. Ik de idioot die geflitst was en dit niet nog een x wil meemaken. Niemand houd zich hier aan de maximale snelheden. De maximale snelheden slaan hier soms werkelijk nergens op. Maar ja de wet is de wet natuurlijk, of ik het er nou mee eens ben of niet.

Zo nu konden wij eindelijk op weg gaan naar Okayama. Het weer werd grijzer en grijzer. Gauw heb ik wat foto’s van de natuur gemaakt, waar het kon. Op deze route kan je niet zo makkelijk even aan de kant gaan staan om wat foto’s te maken. Dat is het moeilijke met tolwegen. Deze tolweg konden wij niet vermijden. Het was er 1 via allemaal bruggen. Tja dan is er geen alternatief natuurlijk. Het was ook geen straf hoor. Het was werkelijk schitterend hier met die al die mooie herfstkleuren. Ook die bruggen zijn meesterwerken om te zien en om over heen te rijden.

Het was werkelijk een prachtige route. Overal om ons heen waren er kleine eilandjes te zien. Hier zijn dus de prachtige stranden. Helaas goot het later met bakken uit de lucht. Vandaar dat ik geen foto’s kan laten zien, buiten deze druilerige foto’s. Deze kon ik vanaf een wegrestaurant nemen.

Na laat in de middag bij ons hotel aangekomen te zijn, zijn de wij de winkelstraat bij ons verderop ingedoken. In elke stad heb je dus zo’n winkelstraat. Het was hier behoorlijk uitgestorven. Het was ook koud geworden. Overdag zijn de temperaturen nog okay om in een zomerjas te lopen. Na 17 uur daalt de temperatuur opeens heel snel en heb je toch echt een winterjas nodig.

Met deze hondeneigenaresse hadden wij nog een leuk gesprek in die straat. De hond was in een leuk outfitje gestoken en dat viel ons natuurlijk op. Ik had netjes gevraagd of de hond op de foto mocht. Jammer genoeg tilde zij de hond meteen op. Daar ging mijn ideale foto. Na ja, dan maar een leuk gesprek met deze dame aanknopen 🙂

In ons gesprek vroeg ik haar, of wij het nou goed gelezen hadden, in de dierenwinkel, dat een rashond zo eventjes eur 2200 kost. Ja hoor, dat was een hele normale prijs.

Ik zat die hond eens goed van dichtbij te bekijken. Het moet toch niet gekker worden. Een hond met nepwimpers. Kleding is nog tot daar aan toe. Maar dit gaat toch wel erg ver. Volgens de eigenaresse waren dit echte wimpers. Zij moest deze zelfs met een zekere regelmaat bijknippen. Zou dat echt zo zijn?

Na deze winkelstraat uitgelopen zijn, zijn wij opzoek gegaan naar een leuk restaurant. Buiten aangekomen, kwamen wij buiten in een hele mooie verlichtte straat terecht.

Je blijft hier foto’s maken. Het zag er allemaal zo sfeervol uit. Ik kreeg gewoon zin in de kerst.

Vanavond had ik zin in Indiaans eten. Die Indiaanse restaurants zijn hier in Japan ook goed vertegenwoordigd. Dankzij een reiziger van mijn vorige reisgroep heb ik dit gerecht leren kennen.

Het menu heet butter chicken met kaas naan brood. Smullen was dat.

Stijn had nog een figure winkel gevonden. Uiteraard moesten wij daar naar toe. In deze winkel hebben zij iets heel fijns bedacht. Een zitgedeelte voor diegenen, die er totaal niets mee hebben en zich opofferen voor diegenen die hier wil gaan shoppen. Dus ik, moeders op haar mobiel en zoonlief de winkelschappen door. Wat was dat ideaal.

Wat een mooie kerstsfeer

Hier en daar is alles al in kerstsfeer. De Japanners zijn over het algemeen niet Christelijk. Wel vieren zij net als wij kerstmis. Je struikelt bij wijze van spreken over de kerstartikelen in de winkels. Ook hoor je veel kerstmuziek in de winkels en winkelstraten.

Deze mooie boom kwamen wij al lopende tegen. Mooi hoor. Zelfs deze dames bleven er even bij stil staan.

Op naar het kasteel en de tuin

Ik zei tegen Stijn laten wij vanavond even naar het kasteel en de naastgelegen tuin lopen. In de stad was er hier en daar ook al mooie verlichting. De kans was dus groot, dat dit ook mooi verlicht zou zijn. De tuin was niet verlicht en ook de toegangsweg was gesloten. Maar wij konden wel bij het kasteel komen. Moet je eens kijken hoe mooi die verlicht was.

Hierna zijn wij terug gegaan naar ons hotel. Dit kasteel lag op vijf minuten loopafstand van ons hotel. Ideaal dus. Morgen gaan wij het kasteel en de hiernaast gelegen tuin bezoeken. Volgens internet moet dat een van de mooist aangelegde tuinen in Japan zijn. Mij benieuwen.

28 november – Okayama – Kioto

Vandaag stond er deze route op het programma;

Okayama Kasteel

Gisteravond had ik met Stijn afgesproken om weer eens een kasteel van binnen te bekijken. Na onze kasteelbezoeken in Matsumoto, Hiroshima en Osaka waren we eigenlijk wel klaar met het bezoeken van andere kastelen in Japan. Even een uitleg hierover: van binnen zijn de kastelen voorzien van gewone vloeren en wanden uit onze moderne tijd. Het is van binnen dan meer een soort van museum. Er worden kostuums, wapens en schilderijen tentoongesteld. Ook is er vaak een ruimte waar een film wordt afgespeeld met informatie over het kasteel. Het kasteel in Matsumoto was echt ontzettend mooi. Van binnen was alles van hout en waren er zelfs houten trappen om van de ene naar de andere verdieping te komen. Dat voelde echt authentiek aan. En daar houden wij van. Niet van dat moderne met liften erin. .

Maar bij dit kasteel wilde ik toch eens zien, of ik dat nou bij het rechte eind had. Dus wij naar binnen bij dit kasteel. Ook wilde ik graag het naastgelegen park bezoeken. Het moest één van de drie mooiste parken in Japan zijn. Nou dat laat je dan natuurlijk niet links liggen.

Zeg nou zelf, dat nodigt je toch uit, om dit van binnen te gaan bekijken. Om de entreeprijs hoef je het niet te laten. Meestal betaal je iets van in de eur 6 per persoon.

Het park rondom het kasteel is het ook al waard om het te bezoeken. Zie hieronder.

En ja hoor waar wij al bang voor waren, was zo. Ook dit kasteel is binnen modern ingericht. Het is meer een soort van museum. Nou is dat ook wel interessant hoor. Maar om eerlijk te zijn, ik ben niet zo van alle bordjes lezen bij al die wapens en beelden. Het uitzicht van bovenuit was wel mooi.

Binnen zie je dan wat Samurai kostuums opgesteld staan. Ook hier konden wij ook een filmpje zien over de geschiedenis van dit kasteel. Dat was wel leuk en interessant. Maar ik vind het moeilijk om het na te vertellen hier. Dat zoek ik dan wel later weer op, op internet. Al die namen en functies, van die kopstukken destijds, kan ik niet onthouden.

Opvallend was, dat de lengte van die kostuums niet veel langer was dan 1.60 m. Het zullen wel kleine krijgers geweest zijn destijds. Ruzie kon je beter niet met hen krijgen, want die zwaarden waren vlijmscherp.

Okayama Korakuen Garden

Wij waren binnen anderhalf uur klaar met ons bezoek in het kasteel. Vanuit hier wandel je zo via een brug het aangelegde park binnen.

Eerst even een uitleg over deze tuin.

Deze grote tuin werd aangelegd door Tsunamasa Ikeda, de tweede daimyo (heer) van het Okayama-domein in de Edo-periode. De tuin werd voltooid in 1700 en is tot op heden bewaard gebleven zonder grote veranderingen ten opzichte van het uiterlijk in de Edo-periode. In 1952 werd het aangewezen als een “Special Place of Scenic Beauty”. In elk van de vier seizoenen worden er verschillende evenementen gehouden, zoals het theeplukfestival, en de kersenbloesem- en herfsttooi seizoenen zijn werkelijk spectaculair. Bovendien wordt in de lente, zomer en herfst gedurende een bepaalde periode het verlichtingsevenement “Gensou Teien” gehouden.

Wij waren, voor ons doen, hier erg vroeg aan de wandel. Zo’n 10.30 uur. Wij hadden er niet veel later moeten zijn, want de bussen met toeristen werden al uitgeladen. Zoals je ziet, is het mij aardig gelukt om foto’s te maken zonder personen erop.

Maar dit vond ik onbetaalbaar mooi. En zo even op een presenteer blaadje. Achter mij stond een hele horde toeristen klaar met hun fototoestellen.

Op naar Kioto

Na ons bezoek aan dit park zijn wij op weg gegaan naar Kioto. In 2023 vond Stijn het zo tegenvallen hier. Hij had het plaatje totaal anders in zijn hoofd, dan het in de werkelijkheid was. Dit jaar ben ik er inmiddels met 2 groepen terug geweest en heb ik de oude binnenstad van Kioto anders mogen ervaren. Dit wilde ik Stijn ook laten ervaren. Vandaar dat wij hier nogmaals heengaan.

Kioto

Aan het eind van de middag waren wij bij ons hotel in Kioto aangekomen. Dit hotel was niet zo klantvriendelijk. Wij mochten geen minuut eerder dan 16 uur naar de kamer gaan. Wij moesten en zouden 15 minuten moeten wachten hier. Zij hadden zelfs de liftdeuren, ook voor de andere nieuwkomers, naar boven op slot gedaan. Dat schijnt te kunnen met een of andere pasje. Ook zaten wij niet in een gezellige buurt. Maar goed, ik had bewust voor dit hotel op deze locatie gekozen. Een hotel dat niet te duur is, lage parkeerkosten, niet de hele stad in hoeven te rijden, en dichtbij een metrohalte zijn.

Voor vanavond stond alleen het Kioto station op ons programma. Hier zijn wij even bij de watershow, de verlichte trappen en het uitzichtpunt geweest. Na ons diner zijn wij weer terug gegaan naar ons hotel Onze dag was mooi afgesloten. Morgen gaan wij heel vroeg op pad en door de oude stad wandelen. Nu maar hopen, dat er niet te veel toeristen zijn.

29 november – terug naar de oude stad Kioto en door naar Hamamatsu

Vanochtend zijn wij vroeg op pad gegaan. Voor ons is 09.30 uur vroeg. Wij zijn toch maar met de auto naar een parkeerplaats gereden, dat dichtbij de oude stad lag. Het was anders een tijdrovende klus om met het ov naar de oude stad en weer terug naar het hotel te gaan. Vanaf de oude stad konden wij ook makkelijk de snelweg op gaan, om naar onze volgende overnachtingsplaats Hamamatsu te gaan. De parkeerkosten in de oude stad namen wij dan wel voor lief.

De tempel

De parkeerplaats was snel gevonden. Vanaf daar liepen we direct het oude stadsgedeelte van Kyoto in. Het was er niet zo druk, als tijdens de bloesemtijd in 2023. Maar het was nog vroeg, dus dat zou er ook mee te maken kunnen hebben. We waren niet van plan om de tempel opnieuw te bezoeken, maar toen ik de tempel zag, was ik er ineens van overtuigd dat ik haar toch nog een keer moest bekijken. Zeker nu, met deze herfstkleuren. In elke Japanse reisgids zie je altijd foto’s van deze tempel met de bloesembomen of de herfstbomen. Tja, dan is het natuurlijk een must om de natuur rondom de tempel nu in herfstkleuren te ervaren. Wat een geluk dat ik het heb gedaan! De rode bomen, oftewel de kleuren, zijn werkelijk zo mooi. Ik vind het eigenlijk nog mooier qua natuurkleuren dan de bloesemperiode.

En zoals je ziet is het hier erg druk. Je kan er over de hoofden lopen. Het is ondanks de drukte prima te doen, om hier en daar een foto te maken. De Aziatische mensen zijn heel beleefd, bescheiden en netjes. Er is geen geduw, getrek of ellenbogen werk, dat hier aan te pas komt. Men maakt een foto, kijkt eventjes rond en gaat dan weer door. Iedereen gaat netjes aan de kant voor elkaar. Zucht… hadden wij dat maar in Europa.

Ik heb verder geen foto’s van de tempel genomen, omdat ik hier al drie keer eerder ben geweest. Dit keer ging het mij puur om de herfstkleuren van de bomen. Nadat we klaar waren met ons bezoek aan de tempel, zijn we de oude stad ingegaan. De ingang van de straat die de oude wijk in leidt, ligt aan de voet van de tempel. Ook hier was het nog rustig, in vergelijking met de andere keren dat ik hier ben geweest.

Ook hier heb ik geen verdere foto’s genomen om dezelfde reden. Behalve dan van deze lieve kindjes.

Gelukkig wist ik nog een mooiere meer rustige straat te vinden. Kijk maar eens wat een verschil dit is qua drukte in de straat. Het is wel zo, dat in de rustige straat veel minder winkeltjes en eetgelegenheden zijn. Het is maar net waar je van houdt.

Op naar Hamamatsu

Vanuit hier zijn wij, na 3 uur, verder op doorreis gegaan naar de plaats Hamamatsu. Hier was niet zo veel te doen. Het was meer, dat ik deze stad had uitgekozen puur als overnachtingsadres.

Natuurlijk zijn wij hier ook even op pad gegaan. Er was niet veel te doen in deze stad. Wij hebben het uitzichtpunt vanaf een wolkenkrabber overgeslagen. De stad ’s avonds was al aardig genoeg om er even rond te lopen.

30 november Hamamatsu naar Shizuoka

Vanochtend hadden wij een heerlijke rustige ochtend. Wij hadden niet zo veel te rijden vandaag. Wij hadden er voor gekozen, om in de buurt te blijven van Mount Fuji. Wij hadden namelijk, in ons totale reisprogramma, een dag vrij gehouden om de vulkaan Fuji te gaan bezoeken. Ik wilde de vulkaan nu eens goed zien. Maar waar dat nou het beste kon, was even de grote hamvraag. In april 2023 en dit jaar september was ik bij een uitzichtpunt voor de Mount Fuji, alleen toen heb ik beiden keren de vulkaan niet goed kunnen zien. De eerste keer was er geen helder zicht en de tweede keer was de vulkaan Fuji foetsie achter de wolken.

Gisteravond in het hotel heb ik een hotelovernachting in de plaats Fuzuoka geboekt in plaats van in de stad Hakone. Dit omdat een hotelovernachting in Hakone en omgeving zo’n eur 100 hoger lagen, dan in de plaats Shizuoka. Dan morgen, op weg naar Tokio maar wat meer rijden. Het gaf ons ook wat meer de tijd, om in het hotel te gaan uitzoeken, of de plaats Hakone, wel de beste kans zou geven om de vulkaan te gaan zien. Of waren er nog betere uitzichtpunten?

Vandaag konden wij langs de kust gaan rijden. Ik was wel benieuwd naar deze kustlijn aan de zuidkant van Tokio.
Even geen tol- en snelwegen, maar een toeristische route. Hopelijk konden wij nu de zee gaan zien of even het strand op gaan Ook had ik, bij het plannen van de route naar het hotel, nog een uitzichtplatform voor Mount Fuji gevonden. Nou dat moest dus goed gaan komen. Het weer zag er goed uit, geen wolkje aan de lucht.

De weg aan de kust was grotendeels achter een groenstrook, dan weer achter een betonrand of verder landinwaarts gelegen. Langs de kust loopt er een fietspad. Die hadden even een geluk, want die konden dat hele pad over de betonrand de zee zien. Wij dus niet. Achter de groenstrook (bosjes) loopt dan de autoweg en naast deze autoweg zijn er dan akkers en kassen. Hieronder kon ik eindelijk even ergens aan de kust uitstappen om een foto te maken. De zee had ruige golven. En er stond behoorlijk wat wind. Wij zagen hier een visser die iets van vier loodzakken aan zijn lijf had gehangen. Dat zegt dan wel wat.

Hier zag het er nog rustig uit.

Op onze doorgaande weg kwamen wij een bord tegen met de vermelding Pond Sakurai erop. Het was een bruin bord en dat is dus een soort van toeristische trekpleister vermelding. Nou, daar maar even heen dan. Misschien konden wij hier die mooie rode bomen weer zien of even een wandelingetje maken. Even de benen strekken. Er waren helaas geen rode bomen te zien. Een wandeling ging het ook niet worden, want er was geen wandelpad hier. In april zijn hier allemaal bloesem bomen. Dat was een apart aangelegd gedeelte bij deze tempel. Die bomen waren nu uiteraard zo kaal als wat. Het was wel even fijn om hier te zijn. Er was hier een tempel met een mooi uitzicht op de bomen.

Na bovenstaande poel oftewel tempel bezocht te hebben, kwamen wij nu weer langs de kust te rijden. De autoweg was tussen een betonnen rand en de duinen. Zo nu en dan kon je op de open zee kijken. Opeens zag ik in de woeste golven allemaal surfers. Wauw wat een spierbonken moesten er daar wel niet op die planken staan. Die golven zo hoog en er was een behoorlijk krachtige wind. Niet normaal meer. Een strandwandeling was geen doen hier, omdat er behoorlijk wat wind stond. Ik was eigenwijs en ben toch op het strand wat foto’s wezen maken. Terwijl ik dat aan het doen was, zag ik mooie schelpen liggen. Dit waren hele anderen, dan bij ons thuis. Dit waren een soort van gladde rozige oesterschelpen. Maar door de krachtige wind had ik een zanddouche. Ik ben er maar mee opgehouden. Ook was ik een gewaarschuwd mens, door de man met die vier loodzakken op zich, die wij eerder gezien hadden. Ik moest een beetje lachen, ik dacht straks ziet Stijn mij opeens vliegend boven de betonnen rand omhoog komen. Dat moet ik maar niet gaan doen haha.

In een klein plaatsje zijn wij gaan lunchen. Hier was nog een leuke robot serveerster. In dit land, lijk het wel, of zij zo min mogelijk interactie met de klant willen. Je bestelt op een ipad je eten en je eten wordt dan via deze robot gebracht. De enige interactie die je met iemand van het restaurant hebt, is wanneer je de rekening moet betalen.

De beste Sushi ever

Ik ben niet zo grote fan van Sushi, maar ik blijf het toch hier en daar proberen. Ik lust het wel hoor. Nou dit hier was een schot in de roos. Wij hebben gesmuld. 1 zo’n stukje sushi kostte eur 0,65.

Toen wij weg reden bij het hotel vanochtend zei ik nog tegen Stijn, ik hoop zo dat wij die vulkaan gaan zien. Het is natuurlijk geen garantie, dat het gaat lukken. Toen wij er in 2023 waren, konden wij de vulkaan wel zien. Alleen het was een wazig gebeuren. Dit jaar, in de maand september, kon ik vanuit het uitzichtpunt de vulkaan totaal niet zien. Hopelijk ging het nu wel lukken.

Die zorg was in de ochtend al weggenomen. Onderweg al rijdende naar het uitzichtpunt was de vulkaan in volle glorie te zien.

Ik kreeg gewoon haast om die vulkaan op de foto te zetten. Voordat je het weet is die vulkaan Fuji foetsie achter de wolken. Dan moest mij niet gebeuren natuurlijk. Gauw heb ik toen deze foto vanaf de zijkant van de weg gemaakt. Beter iets dan niets, dacht ik.

Uitzichtpunt Nihon Daira Yume Terrace

Dit laatste punt had ik voor vandaag op de planning staan. Ik had een behoorlijke haast om hier te komen. In de verte zag ik namelijk al wolken aankomen. Gingen wij de vulkaan nu nog wel zonder wolken, ervoor, zien? Het uitzichtplatform was ontzettend mooi. Volgens mij was het nog aardig nieuw en het verrassende was, dat de entree zonder kosten was.

Mission completed

Vanmiddag waren wij bijtijds in ons hotel. Daar heb ik de route voor de volgende dag bekeken, het hotel geboekt en nog wat gewerkt. ’s Avonds zijn wij nog een winkelcentrum gegaan om daar eens te kijken of er nog leuke winkels waren. Het winkelcentrum stelde weinig voor. Ook waren er bijna geen restaurants. Maar goed een rustig avondje kon ook eens geen kwaad.

1 december – Shizuoka naar Tokio

Tjee onze laatste bestemming is al weer in zicht. Gisteravond had ik er een studie van gemaakt van waar ik nou het beste uitzicht kon hebben op de vulkaan Mount Fuji. Ik was uitgekomen op het meer Yamanaka. Er zullen ongetwijfeld andere betere plekken zijn, maar deze was prima genoeg voor ons. Ook vandaag had ik gekozen voor een route zonder tolwegen. Hier even kaartje voor de route voor vandaag.

Mount Fuji

Wij hadden een mooie route naar het meer van Yamanaka. Ik had geen idee, of het hier druk zou zijn en welke plek aan het meer het beste uitzicht zou geven. Wij zouden het ter plekke wel gaan zien.

Het was een mooie route hier naar toe. Ter plaatse viel de drukte mee. Aan de rand van het meer waren er heel veel restaurants, hotels en bootverhuurbedrijfjes. Bij diverse restaurants stonden er veel mensen buiten in de rij te wachten tot ze naar binnen mochten.

Langs het meer kon je prima doorrijden. Halverwege het meer kwam ik de meest ideale fotolocatie tegen. Daar dachten tig andere mensen ook zo over. Wij hadden de auto maar even op een parkeerplek gezet, waar het niet mocht. Wij bleven toch naast de auto staan om alleen maar een foto te maken. Zo gezegd zo gedaan.

Je kan de Mount Fuji beklimmen. Ik heb het wandelpad naar boven even ingezoomd voor je. Dit kan alleen in de periode vanaf juli tot en met september. Hier kan je wat meer informatie, over het beklimmen van de Mount Fuji, vinden. https://www.ervaarjapan.nl/reisgids/chubu/mount-fuji/beklimmen/

Na onze foto’s gemaakt te hebben, zijn wij een Amerikaans restaurant, genaamd Denny’s, ingedoken. Ik was eens toe aan ander eten, dan het Aziatische. Het zijn heerlijke Amerikaanse pannekoeken geworden.

Afscheid van de natuur

Van hieruit zijn wij doorgereden naar ons hotel in Tokio. Hier heb ik afscheid genomen van de natuur. Onderweg heb ik nog even wat laatste foto’s van de natuur gemaakt, voordat wij in een miljoenen betonstad zouden komen. Tokio heeft namelijk 35 miljoen inwoners.

Tokio

In de middag waren wij aangekomen in ons hotel Prince Shinagawa. Ik had juist voor deze wijk, Shinagawa, gekozen, omdat het treinstation in deze wijk de loop line heeft van Tokio. Deze metrolijn stopt bij alle toeristische trekpleisters in Tokio. Deze metro rijdt in een cirkel of lus, wat betekent dat de trein aan het einde van de lijn niet stopt om terug te keren naar het beginpunt. In plaats daarvan rijdt de metro door naar de andere kant van de lus, zodat reizigers het traject kunnen vervolgen zonder overstappen of terug te keren naar het beginstation. Dus super handig.

Ook is het station overzichtelijk en niet al te groot. Ook ben ik hier aardig bekend, omdat ik hier al in de maand juli en september ben geweest. Ons hotel was mega groot en onpersoonlijk. Het was daarentegen ideaal gelegen, op 2 minuten loopafstand van het station vandaan. Na de check in zijn wij even wezen bijkomen in de kamer.

Akihabara Eletric Town

Vanavond stond de wijk Akihabara als eerste op ons lijstje. Stijn wilde graag naar de twee grootste winkels toe, om te kijken of daar twee bepaalde figures te koop waren. 1 van de 2 was nog leverbaar, de ander was sold out. Morgen gaat Stijn alleen terug naar deze wijk om alle winkels daar af te struinen. Moeders houdt het voor gezien en gaat dan lekker zelf op pad.

Tokio verlicht

Soms kom je nog mooie metrostations tegen. Dat is het leuke van een avond in Tokio. Alles is mooi verlicht.

Ik had zelf ook iets op mijn lijstje voor vanavond staan. Een verlichte kerststraat. Dat zou bij een of ander winkelcentrum zijn. Na ons diner zijn wij met de metro daar naar toe gegaan. Toen wij daar aankwamen was het een uitgestorven boel. Er stonden hier alleen maar wolkenkrabbers om ons heen. Ook waren er bijna geen mensen op straat.

Maar uiteindelijk hebben wij de kerststraat oftewel het plein gevonden.

Na dit park bezocht te hebben, zijn wij het winkelcentrum aan de overkant ingedoken. Dit bleek geen winkelcentrum te zijn, maar een kantorencomplex met wat winkels en op de 45e etage allemaal restaurants. Ik zei tegen Stijn goh laten wij daarboven nou eens koffie gaan drinken. Daar zal wel een super uitzicht zijn.

OMG een glazen lift

Dus wij de lift in naar de 45ste etage. Dat ging vijf etages goed. Ik stond toen net bij de glazen wand. Die had ik niet in de gaten toen wij ingestapt waren. Nu dan moet je hoogtevrees hebben. Ik dacht dat ik gillend gek werd. Boven moest ik even ademhappen en bijkomen van deze rit naar boven toe. Maar wat een uitzicht daar. De restaurants boven waren zeer exclusief. Geen koffie mogelijkheden. Maar wat een uitzicht heb je vanuit die restaurants daar. Wij konden alleen bij het minst aantrekkelijke gratis uitzicht raam gedeelte. Mij hoor je niet klagen hoor. Ik vond dit ontzettend mooi.

O jee, heb ik nog wel ruimte over in mijn koffer?

Na ons spannende bezoek aan deze wolkenkrabber zijn wij weer richting ons hotel gegaan. Stijn begon zich, in het hotel, toch eventjes zorgen te maken, of al die dozen met die figures wel in zijn koffer zouden gaan passen. Morgen wil hij er namelijk nog meer gaan kopen. Gelukkig heeft hij een moeder bij zich, die ook mega- en rolkoffer bij zich heeft. Even ter informatie; al die figures zijn bijna niet te krijgen in Nederland. En zijn deze te koop op beurzen, dan zijn de prijzen drie keer zo hoog.

02 december – Tokio

Moeders heeft een dag vrij. Zoonlief gaat vandaag namelijk alleen op pad in de wijk Akihabara. Voor mij stond het het Ueno Park op mijn programma. In de bloesemperiode hebben wij dit park niet bezocht, omdat wij tijd te kort hadden. Tja je kan ook niet alles zien. Gelukkig kom ik nu vaker in Tokio en kan ik elke keer een nieuw gedeelte van deze stad gaan bezoeken.

Hier even een kaartje, zodat je kan zien, waar de locaties zijn.
Geheel onderaan is ons hotel.

Daar gaat ie dan

Stijn had zich al maanden lang verheugd om hier te gaan shoppen. Dit keer was het nog leuker, want nu had hij zijn moeder niet in zijn kielzog. Ik was allang blij, dat ik niet mee hoefde te gaan. Ik heb namelijk helemaal niets met die figures en de soort winkels, die hij wil bezoeken.
Ik vond het ook wel even fijn, om de natuur in te trekken en alle bomen op de foto te gaan zetten. Haha dat waren Stijn’s woorden.

Ik ben vanaf Akihabara gaan lopen naar het Ueno Park. Dat ligt hier zo’n 1,5 km bij vandaan. Ik had geen idee wat ik nou moest verwachten van dit park. Zou het net iets zijn als het Central Park in New York?

Ueno Park

Toen ik het park in liep, zag ik een enorm gebied met dode lelies. Niet echt een gezellig gezicht. Gelukkig was er ook veel mooist te zien hoor.

Het was een mooi aangelegd park. Het was wel divers. Een rand met bomen met in het midden van het park een tempel. Verderop was er een vijver en rondom het hele park hoogbouw. Het was er qua stadsgeluid erg stil. Hier en daar zaten er mensen, voornamelijk ouderen, op bankjes te genieten van het uitzicht en de stilte.

Voordat ik het pad opliep naar de tempel ben ik eerst naar rechts wat trappen omhoog gelopen. Ook hier was een tempel en een soort van bos. Hier waren de musea en dierentuin te vinden.

Het Ueno Park was groter, dan ik verwacht had. Ik geloof, dat ik hier iets van drie tempels heb gezien. Als ik weer een tempel zie, dan denk van ach laat maar ik heb er nu al zoveel gezien. Het hoeft niet meer van mij. Maar toch trek ik dan aan mijn eigen staart, van hup je gaat mooi wel daarheen. Straks mis je toch echt wat. En dat is precies zoals het is. Moet je eens kijken hoe mooi dit nou weer was.

Hierna ben ik weer naar beneden richting de vijver gelopen. Hier kan je een rondje om heen lopen.

Bij dit park liggen er veel musea, waaronder het art museum, het nationaal museum en nature/science museum. Ook is hier de dierentuin te vinden. Hier even een kaartje van het park. Het gele gedeelte heb ik gelopen.

Dit is de Japanse kuifeend, die daar zwom. Dat gele is de reflectie van de gele bomen in het water.

Het was er erg rustig toen ik er was. Waarschijnlijk kwam het, omdat vandaag alle musea en de dierentuin gesloten waren. Zo ver ik weet is dat altijd op maandag het geval. Verder waren er voornamelijk de Japanners, die hier zelf aan de wandel waren.

Hierna hield ik het voor gezien. Ik ben toen opzoek gegaan naar een metrostation. Maar dat ging het niet worden 🙂
Ik zie altijd wat anders interessants, op mijn pad, voorbij komen. Zo stond ik opeens in een warenhuis. En niet zo maar eentje. Het was er een uit de jaren twintig. Daar ben ik wat verdiepingen door gelopen en uiteindelijk weer naar buiten gegaan. Eindelijk had ik het station gevonden. Maar hé wat is dat voor een gezellige bedoening daar aan de overkant?

Ik ben de straten bij het station even in gegaan. Je weet niet wat je ziet hier. Zo veel eettenten. Ook heel divers. Er waren hier ook wat kebab zaken. Ik raakte nog in gesprek met een Turkse restaurant/kraam eigenaar. Die nodigde mij uit, om daar bij hem in zijn kraam te komen eten. Of ik zijn soort eten wel eens had gegeten vroeg hij mij. Eh nou meneer ik kom uit Nederland en daar zijn tig van dit soort restaurants. Ha Nederland kende hij wel. Wij hadden verder een leuk gesprek.

Er waren hier van allerlei kraampjes onder de metrobaan.
Het waren voornamelijk Chinezen die hier rondliepen.

Het is een walhalla hier voor diegenen die van alles lusten.

Na deze straten in en uit gelopen te hebben, ben ik terug gegaan naar mijn hotel. Ik had geen voeten meer over.

Al dat eten bij die kraampjes kan mij niet bekoren. Het is grotendeels allemaal vis en schaal- en schelpdieren. Dat is niet aan mij besteed. Alhoewel ik wel sushi lust. Vanavond stond er een leuk restaurantbezoek op ons programma. Dat was het Kura sushi restaurant. Ik kende het restaurant al, want ik was hier al met mijn vorige twee groepsreizen geweest. Er is hier een lopende band met schoteltjes. Die kan je eraf pakken. Maar in het midden, daarboven, is er een snelband. Hier komen je bestellingen, die je met je ipad op tafel, hebt gedaan, op binnen.

Na ons eten zijn wij nog op pad gegaan.

Tokio Metropolitan Government Building

Eerst even de uitleg wat dit is; Gelegen in Shinjuku, het zakelijke hart van Tokyo, staan de twin-towers van het Tokyo Metropolitan Government gebouw. Vanuit hier worden de 23 wijken van de hoofdstedelijke metropool en 26 omliggende steden bestuurd. In het gebied dat overzien wordt vanuit dit gebouw wonen meer dan 35 miljoen mensen. Technisch gezien is dit het stadhuis van Tokyo.

Het gebouw is 243 meter hoog en telt 48 verdiepingen. Zo’n 13.000 ambtenaren zoeken elke dag hun bureau op een van deze verdiepingen. Maar niet alles is kantoor hier. Wat dit gebouw zo interessant maakt is de 45ste verdieping. Op dit niveau vind je in beide torens een observatieplatform. Hier kun je uren over de wijds uitgestrekte urban jungle turen. In beide torens leidt een expres-lift bezoekers in ongeveer 1 minuut naar de observatieplatformen en de toegang is gratis.

In 2023 zijn wij al bij het Tokio Metropolitan Government Building oftewel erin geweest. Je kan hier gratis naar de 45ste etage gaan. Daarboven heb je dan een fantastisch uitzicht over Tokio. Maar dat was niet de reden waarom wij hierheen gingen. Wij gingen namelijk voor de lichtshow. ’s Avonds is er elk half uur een 20 minuten durende lichtshow. Onderweg hier naar toe, kwamen wij deze mooie verlichtingen nog tegen.

Even een toelichting over deze lichtshow;

Een permanente projectiemapping in Tokio is gecertificeerd door het Guinness World Records als grootste architectonische projectiescherm. De projectie meet ongeveer 14.000 vierkante meter en is sinds 25 februari 2024 in gebruik. Bij de projectie wordt gebruikgemaakt van het projectiesysteem van Panasonic.

Sinds eind februari worden de beelden geprojecteerd tegen de oostelijke gevel van het 48 verdiepingen tellende hoofdgebouw van het Tokyo Metropolitan Government Building in Shinjuku. De projectieshow heeft de naam ‘Tokyo Night & Light’. De projectie heeft een oppervlak van ongeveer 14.000 vierkante meter (127 meter hoog en 110 meter breed) en wordt getoond van de vierde tot en met de 32e verdieping van het gebouw. De shows beginnen elke avond en worden met tussenpozen van een half uur vertoond, elk ongeveer 10 tot 15 minuten. De show maakt voornamelijk gebruik van elektriciteit die wordt opgewekt door zonne-energie.

Vandaag kwam Pac Man langs.

Na de lichtshow zijn wij nog naar boven gegaan. Hier konden wij nog even lekker een kopje koffie gaan drinken met dit prachtige uitzicht op de achtergrond.

Het was nog even een uitdaging om de juiste metro toegang te vinden op de dat enorm station Shinjuku. Na heel wat gezoek waren wij eindelijk binnen een uur terug in ons hotel. Wat een prachtige dag was dit.

03 december – Tokio – Tokyo Skytree – geocache – Golden Kai – Shinjuku

Tokyo Skytree

Vandaag hebben wij nog iets heel spannends te doen. Wij gaan de allerhoogste toren van heel Japan bezoeken. Genaamd Tokyo Skytree. Ik heb de afgelopen twee groepsreizen in Japan mijn snor weten te drukken qua bezichtiging van deze toren. Stijn gaf al weken geleden aan, dat hij hier graag naar toe wilde gaan. Nou zei ik toen tegen Stijn ik weet het nog niet. Ik kijk daar wel of ik het ga doen. Ik ben ooit in een hogere toren geweest en dat was in Dubai in de Burj Khalifa. Dat was niet zo spannend, als deze toren nu. Waarom ga ik je uitleggen. Kijk het is een dubbele angst. De hoogte is er één van. De andere is de kans op een aardbeving in dit land en dat vond ik nou geen fijne combinatie met dan in zo’n hoge toren te zitten. Ondanks dat ik weet, dat het aardbevingsbestending is, blijf ik dit toch heel eng vinden. Hier nog wat informatie over deze toren; https://www.tokyoupdates.metro.tokyo.lg.jp/en/post-1153/

Je kan bij de ticketbalie kiezen voor de 350 meter of de 450 meter hoogte verdieping. Tja als ik er dan toch in moet gaan, dan kies ik voor het hoogste punt. Dan maakt die 100 meter ook niet mee uit. De lift was binnen 5 minuten boven.

De eerste lift gaat tot de 350 meter. Hierna moet je overstappen op de tweede lift.

Boven heb je een fantastisch uitzicht op heel Tokio. Ongelofelijk gewoon hoe groot deze stad is.

Na hier een rondje om de toren gelopen te hebben, wilde ik toch maar weer al te graag naar beneden toe. Ik voelde daarboven namelijk de vloer trillen. Ik had gewoon knikkende knieën. Dat zal het wel geweest zijn haha. Op naar de 350 meter hoogte verdieping.

Stijn die werd er niet warm of koud van. Die ging er eens goed voor staan en naar beneden koekeloeren.

Na hier wat rondgelopen te hebben, zijn wij weer naar beneden gegaan. Daar in het winkelcentrum, aan de voet van de toren, zijn wij koffie wezen drinken. Daar was ik echt eventjes aan toe.

Wij zijn weer klaar voor ons volgende avontuur.

350 meter hoogte

Ook hier kan je een heel rondje om de toren lopen. Het weer was perfect voor ons. Overal hadden wij een duidelijk uitzicht. Wat een beton allemaal. Er is bijna geen boom te bekennen hier.

En toen kwam er nog wat spannends. Een glazen vloer waarbij je helemaal tot beneden kon kijken en overheen kon lopen. Dat werd even een uitdaging. Verschrikkelijk gewoon. Je weet, dat het glas niet kan breken en toch durf je er dan niet op te gaan staan. Maar ik heb het gedaan. Zie de film.

Geocache missie

Ik moest mijn trackable, die ik had gevonden in Spanje, nog kwijt in een geocache in Japan. Dat was mij de andere 17 dagen, hier in Japan, nog niet gelukt. Even wat uitleg hierover wat dit is, anders snap je totaal niet waar ik het over heb.

Een trackable is een klein voorwerp (zoals een muntje of een tag) dat je kunt vinden in een geocache. Het heeft een uniek nummer, en het idee is dat je het mee kunt nemen naar een andere geocache, ergens anders op de wereld. Door de beweging van deze trackable kun je het volgen en zien waar het naartoe reist, en dit ook online bijhouden. Het is een beetje als een soort reisgenoot voor dat object, die je via internet kunt volgen.

Een geocache doos is een soort “schatkist” die ergens buiten verstopt ligt. Het is een waterdichte doos die een logboek bevat, zodat mensen die de cache vinden kunnen opschrijven wanneer ze er waren. Soms zitten er ook kleine voorwerpen in die je kunt ruilen: je neemt iets mee en legt er iets anders voor terug. Geocachen is een soort schattenjacht, maar dan met behulp van een GPS of een app op je telefoon om de locatie te vinden.

De vele geocaches hier in Japan zijn iennieminnie klein. Je hebt deze geocaches in allerlei maten en soorten. Dat kan zo maar een klein fotorolbusje zijn, waar net een rolletje papier in past. De trackable is dan te groot voor zo’n kleine geocache. Mijn trackable heeft de grote van een visitekaartje en is ook niet buigzaam. Daarnaast zit er nog een kleine springveer van 5 cm hieraan vast. De eigenaar hangt soms een item aan een trackable. De eigenaar, van mijn trackable, had een springveer eraan gedaan, omdat het verzoek was om deze trackable zo ver mogelijk weg te laten veren. Dus grappig bedoeld.

Nu moest ik echt gericht opzoek gaan naar een grotere geocache, waar deze trackable in zou gaan passen. Dus de geocahe app erbij en zoeken maar. Er is in de geocache app namelijk een knop “dichtbij”. Hiermee kan je de geocaches bij je in de buurt op een kaart weergegeven zien. Ik had hierdoor bij de Tokyo Skytree een mooie wandelroute langs een sloot met allemaal bruggen gevonden. Dat kwam mooi uit.

Langs deze sloot waren er meerdere geocaches geplaatst. Daar zat ook ergens een grotere geocache bij. Deze hebben wij opgezocht en toen was het bingo. Het was een tupperware bakje verstopt in een grote pijler van de brug. Mijn trackable heb ik daarin kunnen achterlaten.

Wat zal de eigenaar, van die trackable, dat leuk vinden. Ik had deze trackable op Gran Canaria in een geocache gevonden. De missie van deze trackable was om zo ver mogelijk te komen. Nou mission completed kan ik wel zeggen. Het is dus nu aan de andere kant van de wereld gekomen.

Toen wij de sloot liepen zagen wij deze knapperts nog;

Dat was wel erg grappig hier. Ik zag twee Japanners met teletoetercamera’s op statieven, aan de zijkant van deze sloot staan. Ik dacht nog van nou, das toch niets bijzonders die eenden die hier zwemmen. Die hebben wij thuis zelfs in overvloed. Maar ja misschien waren deze wel heel bijzonder hier. Ik ben maar even mee gaan kijken in zijn camera, via het beeldschermpje, dat open stond. Tja het waren toch echt die eenden, die hij aan het bekijken was. Ik kon mijn nieuwsgierigheid toch niet bedingen. Eh meneer mag ik u wat vragen? Zijn die eenden nou heel speciaal hier. Eh eenden, nee daar sta ik hier niet voor. Ik sta hier voor, kijk ik laat het eventjes zien op de camera, voor deze vogel. Dat bleek een ijsvogeltje te zijn. Aha, was dat het. Ja die zijn wel heel bijzonder. Balen voor ons want de vogel was al gevlogen.

Hierna zijn wij richting de wijk Shinjuku gegaan. Hier wilde ik Stijn de rosse buurt van Tokio laten zien, genaamd Kabukicho en Golden Kai. Het is hier veilig hoor. Het is een apart gebied. Het is niet zoals wij een rosse buurt in Nederland kennen. Maar goed als je toch op weg bent naar de wijk Golden Kai, kan je hier net zo goed doorheen lopen. Het is een totaal ander gebied, dan de andere wijken in Tokio. Het is wat schimmig. Ook zie je hier en daar wat dronken en/of slaperige mensen ( van de drugs ??? ) lopen.

Golden Kai bestaat uit zo’n 6 s straatjes en in die straatjes zijn er wel 200 cafés. In één zo’n cafe passen er maar 10 mensen. Hier zie je voornamelijk toeristen en jongelui lopen. Geen schimmige types dus.

Na eerst wat gegeten te hebben, zijn wij hier de straatjes in en uitgelopen. Zoals je ziet is het er erg rustig. Wij waren hier ook aan de vroege kant. Rond 22 uur begint het pas wat drukker te worden. Wij waren hier rond een uur of acht.
In de meeste bars was er nog niemand. Voor mij was dat ideaal want ik wilde die gebied graag zonder mensen op de foto.

Nu was het tijd om terug te gaan naar ons hotel.

Maaaar je bent niet in Shinkjuku geweest, als je dit 3d reclamebord gezien hebt. Dus die ook maar even uitvoerig bekeken. Deze is te zien vanaf het station Shinjuku. Dit station is wel een grote uitdaging. Wat een onduidelijk mega station is dit. Uiteindelijk is het ons gelukt om terug bij ons hotel te komen. Vanavond konden wij even rustig bijkomen van de dag. Morgenvroeg moeten wij alles weer gaan inpakken om naar ons laatste hotel te gaan, die dichtbij de luchthaven ligt.

4 december – Luchthaven Narita

Vanochtend konden wij rustig aan doen. Gisteren hadden wij al onze ontbijt items bij de 7-11 store gehaald. Dus wij konden even rustig gaan ontbijten op de kamer. Onze check out tijd is 11.00 uur en wij hebben maar iets van een uur te rijden naar ons volgende hotel. Maar de eerste grote klus moest nu geklaard worden. De koffers moesten nu goed ingepakt worden. De figures van Stijn werden verdeeld over onze beide koffers. De rugtas van Stijn zat inmiddels propvol. Gelukkig had ik , naast mijn koffer, ook een trolley bij mij. Onze koffers, trolley, rugzak en handtas zaten bomvol. Maar het was was gelukt, alles zat erin. Wij konden nu op weg gaan naar onze laatste overnachtingshotel.

Hier bij de luchthaven Narita moesten wij nog even de locatie gaan zoeken van onze huurautomaatschappij. Verleden jaar hadden wij een zoektocht van een uur, voordat wij deze gevonden hadden. Dat was behoorlijk stressvol in het donker. Nu hebben wij een andere autoverhuurder. Hopelijk is het dit keer een stuk makkelijker om de inleverlocatie te vinden. Morgen hoeven wij pas de auto in te leveren. Ik vind het toch een stuk prettiger om vooraf te weten, waar ik de auto op de dag van vertrek moet inleveren. Stel je voor, dat ik weer de locatie niet kan vinden, of dat ik ergens in de file kom te staan. Je weet het maar nooit hier in dit stedelijke gebied.

Wij hadden gekozen voor een route zonder tolwegen. Wij hadden toch tijd genoeg. De rit naar het hotel was eerst door het industriegebied van Tokio en een klein stuk door de natuur heen. Maar dat laatste duurde niet lang. Alles is namelijk volgebouwd hier. Onze autoverhuurstation hadden wij zo gevonden. En wat helemaal een openbaring was, is dat wij er toen achter kwamen, dat ons hotel er praktisch naast lag. Hoe mooi was dat. Ons hotel lag, echt, letterlijk naast de start- en landingsbaan. Dus ook dat was lekker dichtbij. Op de kamer zijn wij in de relaxmodus gegaan.

Na een uurtje zijn wij op pad gegaan om een restaurant te zoeken. Die hadden wij snel gevonden. Daar heb ik maar even afscheid genomen van het Japanse eten en al dat geslurp om mij heen. Wij zijn vanavond bijtijds naar bed gegaan. Dat was ons nog geen avond gelukt. Haha.

05 december – naar huis

Vanochtend konden wij ontbijten in het hotel. De ontbijtzaal zat vol met slurpende reizigers. Bleh, ik kan daar toch echt niet aan wennen. Verder was het erg druk met heen en weer lopende reizigers bij het buffet. De ontbijten hier in Japan stellen voor ons Westerse niet veel voor. Het is wat miso soep, plakrijst, groentes en visstukjes. Ik ben maar aan de plakjes cakebrood en yoghurt gegaan. Prima genoeg voor mij.

De auto zijn wij hierna wezen inleveren. Binnen vijftien minuten waren wij good to go. Geen gedoe en geen uitgebreide inspectie van de auto rondom. Ik had daar even gevraagd hoeveel km’s ik nou gereden had. Nou de gereden km’s waren iets in de 3000. Ik ben toch altijd weer blij, dat ik de hele vakantie geen schade of gedoe met de auto heb gehad. De autoverhuurder heeft ons hierna naar de luchthaven gebracht. Eind goed al goed.

De check in op de luchthaven liep verder voorspoedig. Bij de gate, vlak voor vertrek, hoorden wij, dat wij een extra stoel hadden gekregen. Dus drie stoelen voor twee personen. Dat lukt soms, als je aangeeft, dat je met iemand reist die met autisme is. Chapeau KLM. Onze vliegreis is verder goed verlopen. Er was bijna geen turbulentie.

SLOT

Wij hebben weer een prachtige reis gehad. Wij hebben ontzettend veel gezien en gedaan. Mijn zoon en ik hebben leuke gesprekken gehad. Onder andere waarom Japan zo geschikt is voor personen met autisme. Het is hier erg gestructureerd. De Japanners hoor je bijna niet. Ook in de restaurants is er minimaal contact tussen de klanten en het personeel. Overal is het schoon en netjes. Je weet overal waar je aan toe bent. Okay, okay ik heb het dan niet over de grote ondergrondse stations. Maar ook daar kom je uit, als je maar de aanwijzingbordjes kan vinden. En het fijne is, dat er bij alle poortjes kleine kantoortjes met stationpersoneel te vinden is. Ook zij hebben google translate 🙂

In Japan zijn er twee belangrijke must have zaken. Een e sim card of een wifi apparaat. En de app google translate. Er gaat een wereld voor je open. In dit geval Japan. De herfstperiode is zeker een aanrader. Naast de bloesemperiode midden maart – begin april zijn dit de mooiste periodes om in te gaan reizen. Ik ben een gezegend mens, dat ik hier in beide periodes geweest ben.

THE END

Bedankt voor het volgen van onze reis en tot de volgende reis.

10 Reacties

  1. Laysa

    Japan bekoort mij en Jordi heel erg en benijden jou en zoonlief Stijn met deze reis🥰🥰🥰

    Antwoord
    • Patricia van Trigt

      Dat snap ik helemaal. Ik voel mij ook om die reden een zeer gezegend mens. Maar jullie gaan volgend jaar nog een x, toch?

    • Ramona

      Ha ha, snelheidsduivel, die politie heeft in Japan niets te doen. Wij hadden vorige maand n lekke band in de bergen ( we wilden de tolweg ontwijken) .
      We waren over een steen gereden en moesten aangifte doen van aanrijding met steen.
      Wij dachten ook ff nieuw bandje, maar nee hoor politie werd gebeld..

    • Patricia van Trigt

      ach weet je het was een terechte bekeuring, volgens de regeltjes. Maar het ging wel allemaal op z’n boerenfluitjes. Die handboeken, die erbij kwamen, alleen al.
      Wij moesten van de autoverhuurder ook zeker twee nummers bellen bij enig schade. Mis je er 1 dan moet je alles zelf betalen. Wat ben ik dan blij, dat ik altijd Sunnycars achter mij heb, als serviceverlener.

  2. Marianne Van Trigt

    Wat een geweldig verslag iedere keer. Zo is het net of ik mee reis.

    Antwoord
  3. Willy

    Wat een prachtige reis, lees met plezier je verslag. Mooi dat je dit met je zoon kan doen.

    Antwoord
  4. Mirjam vd Ree

    Hoihoi, eindelijk tijd om je verslag te lezen 🙂
    Wat een avonturen en zo leuk om zo “mee te reizen”.
    Een mooie mix van veel natuur, dorpjes en stad.
    Wat een geluk met de apen in het natuurbad!
    En zo mooi de huizen als gevouwen handen.
    Ik zou graag Japan ook nog eens bezoeken.
    Ik lees graag jullie reisavonturen verder nog.
    Veel plezier!!

    Antwoord
    • Patricia van Trigt

      Wie weet gaan wij deze reis nog doen in 2026 met de dames. Het is erg mooi hier in de natuur. Wellicht leuk om onze reis een keer in het najaar te doen.

  5. Marianne Van Trigt

    Wat een schitterende herfstkleuren. Prachtfoto’s.

    Antwoord
  6. Mirjam vd R

    Sjonge, die tsunsmi-rescue-towers..
    Wat een kleuren, zo mooi de rode bomen.
    Enne..goed idee najaar 2026 Japan, ik ben voor! 😊

    Antwoord

Een reactie versturen

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *