29 – 30 mei – Amsterdam – Dubai – Osaka
30 mei – aankomst in Osaka
31 mei – Osaka
01 juni – Kyoto
02 juni – Kyoto
03 juni – Kyoto
04 juni – Kyoto – Nara
05 juni – Kyoto
06 juni – Kyoto
07 juni – Tokyo – Kamakura
08 juni – Tokyo – Edogawa
09 juni – Tokyo – Dubai
10 juni – Dubai – weer thuis

29 – 30 mei Amsterdam naar Osaka

Op naar Japan met mijn eigen groep dames. Zo leuk, dat het eindelijk zover is.

Wij gaan de komende dagen de steden Osaka, Kyoto, Nara, Kamakura en Tokyo bezoeken.

Vanmiddag was de verzameling om 12 30 uur bij balierij 28. Hier hebben wij kennisgemaakt met elkaar. 1 van de dames is een oud collega van mij. Uit de tijd dat ik op Schiphol, als hospitality dame werkte. Ik geloof dat dit in 2023 was. Dat was weer een leuke bijkomstigheid.

De security en douane perikelen waren snel doorlopen. Achter de douane nog even een qr code, voor de toegang tot Japan, voor een van de dames geregeld. En dat tijdens het eten van een McDonalds hap 🙂 Ik ben benieuwd hoe de vlucht met de Emirates gaat verlopen. Net zo goed als verleden jaar? Weer geen gestuiter in de lucht? We gaan t zien.

Wat zie ik nou? Kleine flesjes alcohol? Hu??? Ja zei mijn buurvrouw afkomstig uit India. It s free. Nou daar houd ik wel. De Baileys smaakte heerlijk. 3 zips en weg vast t. Dan nog maar eentje als slaapmutsje.

Mijn buren, diegenen die naast mij zaten, waren gezellige kletsers. Zij komen uit India en wonen in Eindhoven. Het zaadje voor mijn volgende bestemming waar ik graag heen wil is gepland. India. De vliegreis: even gedoezeld, behoorlijk ontbijt gegeten, een film en een natuur documentaire gekeken. Foto’s op de mobiel bijgewerkt en toen was t al prepare for landing. Er wordt trouwens goed opgeruimd voor de landing. Dekens en vuil wordt opgehaald. Vaak ook nog tussendoor. Daar mag de KLM wel eens een voorbeeld aan nemen. Ook zie je het cabine personeel de hele tijd rondlopen en aan t werk zijn. Ga je met de KLM dan valt t je op dat zij meer afwezig dan aanwezig zijn. Bij de Emirates word je in de watten gelegd. Wat een verschil.

Toch niet normaal meer zo’n vleugel. Tis compleet een voetbalveld.

O ja en een mooie onderbreking tijdens een lang traject door een overstap. Mijn buren waren ook erg gezellig. Zij wonen in Kyoto. Zij kwamen nu van een rondreis in Spanje terug. Gezellig bijgepraat over Japan. Groot was hun verbazing. 5 x in 2 jaar tijd in Japan. Hu?? Why?? Yess me tourleader. Ahhhh. Dit is een standaard expressie van een Japanner. En ik zei; And holiday with my Japan addicted son. Aahhh zei hij weer. Dit keer hebben ik een paar uur kunnen slapen. Jammer genoeg ben ik een paar x wakker gemaakt voor het eten en drinken. Na ja jammer ook weer niet. Had ik niet willen missen natuurlijk. Film gekeken en lekker gegeten. De vliegreis was zo voorbij. Nu op naar de aankomsthal en dan naar onze chauffeur die ons naar ons hotel brengt.

30 mei aankomst in Osaka

Na aankomst in ons hotel zijn wij wezen inchecken en hebben wij ons even opgefrist. Wij hadden afgesproken, dat wij vanavond alleen even wat inkopen zouden gaan doen voor de volgende ochtend en wat geld zouden gaan pinnen. Dan was dat alvast op orde.

31 mei – Osaka

Gisteravond ging ik rond 22.30 uur slapen. Maar toch was ik midden in de nacht klaarwakker. Om 03.00 uur ben ik dan maar even alle social media-kanalen gaan door scrollen. Even met zoonlief gechat over mijn zieke kat Willem. Om 7 uur ging de wekker. Gelukkig had ik die gezet, anders was ik veel te laat wakker geworden. Om 08.30 uur ben ik met de dames gaan ontbijten in de lobby beneden. Een uur daarvoor had ik al lekker een bakkie leut gehaald om even goed wakker te worden. Mijn huiswerk voor vandaag en morgen had ik al af. Lekker op tijd!

Voor vandaag stond op het programma: de Umeda Sky Building en een tour met een gids – alleen voor de dames. Ikzelf moest nog wat werk doen voor mijn eigen reisbureau. Het uitzichtpunt bovenop de Umeda Sky Building is hoog. Vooral die roltrappen blijven een uitdaging voor mij. Inmiddels raak ik er een beetje aan gewend – ik was hier nu voor de derde keer.

Na onze rondwandeling boven zijn we koffie gaan drinken op de verdieping daaronder. Dit keer heb ik wat foto’s gemaakt van de Japanse specialiteiten, die je daar ook kon bestellen.

Vanuit daar heb ik de dames naar hun verzamelpunt bij het Osaka-kasteel gebracht. Daar gingen ze een vier uur durende tour doen met een gids.

Ik kon het niet laten om toch nog even een plekje mee te pakken. En dat werd Abeno Harukas. Dat is het op één na hoogste gebouw van Japan… of van Osaka… dat weet ik even niet meer precies. Van buiten ziet het er niet heel spectaculair uit. Maar binnen merk je totaal niet meer dat je in een flatgebouw staat – zoveel winkels en eetgelegenheden.

Om 17.15 uur ben ik bij Dōtonbori nog even Don Quijote ingedoken, een groot warenhuis, op zoek naar wat haarmaskers. Die zijn hier echt spotgoedkoop. Een pot Fino Premium Touch kost hier iets van €5,-, terwijl je er in Nederland €20,- voor betaalt. Dus ja, dat is natuurlijk een koopje.

Om 17.30 uur was ik terug bij de dames. Zij zaten gezellig op een terrasje aan het water.

Hier wat impressie foto’s van dit gebied hier.

Na even bijgekletst te hebben, zijn we naar het Kura Sushi Restaurant gegaan. Hier had ik vanmiddag een reservering voor gemaakt – moet ook wel, anders sta je hier eindeloos in de rij. De dames hadden een leuke tour gehad van vier uur. Ze waren doodop van al dat geloop. Haha, I know the drill – ben hier tenslotte al vier keer geweest. Het restaurant was een groot succes. Wat een heerlijke sushi hebben ze daar! Je eet er behoorlijk goed voor zo’n ¥1500 – dat is ongeveer €13,-. Geen geld!

Corrie had zich stevig aan mij vastgeklampt – ze was als de dood om ons kwijt te raken. Het was echt stervensdruk. Zwart van de mensen, letterlijk. Een halfuurtje later waren we weer bij het hotel. Nog even een kopje koffie gedaan en zo deze mooie dag goed afgesloten. Morgenvroeg gaan we naar Kyoto. Het was weer een supermooie dag hier. Niet koud, niet heet, en droog. Alles kunnen doen wat op het programma stond. Nou, mooier kan bijna niet.

01 juni – Kyoto

Vanochtend zijn wij rond 9 uur vertrokken uit ons hotel. Met koffers en al zijn wij het OV ingegaan. We hadden maar een treinrit van 15 minuten te maken. En niet met zomaar een trein — nee, met de bullettrein: de Shinkansen. Deze rijdt 320 km per uur.

In 2 uur tijd waren wij bij ons hotel. Het is wel een uitdaging om met koffers door het OV te reizen. Op alle stations moet je trappen op en af. Gelukkig waren er bijna overal roltrappen en liften te vinden. In de Shinkansen is er beperkt ruimte voor je koffers. Gelukkig konden wij die van ons makkelijk kwijt in de rekken vooraan in de wagon. Had dat niet gekund, dan hadden we ze voor onze benen moeten stallen. Niet echt een ideale situatie. Op station Kioto aangekomen, zijn we gelijk een koffiebreak gaan nemen. Even bijkomen van al die station-wandeltochtjes.

Op Kioto Station heb ik de dames even uitgelegd waar je wat kunt vinden: de verlichte trappen, het uitzichtplatform, de winkels, het toeristenbureau, enzovoort. Vanaf het station zijn we met de metro naar ons station Gojo gegaan. Vanaf daar was het nog maar tien minuten lopen naar ons hotel.

Daar hoorden we dat we pas om 16:00 uur konden inchecken. Dus hoppa, tassen en koffers achtergelaten en op naar de Nishiki Markt. Op de Nishiki Markt hebben we diverse hapjes uitgeprobeerd en de dames hebben van alles gekocht. Allemaal souvenirs. In de zijstraten heb ik samen met Corrie nog schoenen gekocht. Superleuk.

Hier wat impressie foto’s van deze markt.

Nu lig ik voor pampus op bed. Om 18:00 uur gaan we naar Kioto Station voor ons diner. Vanavond maar eens bekijken wat we morgen gaan doen: boottochtje of de tempels?

Vanavond zijn wij het station Kyoto ingegaan voor ons diner, de verlichte trappen en het uitzicht platform.

Tijdens ons diner hebben wij besloten om morgen de boottocht te gaan doen. Genaamd de Hozugawa river boat tour. Die heb ik altijd al eens willen doen. Die lijkt mij zo mooi. Super leuk dat dit morgen dan gaat gebeuren. Rond 20 uur zijn wij terug gegaan naar ons hotel. Wij waren bekaf. Oftewel onze gewrichten deden allemaal pijn van al die trappen op en af lopen. Morgen gaan wij wat later de deur uit, zodat wij allemaal even goed kunnen uitslapen. Dat was gelukkig unaniem besloten. Deze reisbegeleidster hier is daar zeer blij mee 😉

02 juni – Kyoto

Vanochtend zijn wij om 09.30 uur vertrokken vanuit ons hotel naar ons avontuur te water. Wij gaan namelijk een bijna twee uur durende boottocht maken over de Oi-rivier. Deze tour had ik zelf verleden jaar als tip online gevonden. Maar ja, toen kwam het er niet van. Dit jaar gelukkig wel.

Ik had tot aan gisteravond nog wel wat vraagtekens. Was het wel te doen voor ons vijven? Was het niet een te ruige rivier met kolkende watermassa’s hier en daar? Was het niet te gevaarlijk? Na het goed doorlezen van de website was ik ervan overtuigd dat het oké was. Even doorgelezen hoe wij er moesten komen en toen heb ik de tickets besteld. Het feest zou om 11 uur gaan beginnen. Met het OV was het hier prima te komen. Twee overstappen maar. Bij aankomst hebben wij eerst nog even een koffie-, rook- en plasstop gemaakt. Op drie minuten loopafstand was het bureau waar wij ons moesten melden. In het bureau moet je je eerst melden bij een loket en je QR-code van je ticket laten zien. Je krijgt dan vervolgens een nieuw ticket met een nummer erop. Op een tv-scherm zie je dan je nummer in een rij staan. Deze hoort dan bij boot A, B of C. Je moet soms een half uur wachten tot je aan de beurt bent. Het is dus een lopende-band-gebeuren hier. Maar goed, dat maakt niet uit. De drukte viel reuze mee. Na 15 minuten wachten mochten wij naar onze boot toe.

Hier werden wij op de bankjes per vier ingedeeld. O ja, eerst kregen wij nog een soort van zwemvest om. Nou ja, een zwemvest kon je het niet echt noemen. Het leek meer op een soort wurgslang van plastic met bandjes eraan. Moest dat mij gaan redden in die kolkende watermassa? Pfff…

Op de boot waren drie schippers. Eén stuurde achter op de boot. Eén stond voorop met een bamboestok heen en weer te lopen, en met die stok zette hij ons af op de bodem. Of hij duwde met de stok op de stenen om de boot weg te krijgen van de rotsen. En nummer drie was in zijn achteruit aan het roeien. Het was een mooi gebeuren voorop.

De bootsmannen waren continu grapjes aan het maken. Ze maakten het zo nu en dan extra spannend als wij door een nauwe doorgang, tussen de stenen, moesten varen. Wij konden dan een zeil aan de zijkant van de boot omhoog trekken, om niet kletsnat te worden van het opspattende water. Ze lachten zelf het hardst om hun eigen grappen. De rivier was erg rustig en soms waren er wat stroomversnellingen. Die waren erg leuk. Dat had van ons wel wat meer mogen zijn, want dan ging de boot wat sneller varen. Het uitzicht was erg mooi. De boottocht was leuk om te doen, maar wel wat lang qua tijd. Maar goed, ik zat er heerlijk relaxed bij.

De Love train kwam ook nog even voorbij rijden. Deze treinrit wordt veel geboekt door stelletjes.

Onderweg kwam de cafetaria-boot even bij ons aanmeren voor de hapjes en drankjes. De inktvis en deegballen op een spit werden volop aangeschaft.

Na onze boottocht zijn wij een restaurant gaan opzoeken voor onze lunch. Hier ben ik aan de rijst met ei gegaan. Was wel lekker. Na onze lunch zijn wij naar het bamboebos gegaan. Zodra je deze straat in loopt, loop je over de hoofden. Vreselijk druk daar. Ik heb de dames even mijn geheime lege straat met de bamboebomen laten zien. Eén van ons is daar even foto’s gaan nemen en snel teruggekomen. Ik ben daar verleden keer ook geweest en toen kwam er een ziedende Japanner naar mij toe rennen. NO ENTRY LADY, GET OUT HERE. Hij had daar wel een punt in hoor. Er stond ook ‘verboden toegang’. Het is namelijk een straat waar alleen de riksja’s doorheen mogen. En zij hebben het alleenrecht op een lege straat zonder toeristen. Althans, dat vinden zij zo. Na hier wat rondgelopen te hebben, zijn wij weer teruggegaan naar het OV.

Wij zijn toen op weg gegaan naar de Gouden Tempel. Deze lag ook in deze hoek van Kyoto. Zo gezegd, zo gedaan. Alle punten liggen zo’n beetje op minimaal 30 à 45 minuten OV-afstand van elkaar. Dus het is best wel tijdrovend. Dit keer zijn wij ook per bus gereisd. Wat een gedoe is dat. Je moet dan via de achterdeur naar binnen gaan. Wil je eruit, dan moet dit via de voordeur. Je kan je er wel wat bij voorstellen. In de mudvolle bus moet je je doorwurmen om naar voren te kunnen komen. Dat is wel een gedoetje. Na ons bus avontuur zijn wij in tien minuten lopen bij de Gouden Tempel aangekomen. Even entree betaald en hoppa, naar binnen. Hier loop je een route langs de Gouden Tempel. En dan weet je het wel: selfie hier, foto daar. Maar als je de foto ziet, snap je dat compleet. Wat is deze tempel mooi. Ik vind dit zelf de mooiste die ik in Japan tot nu toe heb gezien. Komt puur doordat alles van goud is. En daar houd ik bijzonder veel van 🙂

Na dit tempelbezoek zijn wij met een rechtstreekse busverbinding naar het Kyoto Station gegaan. Bij de bus kwam ik erachter dat wij halverwege niet hoefden over te stappen. Stomme Google Maps ook. Dat was wel erg fijn. In 45 minuten werden wij stiller en stiller. Moe en voldaan van de dag. In het Kyoto Station, ondergronds, zijn wij heerlijk Italiaans gaan eten. Ik kon het toetje, een aardbeientaartje, niet weerstaan. De maat zou mijn vader omschrijven als een holle kiesvulling. Prima genoeg voor mij, die maat. Na het eten, zo rond 18.30 uur, zijn wij hotelwaarts gekeerd. Onderweg heb ik nog een mooie schoudertas op de kop getikt. Die was van €180 naar €50 afgeprijsd. Wat een superkoop was dit. Corrie heeft nog een sjaal gescoord en Christien ook een tas. Om 20.00 uur waren wij weer heerlijk in het hotel. Even lekker niks doen. Eh, niks doen… Niet voor mij, want ik heb nog genoeg te doen dan: moeders bellen, appjes wegwerken, e-mails doen, klanten inchecken, Polarsteps bijwerken, foto’s in de computer bijwerken. Morgen gaan wij om 09.30 uur weer op pad naar het oudste gedeelte van Kyoto. Ik heb er nu al zin in. Tot morgen weer.

3 juni – Kyoto

Gisteravond hadden we afgesproken om vanochtend om 09.30 uur samen op pad te gaan. Dat werd verzet naar 10.30 uur vanwege het slechte weer. We zouden dan wel zien wat we gingen doen. Dat werd dus lekker uitslapen en rustig aan doen. Maar om 10.30 uur regende het – net als vannacht – nog steeds pijpenstelen. Bah! Jassen aan en de paraplu’s in de aanslag. We gingen toch maar op weg. Binnen vijf minuten waren we er al over uit: dit ging ‘m niet worden. We waren van de tien meter van ons hotel naar de hoek van de straat al kletsnat geregend. Op die straathoek zat gelukkig een hotel met een café in de lobby. Dat kwam mooi uit. We zijn daar snel naar binnen gegaan voor een kop koffie. Daar hebben we even gekeken wat we met dit rotweer gingen doen. De dames besloten naar het Samurai Museum te gaan en ik zou wat gaan winkelen bij Kyoto Station. Na een uurtje gezeten te hebben, zijn we op pad gegaan.

Het regende nog steeds behoorlijk. Bij het station, vlakbij ons hotel, heb ik de dames uitgezwaaid. Zelf ben ik toen toch maar weer teruggegaan naar het hotel – ik had nog flink wat werk voor mijn reisbureau te doen.

Tot een uur of half drie ben ik hard aan de slag gegaan. Toen zag ik dat het buiten een stuk minder regende. Ik stuurde de dames een appje met het voorstel om naar de tempel Kiyomizu-dera te gaan. Daarna zouden we dan de straatjes in die wijk gaan verkennen. Ik ben eerst met de metro naar Kyoto Station gegaan en vandaar met bus 208 naar de halte dichtbij de tempel.

Hierna zijn we door de straatjes in die wijk gaan struinen. In een, voor mij al, bekend restaurant zijn we nog koffie gaan drinken. Heerlijk die rust daar. Zo zit je in een soort van Kalverstraat vol met toeristen en zo zit je in de rust in de natuur aan de achterzijde van deze straat. Iedereen kon hier weer even de wifi checken met een kop koffie erbij. Uiteraard zijn we ook nog even de oudste Starbucks van Japan ingedoken.

Na dat wijkje zijn we richting een metrostation gelopen om terug naar het hotel te gaan. Onderweg kwamen we per ongeluk in de Gion-wijk terecht. Ook daar nog wat straatjes door geslenterd, en uiteindelijk ergens lekker gaan dineren. Superleuk!

In de straat van ons hotel zagen we nog een terras bij een Starbucks-filiaal. Tja, dat konden we natuurlijk niet zomaar voorbijlopen. Na nog een laatste kop koffie zijn we terug naar het hotel gegaan. Maar toen liep ik ineens mijn hotel, van waar ik verleden jaar in september was, voorbij. Daar ben ik even naar binnen gelopen om te kijken of er een Djoser-groep zat. En ja hoor, die was er. De tourleader Willem, van die groep, lag helaas al op één oor. Ik heb hem even gesproken en welterusten gewenst. En nu is de dag alweer voorbij. Morgen gaan we naar Nara en naar de rode torii’s: Fushimi Inari!

4 juni – Kyoto, uitstapje naar Nara

Tjee, vandaag was het alweer de laatste dag in Kyoto.

Morgen vertrekken we naar Tokyo. We hadden om 10 uur afgesproken en zijn toen naar Nara gegaan. Op de planning: herten spotten, het aardbevingsmuseum bezoeken en gewoon even sfeer snuiven bij de tempels.

Binnen een uurtje ben je van Kyoto in Nara. Ik begin inmiddels aardig mijn weg te vinden in de stations. Ik ken zelfs al een paar metrolijnen bij naam. Kijk mij gaan, local in de maak!

In Nara zijn we eerst naar mijn favoriete koffietentje gegaan. Ze hebben daar croissants met vulling… héérlijk. De dames gingen voor iets anders, maar het “mmmmm, lekkerrrrr” klonk ook daar al snel. Na ons koffie-uurtje zijn we op pad gegaan.

Wij drieën zijn naar het aardbevingsmuseum gelopen. Elles had behoefte aan wat rust en is lekker de natuur in gegaan. Groot gelijk. Soms is het gewoon even fijn om lekker in je eentje te chillen. Christien besloot in Kyoto te blijven, ook helemaal top. Een dagje solo op pad — ik weet precies hoe lekker dat kan zijn.

Loop je Nara in, dan sta je tien minuten later tussen de herten. En hordes toeristen trouwens. Overal mensen die “hertenkoekjes” hebben gekocht. Die beesten maken nog een buiging ook, puur om een koekje te scoren. Ouders, kinderen, toeristen, iedereen voert die beesten. Wij hielden het bij aaien en een paar leuke foto’s.

Onderweg naar het aardbevingsmuseum ontdekte ik een geocache via mijn app. Marijke en Corrie waren zo lief om mee te zoeken. De hint was: “Maak je schoenveter vast bij de trap.” En ja hoor, toen ik zogenaamd even m’n veter ging strikken, zag ik het verstopplekje: een klein kokertje onderaan de railing. Score!

Het museum vinden was nog even een dingetje. Het zat verstopt tussen allerlei winkels, en precies toen had ik natuurlijk geen internet meer. Satelliet kapot of aan de andere kant van de wereldbol??? Google Maps deed niks meer. Echt, dan voel je je ineens zo onthand.

Gelukkig kregen we weer verbinding en konden we het museum alsnog vinden. Het museum is klein, maar super indrukwekkend. Vooral die voorbeeldschijf onder het gebouw buiten – die zorgt ervoor dat het minder schudt tijdens een aardbeving. Marijke en Corrie hebben in een stoel een aardbevings-simulator gedaan: drie soorten beving, en die stoel ging serieus alle kanten op. Behoorlijke heftig was dit, aan hun gezichten te zien.

Hierna zijn wij via het park, met de herten, op weg gegaan naar de tempels. We hadden dorst, dus tijd voor een drankje. Maar wel op een terras, want het weer was perfect: niet te warm, niet te koud. Op naar de winkelstraten bij het station dus. In de winkelstraat sloot Elles weer aan, fris en voldaan van haar natuurwandeling. Met z’n vieren een terrasje gezocht — en gevonden! We hebben daar heerlijk 1,5 uur gezeten, gegeten en gedronken. Echt genieten was dat.

Daarna weer richting station, want we wilden nog één plek bezoeken: Fushimi Inari Taisha — je weet wel, die berg met al die rode torii-poorten.

We stapten in de verkeerde trein, eentje die eruitzag als een metro maar het eigenlijk niet was. We mochten officieel alleen met onze OV-pas in de metro, niet in zo’n trein. Ach ja, het waren maar twee haltes, dus wij dachten: we gokken het wel. Tot de conducteur kwam. Precies vlak voor we eruit moesten. Of we even onze kaartjes wilden laten zien. Ik deed nog m’n onschuldige ‘domme toerist’-blik op, maar dat werkte niet. We moesten bijbetalen: drie euro per persoon. Peanuts vergeleken met Nederlandse OV-prijzen. En ach, we zaten wél 30 minuten in een trein die eruitzag als NS Deluxe.

Bij Fushimi Inari maakten we de wandeling naar boven — nou ja, een stukje dan. Onderweg nog even een beroemde Kyoto kaaskoek gescoord.

In de torri-poorten maakten we natuurlijk foto’s. De dames vonden het wel prima zo; het was tenslotte al een lange dag.

Tijd om te eten! Elles had een restaurant uitgezocht vlakbij ons hotel, dus wij op pad. Maar toen we ervoor stonden, bleek het niet het restaurant dat ze in gedachten had. Nou ja, dan eten we hier wel — dachten we. Niet dus. Vol. Helemaal vol. Door naar de volgende dan maar. Ook niet meteen raak, maar uiteindelijk vonden we een piepklein restaurantje met “holle-kies-vulling”-eten. Prima spul.

Nog even wat boodschapjes voor het ontbijt van morgen gescoord en klaar waren we met deze heerlijke dag. Morgen gaan wij naar Tokyo. Nu zo lekker naar bed.

05 juni – Tokyo

Vanochtend zijn we om 09:00 uur vertrokken naar Tokyo. Gistermiddag was onze missie geslaagd: we hadden de ingang van de lift bij de metro weer gevonden! Daardoor konden we vanochtend met onze koffers zó de lift in en doorrollen naar het perron.

Het was even spannend hoe het zou gaan in de Shinkansen trein. Zouden we wel genoeg plek hebben voor al die koffers? Maar joh, het ging van een leien dakje. Twee koffers pasten keurig in het bagagerek en de andere drie konden gewoon voor onze voeten staan. Zóveel beenruimte hadden we. En gelukkig was het maar twee uur met de trein – maar man, wat ging dat ding snel. Echt niet normaal meer. Alsof je in een raket zit.

Leuk weetje over de Shinkansen: Waarom die lange neuzen? Japan is nogal bergachtig, en daarom zitten er op de route van Tokyo naar Morioka – zo’n 500 km – bijna 120 tunnels. Omdat de eerste Shinkansen-lijnen al in de jaren 60/70 zijn aangelegd, zijn die tunnels relatief smal. Als je dan met een minder gestroomlijnde trein met hoge snelheid door zo’n tunnel raast, ontstaat er een soort lucht-zuiger-effect. En ja hoor, BOEM! – een knal aan het eind van de tunnel. Die knal noemen ze “tunnel boom”. En laat Japan nou net strenge geluidsregels hebben bij die spoorlijnen. Dus: hoe los je dat op? Precies. Treinen met absurd lange neuzen, zodat ze stiller door de tunnels zoeven. Dus nee, dat is geen styling-dingetje. Dat is puur functioneel. Langneus = minder tunnelboem.

Het was nog best een gesjouw met die koffers. Perrons op, perrons af, roltrappen zoeken, de juiste uitgang vinden… maar: missie geslaagd.

Bij aankomst konden we om 13:30 nog niet inchecken. Het kon wel, maar dan moesten we ¥1000 (± €6,12) bijbetalen. Deden we natuurlijk niet, dus besloten we om in de buurt van het hotel te gaan lunchen. Prima plan.

De wijk zit trouwens bomvol leuke eettentjes en winkeltjes. Het ziet er supergezellig uit.

Om 15:00 konden we eindelijk inchecken. Daarna had iedereen vrij tot 19:00 uur en kon ieder zelf bepalen waar en wanneer te eten. Eventueel samen om 18:00 uur. Alleen… het was mij even niet duidelijk wie nou wát wilde. Ik was denk ik even de kluts kwijt. 🙂 Moeders kan het allemaal niet meer bijbenen, haha.

Rond 18:00 ben ik met Corrie wat boodschapjes gaan doen. En wat bleek? Er is hier een enorme winkelstraat vol met Aziatische eettentjes. We hadden niet echt honger – we hadden immers rond 14:30 al gegeten – maar ja, bij het zien (en ruiken) van al dat lekkers besloten we toch maar een klein hapje mee te pakken.

Ik stuurde de dames mijn locatie, in de hoop dat ze konden aanhaken. Alleen… dat werkte dus niet helemaal. Ik dacht dat ik die WhatsApp-locatiedeling wel snapte, maar nee hoor. Niet dus. Dag tech-illusie.

Rond 19:00 gingen we naar het Government Building (een mega wolkenkrabber) voor de lichtshow. Dat was nog een behoorlijk stuk met de metro, iets van 45 minuten. Daar zijn we ook naar de 45e verdieping gegaan voor een uitzicht over Tokyo. Alles was prachtig verlicht. En die lichtshow op het gebouw? Eén groot succes. We lagen ademloos en in stilte op het grasveld te kijken. En het mooiste? Het kostte ons helemaal niks. Gratis genieten.

Na afloop zijn we weer terug naar het hotel gegaan. Rond 22:00 zijn we nog even de supermarkt én de McDonald’s ingedoken voor een ijsje en wat laatste boodschappen.

Daar ontdekte Corrie de smoothies in de ijskast. Stel je voor: een plastic bekertje vol fruitstukjes. Je betaalt eerst bij de kassa, scant daarna de barcode bij de machine, zet het bekertje erin en dan… magic happens. Er komt water bij en de machine mixt er ter plekke een smoothie van. Geen suiker toegevoegd, gewoon puur fruit. En dat voor maar €1,80. 7-Eleven heeft er een nieuwe fan bij hoor.

Daarna was het echt tijd om te gaan slapen. De matrassen in dit hotel zijn trouwens zalig zacht vergeleken met die van de vorige twee hotels. Eindelijk! Een bed waarin je niet wakker wordt met een houten rug.

Morgen staat het volgende op het programma: de tempel in Asakusa, Shibuya én Harajuku. Wordt weer een dag vol indrukken. Welterusten!

06 juni – Tokyo

Wat heb ik beroerd geslapen vannacht. Dat lag volledig aan mijn waardeloze hoofdkussen. Wat een prutding zeg. Twee op elkaar en ik krijg nekklachten, eentje is weer te laag. Maar goed, zal wel aan mij liggen hoor. De dames vonden het een topkussen. Thuis heb ik trouwens hetzelfde probleem. Ik ben nog steeds op zoek naar hét perfecte hoofdkussen. Ondertussen heb ik thuis een kleine collectie gloednieuwe kussens verzameld die het allemaal net niet zijn. 😅

Om 08.30 uur schrok ik wakker. Gelukkig hoefden we pas om 10.00 uur op pad. Dus ik had nog genoeg de tijd.

Vandaag stonden de wijken Asakusa, Shibuya en Harajuku op het programma.

Het was een uurtje reizen met het ov. En ja hoor, daar gingen we weer: trap op, roltrap af, overstappen hier, overstappen daar. In Asakusa aangekomen liepen we via een zijstraat naar de tempel. De hoofdstraat was werkelijk stervensdruk. Bij de tempel zelf was het een mooi schouwspel van Japanners die bezig waren met wensputten, rituelen, gebeden en allerlei andere dingen die je daar kunt doen – laten we het gemakshalve maar tempelactiviteiten noemen. We hebben ook lootjes getrokken. Je schudt een stokje uit een bus met een nummer erop, dat je vervolgens opzoekt in een kast vol laatjes. In het laatje zit een briefje met je toekomst erop. Twee van ons kregen een goede voorspelling, twee hadden pech. Die pechvogels hebben hun briefje netjes opgehangen aan het rek – zo hoort dat hier. Mijn voorspelling was gelukkig wél positief. De vorige keer dat ik in Japan was, had ik een slechte… nou, dan schrik je toch even. Bijgeloof? Misschien. Daarna zijn we bij mijn vaste koffieplek neergestreken – klinkt decadent hè, een vaste stek in Tokio haha. Maar dat mag ik wel zeggen na de 5e x hier te zijn.

Hierna ging ieder z’n eigen weg tot 12.30 uur. Corrie en ik zijn nog even de winkelstraten ingedoken. Twee souvenirs voor de kinderen gekocht én een bloesje voor mezelf gescoord. Ook kwamen wij deze bijzondere personen nog tegen.

In een van de straatjes hebben we sushi gegeten van de lopende band. Nu weet ik pas echt hoe verse vis smaakt. Wát een verschil met de sushi in Nederland – en dan heb ik het nog niet eens over de prijs. 😄

Vanuit Asakusa pakten we het ov naar Harajuku. Onderweg moesten we overstappen op station Shibuya. En toen… BAM: daar stond opeens het Shibuya Scramble-gebouw voor mijn neus! Wat een cadeautje! Ik had op TikTok gezien dat je vanaf de 14e verdieping gratis een waanzinnig uitzicht hebt op het drukste kruispunt ter wereld. Eigenlijk zouden we pas later naar Shibuya gaan, maar ik besloot het zekere voor het onzekere te nemen. Ik was bang dat ik het later niet meer terug zou kunnen vinden – Shibuya Station is namelijk één grote doolhof met eindeloos veel in- en uitgangen. En het voelt alsof je je door een mierennest heen beweegt. Boven aangekomen hadden we inderdaad een prachtig uitzicht. Het leek eerst rustig, maar zodra het licht op groen sprong, werd het kruispunt een kolkende mensenmassa – alsof iemand een mierennest op z’n kop hield. We hebben wat foto’s gemaakt en zijn daarna verder met het ov naar Harajuku gegaan.

In de straat Harajuku was het ook een drukte van jewelste. Minder opvallend geklede mensen dan normaal, trouwens. Je ziet hier meestal veel jongeren in extravagante outfits. We liepen de straat uit en wandelden vervolgens verder naar de wijk Shibuya – dat was maar 20 minuten lopen.

Onderweg nog een koffiestop bij Starbucks. Je moet wat. Natuurlijk zijn we zelf ook een paar keer dat wereldberoemde kruispunt overgestoken. Corrie hing aan m’n arm – die was als de dood om mij kwijt te raken. Midden op het kruispunt bleven we even stilstaan en keken om ons heen. Zó veel mensen. Echt bizar.

Ook zijn wij nog even langs het beroemde standbeeld van de hond Hachiko geweest. Een hele rij mensen stond daar netjes te wachten om met het beeld op de foto te mogen. Sommige poses zijn hilarisch. Ik noem dat altijd het Instagram-gehalte.

Iedereen was inmiddels moe en wilde terug naar het hotel. Een uurtje ov in de spits… wat een gekkenhuis. Hele jonge kinderen reizen hier zonder ouders.

Geloof me: een metro in Tokio is nooit vol. Je wordt gewoon tussen de mensen ingeduwd of je nou wilt of niet. Op een gegeven moment werd het echt niet leuk meer – ellebogen, oksels, en nul persoonlijke ruimte. Wij werden er melig van en begonnen spontaan het liedje “naar links 1-2-3, naar rechts 1-2-3” te zingen. Maar een lachje van de Japanners? Ho maar. Wat een stelletje serieuze hier. Wij werden er steeds meliger van. Gelukkig kwam de bevrijding snel. Eenmaal uitgestapt zijn we lekker gaan eten bij een Mexicaans restaurant – gewoon, even wat anders. En dat bleek een goeie keuze.

Nog wat boodschapjes gehaald bij de 7-Eleven en toen richting hotel. Inmiddels was het alweer 20.00 uur.

Maar wat er toen gebeurde, had ik nooit verwacht

Vlak voor ik het hotel binnenging, zag ik een man in een soort pyjama lopen. En fors ook. Binnen no time viel het kwartje: dit was een sumoworstelaar! Even goed gekeken… ja hoor, met dat typische kapsel wist ik het zeker. Dus ik vroeg: “Eh, mag ik met u op de foto?” – “Ja hoor,” zei hij. Hij wist niet wat hem overkwam. Drie vrouwen vlogen zowat om zijn nek. De andere twee mannen die bij hem hoorden, vonden het prachtig. En ik denk die sumoman stiekem ook wel. 😄

En nu ga ik deze dag afsluiten. Mijn nieuw gehaalde kussens zien er veelbelovend uit… dus wie weet, vannacht eindelijk eens een goede nachtrust. Morgen: Kamakura. Welterusten allemaal!

7 juni Tokyo – Kamakura

Om 09.30 uur vertrokken wij vanuit ons hotel voor een field trip. Op naar Kamakura aan de kust! Even wat anders dan alleen maar beton – eindelijk lucht en zee in plaats van wolkenkrabbers en stoplichten. De reis duurde zo’n anderhalf uur en bestond uit twee metro’s (ov-poging #548 inmiddels, voelt het soms).

Overstappen tussen metro’s is hier soms een ware speurtocht. Borden ontbreken of zijn – zacht uitgedrukt – niet altijd even duidelijk. Zoals ik al eerder zei: het is een kwestie van goed lezen, zoeken, en af en toe gewoon iemand aanspreken. Gelukkig zijn de ov-medewerkers hier altijd super vriendelijk.

Eenmaal aangekomen in Kamakura zijn we eerst koffie gaan drinken – prioriteiten, hè. Daarna liepen we in twintig minuten via de hoofdstraat naar het strand. Veel strandtenten waren nog in aanbouw, maar het strandweer was perfect. Het was weekend, wat te merken was aan de vele Japanse gezinnen met hun kroost op het strand. En toch… zo rustig! In Nederland zou je op een mooie dag over de hoofden kunnen lopen, hier kon je gewoon nog je handdoek uitrollen zonder je buurman, binnen de 500 meter, te raken.

Marijke en Elles bleven op het strand. Christine, Corrie en ik gingen wandelen richting de grote Boeddha, Daibutsu. Onderweg kwamen we langs een klein kleurrijk restaurantje dat ons meteen aantrok. Even pauze, even wat drinken, want het was ondertussen flink warm geworden. In het houten hok daar kon je even, door de muziek daarbinnen, zen worden.

Vanaf daar was het nog maar een klein stukje wandelen naar de Boeddha. Aangekomen bij het beeld, liepen we ineens in een mierennest van mensen. We hebben een rondje om het reuzebeeld gelopen – indrukwekkend hoor, dat bronzen gevaarte uit de 13e eeuw. Oorspronkelijk stond hij in een tempel, maar na een reeks natuurrampen bleef alleen de Boeddha overeind. Hij staat nu al eeuwen in de buitenlucht. En ja, net als het Vrijheidsbeeld is hij groen uitgeslagen door de tijd, maar het staat ‘m goed.

Ha toch nog gelukt om een foto te maken zonder al die mensen ervoor. Nou hij leefde op groet voeten 🙂 Mega sandalen.

We hadden nog twee tempels op de planning staan, maar besloten die over te slaan. Het was ons een beetje te druk – tempel-moe zijn is blijkbaar een ding. En dat bamboebos bij een van de tempels? Leuk hoor, maar we hadden Kyoto’s versie al meegemaakt. En dit bamboo bos zou waarschijnlijk net zo druk zijn, gezien de aantallen toeristen hier.

We wandelden op ons gemak terug richting Kamakura Station, met onderweg een spontane stop bij een yoghurtrestaurantje (ja, echt – volgens mij heette het ook gewoon zo). Ik ging voor pannenkoeken, althans… dacht ik. Uiteindelijk ging ik voor het Butter Chicken rijstmenu. Christien ging wel voor de pannenkoeken.

Bij het station vonden we elkaar weer. De terugreis ging… tja… niet helemaal soepel. Het eerste uur verliep vlekkeloos. Maar toen – ergens aan de westkant van Tokyo – ging het mis. En dan begint het: zoeken, vragen, weer zoeken, nog eens draaien, en… ja hoor: gevonden! Twee uur later stonden we weer bij ons hotelstation. Mission accomplished.

’s Avonds dineerden we samen in het restaurant tegenover ons hotel – onze laatste avondmaaltijd als groep. Morgen gaan de vier dames sjiek uit eten, op grote hoogte in de Sky Tree. Niks voor mij. Ik en hoogtes? Geen succes. Ik en chic eten? Eerder paniek dan plezier. Maar ik vind het zó leuk voor hen dat ze het gaan doen! op 9 juni gaan wij weer naar huis, vandaar dat dit vanavond onze laatste diner samen is.

En zo eindigde onze dag weer om 21.00 uur. Afgesloten met – hoe kan het ook anders – een smoothie bij de 7-Eleven. Dit is inmiddels onze en voor mijn vaste afsluiter geworden; ingevroren fruitstukjes in een bekertje, heet water erop in de machine, blenden in de machine en hoppa… een verantwoorde vitaminenboost zonder suiker. Puur natuur.

Op naar bed. Welterusten!

8 juni Tokyo – Edogawa

Vandaag is het een eigen invulling dag voor Christine en Elles.

Corrie, Marijke en ik zijn vandaag met z’n drietjes op pad gegaan. Op het programma stond onze hotelwijk Edogawa. Om 11 uur was het zover: de wandelstappers gingen aan en wij konden op pad. Ik had een route uitgestippeld door wat groenparken, in onze stadswijk Edogawa, richting het Kasai Rinkai Park. Dit was ongeveer een uurtje heen en terug wandelen.

En verbazingwekkend blijft het toch hè, dat het in zo’n megastad ook gewoon… stil kan zijn. We liepen heerlijk langs een keurig gecultiveerd beekje. Hier en daar zat een verdwaalde Japanner onder een boom zen te zijn.

In het park barstte het van de picknickende Japanners. Overal kleine tentjes — alsof je op een mini-kampeerfestival beland was. Het was vandaag flink benauwd, dus die tentjes waren vooral bedoeld voor het slapende kroost van hen. Her en der werd er lekker een middagdutje gedaan.

Wij kozen voor een iets actievere aanpak: we streken neer bij een restaurant. En tja, ik kon het niet laten… dit keer werd het een pannenkoek met chocola én banaan. En geloof me, dat zijn dan ook écht Japanse porties. Kleine mensen, kleine pannenkoeken. Goed voor de lijn, zeg maar — als je er maar geen vijf bestelt 🙂

Na ons restaurantavontuur gingen wij weer via een ander groen park terug naar het hotel.

De dames hadden namelijk grootse plannen: vanavond een speciaal diner in de Sky Tree Tower. En ja hoor, ze gaan ook die toren in. Zij wel. Ik dus mooi niet. Veel te hoog. Serieus, ik krijg het al Spaans benauwd bij het idee. Misschien een aardbeving en dan daar bovenin zitten? Het zit gewoon tussen m’n oren, ik weet het, maar daar krijg je me dus niet weer naar boven. 1 x in mijn leven, toen met Stijn, was genoeg. En bovendien, al die gangen in zo’n chique diner — niks voor mij. Ik ben een zeer selectieve eter (klinkt beter dan “moeilijk”, toch?).

Dus ik ben hier in m’n uppie een klein restaurantje ingedoken. Nog een smoothie gescoord en een zakje snoep gehaald dat op TikTok aangeraden werd. O o o o… dat was lekker. En dan te bedenken dat zo’n zakje hier maar een kwart is van onze Nederlandse snaaizakken. Dus dat telt amper mee voor de calorieën toch.

Verder ben ik hier nog even aan het werk gegaan. Tja, het is maar goed dat ik bijna naar huis ga, want iedereen lijkt tegelijk op vakantie te willen gaan. Straks nog even moeders en het thuisfront bellen, en dan… op naar morgen. Welterusten allemaal. Misschien tot morgen weer! 😴✨

9 juni Toko – naar huis

Het zit er weer op. Vandaag heb ik niet veel bijzonders gedaan. Met Corrie ben ik nog aan de wandel gegaan in de buurt en koffie wezen drinken in een restaurant bij ons om de hoek.

O ja Corrie is nog haar wezen knippen voor eur 10.

Wij zijn door een mooi park wezen wandelen. Jammer genoeg was de gratis dierentuin in het park gesloten.

Om 14uur zijn wij met ons vijven nog wezen lunchen in een leuk Japans restaurant. Zij maken dan de ramen met ei en net wat je kiest klaar op een bakplaat, zo voor je neus. Dat was erg leuk om te zien. Als het klaar is, wordt de kwak voor je neus op de plaat gelegd.

Vanuit hier zijn wij wat laatste inkopen wezen doen bij de buurt supermarkt. En je raadt het al, wij zijn niet veel later in een ander restaurant terecht gekomen voor de koffie of wat anders. We moesten wel want de taxi zou ons pas om 18 uur ophalen om ons naar de luchthaven Narita te brengen. Deze was er ook netjes om 18 uur. Nu gaan wij vanavond pas om 22.30 vliegen naar Dubai. Hier is het dan 4 uur wachten en dan vliegen wij verder naar Amsterdam. Het is een lange zit. Maar ja dat hoort erbij. Ik zou het er niet om laten. Ik ga jullie nu voor even verlaten. De batterij van de laptop is bijna op. Tot latersss weer.

10 juni Dubai – Amsterdam – weer thuis

Het was een lange vlucht vanaf Tokyo naar Dubai. Wel 10 uur. Nu nog 4 uur wachten op de luchthaven Dubai voordat wij verder naar Amsterdam kunnen vliegen. Deze vliegreis is dan 7 uur. De lust om te reizen vergaat je als je dit leest. De tussenstop was niet hinderlijk. Even koffie gedronken met elkaar en de wachttijd was zo weer om. Wat was t hier duur. In Japan kan je gewoon nog koffie en frisdrank onder de eur 3,50 krijgen. Maar toch, vielen de vlieguren allemaal weer mee. Dat kan ik zeggen, omdat ik een paar uurtjes heerlijk heb kunnen slapen.

De eerste vlucht zat ik gezellig naast Christine. De 2e vlucht naast 2 bomen van mannen. Dat waren gezellige kleppers. Gelukkig zat ik lekker ruim bij de Emirates. Ook had ik een prachtig uitzicht op Dubai. Wat wil je nog meer. De vliegreizen waren goed verlopen. En wat een hoeveelheid aan eten krijg je bij de Emirates.

Op Schiphol verliep het weer eens prut. Christine en Elles hadden hun koffer binnen een uur wij drietjes moesten er twee uur op wachten. Dat is dan balen na 21 uur reizen. Gelukkig woon ik om de hoek van Schiphol. Dat wil niet zeggen, dat ik binnen een mum van tijd thuis was. Het ov was een chaos door de na staking. Zucht…. Om 16.30 uur was ik dan eindelijk thuis. En dat na 13.30 uur geland te zijn. Ach ik had mijn koffer, heel en wel, het was droog buiten en de zon scheen. Wat wil je nog meer.

Afsluiting

Het was weer een prachtige reis met fantastische dames. Het is voor herhaling vatbaar.

Leuk dat je mijn blogs gelezen hebt. Tot de volgende reis, 19 juni Stefan en Patricia gaan cruisen met de Princess Majestic