19 juni – Amsterdam naar Athene
20 juni – Piraeus vertrek
21 juni – Mykonos
22 juni – Kusadasi
23 juni – Rhodos
24 juni – Chania
25 juni – Katakolon
26 juni – Dag op zee
27 juni – Malta
28 juni – Dag op zee

Wij gaan wij saampjes voor het eerst in ons leven cruisen. Ik wilde er nooit aan beginnen. 3000 mensen op een schip het idee alleen al. Dan dat postzegel zwembadje, het restaurant en dan van en aan boord gaan met al die mensen. Dat is voor een type zoals ik een heel gebeuren. Ik houd niet massa toerisme.

Maar goed, Stefan had er wel oren na. Stefan wil niet vanuit een koffer leven, als hij gaat reizen en hij wil ook niet continue auto in en uit gaan of daar langer dan een uur in zitten. Deze cruise reis was een mooie compromis. Ik mijn steden per dag en Stefan geen auto in en uit en zijn koffer in uit te pakken.

19 juni – Schiphol naar Athene

Wij zijn gisteren in Athene aangekomen. Wij hebben er bewust voor gekozen om een dag eerder te vliegen dan de vertrekdag van de cruise. Ik was als de dood, dat onze vliegreis geannuleerd zou worden of vertraging zou hebben. Dan gaat je cruise toch deels verloren. En wij vonden het ook erg leuk om weer eens terug te zijn in Athene. Het stadsdeel Plaka stond op onze agendalijst voor de aankomstdag.

Daar kan ik toch niet aan wennen, die vroege ochtendvluchten. Het is dat wij het niet voor het kiezen hadden. Het was of laat heen met een aankomsttijd rond 21.30 of vertrekken om 06.30 uur. Dan maar eerder, dan heb je nog iets aan je dag. Het voelt dan wel heel raar de hele dag.

Het is net alsof je last van een jetlag hebt. Ik ben helemaal van slag, want ik kijk zo nu en dan op mijn telefoon van hoe laat zou het nou zijn in Nederland. Dan zie ik de tijd en dan denk ik o ja ik zit in Europa met maar 1 uur tijdsverschil. Mijn hoofd registreert dat helaas anders. Maar ja wat wil nou als je in 2 maanden tijd reist naar Amerika en Japan.

Onze vliegreis is super goed verlopen. Ook weer een mooi uitzicht.

Wij waren op een mooie tijd aangekomen in Athene, zo rond 11 uur. Dat was ideaal, die korte vliegreis. Na onze vliegreis, in de aankomsthal, werd ik niet goed. Ik was zo trillerig als wat. Cafeïne tekort, suiker tekort, wie zal het zeggen. In het vliegtuig hadden wij onze bammetjes heerlijk opgegeten. Ook had ik koffie met koekies besteld. Dus ik had wel gegeten en gedronken. Het zal wel door slaap tekort zijn gekomen. In de aankomsthal zat een soort van convenience store, zo eentje als in Japan. Daar hebben wij onze ontbijt items bij elkaar geschraapt. Op wat stoelen hebben wij heerlijk ontbeten daar.

Hierna ging het, met mij weer helemaal prima. Op de luchthaven was het treinstation zo gevonden. Nu nog de juiste lijn, met overstappen en dan zouden wij met een uur bij ons hotel moeten zijn. De prijs was eur 9,- voor het hartje centrum. Dit nog wel even gecheckt bij het loket. Het is een simpel systeem, die ticketmachine. De trein zag er netjes uit van binnen. Het was een soort van NS trein. Wij zaten in een 2 /2 tegenover elkaar opstelling. Daar kon niets meer bij. Onze koffers namen alle plekken in. Gelukkig was het erg rustig hier.

Vanaf Athene station moesten wij een andere lijn hebben. Dat was een gezoek. De security meneer had ons op weg geholpen. Wij moesten het station uit, daar de weg over en dan daar weer naar beneden met de lift. Dat was dus het metrostation. Wij zaten nu in een treinstation. Aha. Had wel handig geweest als er een bord had gehangen. Later toen wij de weg wisten, zagen wij wel een icoon van het metrostelsel, ergens in de tekst, staan op het aanwijzingsbord staan. Tja dan moet je wel weten, dat het metrostelsel zo wordt aangegeven.

En ja hoor toen overkwam mij dat weer.

Google Maps was uitgeschakeld. Had ik nou aan de verkeerde knoppen in mijn mobiel gezeten? Ben bang, van wel. Consequentie; route weg. Tja bij welke halte moet je er dan uit? Er was geen internet. Gelukkig kom je met logisch nadenken nog een heel end. Ik wel in ieder geval, kan ik nu zeggen. Maar toen….. konden wij de poortjes, naar buiten toe, niet meer door. Geldigheid 90 minuten was over en uit. Wat nu, geen OV personeel te bekennen. Wij zoeken zoeken zoeken en ja hoor er bleek wel iemand daar in dat donkere hok te zitten. Die OV mevrouw was zo lief om ons door te laten gaan. Vervolgens was zij even onze google maps voor ons hotel. Eh mevrouw ik heb een google maps op mijn mobiel. En daar ging zij weer, hier naar boven, dan naar links, dan…..ratelderatel verder.

Bovenaan gekomen hadden wij zo de weg naar ons hotel gevonden. Op 10 minuten loopafstand moest het hotel hier vandaan liggen. Wat was Stefan blij met zijn nieuwe koffer met 4 wielen. En ik met de tip van de hotelmedewerkster in Japan. Hang je tas zo op je koffer, met die band achterop je rugtas, dan hoef je die ook niet te tillen. Dat scheelde behoorlijk wat geschouw op mijn rug. In mijn rugtas zitten de zware ipads en computer. Met 33 graden hitte weegt een flesje water op je rug als zwaar 🙂 Wij kwamen om 14.30 uur overhit het hotel binnen gewandeld. Na de check in mochten wij de kamer in. Hier was het ook een broeihok. Dus airco op 10 graden gezet. Koffers en tassen neergestald, even omgekleed en als eerst een tankstop buiten in de buurt opgezocht. Terug naar het hotel.

Aan de overkant was een mooi groen park. Via dat park zouden wij dan zo in Plaka komen. Aan de overkant aangekomen, was ik bevangen door de hitte. Ha een bankie. Even bijkomen in de schaduw. Hier leerden wij Georgios kennen. Een Griek met een verhaal. Ja wie heeft dat niet. Ik vroeg hem alleen maar wat het beeld voor ons moest voorstellen. Haha zo gaat dat nou altijd bij mij. Van deze meneer kregen wij de tip om het nationale park, aan de overkant van ons bankie, in te gaan. Hier zouden dan ook nog wat schildpadden en ruïnes zijn. Okay die pakken wij dan ook even mee, op weg naar Plaka. Hé wat zie ik daar een waterkraantje aan de overkant van ons bankie. De Griek was weg en wij moesten aan het water en de wandel.

De waterkraan had heerlijk roestig smakend warm water. Een keer wat anders dan koud. Het park was vanuit hier binnen 2 minuten bereikt. Wij het park in. Hé hier ligt een geocache. Manlief hier op een bankie gestald en ik ben tussen de struiken gaan zoeken. De geocache had ik zo gevonden. En wie liepen er zo aan ons voorbij? De klagende jongeren, 3 stuks, van vanochtend die achter ons in de rij stonden bij de ingang van ons vliegtuig. Daar even mee afgesproken, bij 3 maal elkaar zien, dat wij samen aan de koffie en taart gaan. Ben bang, dat het dan bier wordt. Haha.

In het park was het heerlijk vertoeven. Overal schaduw. Heerlijk gewoon. Zou de hitte nou weg zijn? Vanuit het park waren wij binnen 10 minuten in het stadsdeel Plaka. Ohhhh wat leuk, dit is waar ik nou zo van houd. Wir war aan straatjes, leuk met planten / bloemen aan de panden, winkeltjes en restaurants. Hé Griekse muziek hier. Tijd om te gaan eten en drinken. En wat bleek er was happy hour. Dus onze Radler citroen 0,0 % alcohol vloeide rijkelijk in onze keelgaatjes.

Hier leerden wij nog Australiërs en Duitsers kennen. De een gaat morgen al weer naar huis en de anderen gaan net als wij cruisen maar dan met een andere rederij. Na 2 uur hier gezeten, gedronken, gegeten en naar de Griekse muziek/band geluisterd te hebben, zijn wij door de wijk richting ons hotel gelopen. Hier waren we binnen mum van tijd weer terug. Even gedoucht en wij konden heerlijk gaan slapen. Onze dag zat er weer op. Het was een mooie dag voor ons.

20 juni – Begin van de cruise vanuit de havenstad Piraeus

Vandaag moeten wij inchecken in de havenstad Piraeus voor onze 11 daagse cruise. Ik had alle tijd van de wereld. want de taxi chauffeur zou ons pas om 12 uur bij het hotel oppikken. Dus ik ben lekker aan het werk gegaan, heb foto’s op mijn social media ge-upload en met moeders aan het face-timen gegaan. Om 11.30 uur zei Stefan goh schat moeten wij zo niet weg? Ik zei nee joh wij hebben nog een uur. Dat klopt niet hoor zei Stefan. Mijn horloge staat op 11.30 uur. Hu hier op mijn laptop staat de tijd op 10.30 uur. O nee, dat is de Nederlandse tijd dus. Oepsie foutje. Moeders op facetime snel afgekapt en haast gemaakt om snel naar de lobby te gaan. Alles is gelukkig goed gekomen.

Terminal A, B of C – ehhhh – helppp

In taxi vroeg onze chauffeur naar welke terminal in Piraeus moeten jullie? Nou die van de Princess cruises zei ik. Yess madam but I need an A, B or C terminal Eh???? Geen idos menoros. Nou toen begon t zoeken. Nergens was die informatie in mijn vouchers, boekingsbevestigingen en op onze boardingpasses te vinden. Zelfs de cruiseorganisatie, waarbij ik geboekt wist het niet. Trouwens online was die informatie ook niet te vinden.

Nou dan maar de schepen gaan bekijken daar en naar de naam Princess Majestic zoeken. Die schepen zijn zo groot, dus dat zal wel goed komen. En dat was ook zo.

OMG ik wil terug – spijt als haar op mijn hoofd

Bij het schip werden wij met open armen ontvangen. Het was a welcome here en a welcome there. De check in verliep zeer snel en geordend Wij konden overal zo doorlopen. Wij kregen aan de balie en soort van munt aan ketting. Een medaillon heet dat. Hiermee kan je door het personeel aan boord gevonden worden. Handig voor al je drink en eetorders 🙂 Verder ging de check in procedure net als op een luchthaven.

Uitleg Medaillon Princess cruise

Met een Princess Cruises Medallion heb je toegang tot een gepersonaliseerde cruise-ervaring. Het maakt het inschepen sneller, opent je hut, maakt betalingen aan boord mogelijk, en maakt het makkelijker om drankjes, eten of andere services te bestellen en te ontvangen. Je kunt het als een sieraad dragen of gewoon in je zak meenemen. 

Waar zijn nou al die 3000 cruise gasten gebleven?

En toen dacht ik al waar zijn nou al die 3000 andere gasten? Het was hier qua reizigers heerlijk rustig. Wij konden zelfs gelijk doorlopen naar onze cabine. Ook hier bijna geen reizigers te bekennen. Daar even een inspectie gedaan.

Op dek 16 zijn wij gestart en gebleven. Hier waren namelijk het zwembad, het restaurant en de ligbedden. Ook hier was het heerlijk rustig. Daar zijn wij heerlijk gaan uitrusten. Nou als wij toch aan het uitrusten zijn, dan gelijk maar even een drankje halen bij de bar, die op 30 seconden loopafstand van onze ligbed is 🙂 Met de medaillon in de aanslag ben ik naar de bar gegaan.

Ik ben toen even in mijn Princess schip app ingedoken. Nou toen ging er een wereld voor mij open. Ik kan van alles bestellen en naar mij toe laten brengen. Waar ik ben maakt niet uit. De bediening weet waar ik ben, door die medaillon. Die service hebben diverse x uitgeprobeerd. Heeeeeerlijk aan de cocktails, drankjes en broodjes gegaan. Hier kan ik wel aan wennen. Er zitten nog veel meer functies in die app. Te veel om op te noemen. Ik had gelukkig even de tijd om dit allemaal uit te pluizen.

De berg ijs, qua mijn bezwaren, was nu bijna compleet gesmolten. Wat een luxe dit allemaal.

Aan het einde middag zijn wij weer terug gegaan naar onze hut. Recht lopen ging nog goed. Haha ik had inmiddels 2 cocktails op. En ik drink bijna nooit.

Hier de koffers uitgepakt en alles op z’n plek gezet. Heerlijk zeg die inloopkast hier. Alle kleding en spullen konden wij kwijt. Wat heerlijk, dat wij nu niet meer alles hoefden in- en uit te pakken tijdens onze reis. Nu was het tijd om te gaan dineren. Even de app erbij gepakt en gekeken naar de dinermogelijkheden.

Op naar het a la carte restaurant. Ik had geen zin in een druk, met krioelende mensen, buffet restaurant. De herrie daar met al die kakelende mensen die met vorken en messen op hun bord zitten te harken , het zoeken naar een tafeltje, het afwisselen van elkaar om de tafel bezet te houden en in een rij staan voor je hap eten, daar had ik geen zin in. Zeker niet met 3000 passagiers. Dus ik heb het zekere voor het onzekere genomen, door te kiezen voor het Alegro restaurant, waar je a la carte kon dineren. Wat een goede keuze was dit.

Dikke witte tafellakens van wel 5 cm dik!!

Wauw dikke tafellakens en heerlijk eten hier. Alle maaltijden waren super heet. Dat vond ik al bijzonder. De keuze op de menu kaart was reuze. Je kon zelfs kiezen voor meerdere voor, hoofd en nagerechten. Dus niet de standaard 1 per ronde. Ook voor na het toetje kon je kiezen voor diverse likeuren, koffiesoorten, thee en desert wijn. Nou die moest ik maar allemaal gaan uitproberen deze dagen. Wij hebben hiervan super genoten. En ook in t restauranttotaal geen massa gevoel of herrie gehad. Verbazingwekkend was dat. Wij hadden een tafeltje voor twee. Tijdens dit etentje leerden wij Amerikanen kennen. Zij zaten naast ons. Zij waren doorgewinterde Princess cruise reizigers. Zij vertelden ons alle ins en outs over het ontbijt en diner aan boord van dit schip.

Je kan hier aan boord kiezen voor het ontbijt en diner in een buffet-, a la carte, of specialiteitenrestaurant. Maar ook in je hut kan je via een lijstje je ontbijt bestellen voor de volgende ochtend. Ook kan je kiezen voor zeer lichte maaltijden op dek 5. Op dit dek is er een soort van café restaurant waar in een vitrine broodjes, toetjes, en stukken taart staan. Hiernaast is een koffiebar met heerlijke koffie- en theesoorten. Uiteraard met allemaal smaakjessiropen.

Wauw wat een mogelijkheden allemaal. Deze leuke Amerikanen gaven ons aan, dat zij al voor elke avond een reservering in dit restaurant hadden staan. Ik heb dat ook gelijk maar gedaan. Wij willen meestal vroeg eten en aan een tafeltje voor 2 personen zitten. Dat was gelukt.

Na het eten zijn wij nog, op het schip. wat gangetjes in en uitgelopen. Ook zijn wij even bij een comedy en een live jaz muziekoptreden geweest. Wij eindigden met 2 leuke 70 plussers uit Canada aan de bar. Wat een leuke lui waren dat. Wat heb ik met volle teugen van deze dag genoten. Wij voelen ons echt een prins en prinses. Mij benieuwen hoe dat morgen allemaal gaat.

En…de ijsberg, aan bezwaren van een cruisereis, was nu compleet voor de zon gesmolten. Dit gaat een fantastische reis worden.

21 juni – Mykonos

Ik ga je slopen nachtlamp!!!!

Nou, dat was een enerverende nacht. Bah. Wat bleek? Overal in onze hut zaten lampen met bewegingssensoren. Dat betekende dat zodra je ’s nachts naar het toilet ging, de hele hut fel verlicht werd. Lampje hier aan, lampje daar aan. Vreselijk irritant voor een slaapneuroot zoals ik. Dus ik belde de guest service. “No madam, cannot be turned off. It is for safety reasons.” Nou, ik kon hoog of laag springen – oftewel een klaagzang houden – maar het hielp allemaal niks. Gelukkig was ik gewapend met een douchemuts en pleisters. Na veel gestuntel bleef de douchemuts, met een gastendoekje erin, aan de plafonnière hangen. Nou, dat hielp dus voor geen meter. Nog veel licht in de hut. Dan maar slapen met een oogmasker. Wat een prutding was dat. Ook dat hielp voor geen meter. Dat ging ’m niet worden. “Stefan, ga jij dan vannacht maar niet tig keer naar het toilet ☹. Of ga anders maar buiten op het balkon sassen, haha.” Morgen maar eens bedenken wat ik hieraan kan doen.

Pleisters plakken

De ochtend gaf nieuwe inzichten. Ik had mijn pleisters – tig kleine stukjes – tevoorschijn gehaald. Mooi, dat zag er al beter uit. Helaas: het licht kwam er nog steeds finaal doorheen. Shoot, dat was dus ook niet de oplossing. Nou, dan maar de sensor saboteren. Zo gezegd, zo bijna gedaan… tot ik een opdonder van de stroom kreeg. Oei, daar schrok ik wel van. Maar goed, het was al gebeurd. De lamp deed het nu helemaal niet meer. Yesss, probleem opgelost.

Wij waren klaar om de dag te beginnen. Vanochtend had ik de wekker gezet om het binnenvaren van Mykonos mee te maken. Nou, dat liep anders, want het schip was al eerder dan gepland aangekomen. Toen ik buiten op het balkon kwam, lagen we al bijna aan de kade. Ik had de ronkende motoren wel gehoord, maar ik wist niet dat dat bij het aanmeren hoorde. Het was nog een hele uitdaging voor onze kapitein. We hoorden zelfs een knal – oeps, de voorkant tegen de kade. Gelukkig was het een kleine botsing. Het aanmeren duurde geloof ik zo’n 20 minuten. Ik vind het knap hoor, hoe zo’n gevaarte wordt gekeerd en netjes aanlegt aan de pier.

Daarna zijn we heerlijk gaan ontbijten in het à la carte restaurant. Voor ons geen buffetrestaurant – veel te druk met al dat gekrioel tussen de mensen. En de kans dat je je overeet is daar ook groot. Bovendien vond ik het er niet echt gezellig uitzien. Het buffet is meer iets voor mensen die snel willen eten en niet willen wachten tot hun maaltijd wordt uitgeserveerd. Ik houd er juist van om bediend te worden. En je ontmoet nog leuke medereizigers, want de tafeltjes staan gezellig dicht bij elkaar.

Na het ontbijt spraken we onze cabin steward bij de hut. Ik legde uit wat ik had gedaan met de sensorlamp. “Do not fix it! Leave it like that, because… I am a neuroot, haha – you know what I mean.” Maar nee, die vlieger ging niet op. Hij wilde zien wat ik gedaan had. “O madam, no, not possible. Lamp is broken. I have to report it.” Ik kon weer hoog of laag springen, maar ook nu ging het niet lukken. En eerlijk is eerlijk: ik snap het wel, hij draagt de eindverantwoordelijkheid. Dus ik heb het erbij gelaten. Nou ja… niet helemaal natuurlijk. Ik zei tegen Stefan: “Ik koop gewoon een kilometer plakpleisters en plak dat hele ding vanavond dicht.” Dat gaf tenminste wat rust in mijn hoofd.

Vanaf onze pier was het ongeveer 20 minuten lopen naar het centrum van Mykonos. Daar hadden wij ons op ingesteld, niet wetende dat er ook taxibootjes vanaf de pier vertrokken. Voor €2,50 per enkele reis zijn we lekker meegegaan. Terug zouden we wel zien of we zouden lopen of weer varen.

O Mykonos wat ben je leuk

Mykonos-stad is geweldig. Wat heb ik genoten van de sfeervolle straatjes. We gingen eerst even kijken waar de horde toeristen heenliep. Wij namen meteen de andere kant – een zeer wijze keuze, bleek later. In die straatjes was het prima qua drukte. Overal kon ik nog foto’s maken zonder toeristen erop. De prijzen in de horeca zijn overigens flink. Je betaalt duidelijk voor de locatie, maar die zijn dan ook wonderschoon. De stranden heb ik niet gezien, maar ik vermoed dat die net zo idyllisch en klein zijn als je verwacht.

Ik had nog overwogen om een scooter te huren. De prijs was slechts €35, maar met alle verzekeringen erbij kwam ik boven de €65 uit. Mede door Stefans gezicht én de prijs heb ik het laten zitten. Laten we verstandig zijn: thuis rijd ik ook geen scooter, dus ik ben niet ervaren. Dan is een ongelukje snel gebeurd. Ik heb trouwens wel mijn motorrijbewijs (ook voor de zware klasse), maar het is al veel te lang geleden dat ik op een motor heb gezeten. We zijn teruggelopen naar het schip.

Even geocachen

Bij de haven lag nog een geocache, die we meteen hebben meegenomen. Yesss – weer een digitaal souvenir in the pocket.

Daarna zijn we naar het buffetrestaurant gegaan voor een lichte maaltijd. Althans, dat dacht ik… want ik kon de toetjes niet weerstaan. Gelukkig eet ik hier dus niet elke ochtend én avond. Nu was het tijd om aan boord te gaan genieten.

We hebben van een uur of drie tot 17:15 uur bij het zwembad op een bankje gelegen. Mensen kijken, cocktailtje drinken – we vermaakten ons prima. We moesten op tijd terug naar de hut, want er stond een leuk avondprogramma op de planning: een Griekse band en een musical over Whitney Houston. En tussendoor moest er natuurlijk ook gegeten worden. Haha, je kan het er maar druk mee hebben. In onze mooie avondkleding gingen we weer op pad. Ik droeg mijn Japanse outfit en Stefan zijn nette witte korte broek. Toch wel leuk, dat ik hier telkens word aangesproken door Amerikanen: “Nice dress, so lovely.” Nou, dat hoor ik thuis nooit. Maar goed, daar loop ik dan ook gewoon in mijn dagelijkse kloffie.

Griekse muziek aan boord

We zagen een aardig optreden van een 4-koppige band uit Mykonos.

Elke keer dat Princess Cruises hier aanmeert, geven ze een optreden van 45 minuten. Mooie muziek, maar er zit geen beweging in al die cruisereizigers. Maar ach, dat mocht de pret niet drukken. Daarna gingen we eten. Op de weg terug naar de hut zagen we overal A4’tjes hangen over een Whitney Houston-avond in het theater. Nou, dan gaan we toch even kijken? Vijf minuten voor aanvang waren we er, en de zaal zat al helemaal vol. Dan moet het wel bijzonder zijn. We gingen zitten en wachtten af. Het bleek een prachtig optreden van een zangeres die alle nummers van Whitney Houston zong. Alleen… de andere gasten zaten erbij als standbeelden. Ik geloof dat ik de enige was die in zithouding zat te dansen. Pas bij het laatste nummer kwam er beweging in het publiek. De zangeres riep op om te gaan dansen, en toen wilde ze nog één toegift doen.

Na het optreden gingen we terug naar onze hut. Daar was het één en al geschommel. Storm op zee! Grote windhozen, schuimende golven en een prachtige sterrenhemel. Heerlijk. Het schuifraam kon niet ver open, want het waaide flink. Maar zo wilden we wel slapen: de zee, de wind en de golven wiegden ons zo in slaap.

Morgen gaan we naar Kusadasi. Dat zal weer een totaal andere belevenis worden. Welterusten, en tot morgen weer!

22 juni – Kusadasi

Vanochtend waren wij alweer vroeg op. Dat gaat hier gewoon automatisch. Dit keer geen ronkende motoren. Wat bleek? Een hulpboot was bezig ons schip aan te meren. Dat was even leuk om te zien.

Even vanaf mijn balkon de kapitein goedemorgen gezwaaid, en toen zijn we weer op weg gegaan naar onze favoriete ontbijtzaal. Wel grappig: ze kennen ons daar inmiddels al als het stel dat graag bij het raam wil zitten. Na ons ontbijt zijn we nog heerlijk koffie gaan drinken op ons balkonnetje. Heerlijk, gewoon. Wat een meerwaarde is het om een hut met een balkon te hebben.

Wat een geld

Nog even gewerkt, en toen konden we eindelijk Kusadasi gaan verkennen. Gisteravond hadden we een soort visum gekregen om Turkije in te mogen. We moesten even door een provisorische douane. Daarna werden we van winkel tot winkel aangesproken door de winkeliers. Tja, geef ze eens ongelijk. Bijna hadden we een tapijt gekocht… totdat we de prijs hoorden: €8000. Nou, laat maar zitten.

Kusadasi was een erg leuke stad. Het was totaal niet druk. We konden elke straat rustig in en uit lopen. En ja, hier waren ook de verkopers – oftewel proppers – duidelijk aanwezig. Je zegt gewoon: “Nee, dankjewel,” en dan laten ze je verder met rust. Soms spreken ze wat Nederlandse zinnen. Dat is wel grappig.

Hier een impressie van de binnenstad

In een van de straten werd ik aangesproken door een juwelier. Hij liet een ring met een mooie edelsteen erin zin. Deze edelsteen heet Zultaniet en het is een variant van de edelsteen Diaspoor. Zultaniet staat bekend om zijn vermogen om van kleur te veranderen afhankelijk van de lichtbron: van kiwi-groen bij daglicht tot roze-rood bij kaarslicht. Ik was meteen, toen ik dit buiten even ging uitproberen, verkocht – alleen de ring wilde ik niet.

12 jaar huwelijkskado

Mooi lampie hoor

Yesss weer een geocache gevonden

Hierna zijn we teruggelopen naar de haven. Daar nog even het lokale strand bekeken en een geocache gezocht. Deze gevonden en online geregistreerd – yesss, weer een souvenir erbij!

Nog wat foto’s geschoten en toen weer terug naar ons schip.

Wat een luxe en service

Als je terugkomt uit de stad en je gaat weer aan boord, dan word je eerst opgewacht door de cruisemedewerkers. Je krijgt dan een ijskoud doekje om je op te frissen. Ook kan je wat te drinken pakken en er eventjes bij gaan zitten, mocht je dat willen.

Het was inmiddels al later in de middag. Het zwembad hebben we maar overgeslagen. We moesten ons al vroeg klaarmaken voor het diner van vanavond – eentje waarvoor we netjes gekleed moesten zijn. Dus Stefan in zijn pak en ik in mijn galajurk. Gelukkig heb ik tien jurken en vier paar schoenen mee. 🙂 Het was leuk om iedereen in galakleding te zien lopen. Zelfs ik vond het leuk. Stefan wat minder – die houdt er niet zo van om zich zo te moeten kleden. Geef hem maar z’n korte spijkerbroek en sandalen.

Avondshow

Na het avondeten zijn we meteen doorgelopen naar de Broadway-show. Een voorstelling vol spektakel, supermooi gedaan met muziek en een steeds veranderend decor.

Fonteinshow a la Dubai pffff hahahaha niet dus

Hierna zijn we toch nog even op pad gegaan naar de fonteinshow. Dat was eigenlijk een lachertje. De muziek en de diapresentatie op het grote scherm waren wel mooi hoor, maar we waren super verbaasd dat het na tien minuten alweer afgelopen was.

Tijd om naar bed te gaan nu. Morgen gaan we naar Rhodos.

23 juni – Rhodos

Vanochtend heb ik het binnenvaren weer mee mogen maken. Even de kapitein een goedemorgen gezwaaid. Geen idee of hij mij gezien heeft. Hij zal wel gedacht hebben: daar heb je er weer een, met een slaperig hoofd en alle haren door de war, hangend aan de reling van het balkon om foto’s te maken van het wegvaren.

Een fruitschijf explosie

Vanochtend weer gegeten bij onze vrienden in de ontbijtzaal. En je raadt het al: een tafeltje aan het raam gevraagd.. Dit keer had ik een weer een ander gerecht genomen: een fruitschijfexplosie. Uitleg; een schijf ananas met blokjes divers fruit erboven op. Dat was een goede keuze. Elke dag is het weer een verrassing wat er op de menukaart staat. Alles moet ik natuurlijk uitgeprobeerd hebben, voordat ik naar huis ga 🙂 Na ons ontbijt zijn wij weer terug gegaan naar onze hut.

Voor Rhodos-stad had ik Google Maps met de bezienswaardigheden erop klaargezet. We zijn hier vanaf het schip van punt naar punt gelopen. Onderweg naar de Akropolis heb ik deze foto’s genomen. Het was nog wel een stukkie lopen hier naar toe.

Ons eerste punt was de Akropolis van Rhodos-stad. Die drie pilaren, die als enige van de tempel waren overgebleven, stonden in de steigers. Deze bezienswaardigheid vond ik een aanfluiting. Vooral als je de Akropolis van Athene kent en een soortgelijke tempel had verwacht. Ik had mij er vooraf ook niet in verdiept hoor, moet ik je eerlijk bekennen. Dus het ligt grotendeels aan mijzelf, dat het tegen viel. Het stadion, dat hierbij vlakbij lag, was mooi om te zien. Hier nog even een geocache opgezocht, gevonden en gelogd. Het was er erg heet. Na ons bezoek zijn wij even het café naast deze bezienswaardigheid ingedoken.

Na hier te zijn bijgekomen, zijn we richting het strand gelopen.

Hier, bij het strand, moest een bijzondere grot van de Aartsengel Michaël Panormitis zijn. Het was nog een behoorlijke tippel hiernaartoe. Aan de kust gekomen, moesten we nog even zoeken waar het was. We zagen beneden de grote weg, waar wij op liepen, een mooi wandelpad langs de kust lopen. Hier moest de grot ergens zijn. Dus hoppa, wij naar beneden. Daar aan wat toeristen gevraagd of zij wisten waar deze grot was. Ik kon het namelijk niet zo 123 vinden. Iedere toerist, die ik het vroeg, keek mij aan van: waar heb je het over? Weer Google Maps erbij genomen en dan maar naar de stip gelopen, waar de grot zich moest bevinden, Ha, gevonden! Het was verdekt opgesteld. Het was een bijzondere grot en deze was mooi ingericht met allemaal iconische schilderijen en waxinelichthoudertjes. Ook de toegangsweg, vanaf boven hier naar toe was mooi.

Wat een gek wief is dat

Nu waren wij echt toe aan een groot glas drinken en wat eten. Vanuit deze grot liepen we verder dit wandelpad af. Aan het einde van het wandelpad liepen we naar de overkant van de drukke weg. Hier waren allemaal Griekse restaurantjes. Hier hebben we heerlijke tzatziki met brood gegeten. Ik vroeg aan de restauranteigenaar om stukjes komkommer bij de Tzatziki. Nou, die keek alsof ik van een andere planeet kwam. “Madam, tzatziki full with cucumber.” Dus ik uitleggen hoe ik het wilde. Nou, daar snapte hij niets van. Nou, laat maar. Wat er hierna gebeurde, versterkte zijn mening dat ik niet spoorde. Ik wilde mijn telefoon opladen. Ja hoor, dat kon daar verderop. Ik had mijn sandaal op de grond gelegd en vastgemaakt aan mijn opladerdraad van de telefoon. Zo de telefoon kon weer opgeladen worden.

No need for your shoe on the floor. It is clean here

De eigenaar kwam naar mij toe en zei: “Madam, you could take a chair. No need for your shoe on the floor. It is clean here.” En hij keek mij aan van: wat een gek wief ben je toch. Ik moest er wel om lachen, hoor. Ik legde hem uit dat ik als de dood was mijn telefoon te vergeten. Vandaar de schoen onder de telefoon: op één schoen ga je niet weg. Nou, toen moest hij er zelf ook wel om lachen. Ik was vanaf dat moment zijn grote vriendin geworden. De komkommerkwestie werd uiteindelijk ook opgelost, want hij kwam later terug met de vraag of het geen courgette moest zijn wat ik wilde. “Nee meneer, echt komkommer.” Ik legde uit dat wij dat zelf altijd zo eten. Heerlijk gewoon. Hierna kwam hij de plakjes en brokjes komkommer brengen.

Nu wij weer volop geladen waren, zijn we dwars door de stad gestoken naar de kust aan de oostzijde van Rhodos stad. Daar waren we binnen een half uur. Hier besloten we om gewoon eens zonder Google Maps de oude binnenstad te verkennen.

Na een half uur hier rondgelopen te hebben, leerden we een Nederlandse dame bij een ledershop kennen. Na ongeveer 15 minuten nodigde zij ons uit om wat samen te gaan drinken. Eerst wilde ik het niet, omdat ik dan weer bang was, dat ik van allerlei verkooppraatjes aan moest horen. Maar gaandeweg bleken wij heel veel gemeen te hebben qua werkervaringen. Zij was namelijk hostess bij Holland International geweest en stewardess bij Transavia. Ik zelf ben ooit begonnen bij Holland International en ben ook stewardess geweest bij de KLM. Dus veel verhalen waren herkenbaar. Na onze drankjes kwamen toch de lederen jassen tevoorschijn. Daar had ik helemaal niets mee. Ze moest wel, want haar bazin was op de achtergrond aanwezig. Ze had snel door dat het niet aan ons besteed was. Vanuit hier zijn we weer terug door de oude stad richting ons schip gegaan.

Op het schip kom je binnen op verdieping 4. Op verdieping 5 zijn we een broodje wezen eten en koffie wezen drinken. Volgeladen gingen we naar onze hut om ons klaar te maken voor de avond. Om 17.30 uur moest iedereen aan boord zijn. Om precies 17.29 uur kwamen drie verhitte reizigers nog aangerend. Poeh, daar moet je toch niet aan denken, dat je de boot mist. Wat zullen deze drie het benauwd hebben gehad. Nog geen minuut later werd er omgeroepen dat iedereen aan boord was en dat we gingen vertrekken. De trossen werden losgegooid en binnen no time voeren we weg. Ik heb zomaar het idee dat ze hier echt niet wegvaren, totdat de laatste reiziger weer terug is. Dat is wel iets wat zou passen bij deze klasse rederij. De serviceverlening is hier echt super.

Tijdens ons avondeten hebben we nog leuke Amerikanen, van afkomst Filipijnen, leren kennen. Gespreksonderwerp: politieke zaken, oftewel hoe het er nu aan toe gaat in de wereld. Heerlijk, al die open-minded people. Dan zegt men: je moet nooit geloofszaken en politiek bespreken. Nou, ik wel hoor. En weet je, het gaat altijd goed, omdat ik iedereen in zijn of haar waarde laat. Wordt het te heet onder de voeten, dan weet ik gelijk het onderwerp om te gooien naar iets anders.

Na het avondeten zijn we naar de theaterzaal gegaan voor een optreden. We hadden totaal weer geen idee wat ons te wachten stond. Wel leuk om zo verrast te worden. Tot nu toe waren alle shows verrassend en leuk. Is het niets, dan weten we dat het maar 45 minuten duurt. Gisteravond was de jongleur aan de beurt. De eerste vijf minuten dacht ik nog: omg, waar zit ik nou naar te kijken? Een persoon die met ballen in de lucht bezig is. Maar dat werd anders. De jongleur was een spraakmakend figuur en vertelde tegelijkertijd verhalen over zijn familie en hoe hij jongleur is geworden. Menige grap werd verteld. Maar niet op een showmanier, meer op een persoonlijke manier. We hebben ervan genoten in ieder geval.

Na deze show zijn we naar het centrale dek, genaamd de Promenade, gegaan voor een afterdrink. Ik heb geen idee wat ik elke keer bestel. Natuurlijk weet ik wel wat erin gaat, maar uiteindelijk ben ik het alweer vergeten zodra het glas voor mij staat. Elke keer probeer ik weer wat anders uit. Zolang het maar zoet is, lust ik het wel. Stefan drinkt alleen maar die vieze wijn. Haha, hij vindt het gelukkig wel lekker. Ik lust geen wijn, dus voor mij is het altijd bleh, die wijn.

Terug naar de hut het was voor ons tijd om naar bed te gaan. Elke avond krijg je een journaal voor de volgende morgen. In dit journaal heb je de informatie voor de volgende dag: welke shows er zijn, wat er te doen is op het schip, hoe laat de zon op en onder gaat, hoe laat we in een haven aankomen en hoe laat je weer binnen moet zijn. Ook staat erop wat de dresscode voor de volgende dag is. Stefan kijkt altijd opgelucht als ik zeg: ha smart casual morgen haha.

Morgen komen we in Chania aan. Ik ben wel benieuwd, want onze cabin master keek niet al te blij dat we hierheen gingen. “Allemaal de bussen in en je bent pas met 30 minuten in de stad. You will see,” zei hij nog. Nou ja, we zien wel hoe het gaat. Nu nog even werken en dan ga ik de nacht in. Tot morgen weer.

24 juni Chania

Wij zijn er weer. Althans in een havenstad genaamd Souda. Het was geen mooie haven om te zien. Vanuit onze pier was het nog wel een kleine uitdaging om Chania old city te komen. Maar goed eerst maar eens ontbijten en dan mijn huiswerk doen, via google maps. Daar kom ik een heel end mee.

Vanaf ons balkon zag ik een hele rij reizigers in de rij staan bij een gebouwtje waar je doorheen moest om bij de bussen te komen. Nou wij wachten wel effetjes. Wij hebben toch de hele dag de tijd. Rond een uur of 10.30 uur zijn wij ook op pad gegaan. Bij het gebouwtje stond nog een hele lange rij. Bij navraag bleek dat zij in de rij stonden om een retour ticket pier – Chania stad aan te schaffen. Kosten eur 10,- per retour. Dat gingen wij niet doen. Wij gingen 50 meter verder op de lijnbus nemen. Zo gezegd zo gedaan. Binnen een half uur waren wij in het centrum aangekomen.

Het nieuwe gedeelte was ook vol met winkeltjes in de straten. Wij zijn wat bezienswaardigheden, waaronder een kerk en een bastion wezen bezoeken.

Splanzia werd hierdoor de islamitische wijk van de stad. In de moskee werd het heilige zwaard bewaard van de Turkse Derwisj, die de stad als eerste binnenkwam, de klokkentoren beklom en met het zwaard de vier windrichtingen omcirkelde, terwijl hij de gelovigen opriep tot gebed met de woorden: “Er is maar één God en zijn profeet is Mohammed”. Tijdens de Turkse overheersing en tot 1912, toen Kreta werd geannexeerd door het Koninkrijk Griekenland, bleef het zwaard van de Derwisj in de Sint-Nicolaaskerk. Uiteindelijk werd het door de Turks-Griekse bevolkingsuitwisseling in 1923 door de vertrekkende moslimbevolking meegenomen. In 1918 werd de moskee terug omgevormd tot een christelijke kerk, dit keer een orthodoxe.

Pootje baaien

Daar bij de bastion keek ik stik jaloers naar de mensen in de zee. Daar had ik zo graag in willen liggen met deze warmte. Ach er is altijd een gulle middenweg. Dus schoenen uit en broekspijpen omhoog. Oh dat was eventjes fijn.

Na wat foto’s gemaakt te hebben, zijn wij neergestreken in een Grieks restaurant. Uiteraard de tzatziki met brood en komkommer besteld. Dat was heerlijk.

Vanuit hier zijn wij richting de oude stad gelopen. Het is een knusse haven. Venetiaanse bouwstijl zal ik het maar noemen. Na wat straten in en uit gelopen te hebben, zijn wij weer in de middag terug gegaan naar ons schip. Chania hadden wij van links naar rechts van onder tot boven bekeken. De oude stad dus.

Op het schip is het onze vaste riedeltje geworden. Binnenkomen, drankie doen, naar de hut, even bijtrekken, omkleden, uiteten gaan en dan naar de show. Deze was weer fantastisch.

Onze Canadees stel, die wij drie avonden geleden hebben leren kennen kwamen wij weer tegen bij deze show. Deze meneer vertelde ons, dat hij zijn volgende cruis al weer geboekt had. Nou daar hadden wij ook wel oren na. Hij had namelijk veel korting gekregen. Dat willen wij ook wel. Morgen maar eens langs gaan daar.

25 juni Katakolon

Dagje strand, vergeet het maar…

Voor deze dag en plaats had ik mijn zinnen gezet op het strand. Even een dagje strand. Maar vanochtend tijdens het ontbijt had ik dat idee al opgegeven. Je wilt niet weten wat ik zag bij het binnenvaren van de haven: Golven met hele rijen kwallen. Groot en levend. Brrrr. Ik ben allergisch voor kwallen. Niet letterlijk gelukkig, maar ik ben er doodsbang voor. Als kind ben ik vaak te grazen genomen door die griezels. En wat doen die tentakels zeer! Het voelt alsof je door 50 meter brandnetels bent gelopen. Dus laat dat strand met die heerlijke zee vandaag maar zitten.

Met een poep en een scheet er doorheen

De plaats waar we nu aangemeerd zijn, is niet meer dan twee straten breed. Toen we na het ontbijt en het omkleden naar beneden gingen om het dorpje te verkennen, kwamen we onze Canadese bekenden buiten op de pier tegen. Zij waren al sinds dag en dauw op pad en waren nu alweer op de terugweg naar hun hut. “Je bent er met een poep en een scheet doorheen,” zeiden ze. Dus stel je er niet te veel bij voor. Tjee, dat valt tegen. Nou ja, we zien zelf wel wat het gaat worden.

Wat een geld…

De voornaamste reden waarom het schip hier aanmeert, is voor de reizigers die de stad Olympia willen bezoeken. Die ligt hier zo’n 45 minuten rijden vandaan. Olympia is een uitgestrekt opgravingsveld in Griekenland, op de plek waar vroeger om de vier jaar de Olympische Spelen van de klassieke oudheid werden gehouden. De excursie, vanuit Princess Cruises, hier naar toe was belachelijk duur. Taxi’s hier zijn ook prijzig. Dus die opties vielen voor ons af. Ik hoefde niet per se naar Olympia – ik was er in 2020 nog geweest. Het zijn eigenlijk vooral hopen stenen, met hier en daar nog wat rechtopstaande zuilen. Om daar nou zoveel moeite voor te doen… Stefan wilde echter dolgraag wél gaan. Okay dan gaan wij hiervoor vandaag.

Nou dat was het

We liepen eerst de hoofdstraat door. En inderdaad, we waren in dit dorpje snel uitgekeken. Het is weer hetzelfde toeristenwinkel gebeuren zoals overal. Op een terras zitten had weinig zin, want ik zat nog vol van het heerlijke ontbijt. Bovendien was het bloedheet. We besloten op zoek te gaan naar de bus die naar Olympia zou gaan. Op bepaalde tijden, stond op een bord, rijdt er een bus naar Olympia. Maar die vertrok pas over anderhalf uur. Zonde van onze tijd om daarop te gaan wachten.

De oplossing

Toen bedacht ik me: zouden we hier geen auto kunnen huren? Dus gingen we op zoek naar een autoverhuurder. Het eerste kantoor had geen auto’s meer beschikbaar. De tweede gelukkig wel. Voor €60 hadden we een Mini Cooper onder onze billen. Het was 45 minuten rijden door de mooie natuur. Bloedheet was het. De autoverhuurder had ons alle knoppen van de auto uitgelegd, waaronder die van de airco. Die bleek onderweg helaas niet te werken. Nou ja, dan maar een met een rijdende föhn rijden.

O jee te veel gegeten de laatste tijd?

Op een berg in Olympia reed ik per ongeluk verkeerd. Ik moest keren en toen deed versnelling 1 het niet meer. In plaats van vooruit, ging ik steeds achteruit. Waren we nou te zwaar geworden van al dat eten en drinken tijdens de cruise, of mankeerde er iets aan de versnellingsbak? Geen idee. Gelukkig kwam het uiteindelijk goed.

Een parkeerplek was snel gevonden. Ook de ingang van Antic Olympia had ik zo gevonden. Ik herkende nog veel van mijn vorige bezoek in 2020, dat scheelde zoeken. Het was abnormaal heet, al 35 graden. De drukte viel gelukkig mee. Ook hier mocht je alleen in tijdsloten naar binnen.

Ach je moet er wat voor over hebben, toch?

Stefan had nog de energie om bordjes te lezen met uitleg over de opgravingen. Ikzelf liep alleen van schaduwplek naar schaduwplek. De hitte was niet te harden.

Aan de bier met Gyros

Na alles gezien te hebben, gingen we de hoofdstraat van Olympia in. Daar ploften we neer op een terras. Wat kan een Radler-biertje met een pita gyros dan toch hemels smaken.

Daarna zijn we nog even op en neer door de straat gelopen. En hierna wilden wij toch er graag terug gaan naar ons cruise schip. De föhn in de auto stond weer aan. Gelukkig waren de ramen, die open konden, dus wel okay. Vandaar de föhn in onze auto. We leverden de auto in en gingen weer heerlijk aan boord van ons cruise schip. In de airco, met een drankje erbij, kwamen we langzaam weer op temperatuur dat behaaglijk was. In de hut was het ook lekker koel.

En daar was ons vervolgprogramma het bekende riedeltje weer: omkleden… eten… show. Grappig momentje: terwijl we al aan het dineren waren, liep er een meneer en mevrouw langs onze tafel. Ze keken ons aan, alsof ze ons al jaren kenden. “Hi, how are you doing?” riepen ze met een brede glimlach. Ik groette natuurlijk even enthousiast terug. Toen zei ik in het Nederlands tegen Stefan: “Weet jij wie dit zijn?” Stefan zei: “Ik zou bij God niet weten wie dat zijn.” Hoe stom was dat. Dus heb ik maar voorzichtig gevraagd: “Kennen wij elkaar?” Voelde een beetje ongemakkelijk, maar om te doen alsof je iemand kent terwijl dat niet zo is, is nóg vreemder. Blijkbaar kenden we elkaar van onze eerste dineravond op deze cruise – toen zaten we naast hen. Dat voelde alweer als eeuwen geleden. Mysterie opgelost.

Wat een feest

Vanavond was er een Queen-avond. Geweldig! Wat kon die vrouw goed zingen. Deze keer bewogen zelfs de normaal zo stijve Amerikaanse ‘standbeelden’ een beetje mee op de muziek. Bijzonder publiek blijft het. Beneden in de centrale hal hebben we nog wat naar muziek uit de jaren 80 geluisterd, en zo sloten we de dag af.

Vieze bilnaden en zwetende mensen

Morgen een dag op zee. OMG, wat ga ik de hele dag doen op het schip? Het kleine zwembad zal wel vol liggen met zwetende mensen met vieze bilnaden, haha. Sorry voor de beelddenkers. Ik ben al genezen. Gelukkig ben ik toch niet zo’n zwemmer. Er zijn hier ook bijna geen schaduwplekken. Parasols waaien hier natuurlijk weg. Ach, we zien wel. We vermaken ons altijd.

Misschien ga ik mooie foto’s maken van alle faciliteiten en ruimtes van het schip. Of… gewoon eens niets doen. Eh, dat zit niet echt in mijn aard. Wel in die van Stefan 🙂 Tot morgen weer!

26 juni – zeedag

Een dag op zee – omg, wat ga ik hier de hele dag doen???

Vanochtend zijn we op ons gemak opgestart. Na het ontbijt zijn we richting het zwembad gegaan om alvast wat ligstoelen te reserveren. Het idee was dat Stefan bij de stoelen zou blijven, terwijl ik terug naar onze hut ging om mijn zwemkleding aan te trekken. Nou, dat viel vies tegen. Ook hier bestaan ze dus: de handdoekjesleggers. Alles – echt álles – was al bezet. Her en der waren nog wel strandbedden te vinden, maar die lagen vol in de zon. Geen optie voor ons.

We zijn toen maar verder gaan wandelen over het schip en hebben op een zonneterras genoten van een heerlijk kopje koffie. Daar werden we echter al snel door de zon weggebrand. Dus: hup, weer verder op ontdekkingstocht. Je staat versteld van alles wat er hier te doen is. Te veel om op te noemen.

We zijn nog even bij de uitverkoop in de winkeltjes gaan kijken en bij de Griekse markt op het zonnedek. Natuurlijk niets gekocht – alles was voor ons veel te duur. Geen wonder, met al die rijke stinkerds hier.

Verder heb ik nog wat gewerkt en mijn Polar steps bijgewerkt. Gelukkig hebben we een eigen balkon bij onze hut. Dat is echt een enorme meerwaarde. Daar konden we uiteindelijk lekker buiten zitten, uit de zon. Heerlijk – zeker met de drankjesbezorgservice die tot in de hut komt.

Ik durf het bijna niet te typen, maar vanavond verliep het weer volgens hetzelfde riedeltje als de voorgaande avonden. Al moet ik zeggen: elke avond leren we wel nieuwe cruisereizigers kennen. Die Amerikanen, Canadezen en Australiërs zijn echt gezellige kletsers. En de shows zijn gelukkig elke avond anders – anders zou het behoorlijk saai worden. De shows beginnen altijd om 19.30 uur en om 21.30 uur, en duren precies 45 minuten. Lang genoeg voor mij. Tot nu toe vind ik ze allemaal leuk. Nooit gedacht dat ik dat ooit zou zeggen. 🙂 Vanavond heb ik nog wat huiswerk gedaan voor morgen. Dan gaan we namelijk naar Valletta. Gaan we ook nog andere plaatsen bezoeken, of houden we het bij deze stad? Nou, voorlopig zeggen we volmondig: alleen Valletta. We gaan het morgen beleven!

27 juni – Valetta

Gisteravond lag er een briefje boven op ons journaal (=dagprogramma cruise mapje) .Let op, zet uw klok goed. Er is een uur tijdsverschil. Ohhh komt dat even goed uit. Wij zijn toch altijd zo rond 07 uur op. Nu dan om 06.00 uur, voor Maltese tijd dan 07.00 uur. Dat extra uur konden wij dan mooi gebruiken om Valletta eerder in te gaan. Het is dan een stuk rustiger in Valletta qua aantallen toeristen en in de ochtenduren is het er minder heet. Het gaat namelijk 35 graden worden vandaag.

Ik keek er erg naar uit om naar Malta te gaan. Dat was voor mij de voornaamste reden waarom ik voor deze cruise gekozen had. Toen ik 17 jaar was, ben ik hier met mijn ouders en broer geweest. Wat een mooie en leuke vakantie was dat toen. Sinds dat jaar hangt mijn gouden Maltezer kruis aan mijn ketting. Ook draag ik sinds 2 jaar de gouden ring, die ik toen tijdens het snorkelen daar in de zee heb gevonden.

Allemaal ???

Ik zat al, voor deze bestemming, vol met vragen. Zou ik nog wat van de stad herkennen? Zouden die leuke gekleurde bussen hier nog rijden? Hoe zou het prijsniveau hier zijn? Zou hier ook dat mooie prachtige turquoise zeewater te zien zijn?

Vanochtend werd ik al helemaal blij bij het naar binnen varen van deze haven/stad. Wauw wat een mooie vestingwallen zijn er hier. En alle die kerktoppen en oude gebouwen wauw fantastisch gewoon. Ik kon niet wachten om de stad in te kunnen rennen. Haha zo noemt Stefan mijn wandeltempo binnen de steden. Ach ja noem het maar overenthousiasme.

Met een sjaal en jurk in mijn tas zijn wij de stad in getrokken. Was het er nog steeds zo streng, qua kledingvoorschriften, in de kerken? Ik was er in ieder geval op voorbereid. Ik loop namelijk alleen met spaghetti bandjes topjes. Vandaar dus.

Vanuit ons schip liepen wij zo de stad in. Ideaal gewoon. Bij de uitgang van de cruise terminal stonden er al zuilen met stadsplattegronden erin. Op de kaart stonden twee uitgestippelde wandeltochten. 1 voor de scenic sights en 1 voor de bezienswaardigheden in de stad. Samen 10 km. Wij kozen als eerste voor de binnenstad. Met een lift ga je vanaf beneden naar boven de oude binnenstad in.

In de stad was het al behoorlijk warm en dat voor 10 uur ’s morgens. Dat belooft wat vandaag. Ik vond het geweldig hier. Ter plekke heb ik besloten om volgend jaar met mijn vriendinnen, die mee kunnen en willen, hier terug naar toe te gaan. Die zullen het geweldig vinden. Even een bericht gepost in onze app en die ging er al op los. Ja leuk, gaan wij doen, wanneer, hoe duur etc etc.

Met Stefan ben ik dus de wandelroutes gaan doen. Het was afzien door de warmte. Wij zijn niet alle straten in en uit geweest. Dat was ook geen doen. De straten lopen namelijk sterk hellend naar beneden af.

Rond het middag uur zijn wij weer naar beneden gegaan en daar de vesting wandeling gaan doen. Yessss hier was het mooie zeewater te zien. Er zijn hier geen stranden. Alleen maar rotsplateaus. Ideaal voor de snorkelaars en voor diegenen die niet van zand houden = ikke dus.

In de middag werd het stervensdruk in de binnenstad. Wij waren hier weer terecht gekomen, door het laatste stukje wandeltocht. Dit keer niet met de lift naar boven maar lopend. Hijg puf zweten was dat. Tijd om verder te gaan.

Marsaxlokk

Wij hebben toen besloten om naar het leuke vissersplaatsje Marsaxlokk aan de kust te gaan. Even het ov uitgevogeld en binnen een half uur zaten wij in de bus daar naar toe. De gekleurde bussen van de jaren eind 1980 waren er niet meer. Nu zijn het net van die saaie bussen als bij ons. Ik heb er nog wel een op de foto kunnen zetten. Die leuke bussen worden nu alleen maar gebruikt voor speciale gelegenheden of toeristendoeleinden (rondritten)

Binnen 45 minuten waren wij in het stadje. Daar eerst maar even wat gegeten en gedronken. Je moet gewoon soms even bijkomen van de warmte. Wat ben je dan toch blij met die airco’s daarbinnen. Hier in de plaats wat foto’s gemaakt en wat rondgelopen. Na een uurtje hadden wij het wel weer gezien.

Vanuit de bus terug zagen wij nog 2 mooie kerken.

Terug naar het schip. Dit was bij de pier.

Het was een prachtige dag op Malta. Het smaakt naar meer. Stefan wil er ook nog een keer naar toe. Moeten wij maar eens gaan regelen.

Vanavond was het weer dezelfde riedel. De show vond ik vanavond tegenvallen. Een zanger die steeds 2 bekende nummers had samengevoegd en zijn eigen draai eraan had gegeven. Het was 45 minuten uitzitten voor mij. De rest vond het wel geweldig geloof ik zo gezien te hebben.

Na deze show nog even twee cocktails uitgeprobeerd. Het zijn er ook zoveel op kaart. Mijn doel; alles uitproberen tot ik alles gehad heb. Ik kan je nu al vertellen, dat ik dat niet ga redden. Als je die prijzen, voor al dat drank ziet, dan mag je wel een vrachtwagen vol geld meenemen, als je geen extra plus pakket hebt geboekt. Wij hebben dat gelukkig wel. Wij mogen maximaal 15 drankjes van maximaal usd 15,00 per dag nemen. Nou wij kunnen wel even voort haha.

Nu lekker naar bed.

28 juni – dag op zee

Vandaag was het weer een dag op zee. Heerlijk vond ik dat. Lekker rustig aan doen. De dag vloog voorbij. We zijn wat later opgestaan, hebben hier en daar wat gedronken en gegeten. Te gek voor woorden eigenlijk. Maar ja, je wilt toch van alles uitproberen.

Maar vandaag is het een speciale dag voor ons. Wij zijn namelijk 12 jaar getrouwd. Mij benieuwen of iemand hier aan boord er wat van af weet. Ik had het namelijk opgegeven bij de boekingsgegevens in de Princess Cruise app. Bij het ontbijt had niemand er wat over gezegd. Wij ook niet. Jammer dat zij het niet wisten.

Op weg naar de show hadden wij nog een leuke uitzicht op Sicilië. Wij voeren namelijk door de straat van Messina. Heel bijzonder. Kijk maar eens op google maps.

’s Ochtends hadden we nog een leuke show. De belangrijkste chef-koks lieten zien hoe zij een heel menu in elkaar draaiden. Dat ging natuurlijk met kunst- en vliegwerk. Erg grappig, soms zelfs hilarisch.

Daarna mocht het hele publiek mee om een kijkje te nemen in de keuken van het schip. Daar worden dagelijks meer dan 3000 maaltijden bereid. Ongelofelijk gewoon.

Verder ben ik met Stefan nog naar de medische dienst geweest. Eerder deze week zag ik opeens ’s ochtends allemaal bloed op zijn lakens. Wat bleek: zijn been had een wond. Tot op de dag van vandaag weten we nog steeds niet hoe dat is ontstaan. Te bizar voor woorden. Bij ons eerste bezoek aan het ziekenboeg van het schip bleek er al necrose in zijn wond te zitten. Dat is natuurlijk levensgevaarlijk voor een suikerpatiënt. Gelukkig waren we er meteen bij. Toen de wond werd schoongemaakt, ben ik maar even ergens anders gaan zitten. Als ik je vertel dat de verpleegkundige de wond aan het leeggutsen was, dan begrijp je wel hoe naar dat was. De wond was schoongemaakt en bleek al een holte van 1,5 cm te hebben. Godzijdank waren we er op tijd bij. Nu wordt Stefans beenwond elke dag gecontroleerd. Hij heeft er gelukkig geen pijn aan.

Aftrekplaats

Onze arts bleek een Zuid-Afrikaan te zijn. In het begin was hij nogal stug, maar aan het einde was het dolle pret met hem. Vooral toen ik hem vertelde over grappige woorden die ik in Zuid-Afrika was tegengekomen. Bijvoorbeeld “aftrekplaats” – dat is daar een afrit. Ik heb hem maar even uitgelegd wat dat woord bij ons kan betekenen. Dat had hij dan weer met het woord “poes”. In Zuid-Afrika betekent dat namelijk vulva, niet een kat zoals bij ons. Hij vertelde dat het erg vreemd klinkt als iemand zegt: “Ik ben mijn poes aan het aaien” of “eten aan het geven.” Het werd steeds gezelliger met deze arts.

’s Middags hebben we nog heerlijk op ons balkon gezeten. Echt genieten, vooral met een drankje erbij. Vanavond was het weer een soort van gala avond. De mannen in pak en dames in een mooie jurk. Hoe leuk was dit, dat dit precies op onze 12 jarige huwelijksavond was.

Bij het diner werden wij door iedereen gefeliciteerd. Er werd zelfs voor ons gezongen. Wij zijn zelf nog wat foto’s van ons samen laten nemen. Doen wij nooit maar voor deze gelegenheid nou eens wel. Verder volgde weer het vaste riedeltje.

De show was dit keer erg leuk: een soulavond. Een stuk beter dan gisteren.

Morgen zijn we alweer in onze laatste haven: Napels. We hebben besloten alleen Napels te bezoeken. Pompeï zal vast enorm druk en heet zijn. Napels is leuk genoeg voor een dag. Dan hebben we meteen een reden om ooit nog eens terug te komen naar deze streek.

29 juni – Napels

OMG, wat is het al warm zo vroeg in de ochtend. Dat belooft wat voor vandaag. Goed, blik op oneindig en de dag beginnen!

Ik sta elke keer weer versteld van het aantal cruisegasten dat al zo vroeg klaarstaat om van boord te gaan. Wij beginnen pas om 7 uur aan de dag. Althans, dan staan wij op. Rond 09.00 uur zijn we klaar met ons ontbijt en gaan we terug naar onze hut om ons klaar te maken om de stad in te gaan. Maar goed, je zal maar alles willen zien in één dag. Als je van ver komt, snap ik dat volkomen hoor.

Na onze verkleedpartij zijn we de stad ingedoken. Onderweg hiernaartoe liep een Britse dame met een glunderend gezicht naar me toe. Ze was alweer op weg naar het schip. Ze vertelde me dat de jurkjes boven in de terminal spotgoedkoop waren. Die moest ik zeker even gaan bekijken. Omdat zij – een dame van 75-plus – zo blij was als een kind, vroeg ik haar wat ze gekocht had. En toen kwam het… een groot tafellaken met borduursels erop. Dat was dus haar zomerjurkje van €10,00 🙂 O, ze was zó blij ermee. En wij voor haar.

Stefan dacht: “O nee hè, moet ik straks ook al die winkels af.” Maar troost je, Stefan: jouw vrouw houdt niet van winkelen. Ja, je leest het goed. Ik word al moe bij de gedachte alleen. Schoenen uit, broek uit, bovenkleding uit… Dat werkt meestal niet mee, omdat alles door het zweet aan je lijf plakt. Dan moet je dus met je zweetlijf al die kleding gaan passen. En natuurlijk in een winkel waar net géén airco is. Houd maar op, ik ben al genezen. Maar… toch ga je kijken. En iets passen. Bah, waarom begin ik er ook aan? Iets gepast en dan ga je twijfelen. Uiteindelijk toch maar niet genomen. Bij twijfel: niet doen. Inmiddels voelde ik me vanbinnen al op 50 graden.

Vanaf het schip waren wij binnen een mum van tijd in het centrum. Oh, wat was het heet. Ik wist niet hoe gauw ik hier foto’s van moest maken. Hoe eerder klaar hoe beter.

Hup, Stefan, tempo maken naar de leuke straatjes in het oude centrum. Daar is gelukkig grotendeels schaduw dankzij de hoge flatgebouwen die dicht op elkaar staan.

Nu kwamen wij dan in het echte oude centrum van de stad aan.

Uiteraard nog een lekker taartje gegeten in een van de kleine restaurantjes in een van die straatjes.

Nou, ik kan je zeggen: het was een groot succes! Wat ontzettend gaaf, al die kerstgrotten met bewegende popjes die ambachten uitbeelden. Oh, zo’n grot wil ik ook hebben! Alleen kostte die al gauw €2500… En dan moet je hem nog mee het vliegtuig inkrijgen. You wish, haha.

Na vijf uur rondgelopen te hebben, zijn we weer teruggegaan naar het schip. Aan het einde zijn we nog even een winkel ingedoken, want daar zag ik een hele mooie jurk hangen. Stefan ging er helemaal voor. “Ja schat, die staat je weeeeel héééél mooi! Koop die maar!” Nou, laat ik dan toch soms nog maar luisteren naar manlief. Dus gedaan. Aan boord zijn wij gelijk doorgelopen naar de medische dienst. Controle van Stefan’s wond. Die zag er perfect uit. Zelfs de arts stond er van te kijken. Wat een opluchting. Hierna terug naar de hut gegaan, wat drankjes in de app besteld en deze laten bezorgen in de hut. Wat ideaal was dit toch. Elke x weer. Even op het balkon gezeten. Dat was niet te doen. Heeeeet dat het er was. Dan maar in de airco in onze hut. Ook lekker. Klaarmaken voor ons diner. Vanavond was het diner anders dan anders. Na het voorgerecht kwam er een entertainer met de mededeling dat we de servetten in de lucht moesten gaan rondzwaaien. Op dat moment kwam het voltallige personeel ons uitzwaaien. We kregen ook het verzoek om met een personeelslid op de foto te gaan, de naam te onthouden en bij de enquête die binnenkort per e-mail komt, een goede review achter te laten. Zo maken zij kans op een promotie of extra beloning. Na het diner zijn we naar onze laatste show gegaan. Ook deze was weer supergaaf. Het thema was acrobatiek. Vliegende hoepels, kubussen, vlaggen… En twee optredens die ik nog nooit eerder in mijn leven heb gezien. Niet na te vertellen 🙂 Na de show zijn we nog even naar het centrale gedeelte van het schip gegaan. Hier nam de kapitein afscheid van alle gasten. We zagen ook nog andere crewleden van de brug (de ‘cockpit’ van het schip). Na onze laatste drankjes zijn we teruggegaan naar onze hut. Toen kwam het vervelendste gedeelte: koffers inpakken. Gelukkig viel het werk mee. Morgen vroeg op, om nog één keer heerlijk te ontbijten. Lekker op ons gemak. Gelukkig hoeven we niet te haasten om een bus of trein te halen. Nou, nu afsluiten. Tot morgen weer! O ja Napels gaan wij zeker nog een keer bezoeken. In het najaar misschien.

WORDT VERVOLGD…..