Selecteer een pagina

Autorondreis Zuid West Amerika 7 – 29 november 2023

0 Reacties

Ook mijn dochter mocht dit jaar een reis uitkiezen, vanwege de beëindiging van haar mbo studie. Ook zij heeft een passie voor het land Amerika. Haar keuze voor dit land verbaasde mij dan ook niet. Toen ik haar vroeg waar zij heen wilde gaan waren dit haar wensen; Las Vegas, Hollywood, San Francisco en de Grand Canyon. Nou, ik hoefde hier natuurlijk niet over na te gaan denken, want Amerika is ook mijn vakantieland nummer 1. 

Zelf wilde ik ooit graag terug naar de Universal studio’s. Toen ik 18 jaar was, ben ik hier toen voor het eerst geweest. Een onuitwisbare indruk heeft dit toen op mij gemaakt. Hoe zou het er nu zijn? 

Ook mijn dochter mocht dit jaar een reis uitkiezen, vanwege de beëindiging van haar mbo studie. Ook zij heeft een passie voor het land Amerika. Haar keuze voor dit land verbaasde mij dan ook niet. Toen ik haar vroeg waar zij heen wilde gaan waren dit haar wensen; Las Vegas, Hollywood, San Francisco en de Grand Canyon. Nou, ik hoefde hier natuurlijk niet over na te gaan denken, want Amerika is ook mijn vakantieland nummer 1. 

Zelf wilde ik ooit graag terug naar de Universal studio’s. Toen ik 18 jaar was, ben ik hier toen voor het eerst geweest. Een onuitwisbare indruk heeft dit toen op mij gemaakt. Hoe zou het er nu zijn? 

In deze blog deel ik je mijn verhaal over; 
1. 07 november – San Francisco here we come

2. 08 november – San Francisco

3. 09 november – San Francisco – deel 2

4. 10 november – San Francisco – Santa Maria

5.11 november – Santa Maria – Lompoc – Santa Barbara – Los Angeles

6. 12 november Los Angeles – Santa Monica – Walk of Fame

7. wordt vervolgd.

8. Glen Canyon Park

9. Monument Valley

10. Navajo Nationaal monument

11. Bryce Canyon National Park

12. Zion National Park

13. Las Vegas 

11. Death Valley

12. Sequoia National Park

13. Yosemite National Park.

Op 7 november vliegen n wij met de KLM naar San Francisco. Hier verblijven wij dan in het Hotel Riu Plaza Fisherman´s Wharf. Vanaf de luchthaven gaan wij dan met het ov naar het hotel toe. Wil je je auto parkeren hier in de stad, dan zal je flink in de buidel moeten gaan tasten. Vandaar dat wij besloten hebben, om de auto pas op 10 november te gaan ophalen. Ons huurstation is om de hoek van ons hotel. Dat is echt zo ideaal. 

07 november – San Francisco, here we come

Dat was weer een vroegertje vandaag. Onze vliegreis vertrekt om 10.00 uur. Een mooie tijd vind ik zelf. Je moet dan wel om 07.00 uur op de luchthaven zijn, maar dat is nog een nette tijd.  Het kan erger 🙂  Onze KLM vlucht vertrekt mooi op tijd. Ah ik zie dat het vliegtuig net aan de gate gezet is. Onze koffie zit erin, nu nog ff werken en dan op naar onze 11 durende vliegreis naar San Francisco. 

Nou dat is mij voor 100% meegevallen die vliegreis, want wij hadden totaal geen turbulentie gehad. Onze beenruimte en maaltijden aan boord waren prima. Wat dat betreft ben ik toch een groot voorstander van de KLM. Zij hebben vriendelijk en vaak leuk cabinepersoneel. Ook het rechtstreekse vliegen vind ik een groot voordeel.  Het enige nadeel zijn hun vliegticketprijzen. Die zijn vaak hoger, dan de andere luchtvaartmaatschappijen.  In ons geval was het de eur 100 meerprijs per persoon waard. 

En dit uitzicht kregen wij als beloning

Deze foto ging verkeerd. Ik wilde een foto maken, maar had per ongeluk een filmpje gemaakt. Daar ben ik nu wel heel blij mee.

Het enige waar ik een beetje tegen opzag, waren de wachtrijen bij de Amerikaanse douane. Die zijn altijd zooooo lang. Je kan hier rustig 2 uur in de wachtrijen staan. Maar wij hadden ontzettend geluk,  want onze wachtrijen bij de douane waren zelfs nog minder lang, dan die van Schiphol. Ook bij onze controle van de paspoorten, afname van de vingerafdrukken en de irisscans waren wij zo door. Het feest kon dus nu echt gaan beginnen. Iris haar ogen begonnen nu helemaal te stralen, want zij was nu weer in AMERIKA.

Hoe modern zijn wij

Thuis had ik helemaal uitbedacht. Als wij zouden aankomen in San Francisco, dan zouden wij het ov naar ons hotel nemen.

1 x overstappen en dan zouden wij er met een uur zijn. Kosten usd 3,- per persoon. De auto huren wij pas, als wij San Francisco gaan verlaten, omdat een auto in de stad niet nodig is en daarnaast betaal je enorm hoge parkeerkosten. Hier bij ons hotel is dat zo eventjes usd 54 per nacht. 

Nou dat pakte allemaal weer even anders uit. De weg naar het ov station was zo gevonden. Bij het loket daar vroeg ik toch maar even of ik goed zat. Dat zat ik, maar op de weg qua kosten zat ik helemaal fout. Die zouden een stuk hoger zijn dan deze usd 3, die ik had bedacht. Nou dan kon ik beter maar een taxi nemen voor die usd 20 meerprijs. Dan heb je nog comfort ook. Zo gezegd zo gedaan. 
Mijn tip upload de taxi apps LYFT, Uber en Bolt op je mobiel. Super handig. Je krijgt ook 50% meer voordelige prijzen, dan de standplaatstaxi’s daar. Onze taxi naar ons hotel heeft uiteindelijk usd 46,- gekost en wij waren er binnen 35 minuten.

In het hotel moesten wij nog even een uur wachten, tot wij naar de kamer konden. Dit hotel is dus helemaal volgeboekt. Dat verbaast mij dan ook niets. Een goed hotel en eentje met een perfecte ligging. Dit is het RIU Plaza Fishermen’s Wharf hotel. Hier zit je qua locatie in een nette buurt en je zit zo in de gezelligheid van dit gebied de Fishermen’s wharf. 

Na de kamerinspectie en op orde te zijn gekomen, was het nog te vroeg om ons bed in te gaan. Dus hoppa op naar de pier waar de zeeleeuwen liggen. Dit was maar op 5 minuten loopafstand. Het voelde voor mij als vanouds aan hier. Tja wie kan zeggen, dat je hier al voor de 4e x bent. Dit is dan wel in 32 jaar tijd.  Er lagen er niet zoveel. Het tafereel was leuk om te zien. 

Als je deze pier naar achteren loopt, kan je Alcatraz, de beroemde gevangenis, zien. 

Vanuit hier zijn wij nog verder aan de wandel gegaan. Nog even de op boulevard en in de winkelstraat gelopen. Langs de boulevard zie je allemaal toeristenwinkels en een soort van kantoortjes waar je allerlei boottochtjes kunt boeken. Ook zijn hier heerlijke visrestaurants, een hop on hop of kantoor en diverse musea.

Nu begon ik het tijdsverschil wel aardig te voelen. Het was hier inmiddels 17 uur. In Nederland is het 9 uur later, dus reken maar uit. 02 uur ’s nachts voor ons gevoel dus. Iris wilde toch nog wat eten. Dat kwam mooi uit, want tegenover ons hotel zat een IHOP. Hier wilde zij wat pannenkoekjes eten. Ik eigenlijk niets. Ik was te moe om te eten. Mijn keuze voor iets simpels was zo vies, die wil ik maar al te graag gauw vergeten.

Echt geloof mij, wat kan dat lang duren, als een ander eet. Ik kon het wel uitschreeuwen, ik wil naar bed!
Ik was echt kapot moe. In de badkamer later schrok ik van mijn ogen. Rood doorlopen. Oei oei de leeftijd gaat parten spelen hahahaa. Ik was zo blij, dat ik zo vanaf de overkant mijn hotel in kon lopen.

Deze dag was ten einde en ten volle benut weer. Nu gaan wij heerlijk ons bed in en dan zullen wij zeker slapen als roosjes. 

8 november – San Francisco stad sight seeing  

’s Morgens om 5 uur waren wij klaarwakker. Op zich wel fijn, want dan heb je een lange dag. Tja je moet het maar positief bekijken, zo’n jetlag. Ik had heel wat bezienswaardigheden uitgekozen om te gaan bezoeken. Als eerste zijn wij gaan ontbijten. Nou dat is een aanrader hoor, dat RIU Hotel. Wat een goed ontbijt hier. Er zijn wel heel veel gasten hier, maar er is voor iedereen plaats. 

Ik had de receptionist om advies gevraagd omtrent het ov. Je moet hier een MUNI app downloaden en dan kan je een dagkaart (QR code )  voor ca. usd 14 kopen en dan mag je hiermee al het ov in San Francisco gebruiken, inclusief de cable cars. Zo gezegd zo gedaan, dacht ik. Niet dus. Onze mobiele telefoons waren te modern voor die app. Dat ging het dus niet worden. Wij konden wel ergens bij een ticketoffice kaartjes kopen. Alleen deze waren dan wel een stuk duurder en de ticketoffices waren een stuk uit de richting van waar wij heen zouden gaan. Wij hadden toen maar besloten om de route al lopenden te gaan doen en dan terug te gaan met een taxi, als wij het zat waren. 

Zo zien de straten er over het algemeen uit. Blokken huizen en straten die hier en daar steil om hoog gaan. Dat was best soms pittig kan ik je zeggen. 

Wij zijn als eerste naar de Coit Tower gegaan. Mocht je willen weten wat dit is, klik dan hier voor de uitleg. Aan de voet van de toren heb je een mooi uitzicht op San Francisco en in de verte op de Golden Gate Bridge. 

Maar de grootste verrassing kwam nog

Bij toeval ontdekte wij, dat de torendeur open was. Bij binnenkomst zagen wij deze prachtige muurschilderingen, hieronder. De bewaakster was heel duidelijk.  De rugtassen moest je voorop je buik dragen of in de hand vasthouden, zodat je de muren niet kon beschadigen. Deze schilderijen zijn uit begin jaren 1930 en allemaal nog intact. Dit was ontzettend mooi om te zien. 

Onze volgend te bezoeken punt was China Town. Vanaf de Coit Tower konden wij heerlijk alle heuvels weer naar beneden lopen. Nou dat ga je ook behoorlijk voelen in je benen. Vergis je daar vooral niet in. Het was nog een hele tippel om naar China Town te komen. Maar goed dat was niet erg, want dan zie je San Francisco zoals het echt is en niet alleen van de plaatjes in de boeken of op social media. Toen wij er bijna waren, kwamen wij nog in dit park terecht. Hier was het een gezellig gebeuren. De Chinezen waren heerlijk aan het sporten en zaten hier en daar gezellig op de bankjes bij elkaar. Helaas waren er ook wat zwervers. Niet dat deze tot last waren hoor. Maar ze lopen vaak verdwaasd of mompelend rond. 

Hier zijn wij nog een rondje wezen lopen. Aan dit park lag een mooie kerk. Hier zijn wij ook nog even naar binnen gegaan. Deze was van binnen wel erg mooi. Al vond Iris er maar niets aan. Die heeft niet zo veel met kerken. 

Vanuit dit park loop je zo China Town in. Het was er gelukkig nog niet zo druk. Ook waren er bijna geen toeristen. 

En weer door naar ons volgende punt – Het cable car museum 

En daar gingen wij weer klimmen en nog eens klimmen de heuvels op. Maar gelukkig was daar het museum. Dit museum was gratis toegankelijk. Binnen zag je een soort spoelen met erom heen kabels. Hiermee worden de trams omhoog getrokken. Ik kan dit niet anders uitleggen. Wellicht snap je het, als je de foto’s ziet. Hier was tevens een werkplaats en een museumpje.

En weer door naar het volgende punt. De Genadekerk / Grace kathedraal. Deze zijn wij niet in geweest, omdat een kaartje usd 12,00 per persoon kostte. Dat had ik er niet voor over. Ik heb al zo veel mooie kerken en kathedralen in mijn leven gezien, dat ik dit er niet meer voor over heb. Tenzij het een soort van Notre Dame is. 

Onderweg kom je van alles tegen.

Maar wat wij nu toch zagen, konden wij gewoonweg niet geloven

Er reed opeens een soort van space auto voorbij. Bovenop de auto zat een grote schotel, die continue aan het draaien was. Aan de zijkanten waren ook van die rare apparaten te zien.  Daarom was de auto ons opgevallen. Toen de auto ons voorbij reed, zat er gewoon geen bestuurder in. Ook achterin zat er niemand.  Maar hoe kon dit nou? De auto reed netjes in het verkeer en week zelfs uit, toen er bijna een aanrijding was. Ik was totaal verbeisterd, toen ik dit zag. Hoe is dit in hemelsnaam mogelijk?  Ik heb de auto in een filmpje kunnen vastleggen. Helaas bleef de auto maar staan.

Je krijgt ook de schrijnende kant van San Francisco te zien. Ik wist niet wat ik zag. Straten vol met zwervers, vuil en tenten. Ook staan er een soort van zombies in de straten. Je ziet hier en daar gewoon mensen in de straat onder een deken liggen. Eentje was zelfs kauwgomplakken van de straat aan het los krabben. Wat een viezigheid allemaal. Verder lopen er heel wat weirdo’s in deze stad. Ik heb nog nooit zo veel gekkigheid bij elkaar gezien en gehoord. 

En zo loop je weer van een heel mistroostig gebied in een gebied met mooie gebouwen. Waaronder dit Capitool van San Francisco. Deze bezienswaardigheid was ik compleet vergeten. Wat was ik blij, dat wij hier zo tegenaan liepen. Uiteraard zijn wij hier naar binnen gegaan. Moet je eens kijken hoe mooi dit is. 

Ik heb hier binnen een filmpje gemaakt. Het is zo moeilijk om alles op 1 foto te krijgen.

Nadat ons bezoek aan het Capitool zijn wij op weggegaan naar de Painted Ladies. Hier kan je lezen wat dit inhoudt. Daar hebben wij nog heerlijk in het Alamo square park gezeten. Het uitzicht was hier ontzettend mooi. 

 De inwoners hier houden erg veel van honden. En niet zo maar honden, maar allemaal rashonden. Katten zie je hier helemaal niet. Hier hebben wij even lekker in het zonnetje gezeten en uitgerust.  

En nu eentje met de stad Francisco op de achtergrond. 

Vanuit hier zijn wij richting ons hotel gegaan. Wij waren er nu wel klaar mee. Zo moe waren wij. Onderweg kwamen wij nog de leuk versierde Halloween tuinen tegen. Dat doen zij wel leuk hier hoor. 

Ons hotel ligt echt perfect. Diverse restaurants om uit te kiezen en het is er nog gezellig qua winkeltjes die je kan bezoeken. Vanavond hadden wij gekozen voor het restaurant Applebees. Voordat wij aankwamen bij ons hotel hadden wij al een mooie zonsondergang.

Dit is een erg leuk restaurant waar je goed eten hebt voor niet al te veel geld. 

En hier worden ’s avonds de meeste foto’s genomen.

Iris heeft een stappenteller en die gaf aan, dat wij deze dag iets van 32 kilometer gelopen hebben. Ik was met recht kapot moe dus. Zo dus op de foto hahaha. 

9 november – San Francisco deel 2  

Dit zou een rustdag gaan worden. Jaja, dan moet je niet met mij op reis gaan. Iris wilde zo graag shoppen, dat wij besloten hadden, om naar Union Square te gaan. Hier schijnen de meeste winkels te zijn.

Ook wilde Iris nog graag Lombard street zien. Dit is het meest bochtige straatje ter wereld. Of dat nog steeds zo is, weet ik niet hoor.  Wij zijn weer lopend naar Lombard street en Union square gegaan. Geloof mij, na al dat eten in de ochtend, ben je wel heel blij, dat je het er weer af kan wandelen.  Lombard street was maar op een half uur lopen afstand van ons hotel vandaan. Vandaar naar Union Square zou het dan ook weer een half uur lopen zijn. 

Menig x ben ik deze Lombard heuvel naar beneden wezen rijden. In de andere periodes, dat ik hier was, was dit stukje berg mooier, omdat aan de zijkanten de bloemen in bloei stonden. Maar goed, dat mocht de pret niet drukken. Het speciale voor mij was, dat ik dit x het lopend ging doen.  Ik was allang blij, dat ik het niet met de auto hoefde te doen. Niet dat de bochtjes zo spannend zijn hoor. Maar hiervoor de rechte straat op de foto, staat een hele diepe steile helling. Als je hier, vanaf beneden, aankomt moet je naar rechts of naar links. Dat is ook niet het spannende. Maar als er een auto voor je staat, moet je de hellingproef blijven toepassen tot dat jij naar links of naar rechts kan gaan. Tja en dat is het moeilijke, de handrem in een automaat werkt anders dan in een schakelauto. Je moet dit met je linkervoet gaan indrukken en dan met je rechtervoet gas gaan geven. Maar eh…. wat gebeurt er dan als ik mijn voet van de rem afhaal. Oei oei, dat vond ik toen ontzettend spannend. Zeker om dat er een auto achter mij zo wat op mijn bovenlip zat. Je bent natuurlijk bang om naar achteren te glijden. 

Lombard street

Lombard Street is een oost-weststraat in San FranciscoCalifornië. De straat staat bekend als de meest bochtige straat van de wereld, hoewel dit slechts een klein stukje van de gehele straat betreft. Dat stuk is slechts één huizenblok lang, maar telt acht scherpe haarspeldbochten. Dit bochtige stuk van Lombard Street loopt over Russian Hill, waar de meeste motels van San Francisco staan.

En natuurlijk een eigenwijze dochter, die nooit eens op de foto wil gaan. Zucht……

10 november – op naar Santa Maria 

Vandaag stond de rit naar de plaats Santa Maria op de planning, met een tussenstop in de plaats Monterey. Route, wegnummer 1, is een prachtige kustweg. Deze loopt vanaf San Francisco naar Los Angeles. Het jammere is, dat deze weg weer in onderhoud is. Halverwege kan je dus niet verder naar het zuiden rijden. Vandaar dat wij er voor gekozen hebben om bij Monterey, de route 101 te nemen naar onze overnachtingsplaats Santa Maria. Ik had speciaal de plaats Santa Maria uitgekozen, omdat hier mijn geliefde restaurant van de keten Cracker Barrel is. Deze restaurants heb je niet overal zitten, dus als het even kan plan ik één van mijn verblijven in de buurt bij zo’n restaurant.

Dit is de route, die wij gereden hebben. Ergens heb ik een verkeerde afslag genomen en hebben wij een stuk binnendoor gereden. Dat was zeker geen straf, zo mooi en rustig was het daar. Wij reden hier door de mooie beige bergen met groene bomen door. Ook af en toe door de aardbeivelden.

De kustweg 1 is ontzettend mooi. Je rijdt vaak langs de kustlijn met prachtige vergezichten.  Het jammere is, dat je niet overal even uit kan om een foto te maken. Eerst dacht ik zie ik nou allemaal haaien in de zee zwemmen. Dichterbij gekomen zagen wij, dat het allemaal zwemmers met surfboards waren. 

Het leek mij best wel koud dat water. Maar gezien het aantal zwemmers, ook zonder surfpakken, zal het wel meevallen dan. De buitentemperatuur was nu zo’n 25 graden. Echt een zomers gevoel dus.   

Hu wat zijn dat nou? 

Je komt hier dus van alles tegen 🙂   Wij reden een bocht door en toen zagen wij in de verte van alles af en aan vliegen naar een rots. Aha vogels. Maar wat zijn dat nou voor een grote vogels. Nou ja, even de benen strekken, stukkie lopen op het strand en dan er maar even naar toe lopen. Het bleken allemaal pelikanen te zijn.  

Op het strand lagen er ook allemaal van die reuze schelpen.

En wat een rust hier. Dit zagen wij allemaal om ons heen. Links, rechts en voor ons.

11 november – Santa Maria – Lompoc – Santa Barbara – Los Angeles

Dit is onze route vandaag.

Een onuitwisbare ervaring.

Onze eerste stop was in het stadje Lompoc. Niet dat ik dat gepland had hoor, maar ik zag allemaal mooie muurschilderingen en die moest ik even op de foto zetten. 

En toen hoorden wij een raar geluid, dat wij totaal niet konden thuis brengen. Het was net een geluid van een aantal startende Harley Davidson motoren bij elkaar. Maar dat was het toch ook weer niet. Het was ook niet te vergelijken met 10 zware motoren die voorbij kwamen. Je voelde het geluid helemaal in je lijf doordreunen. Ik kan het niet anders omschrijven. Ik was er een beetje beduusd van. Ik zag opeens, dat er mensen allemaal naar de lucht aan het kijken waren en iets aan het opnemen waren. Ik zag toen dit;

Ik zei toen tegen Iris, is dit nou wat ik denk dat het is. Gaat er nou gewoon een raket de lucht in. Zie ik ze nou vliegen?

 Ik heb die hele raket vanaf die witte rookpluim helemaal naar boven zien gaan. Gelukkig heb ik nog iets vast kunnen leggen. Maar ja wat was dit nou? Ik schrok er best wel van. Gelukkig kwam er net een auto aanrijden, toen wij naar boven aan het kijken waren. De mensen in de auto hebben mij kunnen uitleggen wat dit nou was. Het bleek een satelliet te zijn, die met een raket de ruimte ingeschoten was. Pfff gelukkig maar. Maar zeiden deze mensen nog, schrik straks niet, want die raket komt weer met een noodvaart op aarde knallen. Dat geeft een behoorlijke klap. De raket hebben wij inderdaad van heel hoog naar beneden zien komen. Een klap was het inderdaad.

Later realiseerde ik mij, dat ik niet ver voor de plaats Lompoc allemaal auto’s in de berm zag staan. Toen zei ik nog tegen Iris wat zouden die mensen bij die auto’s nou aan het doen zijn. Ach dacht ik toen,  het is zaterdag een vrije dag voor die mensen, die gaan daar zeker ergens de bossen in en dan naar het strand toe. Nou niet dus. Wat een mooie en bijzondere ervaring was dit.

Dit heb ik nog online kunnen vinden over deze lancering;

Hierna ben ik de rest van de schilderijen, in de plaatsje, op de foto gaan zetten. 

En vanuit hier zijn wij weer door naar het zuiden gereden. Onderweg hebben wij op het strand nog even de benen gestrekt.

 

Wat sprong daar nou uit het water? Hé wat leuk, dolfijnen of zijn het nou haaien. Het zullen wel dolfijnen zijn, toch?

Onderweg kwamen wij nog in het plaatsje Santa Barbara terecht. Dit lag op de route naar Los Angeles.  Dit plaatsje wilde ik nog eens graag zien. Ik kende het, van horen zeggen, als een plaatsje voor vooral ouderen. Zou dat kloppen? Nou dat gingen wij dan maar eens bekijken. Toen wij van de snelweg afkwamen, zagen wij nog een bord, dat hier een missiepost bezocht kon worden. Nou dan maar hier ook maar even naar toe. Als je er dan toch bent, dan maar meepakken.

Dit hieronder is de missiepost van Santa Barbara. Uitleg; Mission Santa Barbara

De Mission van Santa Barbara, ook wel ‘Queen of the Missions’ genoemd, werd in de achttiende eeuw door Spaanse franciscanen in gebruik genomen als religieuze buitenpost. Vanuit deze missiepost probeerden zij de inheemse bevolking tot het christendom te bekeren. De kerk is nog altijd in gebruik. Het interieur dat achter de Romeins aandoende façade schuilgaat is prachtig, je vindt er veel kunstwerken van de Chumash-indianen. Het complex huisvest eveneens een museum, waar voorwerpen van de Chumash tentoongesteld zijn en aandacht is voor de geschiedenis van Santa Barbara.

De entree voor deze missiepost was eur 12,- Wij zijn er niet naar binnen gegaan en zijn er alleen even rond wezen lopen. De kerk, rechts op de foto, konden wij niet in, omdat er een bruiloft gaande was. Hierna zijn wij richting downtown Santa Barbara gegaan.

Santa Barbara, stadscentrum voor de toeristen, is erg leuk en zeer rustig. De auto kan je er zo parkeren en de hoofdstraat is autoluw gemaakt. Hier en daar zijn er luxe winkels en restaurants. Er zijn in de hoofdstraat leuke houten stoelen neergezet. Hier zat menig oudere op. Het publiek was hier dan ook inderdaad ouder. 

Deze meneer was zelfs in slaap gevallen. 

Dit is het prachtige theater in Santa Barbara.

State Street

State Street is het bruisende winkelhart van Santa Barbara. Aan weerszijden van deze lange straat vind je winkeltjes, restaurantjes, koffietenten en terrasjes. Je kunt de straat uitlopen tot aan het strand en Stearns Wharf en met een elektronisch busje terug tegen een minimale vergoeding.

In de hoofdstraat kwamen wij dit leuke restaurant cq winkel nog tegen. Haha hoe kan je het bedenken, wij die koffie gingen drinken in een Turkse winkel. Daar zit je dan voor in Amerika haha.

Tja wat moet je dan gaan bestellen. Het één zag er nog lekkerder uit, dan het ander. Ik heb gekozen voor Turkse koffie choco en een stuk noga. Het was niet te drinken die bagger. Het prijskaartje voor ons beiden was; usd 18,- Ach ja het ging om de beleving, denk ik dan maar

Hier en daar zie je wat leuke beelden in de stad staan. Soms leken deze net echt.

12 november – Los Angeles

Thuis heb ik een lijstje van Iris opgekregen van de te bezoeken punten in Los Angeles. Al jarenlang hoor ik deze wensenlijst als ik het maar even over Amerika heb. Mijn kinderen zijn ook al meerdere keren in Amerika geweest. Alleen waren zij heel erg jong, ik geloof 3 en 4 jaar oud, toen wij aan deze kant van Amerika waren. Je kan je dus wel voorstellen, dat toen zij haar vakantie mocht uitkiezen, dat het Amerika ging worden. Ook zij heeft, net als haar moeder, een grote voorliefde voor Amerika.

Los Angeles is qua verkeer een gekkenhuis. Zeker in de spits.

Gelukkig had ik een hotel geboekt, dat op een half uur rijden van onze te bezoeken bezienswaardigheden lag. Maar dat pakte weer eens anders uit. De files. Wat een verschrikking is dat. Wil je ergens heen, dan is het afslag hier afslag daar en dat gaat maar door. Ik ben zo blij met mijn google maps op mijn mobiel, anders had ik echt niet geweten hoe ik steeds bij mijn hotel moest komen.  Het is hier continue goed opletten op de weg. Zo rijd je 20 km per uur, dan weer 100 en dan moet je weer in de ankers omdat er een file is. De afslagen en opritten volgen elkaar binnen no time op. Vandaar de files en vooral in spitstijd. Onderweg heb ik gelukkig nog wel even de mooie wolkenkrabber skyline van Los Angeles kunnen vastleggen. Soms zijn files nog wel eens handig 😊

Hoe gaat het met parkeren? Gaan wij per ov? Dat waren allemaal uitzoekklussen, voordat ik de stad in ging. Het Ov is hopeloos hier. Dat zou mij heel veel tijd gaan kosten. Zo’n twee uur te bezoeken punt. Nou dan maar per auto en de parkeerkosten voor lief nemen. Gelukkig was het zondag en zou het rustiger zijn. Dat was een aanname, die ik deed. Mijn  hoop was, dat het dan minder druk zou zijn. Gelukkig klopte dat ook.

Iris al haar wensen gaan in vervulling

Onze eerste bezoekpunt was the Walk of Fame. Qua parkeren; hier kan je voor niet al te veel geld parkeren in de Hollywood/Cherokee garage. Je loopt dan vanuit de parkeergaraage zo The Walk of Fame straat op. Op deze lange boulevard (straat) zie je allemaal tegels, met daarin een ster en de naam van een acteur/zanger of een ander beroemd persoon erin gegraveerd/gebeiteld. Nu dat ik dit tik meen ik ooit ook tegels met handafdrukken erin gezien te hebben. Dit keer heb ik deze niet gezien en geloof mij, ik heb de boulevard aan weerszijden afgelopen. Het was er gezellig druk. Een hoop neon reclame, verklede personen die op de foto met je willen ( voor een tip natuurlijk), winkels, cafés, restaurants en uiteraard heel veel souvenirwinkels. 

Ook hier waren er weer erg veel zwervers. Heel veel verslaafden. Opvallend is dat je overal wiet lucht ruikt.  De zwervers liggen hier gewoon op de boulevard. Stinken joh, dat wil je niet weten..

Na zo’n 2 uur zijn wij verdergegaan. Dit x stonden de letters Hollywood op ons programma. Gelukkig had ik mijn huiswerk weer gedaan. Waar moet je nou gaan staan voor het beste zicht op dit woord Hollywood.  Dat had ik vooraf natuurlijk even opgezocht . Dit was volgens google bij de last house on the Mulholland. Nou dat werd kronkelend naar boven rijden. Het was hier nog een heel doolhof. De prachtigste huizen staan hier.  Eindelijk hadden wij de spot gevonden. Jammer genoeg, maar wel heel begrijpelijk, kon je de straat waar het beste uitzicht was niet doorrijden naar boven. Deze was afgezet voor de bewoners hun rust.  Ik kon gelukkig even de auto aan de kant zetten en Iris naar boven laten lopen. Zo veel ruimte om hier je auto neer te zetten was er dus niet. Overal stonden er ook borden verboden te parkeren. Als je al zag, wat een auto’s hier naar boven kwamen in die 20 minuten dat ik daar aan het wachten was, nou dan snap ik die bewoners wel die hier voor gekozen hebben. Iris had haar foto, dus mission completed. 

Ons volgend te bezoeken punt was Beverly Hills. Hier kan ik weinig over zeggen, buiten, dat wij hier rondgereden en gekeken hebben vanuit de auto.  Ik vond het niet de moeite waard om hier uit te gaan.  Ik heb er toen voor gekozen, om door te rijden naar ons laatste punt Santa Monica. Hier zouden wij langer gaan blijven en uiteten gaan. Iris wilde graag de pier met kermisattracties verlicht zien. Het parkeren hier is wel gemakkelijk, maar trap er niet in om meteen één van die betaalde parkeerplekken te nemen. Die zijn namelijk hoog in prijs. Door even rond te rijden kwam ik bij een mall (winkelcentrum) uit. Hier vielen de parkeerkosten enorm mee. De mall van Nordstrom was dit. Vanuit deze garage loop je zo de winkelstraat in. Wat een gezellig gebeuren hier. Ook hier weer de geijkte, winkels, restaurants en souvenirwinkels.

Santa Monica Pier

Toen werd het tijd voor het strand en de pier. Wat een mooi strand hier. Er is hier een soort van boardwalk/ looppad over het strand naar de waterlinie met wat eetkarren erop. Je zal maar honger krijgen op weg naar het water.

Op de pier zijn er kermisattracties. De prijzen voor zo’n attractie, nou daar ga ik het maar niet over hebben. Wat een geld zeg. Het was hier behoorlijk druk. Wij zijn hier uiteten gegaan. De prijzen vielen wel mee. Wij hebben heerlijke fish and ships gegeten. Toen wij buiten kwamen, was alles gezellig verlicht.

Voorheen vond ik het altijd moeilijk om mijn klanten te adviseren waar te verblijven in Los Angeles. Er zijn zoveel hotels en waar kan je nou het beste zitten?  Mijn advies nu, kies een hotel bij Santa Monica of Venice Beach. Dan moet je wel even je portemonnee opentrekken, maar dan heb je wel een leuk en gezellig gebeuren. Ga je voor goedkoop, pff dat is hier niet mogelijk, dan op max. een half rijden afstand van deze attracties. Reis je buiten de spits, dan heb je minder last van files.

En toen kwam mijn wens uit.

13 november – bezoek Universal studios

Op mijn 18e ben ik, samen met mijn ouders en broer in Amerika op vakantie geweest. Dat was een bijzonderheid eind jaren 80. Ik kende destijds niemand, die daar ooit op vakantie was geweest. Wij hebben toen een 2 weekse rondreis gemaakt. Zo’n beetje dezelfde route, die wij nu in 3 weken gaan doen. Wij zijn toen onder andere ook naar de Universal studios geweest.  Dat was één van mijn mooiste Amerika belevenissen uit die tijd. Zo’n park was natuurlijk ook uniek. Het bestond nergens anders. Hoe graag wilde ik nu weer een x terug.  Al die keren, dat ik later weer op vakantie ben geweest in Amerika, is het er nooit van gekomen om naar deze Universal studio’s terug te gaan. Nu dus wel. En dat na 34 jaar 🙂

Wij hadden voor ons bezoek de maandag aangehouden. Dan zou het een stuk rustiger zijn, dan op andere dagen. Op tiktok had ik wat tips gehoord, om alles te kunnen zien en te doen op 1 dag. Vooral deze tip heb ik aangehouden en deze kan ik je echt ook aanraden om te gaan doen; bezoek eerst het lager gelegen park. Hier zijn de meest populaire attracties. In de ochtend zijn de wachttijden hier niet zo lang. 

Wij waren ruim op tijd vanaf ons hotel vertrokken. Ik wilde namelijk graag minimaal een half uur voor de openingstijd er zijn. Je moet je auto nog parkeren en naar de ingang lopen. Dat kost aardig wat tijd. De parkeergarages waren enorm groot. Dat leken wel steden opzich. De kosten voor een dag parkeren waren niet mis, zo eventjes usd 25,-  Vanaf hier moet je zeker nog 15 minuten naar de ingang van het park lopen. Toen wij bij de ingang aangekomen waren, was het inmiddels al 09.45 uur. Groot was mijn verbazing, dat wij het park al in mochten. Maar wat bleek de attracties waren nog niet open. Het park, de winkels en restaurants waren wel al open maar de rest nog niet. 

Bij de lower gate aangekomen denk je al omg wat moet dit wel niet worden met al die drukte. Maar weer was mijn grote verbazing, dat niet iedereen naar onze uitgekozen attracties ging.

Wij hadden als eerste voor Jurrasic Parc, de waterbaan gekozen. Als je dan nat wordt, dan heb je nog even de tijd om je te laten opdrogen. Het was toch goed weer, dus who cares. Ik heb nog nooit zo’n mooie attractie meegemaakt. Het is niet te beschrijven hoe mooi alles gemaakt is. De vrije val naar beneden was behoorlijk heftig kan ik je zeggen. 

Wat ook zo leuk is, is de studio tour van uur. Je rijdt dan met een soort stoet van mega golfkarren aan elkaar door de studio’s heen. Je krijgt dan een rondleiding achter de schermen. Je ziet de filmsets en de uitleg over de studio’s en huizen waar je voorbij rijdt. Iedere acteur heeft hier zijn kleine huis op de set staan.  Je ziet dan ook straten en gebouwen waarvan alleen de voorkant bestaat. Deze zijn en worden in meerdere films en series gebruikt. Tijdens de rondrit kregen wij zo nu en dan een video te zien, waarbij dan zo’n gebouw of straat gebruikt was. Dat was wel grappig, as je dan voor zo’n gebouw staat en je ziet op de video het filmfragment, waarbij dat gebouw gebruikt is. 

Deze town hall is gebruikt in de film back to the future en in nog 3 andere films. Heel bijzonder om te zien, hoe anders het er dan uit kan komen te zien. In 1 film stond er zelfs een fontein voor en bij en in een andere film was het geheel in kerstsfeer. 

Universal studios is voornamelijk ontstaan om het feit, dat zij voor elke filmlocatie een vergunning moesten aanvragen. Zij konden ook niet aan elk gebouw gaan sleutelen om het filmklaar te maken. Nou dan bouw je toch gewoon een eigen filmset met straten en gebouwen hier en daar. Dan kan je het schilderen, verbouwen en veranderen naar je smaak. 

Dit is één van de stops, die je tijdens zo’n tour maakt. Je blijft dan gewoon in de kar zitten.

https://youtube.com/watch?v=qKWrfQs1-iU%3Fcontrols%3D1

Dit is wel confronterend om te zien. Het leek doodeng echt. Deze filmset is destijds gebruikt voor de film War of the Worlds.

Over het Harry Potter gedeelte één woord. FANTASTISCH. De straten en het kasteel zijn compleet nagemaakt. De rollercoaster binnen is spectaculair te noemen. Het is niet uit te leggen. Je moet het zelf maar een keer gaan ervaren 🙂

Hieronder nog wat foto’s van het gebied buiten het park. Hier loop je dus doorheen, als je weer terug gaat naar je parkeergarage.

Hier mijn tips voor dit park; boek je entree ticket via deze link; klik hier svp.
Je krijgt dan een ticket voor een 2 daagse toegang. Als je online bij Universal bestelt, dan is het ticket maar 1 dag geldig.  Download alvast de Universal studio app op je mobiel voordat je gaat. Je krijgt ter plaatse geen plattegrond. In de app kan je ook zien hoe de wachttijd per attractie is. En je kan een fast pass voor 1 atrractie regelen.

14 november – Joshua Tree Nationaal Park 

Zo jammer, dat Iris nergens op de foto wil. Vandaar dat je mij altijd alleen op de foto’s ziet.

Vanochtend zijn wij na de spits uit de stad Los Angeles vertrokken. Ik was een beetje klaar met die files. Het is namelijk best wel intensief rijden. Ik heb voor vandaag de plaats Blythe, als eindstop gekozen. Alsof er wat te kiezen was 🙂
Er zijn namelijk niet zo veel plaatsjes aan de zuidkant van het nationale park gelegen. Het is dus raadzaam om je hotelovernachting vooraf te boeken, voordat je je dagrit gaat beginnen. Dit hieronder was onze route voor vandaag. 

Ons eerste punt, haha je raadt het al, was Cracker Barrel. Elke x denk ik van ach, toch nog maar even een stop maken, om hier koffie te gaan drinken. Straks krijg ik spijt, dat ik het niet gedaan heb. Er zijn namelijk niet zo veel vestigingen van Cracker Barrel in dit gedeelte van Amerika. Vanuit hier zijn wij doorgereden naar het visitor center van Californië. Deze zit heel dichtbij de entree van het park. Altijd handig om de laatste nieuwtjes en bijzonderheden te horen.  Hierbinnen hebben wij heel wat uitleg gekregen over de omgeving en het park.  Met mijn handtas vol brochures, flesjes drinken en foldertjes zijn wij op weg gegaan naar het National Park Joshua Tree. Bij de entree van dit park moet je usd 30 entreegeld betalen. Je kan hier ook gelijk een Nationaal Park pas, met een 1  jaar geldigheid, kopen. Deze is usd 80,- en is geldig voor meerdere nationale parken. Je kan er ook voor kiezen om alleen een entree te kopen voor dit park en dan later een 1 jaar geldige nationale park pas te kopen. Je kan dan je bon, met de eenmalige entree, binnen 7 dagen laten omzetten naar een jaarpas. Je betaalt dan het verschil bij tussen een eenmalige entree en een jaarpas. Nog te snappen? Zo niet, dan hoor ik het wel. 

Bij het loket ( entree ) krijg je een plattegrond mee. Met deze in de aanslag zijn wij de route gaan rijden. Het is niet zo moeilijk hoor. Er is maar 1 weg, die van noord naar zuid loopt. Op de plattegrond zie je duidelijk wat er te doen is. Parkeerplaatsen, campgrounds, uitzichtpunten, toileten en wandelroutes staan er op aangegeven. Overal waar ik kon stoppen, ben ik uiteraard gestopt. In het kader van onze spaarzame tijd zijn wij geen wandelroutes gaan doen. Het wordt hier al donker om 17 uur. 

In het begin van de route zie je voornamelijk deze Joshua bomen staan. Deze doen mij toch altijd denken aan mijn cd van U2. De Joshua Tree. 

Ook zie je van dit soort struikjes er tussen staan. Maar even uit de buurt hiervan blijven, want er zitten wel heel veel naalden aan. 

Als je deze twee foto’s dan samenvoegt, krijg je onderstaand landschap.  

De wegen zijn goed onderhouden. Maar dat mag ook wel voor die usd 30 per auto en geloof mij er rijden er aardig wat rond. Vooral de campers zijn hier in overvloed. Wat wil je ook met die mooie campgrounds hier. De camperrijders benijd ik dan ook. Wat een prachtig uitzicht hebben deze mensen. Ook de sterrenhemel zal hier super mooi zijn. Er is dan ook geen lichtvervuiling. 

De picknick plaatsen zijn ook mooi aangelegd. Ik herkende opeens de plek, waar ik jaaaaren geleden ook heb gezeten, toen samen met mijn ouders, gezin en oom. 

En met dit uitzicht vanaf je picknick tafel kan je dan heerlijk gaan lunchen. 

Na de lunch zijn wij weer verder gegaan. Hierna werd het weer een heel ander landschap. Nu met rotsen en hopen stenen erbij.

Voor klimmers is het hier een Walhalla. Kijk maar goed, dan zie je de klimmers op de foto. 

In het visitor center hadden zij aangegeven vooral de Skull niet te missen. Ter plaatse stond dit punt goed aangegeven. Ik moest wel even goed kijken, voordat ik de schedel kon zien. Nu op de foto zie ik het beter 🙂

Ik ben toen ook even achter de schedel gedoken en toen had ik dit uitzicht. 

Na weer doorgereden te zijn na het volgende punt, veranderde het landschap in kaal gebied met opeens uit het niets, allemaal cactussen in het veld.

Na dit laatste punt had ik de vaart erin gezet om het park uit te komen, omdat het langzamerhand donker begon te worden. Wij hadden toch al alles gezien en er waren verder geen te bezoeken punten meer. Het is hier niet echt prettig om in het donker te rijden. Je weet nooit of er opeens een wild dier uit de struiken tevoorschijn komt. Het is immers een natuurpark. Toen wij het park uitreden was er een compleet zwarte wereld om ons heen. Gelukkig waren wij binnen no time op de snelweg naar Blythe. Dit was een prima weg en het verkeer gaf ons genoeg licht op de weg. 

Wat een verschrikking zijn sommige motels in dit land. 

Toen ik bij ons motel kwam aanrijden, had ik al zoiets van dat kan toch niet ons motel zijn. Het leek wel een stenen schoenendoos. Ik zag op dat moment de achterzijde van het motel/gebouw. Ook lag dit gebouw aan de drukke weg. Het zag er niet uit. En ik zag mijn geest al dwalen qua geluidsoverlast. Gelukkig zag het er aan de binnenkant van het motelterrein beter uit. 

Wij kregen een kamer aan de andere kant van de weg. In de kamer aangekomen, zag alles er smoezelig uit. Bah. De bedden waren wel  schoon en de wc/wastafel ook. Nou dan maar niet douchen en vooral onze schoenen aanhouden. Een vies uitziend tapijt dus. De wifi deed het niet. Heel irritant dus. Ik moet zo nu en dan werken, dus vandaar dat het voor mij belangrijk is, om een goed werkende wifi verbinding te hebben. 

Hoe zou dan het ontbijt de volgende dag zijn? Aangekomen in de ontbijtzaal, bij de receptie, was het net of er een bom ontploft was. Tafels en stoelen stonden er schots en scheef. Daarnaast viezigheid alom. Dan het ontbijt, schijven omelet en wat hamburgertjes in een warmhoud bak., 2 yoghurtjes in een koelkast en een kan koffie. Toen ik vroeg waar de rest was, kreeg ik een snauw van THATS ALL THERE IS. You have to do with what there is. En nu opzouten beelde haar gezicht uit. Nou gezelligheid alom hier. Nou dan maar blik op oneindig.

Wat een miskleum was dit motel. Maar ja daar was de prijs wel naar. De andere motels waren een stuk hoger in prijs en hadden geen kamers met 2 bedden meer. Vandaar onze keuze voor dit motel. Voortaan toch maar anders doen 🙂

Ach wij lachen er nog steeds om. Fully complimentary breakfast here, stond er nog op een bordje. Haha hoe dan. 

15 november – Las Vegas here we come  

Van onze receptioniste hadden wij al gehoord, dat onze route vanaf Blythe naar Las Vegas in het begin saai, qua landschap, zou gaan worden. Het zou allemaal vlak en een woestijn gebied zijn. 

Dit hieronder was onze route die dag. 

Het begin was inderdaad wel een ééntonig gebied. Maar er is altijd wel wat te zien. Zoals bijvoorbeeld een aantal katoenvelden. Deze had Iris nog nooit gezien. Wij zijn even zo’n veld ingedoken en hebben zo’n katoenbol geplukt. Dat vond Iris wel apart, dat van dat spul nou, onder andere je sokken, beddengoed en t-shirts gemaakt wordt.

Dit hieronder is zo’n katoenveld. 

Op de hoogte van de stad Lake Havasu werd het pas een mooie route. Mooie vergezichten hier en daar van de rivier, die daar stroomt. Die hele rivier is aan beide kanten compleet volgebouwd met campgrounds. Er zijn hier en daar ook geen stopplaatsen, waar je even een foto kan maken. Dan moet je echt naar de rivier naar beneden rijden en daar kom je dan niet verder, omdat je dan voor een slagboom staat. Deze slagboom is voor de toegang tot de campground. Je kan je auto dus niet even ergens parkeren. 

Gelukkig was er toch ergens een stopplek voor ons. Hier zijn wij even wat rondgelopen met gevaar voor ons eigen leven 😉

Na deze stop zagen wij langs de weg, dat er een scenic route zou komen. Deze was echt ontzettend mooi. Er was maar 1 stopplaats waar ik wat foto’s kon nemen. 

De route was verder tot Las Vegas mooi. Wat een megastad is Las Vegas geworden. In 2015 ben ik hier voor het laatst geweest en toen was Las Vegas nog een stuk kleiner in omvang. Toen vonden wij de stad al groot, maar nu is het immens groot geworden.

Ongeveer 10 km voordat je Las Vegas komt binnen rijden, weet je niet wat je ziet. Duizenden zonnepanelen staan er in het landschap. Ik overdrijf niet, want ik denk zelfs dat het er wel meer zijn.  In het begin denk je van zou dat nou allemaal water zijn, maar zodra je dichterbij bent, zie je dat het megavelden vol zonnepanelen zijn. Wat een kapitaal staat daar. 

Kijk, ik heb het net even opgezocht; https://www.wattisduurzaam.nl/9633/energie-opwekken/zonne-energie/100-000-spiegels-nevada-zonnecentrale-5-mrd/

Silver Sevens Hotel – Las Vegas  

Wij zijn in het hotel Silver Sevens verbleven. Hier zijn wij al 2 x eerder geweest. Het fijne van dit hotel is, dat zij een heel goed ontbijtbuffet, tegen lage kosten hebben. Ook in de avond is er een heel goed dinerbuffet. Nog meer voordelen; Lekker uit de drukte van Las Vegas de Strip vandaan. Gratis parkeren. Een lage resort fee per nacht en een kleinschalig hotel vergeleken met die jumbo hotels aan de strip. 

Als je in het casino van het hotel een casino card (soort van credit card ) op naam laat aanmaken, dan krijg je een kraskaart erbij. Wellicht dat je dan een gratis ontbijt, casino saldo, kado of diner wint. Dat geluk hadden wij toen in 2015. Wij hebben toen een kado (casino item) en een gratis ontbijt gewonnen.  Als je in dit hotel verblijft, ben je uit de drukte van de Strip vandaan en je mag er gratis parkeren. Het is ook geen super groot hotel. Dat vinden wij altijd fijn.  De strip is trouwens op een half uur lopen hier vandaan. Met deze gedachte gingen wij daarheen. 

Hoe anders bleek het te zijn. 

Toen wij bij het hotel aankwamen stonden er allemaal, een soort van tenten, op het terrein. Daarnaast was er luide muziek met harde basgeluiden. Bij de check in aan de receptie, kreeg ik te horen, dat wij gratis tickets zouden ontvangen. O ja voor wat tickets dan? Ik wist van niets af. Ik had alleen maar 2 overnachtingen geboekt. Nou dat wist de receptiemedewerkster ook niet. Ik moest mijn email straks maar gaan checken. Vervolgens vroeg ik waarom die tenten en luide muziek buiten waren. Nou dat was voor de formule 1 fan zone. O jee zei ik tot hoe laat is die muziek dan. Nou het feest zou wel tot wel 04.00 uur gaan duren. Uiteraard vroeg ik om een kamer met het minste geluidsoverlast.  

Nou daar kwamen de dompers; wij kregen een kamer met uitzicht op de tenten en het feest. In onze kamer hoorde je de hele tijd het zware gebonk van de bas. Nou, dat is dus weg nachtrust. Er was geen ontbijt- en dinerbuffet meer. De kraskaarten bestonden niet meer. Na 15 minuten op mijn kamer de luide basgeluiden aangehoord te hebben, zei ik tegen Iris, dit gaat moeders niet trekken vannacht. Ik ben toen maar naar de receptie gegaan en heb hier om een andere kamer gevraagd. De receptiemedewerker, meer zuurpruim, wist te vertellen, dat het niet uitmaakte aan welke kant van het hotel de kamer lag, want overal kon je deze muziek gaan horen. Gelukkig was onze check in receptiemedewerkster wel meedenkend. Zij gaf aan, na peizend op de hotelplattegrond gekeken te hebben, dat zij ons een verkeerde kamer had gegeven. Zij had de hotelplattegrond verkeerd om gelezen. Zij was net 2 weken in dienst en was nog niet gewend aan de plattegrond.  Pffff gelukkig maar.

PS. De kamers waren trouwens zeer verouderd en konden zeker een onderhoudsbeurt gebruiken. 

Onze surprise tickets kwamen maar niet binnen per email. Zelfs niet na 2 x vragen aan de receptie. Naam en emailadres van mij klopten, dus daar lag het niet aan. Ik was nu wel erg nieuwsgierig geworden, wat voor tickets dit nou wel niet waren. Weer naar de receptie.  Meneer zuurpruim kreeg mij maar niet weg van de balie. Uiteindelijk gaf hij zijn geen-zin-in-het-te-zoeken strijd maar op en is hij contact gaan opnemen met het ticketbureau event brite. Niet veel later kreeg ik dan mijn tickets binnen. Dat was voor onderstaand gebeuren. Een gegeven paard mag je niet in de bek kijken, dus ik heb de tickets bewaard voor misschien wel een x gebruik. Ik wist toen nog niet, dat hier de Grand Prix in Las Vegas zou gaan plaatsvinden. 

JIPPIE HET REGENT 

Wat was dat nou, regen in Las Vegas??? Na ons diner, die avond, zijn wij in de regen teruggekomen in ons hotel. Het feest, aan de voorzijde van het hotel was geannuleerd, vanwege de weersomstandigheden. Sorry, heel egoïstisch misschien, maar ik sprong een gat in de lucht. Straks kunnen wij heerlijk slapen en is dat gebonk van de basgeluiden weg. Wij hebben een heerlijk rustige nacht gehad. Pfff wat een meevaller. 

Het is heel jammer, dat het hotel zo sterk verouderd is. Ik zal hier zeker geen kamers meer boeken voor mijn klanten. Ook de douche werkt maar op halve kracht. Het hotel stinkt enorm naar, tja een soort mengelmoes van sigaretten- en citroenlucht. In het casino, dat gelegen is in het hotel, mag je in bepaalde gedeeltes nog roken. Vandaar dus die lucht. Ook is er een overvloed aan hashlucht hier en daar. Bah en nog eens bah. 

Heerlijk op sightseeing. 

Nou hangt ons plezier niet af van ons uitgekozen hotel. Wij maken er altijd zelf een feestje van. Dus hoppa op sight seeing tour. Wij zijn onze eerste dag in Las Vegas naar de Hooverdam gegaan. Wat ga je anders overdag doen in Las Vegas? Het was geen zwembad weer. Het was maar 19 graden. Overdag zie je geen kip op straat. Iedereen was nog aan het uitslapen. Las Vegas is namelijk een stad vol vertier in de avond.  Veel is gezellig verlicht en je kan er goed feest vieren.  

Wij zijn rond 09.30 uur op pad gegaan, want wij moesten nu elders gaan ontbijten. En 3 x raden waar wij dat gedaan hebben? Haha Ik durf het hier niet eens meer te vertellen. Na ons ontbijt, daar in CB, zijn wij naar de Hoover Dam gegaan. Je komt dan via dit mooie view point bij de Hoover Dam, terecht. Dit is het Lake Mead meer. 

Maar er was nog een mooi punt om te stoppen. Dat was bij de ijzeren brug. Vanaf hier zou je dan een mooi uitzicht hebben op de Hoover Dam. Uiteraard hebben wij hier ook een stop gemaakt. De brug is super hoog en voor mij doodeng natuurlijk. In mijn beleving is er altijd precies een aardbeving, als ik op zo’n brug sta. Haha ik voel natuurlijk elke auto hierover heen rijden. 

De facts; 

Op de brug is precies de scheiding tussen 2 staten. Arizona en Nevada. Aan de ene kant van de brug is het ook een uur later, dan de andere kant van de brug. 

Na ons bezoek aan dit punt zijn wij verder gereden naar de Hoover Dam. Als je de weg vervolgt, kom je bij toegangspoorten voor de Hoover Dam terecht. Hier wordt gevraagd of je wapens en drones bij je hebt en of je de achterportierramen van je auto omlaag kan doen. Er is dan even een snelle check. Meer stelt het niet voor. Als je de Hooverdam bent overgereden kan je bovenaan de weg gratis parkeren. Vanuit hier loop je via een sterk hellende weg in 10 minuten naar de dam toe. Wil je minder ver lopen, dan kan je dichterbij parkeren tegen usd 10,00. 

Ik ben mij rotgeschrokken van de waterstand. Zie de witte rand op de foto. Elke keer, dat ik hier weer ben, is de witte rand nog hoger geworden. De waterstand is drastisch lager geworden. 

Broodje aap verhaal?  

Ik heb ooit gehoord, dat het waterpeil van Lake Mead zo laag is geworden, dat er allemaal lijken, gestolen auto’s en wapens hier zijn gevonden. Maar hoe dan? Ik zag namelijk nog water in het enorm grote meer (bij de viewpoint) en ook beneden aan de Dam was er nog water te zien. Opeens liepen er twee rangers voor mij. Toen greep ik mijn kans en vroeg ik aan hen, of dit verhaal nou wel of niet waar was.  Het was dus waar. Door de lage waterstand konden de lijken, auto’s en wapens nu aanspoelen op de stranden. Je zal daar maar pootje aan het baden zijn. Ieks!  Ook bevestigde de rangers, dat de lage waterstand echt een probleem aan het worden is en dat men naar een oplossing aan het zoeken is. 5 staten zijn namelijk afhankelijk van dit water.

Dit is dan de dam, waar je overheen kan lopen. Ook deze is enorm hoog. 

Vanaf de dam zie je dan de stalen brug. Die hele enge weet je nog?

Onderaan de Dam, kan je dit zien. 

O ja op de terugweg was er nog een mooi uitzichtspunt. Deze hadden wij voor de terugweg bewaard. Dit is ook het meer Lake Mead. 

Na ons bezoek van de Hoover Dam zijn wij terug gegaan naar ons hotel. Even lekker uitrusten, want wij hadden een lange avond en wandeltocht op de planning staan. Die van ons hotel naar de Strip en de hele Strip van links naar rechts en weer terug naar ons hotel. Ik wilde graag nog wat hotels bezoeken en Iris wilde graag naar het Venetian hotel.

Het was zover, onze avondtour zou gaan beginnen. Om 17 uur werd het al schemerig en gingen alle verlichting hier en daar al aan.

Wij wilden eerst nog naar het feestgebeuren aan de voorzijde van ons hotel. Hier kwamen wij toen pas te weten, waar deze hele poepelegein voor was.  

Vandaar al die afzettingen en politiewagens op de Strip. Wij kwamen er ook achter, dat onze kaarten een waarde van usd 125 hadden en dat deze wel 4 dagen geldig waren voor deze fanzone. In de feesttent was er van alles voor de fans. Hier werden zo nu en dan persconferenties gegeven en er was het één en ander te doen. Even een uitleg over de feesttent. Er waren 3 tentoverkappingen en hier en daar wat bars. Onder de overkappingen waren er leuke activiteiten die de fans konden doen. Ook was er een aantal bars met hier en daar staantafels. De dj was er ook. 

Wij konden aan een aantal activiteiten meedoen. 360 graden foto van jezelf laten maken samen met deze formule 1 auto. Je kon meedoen met een autorace simulator. Je zit dan in een stoel die meebeweegt met jouw stuurbewegingen. Je kan een formule 1 band verwisselen en dansen in de club. Wij vonden er weinig soeps aan. 

Bij de entree van de feesttent moesten wij een polsbandje om. Ook kregen wij kregen polsbandjes mee voor de andere drie opvolgende dagen. Tja wat moesten wij daar nou mee? Wij zouden toch al morgen weggaan. Maar zei tegen Iris, zal je net zien, dat Max Verstappen hier morgenochtend rondloopt en dat wij er dan niet inkunnen, omdat wij die polsbandjes niet hebben. Dus wij hebben deze toch maar meegenomen.

Toen wij op weg waren naar de Strip zagen wij heel veel Nederlanders en formule 1 liefhebbers naar een bepaald punt toelopen. Er bleek die avond een oefenronde gehouden te worden. Hier vlakbij, bij een stoplicht, stonden er Nederlanders voor ons. Ik zei tegen Iris weet je wat wij doen, laten wij hen eens heel blij maken, met onze polsbandjes. Nou die mensen konden hun geluk niet op. Die wilden zij maar al te graag hebben. Zij waren namelijk speciaal voor de formule 1 naar Las Vegas gekomen. 

Je komt hier ogen en oren te kort. Er gebeurt hier van alles om je heen. Fietstaxi’s die verlicht zijn, scheuren over kruispunten heen, dat wil je niet weten. Die zijn overings prachtig om te zien. Auto’s met reclamebordjes bovenop hun dak. Personen die luidkeels zingend door de straten lopen. Zwervers hier en daar. Dan die apart geklede figuren. Dan alle verlichting. Het is gewoon één groot feest hier in de straten. 

Dit hieronder is de Sphere. Daar heb ik een tijdje naar zitten kijken. Ik heb nog nooit zoiets moois qua reclameverlichting gezien.

Zie de uitleg in het filmpje wat dit is;

https://youtube.com/watch?v=dAAQJWcDvrU%3Fcontrols%3D1

Het heeft ons een half uur gekost om naar de Strip te lopen. Wat een Nederlanders zijn wij tegen gekomen. Allemaal zo herkenbaar in hun oranje t-shirts. Daar bij de Strip zagen wij pas, dat hier het raceparcours was. Vandaar dus al die stalen hekken en afzettingen. Wij zagen ook wat tribunes hier en daar.  Ook was er nu de geruststelling, dat wij alle verlichte gebouwen goed konden zien. De hekken stonden namelijk een eind van de wandelboulevard/stoep vandaan. 

Na ons etentje bij de Japanner zijn wij de Strip geheel afgelopen en dat x 2. Je moet natuurlijk ook weer een keer naar waar je vandaan kwam.  Wat hebben wij veel gezien en gelopen. Ook zijn wij een aantal hotels naar binnen gelopen. Ik wilde graag de verschillende inrichtingen zien. Altijd handig om deze kennis voor mijn klanten in huis te hebben. Dan de wandelbruggen, die wij door de afzettingen, moesten nemen. Deze waren ook nog een hele wandeling op zich. Ik geloof dat ik die avond wel 20 km heb afgelegd.

Hieronder een impressie van alle verlichte gebouwen. 

Vanaf de wandelbruggen had je een goed zicht op de racebaan. Tijdens een oefenrace en de wedstrijd maakt de politie schoon schip hier. Je kan dus nergens spieken.  Tja, dat zou ook niet fair zijn voor diegenen die goud geld betaald hebben voor zo’n kaartje.

Voor de liefhebbers van de seriereeks Stranger Things. Er is hier een hele winkel op ingericht. Super gaaf gedaan. Divere filmscenes zijn er gebruikt voor de winkelinrichting. 

En met het Venetian hotel sloten wij de avond af. Zie onderstaande foto’s van het hotel.  Ik was er nu wel klaar mee. Ik was hondsmoe van al het gewandel en geslenter. Daarnaast konden wij inmiddels over de hoofden van de formule 1 liefhebbers en feestgangers wandelen. Wij hadden gelopen vanaf 17 uur – 23 uur. Met een uur pauze voor ons diner en een keer koffie drinken. Het was een fantastische avond. Ik heb eindelijk bijna alle thema hotels van binnen kunnen zien. De mooiste tja, de smaken verschillen. Ik ga voor het Luxor hotel. Een prachtig mooi gebouw gebouwd in de vorm van een pyramide. Dan de levensgrote beelden binnen. Ja daar houd ik wel van.  

Deze foto’s hieronder zijn binnen in het hotel Venetian genomen. De eerste foto is van het plafond. Alle plafonds binnen het hotel zijn zo mooi geschilderd. 

Binnen is er zelfs een kanaal nagebouwd. Hier kan je zelfs rondvaarten met een gondel maken. Kan je nagaan hoe groot zo’n hotel van binnen is. 

De meest indrukwekkende natuur van Amerika – The Grand Canyon  

Keer op keer sta ik naar dit natuurverschijnsel met open mond te kijken. Zo mooi en bijzonder is dit hier. Ik heb op deze dag wel 54 foto’s van de Grand Canyon gemaakt. Elke x dat ik een foto maakte, dacht ik van, ja dit is echt de laatste. Dat ging mij gewoonweg niet lukken hier. Elk uitzichtspunt gaf weer een ander mooi uitzicht.

Hier wat informatie voor je. Als je naar dit natuurpark gaat, dan kan je de noord- ( North Rim) en de zuidkant bezoeken. Bezoek dan de zuidkant, want deze is veel mooier en indrukwekkender dan het noorden. Ook zijn hier veel meer uitzichtspunten. Als je van het zuiden aankomt rijden, dan kan je op een gegeven ogenblik kiezen om links of rechtsaf te gaan. Ga dan eerst linksaf. Hier kom je dan uit bij een visitor center. Hier kan je van allerlei informatie halen, voordat je het natuurpark ingaat. 

Om het duidelijk te maken, heb ik even dit kaartje gemaakt. Anders zegt het zo weinig. 

Maar het mooiste komt nog. Vanaf het visitors center zijn er 3 busroutes die je naar verschillende punten, aan de linkerzijde, in het natuurpark brengen. Je kan hier dus niet zelf rondrijden met je auto! Dat kan alleen vanaf 1 december tot en met 1 maart.

Elke busroute heeft verschillende stops. Je kan er voor kiezen, om bij elke stop eruit te gaan en dan de volgende bus, met 15 minuten, weer te nemen naar de volgende stop toe. Je kan er ook voor kiezen om de hele route te gaan wandelen. Dit is zo’n 12 km per enkele reis.  Wij hebben voor de gulden middenweg gekozen. Wij hebben een paar stops met de bus gedaan. De eerste drie stops hebben wij al wandelend bezocht. De laatste stops hebben wij per bus gedaan. Hier waren de afstanden tussen de stops meer dan 2 km. Bij elk stoppunt kan je onderstaande kaart vinden en hoeveel km’s het tussen 2 stops is. 

In het hoogseizoen kan het wel erg druk zijn hier. Het kan zijn, dat je dan langer moet wachten op een volgende bus. Deze kan dus al vol zitten. Kortom ga lekker wandelen in het hoogseizoen. 

De wandelpaden zijn erg goed begaanbaar, vindbaar en veilig. De stopplaatsen met de uitzichtspunten zijn allemaal super veilig. Voor mensen met hoogtevrees, zoals ik, is het heel goed te doen.  

https://youtube.com/watch?v=k1gZugverhY%3Fcontrols%3D1

Als je de linkerzijde van het park hebt bezocht, dan wordt het tijd om de rechterkant van het park te bezoeken. Hier kan je de uitzichtspunten per auto bereiken. Dit is ook de doorgaande route naar Page – Tuba City. Er zijn niet zoveel uitzichtspunten hier. Maar de uitzichtspunten, die er zijn, zijn ook weer fenomenaal prachtig. 

Nu echt de laatste foto hoor 🙂

Wij balen als een stekker. Mist, mist en nog eens mist

Wat was dat nou buiten. Slecht weer. Regen. Daar hadden wij geen rekening mee gehouden, dat dit ook kon gebeuren. Hoe naiëf konden wij zijn haha. Na 2 weken prachtig weer gehad te hebben, verwacht je zeker geen regen. Maar voor vandaag gaf de weermeter 50% kans op neerslag op.  Nou ja, dat houdt dus ook in 50% kans op goed weer. Dus laat ik het positief bekijken. Vol goede moed gingen wij op weg naar Monument Valley. De route vanaf Tuba City naar Monument Valley was ongeveer 1,5 uur rijden.

Na 45 minuten gereden te hebben, werd het weer steeds slechter. Maar wat helemaal de das om deed, was de opkomende mist. Daarbij was er op sommige stukken ook nog eens sneeuw op het wegdek. Dat was nog gevaarlijk ook. Uiteindelijk hadden wij besloten om terug te gaan naar onze volgende overnachtingsplaats, Page. Wij hadden bij McDonalds, op een half uur rijden van Monument Valley vandaan gezien dat het de volgende dag een stralende dag zou gaan worden. Dan maar ons verlies nemen en morgen weer een nieuwe poging wagen. Wij hadden nog vakantiedagen genoeg. 

Deze foto’s waren de enige, die ik op de heenweg had gemaakt. 

Maar ja, wat ga je dan doen de hele dag? Nou gewoon naar Horseshoe Bend gaan. Dat stond eigenlijk een dag later op het programma. Maar nu het hier droog was in Page zijn wij hier naar toe gegaan. Horseshoe Bend lag bij ons hotel om de hoek. Dat kwam mooi uit. Je hebt bij deze bezienswaardigheid een groot parkeerterrein en vanaf hier loop je via een wandelpad in 15 minuten naar dit mooie punt toe. In de verte zie je dan dit hieronder. Kijk maar eens heel goed. Zie je al die mensen, daar aan de linker bovenkant, staan? Als je dat kan zien, dan kan je zien hoe breed die kloof daar wel niet moet zijn. 

Dit was het uitzicht om ons heen, op weg naar Horseshoe Bend.

Waarom laat ik nou deze foto’s zien? Nou dan kan je zien, dat je onderstaande rotspartij hier tussen totaal niet verwacht.

https://youtube.com/watch?v=0AnccfXdRDk%3Fcontrols%3D1

Hier dan een close up van die mensen op de foto, die bijna niet te zien zijn.

Het zijn toch wel hele aparte rotsen. Moet je al die lagen zien.

Op de kaart had ik nog wat interessante punten in Page gevonden. Wat te denken van Glen Canyon Dam Overlook. Nou dat moesten wij maar eens gaan bekijken. Hier was er een brug over een kloof gebouwd. Dit was weer enorm hoog. Althans voor mijn maatstaven dan. 

En dit zagen wij aan de andere kant van de kloof / brug.

Hé kijk daar Iris, daar is weer een ander natuurpark, daar ook maar even in rijden. En toen zagen wij deze prachtige natuur weer. Jaja zo kom je van het ene mooie park, Glen Canyon, in het andere mooie park. 

Thuis ga ik mij er maar eens in verdiepen, hoe die natuur hier zo ontstaan is. Het was heerlijk rustig in het park. Er was gewoon niemand.

Als je dan nog tijd over hebt, dan kan je vanuit Page ook de leuke rondrit rijden bij het meer Wahweap. De vergezichten zijn hier erg mooi. De rondrit duurt niet langer dan een uur. Bij mij duurt het wel langer, dan gemiddeld. Ik zie altijd wel iets moois of bijzonders. Of ik spreek weer wat Amerikanen.

Ook hier kan je tig foto’s blijven maken. Ik moest wel opschieten, want de zon ging al langzaam onder. Dat zie je wel aan de kleurverschillen op de foto’s. Bij een aantal had ik het geluk, dat de bergen nog prachtig door de zon verlicht werden. 

Zo zie je maar weer hoe een dag totaal anders kan verlopen. Na dit bezoek zijn wij terug gegaan naar ons hotel. Morgen gaan wij naar Monument Valley. Iris was in ieder geval erg blij, dat de dag erop zat. 

WAUWWWWWW wat is Monument Valley toch mooi

Gisteren was het compleet ander weer. Mist, regen en sneeuw. Hoe zou het vandaag zijn? Vanochtend deed ik met spanning ons hotelgordijn open. Zou het mooi weer zijn? Nou ik sprong een gat in de lucht. Een strak blauwe lucht. Dat beloofde vandaag veel goeds. Dus hoppa op naar Monument Valley. Ondanks dat wij deze 2 uur durende route naar Monument Valley al hadden gereden, voelde het toch aan, als een compleet nieuwe route. Bizar toch, dat het weer iets anders eruit kan laten uitzien. Nu zagen wij voor het eerst onderstaande berg. Deze hadden wij de dag ervoor niet gezien. 


Dit was ook onderweg nog te zien.

Hadden wij deze nou al gezien?  Geen idee. Je ziet zoveel op een dag. Het is niet uit te leggen, hoe al die rotspartijen zo zijn ontstaan.  

En toen was het zover. Wij zijn er.  

Als je er eindelijk bent, kom je bij een toegangspoort. Hier moet je usd 8 per persoon entree betalen. Dit park is in handen van de Indianen. Een jaarpas voor de nationale parken kan je hier dus niet voor gebruiken, om die reden.

De weg rondom de blokken/rotsen is onverhard. Deze weg is, buiten 2 heuvels die je op en later weer af moet, prima te doen. Bij deze twee heuvels wordt de onderkant van je auto even gepolijst. Dat is wel een ding vind ik. Je kan het niet voorkomen, hoe goed je hier ook je best voor doet. 

Je krijgt bij de entree een plattegrond mee van de hele route. Hierop staan de namen van de grote rotspartijen. Ook is er een uitleg van hoe deze rotspartijen zo ontstaan zijn. De indianen of de Amerikanen hebben voor elke rotspartij een naam gegeven.  De ene rotspartij wordt een hand genoemd en de ander weer een olifant. Er waren zelfs drie zussen bij 🙂

Dit hieronder zijn de handen. 

Hoe ontstaat deze klompen nou? Even heel simpel uitlegd. Eerst heb je een hele rotspartij/wand.  Door erosie krijg je stukken rots, die eruit vallen. Hierdoor krijg je losstaande blokken, de mesa’s genaamd. Zie op de foto hieronder. Hierna volgt er weer een fase. In deze mesa’s is er ook erosie. Dan krijg je losstaande stukken rots, zoals op de foto hierboven. Dit zijn de pilaren, de naalden genoemd, en die breken later ook helemaal af door de erosie. 

Op deze foto hieronder zie je het allemaal even naast elkaar. De tafelberg links, de mesa rechts en dan de pilaren er tussen. Dit was dus ooit 1 geheel. 

Tijdens de rondrit zie je deze rotsen allemaal. 

Dit hieronder zijn de drie zusters. 

En Knabbel was er ook.

De weg in dit park zag eruit,  zoals op de foto hieronder. Maar er waren ook stukken weg bij, waar je over een harde ondergrond reed. Dit was geen asfalt maar een stenen ondergrond. Als je dat op een heuvel omhoog had, was dat best wel even zigzaggen, over de gaten in de weg heen. Er waren best wel eens gaten bij, dat je dacht van nou dat hadden zij wel eens even dicht mogen maken. Het was soms even meten en passen van hoe je hier nou het beste over heen kan rijden. Vergeet niet, dat je hier met een gewone auto mag rijden. Daar moeten die Indianen toch iets aan gaan doen. Zij ontvangen genoeg entree geld hiervoor.

Bij de entree is er ook een mooi visitorscentrum. Hier is de ook de meest gefotografeerde spot te vinden. Zie hieronder. 

https://youtube.com/watch?v=M5dO11Pu_40%3Fcontrols%3D1

Zie je die autoweg daar beneden met die kleine autootjes. Als je dat ziet, dan kan je de verhoudingen zien met de rotsblokken. Hoog hè?

Nou nou hier mocht ik dan bij hoge uitzondering een foto maken van Iris. Precies op deze plek is er van haar, toen 3 jaar oud, ook een foto gemaakt. Alleen toen stond er niet zoveel wind en keek zij niet in de zon. 

Ik dacht, dat ik nu klaar was met te vertellen over deze dag. Niet dus 🙂 Het is een groot geluk, dat ik mijn foto’s heb. Ik kwam er namelijk net achter, dat wij op weg naar ons hotel nog een mooie bezienswaarigheid hebben gezien. Dat was het Navajo Nationaal Monument. Als je hier bent, dan moet je dit echt gezien hebben. Lees hier wat het inhoudt. Dit zijn onder andere de onderkomens van de Pueblo Indianen geweest. Hieronder kan je zien, waar deze locatie is. 

Als je hier, bij het Navajo Nationaal monument, aankomt, kom je eerst binnen bij een visitor center. Hier binnen zie je, in vitrinekasten gebruiksvoorwerpen van de Indianen. Ook hebben zij miniatuur huisjes nagebouwd. Zie het als een innieminnie museum. Hier kan je informatie krijgen over de mogelijke wandelroutes naar de Betatakins toe. Als je via de achterkant van het visitor center naar buitenkomt, zie je onderstaand gebied. Kan je je hier indianen woningen in de rotswand voorstellen?

Vanuit hier zie je een wandelpad naar beneden gaan. Als je dit wandelpad afloopt, kom je met zo’n 15 minuten bij een uitzichtspunt uit. Hier kan je dan heel goed een Betatakin zien. Nu vraag je je af, wat is nou een Betatakin. Dat ga ik straks toelichten. 

Dit hieronder is een Betatakin. Oftewel vertaald, een huis op een richel. In die rechter kom, op onderstaande foto, waren huizen gebouwd. De Indianen zaten daar dus veilig. Van boven droog en veilig want de rotswand boven hen was hun bescherming.  Wild en indringers konden hen hierdoor ook niet bereiken. Daarnaast hadden zij een mooi overzicht op het jachtgebied daar beneden. 

Ik heb even ingezoomd op de kom. Dan zie je dit hieronder.  

Nu was de dag wel echt om 🙂 Morgen gaan wij naar Bryce Canyon.

Dat gaat je hier in Amerika nooit lukken om alleen maar van a naar b te rijden

Dit zou een route van maar 2,5 uur worden. Onderweg kwamen wij zulke mooie stopplekken tegen. Die moet je natuurlijk ook even zien. Alleen dat even werd gauw al een uur.

Na 30 minuten gereden te hebben, zagen wij opeens, aan de zijkant van de weg, een parkeerplaats vol met auto’s staan. Het was hier een drukte van belang. Hier waren toeristen die allemaal ergens naar toe gingen. Nou dan moet je mij kennen. Dan is het zoiets van niet nadenken en dan ook gewoon daarheen gaan. Er is niets heerlijker, dan op avontuur te gaan. 

Op het parkeerterrein stond er een bord met daarop een wandelroute naar één of andere rotspilaar aangegeven. Ach de benen strekken kan geen kwaad en het was ook niet zo’n lange route. Iets van 1,6 mile heen en weer.  Het was mooi weer, dus wij zijn uiteraard deze wandeltocht gaan doen. Dit was de Toadstool Hoodoos trail. Het is een makkelijke trail door een canyon heen. Hieronder een compilatie van wat wij daar gezien hebben. 

Je hebt op deze route naar Bryce Canyon zo veel stopplaatsen. Overal zijn er wandeltochten en tours te doen. Hé weer een parkeerplaats met allemaal auto’s.  Uiteraard zijn wij hier ook op ontdekkingstocht gegaan. Hé ik zie daar en wandeltroute. Nou laten wij maar zien waar het op uit komt. Er was namelijk geen bord hier.  Aan het einde van het wandelpad klommen mensen, via bijna geen zichtbare smalle richels, een steile rotswand op. Je zou dan boven uitkomen op een pad, dat leidde naar holwoningen. Een aantal andere wandelaars vertelde mij, dat het pad naar die gaten daarboven in de rotswand zou leiden. Ik dacht, ach laat ik het ook eens proberen om naar boven te klimmen. Van onderen naar boven ziet het er nooit zo eng uit. Maar dat had ik gauw bekeken. De rotswand was zo vlak, glad en zanderig, dat je er zo vanaf kon glijden. Ook zag ik bovenaan een vader met een 6 jarig kind klungelen en zoeken naar een weg om naar beneden te komen. Heel onverantwoord was dat. Nou dat was ons leven niet waard. Beneden aan was de route al mooi genoeg.

De kleuren in de rotswanden waren erg mooi. 

Na deze wandeltocht hadden wij besloten om nu in één x door te rijden naar Bryce Canyon. Dit park wilde wij namelijk vandaag ook nog gaan bezoeken. Uiteindelijk stop je toch nog gauw een aantal keer om wat foto’s te maken van het uitzicht langs de weg. Het is hier ook zo mooi. 

En het mooiste moest nog gaan komen – Bryce Canyon.  

Eindelijk waren wij op de plek van bestemming aangekomen. Het is een beetje onhandig gelegen en te bezoeken natuurpark. Het is een park zonder een doorgaande weg. Dus je moet het park heen en weer rijden. Op de heenweg naar het uiterste punt toe zijn er weinig uitzichtspunten. Maar aan de andere zijden van de weg zijn er veel. Die kan je beter dan op de terugweg pakken. Dat hebben wij uiteraard gedaan. Geloof mij het is een behoorlijke fitness gebeuren. Uit de auto, weer in de auto en weer doorrijden naar het volgende punt. En dan nog hoe je er bij moet gaan staan of liggen om een bepaalde foto te kunnen maken 🙂

O ja, dit had ik nog gepost op Facebook.

Goh dat heb ik weer. Wij zijn dus bij diverse uitzichtpunten uit de auto gestapt om even rond te lopen en foto’s te maken. Geloof mij, dat zijn heel wat punten. Het is best soms intensief. Het is in en uitstappen om de zoveel minuten.

Bij één van de punten zei Iris nou ik blijf nu wel even wachten in de auto totdat jij terug bent. Ik zei tegen Iris, doe dan wel even de deur op slot, als ik weg ben. Zo gezegd zo gedaan. Ik ga altijd voor veiligheid. Je weet het maar nooit met die gekken hier.

Ik ben zo’n 10 minuten weg en stap later de auto in. Weg Iris, dus ik kijk rond en denk van nou dat is wel heel raar. Geen Iris te bekennen en geen bericht gekregen van haar, dat zij ergens naar toe is gegaan. Wat raar !!!

Ik kijk even om mij heen en ik denk van hu, wat doet al deze rotzooi voorin. Lege McDonalds bekers en nog meer troep. Op dat moment realiseerde ik mij pas, dat ik niet in onze auto zat maar in die van iemand anders. Ik wist niet hoe snel ik hier uit moest komen. Gelukkig hebben de eigenaars niets gemerkt. Kijk daarom alleen al. Altijd de deur op slot, als je alleen bent.

Maar alles vervaagt in het niets, als je hier staat en dit uitzicht hebt. Inspiration point heet het hier. Jammer van die kabaalmakers op de achtergrond. Het was een feestdag/weekend (Thanksgiving), dus alle Amerikanen plus de toeristen waren ook op pad. 

https://youtube.com/watch?v=felsL2WqJRU%3Fcontrols%3D1

Dit was onze laatste stop. Nu begon de zon zo langzamerhand onder te gaan en het werd erg koud. Aangezien ik mijn zomerjas en gympen liep, maakte ik dat ik gauw in mijn warme hotel kwam. Op naar de warmte. Ons hotel, het Best Western ligt bij de entree van het park. Hoe ideaal is dit. Het is een groot motel en hotelcomplex met een mooie souvenirswinkel erbij. Oh wacht er is ook een restaurant bij. De check in liep voorspoedig. Even schrok ik, want er stonden ca. 50 mensen achter elkaar in de rij. Dit was gelukkig niet voor de check in, maar voor het buffetrestaurant. Nou zei ik tegen Iris, dat belooft straks wat, als wij willen gaan eten. Maar groot was ons verbazing, toen wij daar een uur later aankwamen. Maar 10 mensen voor ons, maar bij de check in ca. 50 mensen in de rij. Hoe mooi hadden wij dat uitgekiend. In het buffetrestaurant was het megadruk. Maar het was te doen. Het eten was tja wel redelijk te noemen. Niet veel keuze maar genoeg voor ons. 

Op naar het Zion Nationaal Park met als kers op de taart, las Vegas in de herhaling

Bryce Canyon ligt niet ver bij het Zion nationaal park vandaan. Het mooie van Zion is, dat het een doorgaande route naar Las Vegas heeft. Onze eindstop voor deze dag was dan ook Las Vegas. Dat hadden wij bewust gekozen.  Wij wilden dit x de strip zien, zonder al die tribunes, die er toen voor de Grand Prix waren. 

Maar wat een drukte in dit Zion nationale park.  

Wij hadden pech in dit park. Dit x vanwege de aantallen bezoekers hier. Het was het weekend na Thanksgiving. Dat hield dus in, dat de Amerikanen zelf vrij waren en hier eens allemaal gingen hiken. Er zijn ook hier heel veel wandelroutes te doen. Er is hier in het park ook een busloop, waarbij je op diverse stops in en uit kan stappen.  Die bustocht wilden wij ook wel maken, maar de wachtrij was super lang.  Daarnaast was er bij het mega grote parkeerterrein bij het visitor center geen parkeerplaats meer te vinden. Aangezien de doorgaande route ook mooi is, dat wist ik vanwege dat ik hier al eerder was geweest, zijn wij doorgereden. Uiteraard hebben wij hier en daar wel wat foto’s gemaakt. 

Zie je dat zwarte gat, daar in het midden? Binnen deze rotspartij is een tunnel. Wij zijn door deze tunnel gereden en hebben toen binnen 1 venster gezien en dat bleek dus dit gat te zijn. 

Als je het park uitrijdt, zie je ook nog een prachtige natuur om je heen. Het houdt maar niet op 🙂 Zelfs op de doorgaande wegen rijden is geen straf hier. 

Met als afsluiting Las Vegas. 

Dit x hadden wij voor een hotel aan de Strip gekozen. Hotel Harrah’s. Als je online een hotelprijs opvraagt, dan krijg je hele voordelige hotelprijzen te zien. Onze nacht zou maar eur 20 zijn. Dat klopte ook wel. Alleen je krijgt bij dit soort hotels altijd nog een resortfee ter plaatse te betalen. Deze was maar liefst usd 45. Je krijgt dan bijv. gratis wifi en gebruik van de faciliteiten in het hotel. Daarnaast heb je ook nog parkeerkosten te betalen. Dat was ook nog eens usd 18,- De wifi was maar voor 2 devices, zoals dat heet. Dus wil je buiten 2 telefoons ook nog meer apparaten op het wifi netwerk hebben, dan betaal je weer usd 15,- per apparaat. Nou tel maar op.  Het fijne van dit hotel was, dat wij zo vanuit ons hotel de Strip opliepen. Hier hebben wij natuurlijk weer wat rondgelopen. Deze avond heb ik zelfs gegokt. Dat is het leuke hier. Als je een casinokaart laat aanmaken, dan krijg je vaak als kado usd 10,- gok tegoed. Uiteraard heb ik dat gebruikt. Iris wilde niet gokken en keek alleen maar geergerd van hoelang duurt het nou nog, voordat je geld op is. Haha beter zo dan anders. 

De meeste verblijven in Las Vegas kan je niet boeken inclusief het ontbijt. Wij moesten dus nog opzoek naar een ontbijtadres. Je wil de prijzen voor de ontbijtitems of ontbijtbuffetten in de hotels niet weten. Dan maar iets zoeken op weg naar ons volgende bestemming. Ik had al een idee in mijn hoofd. Nou 3 x raden waar wij heengingen. Hier naar toe dus. Cracker Barrel. Elke x dat ik er ben, neem ik weer afscheid. Wat een kadootje is het dan weer, als ik er toch weer een keer heen kan. Zou het ooit mijn neusgaten uitkomen? Het is hier ook erg sfeervol. Het enig nadeel is, dat er geen wifi is. Mijn navigatie begeeft het hier dus altijd.

Nou wist ik gelukkig, dat hier om de hoek een groot casino is, genaamd Silverton. Daar zet ik dan even de auto voor de deur, schakel wifi in en download de route naar onze volgende stop toe. Maar dit x werkte het niet. Nou dan maar even de auto voor de deur laten staan en wachten tot het wifi netwerk tevoorschijn komt. Iris zag opeens de voordeur van het casino opengaan en schreeuwde het uit, van wauw moet je eens kijken, daar is een heeeeeeel mooi aquarium daar. Voordat ik het wist, was zij foetsie. Nou dan ik ook maar even kijken.  Wij mochten van de portiers even de auto voor de deur laten staan. Die vonden ons enthousiastelingen wel leuk. Nou dat even binnen blijven en foto’s maken ging wel langer duren, dan gedacht. Het was zo mooi en leuk hier binnen. Echt super gaaf. Zie de foto’s en ons filmpje waarom. 

https://youtube.com/watch?v=xlOCwb40HQI%3Fcontrols%3D1

Wat een dooie boel – Death Valley 😉 

Wij waren vandaag ontzettend laat op weg gegaan naar Death Valley. Ten eerste door het oponthoud in Crack and Barrel. Het was namelijk Thanksgiving. Een drukte van belang hierbinnen en het duurde eventjes voordat wij ons ontbijt hadden. Hierna ons bezoek aan Silverton. Dus voordat wij op weg waren naar Death Valley was het al 11.00 uur ’s morgens. 

Inmiddels was dit mijn 3e keer, dat ik hier geweest ben.  De eerste x was ik toen ik 18 jaar oud was. Ik heb nog een foto van een temperatuurmeter die 50 graden aangeeft met de tijd van 11 uur ’s morgens. Dit was toen in de maand juli. De airco’s van de auto’s moesten toen uit. Als je dit niet deed, dan was een overhitting van je koelmotor het gevolg. En dat is echt iets wat je niet wil daar in die woestijn. De 2e keer was toen mijn kinderen 3 en 4 jaar oud waren. Toen hebben wij de hele woestijn in bloei zien staan. Op dat moment waren wij er ons niet 1,2,3 bewust ervan, hoe bijzonder het was. Wij zagen toen allemaal mensen aan de zijkant van de weg staan en foto’s maken van de gele bloemetjes die hier in de woestijn stonden.  Nu dat ik hier weer was, snap ik dat het een enorme bijzonderheid was. 

Op weg naar Death Valley zag ik weer een leuk pad de wildernis, zie hieronder,  ingaan. Uiteindelijk hebben wij dit pad maar niet gevolgd, vanwege tijdsgebrek. Ook waren er behoorlijke gaten in de weg. 

Wat een droge boel hier. Wel heel apart weer.  

En toen waren wij er eindelijk

Ook in dit nationale park zijn er diverse autoroutes te rijden. Wandelaars heb ik niet echt gezien. Aan het weer lag het niet, want het was maar iets van 20 graden. Ideaal dus. Wij zijn op diverse stops eruit gegaan.Wij zijn maar 1 keer van de doorgaande weg een andere route gaan volgen. Deze was 18 mijl per enkele reis.  Ik had echt geen idee wat er aan het einde zou zijn. Een mooi uitzicht, dat was 1 ding wat zeker was. Die 36 mijl x 1,6 km had ik er wel voor over. 

De laatste 5 km werd de route steeds kronkeliger en steiler. Wij waren aangekomen bij een parkeerterrein voor ? Nog had ik geen idee, wat ons te wachten stond. Ik zag alleen een pad ergens naar toe gaan. Verderop zag ik dit pad op de onderstaande foto en dit uitzicht. Uiteraard ben ik hier naar toegelopen. Niet eng en super veilig. 

En dan word je uiteindelijk na 15 minuten lopen beloond met dit uitzicht. Hoe uniek is dit.

Dit is een zoutmeer. Geen Dode zee hoor. Ik heb er niemand in zien drijven 🙂

Na deze intensieve wandeltocht zijn wij verder op pad gegaan. Soms ben je bang, dat je nergens foto’s kan maken, omdat er geen stoppunten aan de zijkanten van de wegen zijn. Dan is er maar 1 mogelijkheid en dat is even een weg inslaan, die ergens naar toe leidt. Maar ja, dan zie je weer mul zand of gaten in de weg en dan durf ik het toch niet aan.  Geloof mij maar, ik ben niet zo bang uitgevallen hoor, maar die wegen met die gaten hier, die zijn echt niet voor een standaard auto weggelegd. 


Herken je dat? Heb je eindelijk een weg kunnen inslaan,om een foto te kunnen maken van het gebied, dat je graag op de foto wil hebben, komt er om de hoek een prachtig uitzichtspunt met een parkeerplaats erbij. De voorzieningen bij de uitzichtspunten zijn trouwens prachtig aangelegd. Er is een aangelegd asfaltpad met relingen en toiletten.

Moet je eens kijken hoe mooi het hier is. 

Dit gebied is al miljoenen jaren oud. Dit is een versteende woestijn.

Zo blij mee. In mijn computer kan ik mijn foto’s bewerken. Vaak knip ik hele stukken blauwe lucht eraf en haal ik wat schoonheidsfoutjes, zoals vlekjes, weg. Die vlekjes weghaalknop heb ik sinds kort ontdekt. Ik dacht, zou het ook werken met mensen eraf halen. Op deze foto stonden iedere x mensen op dat stuk rots daar. Ik zei toen tegen Iris weet je, ik maak gewoon een foto van dit uitzicht en dan werk ik later die mensen wel weg. Kijken of dat werkt. En of dat werkte. Er is maar 1 vlekje, dat ik niet weg konhalen. Bij hetgeen het was, was dit al gelukt voor mij.  Wat een uitvinding.

Ook hier kan je foto’s blijven maken. 

Ook ik maak wel eens een grote fout. Ik had even een afslag gemist. Met als gevolg, dat wij weer 45 minuten moesten terug rijden naar de afslag, die wij moesten hebben. Goh wat baalde ik als een stekker. De afslag naar Bad Water is zo’n 2 minuten rijden bij het visitors center vandaar.  Daar moest ik persé heen om wat vragen te laten beantwoorden. Vanuit hier ben ik gewoon doorgereden naar de afslag van Bad Water, althans dat dacht ik. Maar deze kwam maar niet. Mijn navigatie deed het ook niet meer en ik dacht ach die afslag komt dan nog wel. Tja wat doe je dan?  Terugrijden of doorrijden van nou jammer dan. Wij konden het ook nergens vragen. Uiteraard hebben wij gekozen om terug te gaan rijden.Wij baalden als een stekker. Uiteindelijk hadden wij de afslag gevonden en ik wist ook meteen waarom ik deze gemist had. Als je van de andere kant komt aan rijden, staat er geen bordje links af voor Bad Water. Van de andere kant wel. Zucht……
 

Gelukkig zijn wij er wel geweest Net voor zonsondergang. De zonsondergang was hier al om 16 uur. De zon verdwijnt gewoon achter de bergen en het gaat dan echt al snel donkerder worden. Gelukkig hebben wij Bad Water nog goed kunnen zien en beleven.

D

it is dus Bad Water, het laagste punt op aarde. Volgens Amerika dan. Of het dat echt zo is, moet ik nog gaan opzoeken. Het witte is zout. Als je erop loopt kraakt het gewoon. Het was een druk bezochte locatie en natuurlijk was er geen parkeerplek te vinden. Nou ja, dan je auto maar aan de zijkant van de weg droppen net als de andere 100 auto’s. 

Ik had hier wel eens over gehoord en op social media filmpjes gezien, dat mensen op het water staan. In werkelijkheid sta je met je schoenen in ondiep water. Doordat het zonlicht op het water staat, lijkt het net of je bovenop het water staat. Het werkt als een soort van spiegel.  

Zout, zout, en nog eens zout.

Hele grote zoutvlaktes zijn er hier. De OZO fabrikant zou er jaloers op worden.  

Ik kon mij herinneren, dat ik op mijn 18e een bordje op de berg had gezien. Ik was het bijna vergeten te zoeken, of het er nu nog hing. En voila, daar vond ik het. Als ik het inzoom op mijn computer, kan ik lezen wat erop staat. Er staat sea level. Nu kan je mooi de verhoudingen zien, met die mensen en het kleine bordje op de foto. Zo’n laag punt is dus Bad Water. 

Na dit punt maakten wij, dat wij wegkwamen uit dit nationale park. Niet dat het er gevaarlijk was, maar ik rijd liever geen bochten met 35 mile per uur in het donker. Het schiet niet op en je weet nooit wat voor wild je voor je wielen kan krijgen. Zie dan maar eens hulp te krijgen hier. Daarnaast wordt het ook steenkoud in de woestijn. Ik heb uiteindelijk 1,5 uur in het donker moeten rijden naar Ridgecrest toe. Dat viel wel tegen. Het laatste uur was trouwens op een “normale” doorgaande weg.

Elke dag ben ik hierboven weer zeer dankbaar, dat wij zo’n mooie dag hebben gehad en veilig weer zijn aangekomen bij onze overnachtingsplaats. Het is geen vanzelfsprekendheid, althans zo zie ik het. 

Yessss het is eindelijk zover – Black Friday 

Dat wilden wij nou wel eens meemaken, die koopgekte op Black Friday. Op onze route naar het Sequoia Park lag de plaats Bakersfield. Hier in de grote warenhuizen, waaronder JCPenney en Macy’s, moest het dan gaan gebeuren. Vandaag, Black Friday, was het namelijk de dag, dat wij zouden gaan shoppen. Dit was vooraf Iris haar favoriete vakantieonderdeel en niet die van haar moeder. Die heeft namelijk een hekel aan winkelen.  Ik was wel erg benieuwd of de kleding nu echt veel voordeliger zou zijn, dan anders. Zou je over de hoofden heen kunnen lopen? Zouden er allemaal Karen’s en vechtpartijen zijn over een bepaald kledingstuk? Ik zag allerlei visioenen voor mij. Okay blik op oneindig en wij zouden het wel gaan zien.  Vanuit Ridgecrest was er eerst nog een mooie route te rijden. Onze overnachtingsplaats was dan in Tulare.  

De route was erg afwisselend en de natuur prachtig. Vooral die gele bomen. Ik kon er geen genoeg van krijgen. Stijn zei net tegen mij, weet jij, jij hebt een bomentik. In maart moest je al die bomen in Japan op de foto hebben en nu in Amerika. Ach ja iedere gek zijn gebrek. Ik vind de kleurcontrasten zo mooi, ook hier in Amerika.

Je moet het gewoon als een fitnessoefening zien. Uit de auto stappen om een foto te maken en weer in de auto stappen om door te rijden. En dat tig keer. 

Hier waren enorme velden met sinaasappelbomen. 

Onze Black Friday was één groot succes. Wij hebben aardig wat kleding gekocht. De Levi broeken zijn hier een heel stuk voordeliger, dan in Nederland. Dus die heb ik gescoord. Nog een leuke trui erbij en moeders was klaar. Iris heeft in een andere hippe zaak nog een leuke winterjas gescoord. Bij het afrekenen werden wij elke x erg blij, gezien de kortingen die eraf gingen. Deze waren wel behoorlijk. Wel 50%. Dat was nog eens leuk shoppen hier in Amerika.

Het shoppen op een Black Friday heeft wel een aantal kenmerken. Neem de lange wachtrijen bij de kassa’s en de toiletten op de koop toe. Je hebt hier zo gauw 50 personen voor je. De warenhuizen waren een puinbak aan stapels kleding en artikelen, die hier en daar op een tafel lagen. Alle kledingstukken lagen door elkaar heen. In de kleedhokjes hingen kledingstukken, die niet waren teruggehangen.  En niet een paar, maar ook hier bergen kleding. Achter de kassa’s was het helemaal een drama. Wat een puinbakken op die tafels.  Arme medewerkers, die dat moeten gaan uitsorteren en opruimen. Bytheway er waren geen vecht- of scheldpartijen hier. Ik heb ruim een half uur in de rij gestaan om mijn kleding af te rekenen. Dat was geen straf, want je kijkt je ogen uit hier. Wat een types staan er tussen. 1tje had wimpers nou dat leken wel hele behangrollen, die aan haar ogen hingen. Een vrouw had een naveltruitje aan met een buik eruit, dat wil je niet weten. Kledingcombinaties, waarvan je denkt, hoe heb je dat in hemelsnaam kunnen uitkiezen. Ik heb kapsels gezien, nounou dat wil je niet weten. Vreselijk gewoon.  Heel bijzonder allemaal, althans voor mij dan. 

De hoogste, oudste en dikste bomen ter wereld – Het Sequoia Nationaal Park   

Vandaag stond het Sequoia Nationaal Park op het programma. Wij zijn vroeg uit de veren gegaan, want het was nog wel een pittig stuk rijden vandaag. Binnen dit park was er namelijk ook nog van alles te bezoeken. Ik ga je meenemen op reis. Dit was onze route deze dag. 

Vandaag zouden wij de oudste boom ter wereld gaan zien. Jaren geleden, 34 jaar, was ik hier voor het eerst met mijn ouders en broer. Wij zijn toen om de stam van deze oudste boom, The Sherman Treen, heengelopen. Mijn ouders of misschien ik wel hebbben toen de stopwatch erbij gehouden. Totale duur van het rondje lopen was een minuut. Je kan je er niets bij voorstellen van hoe dik die stam dan moet zijn. Ook met mijn kinderen, die toen 3 en 4 jaar oud waren, zijn wij hier nog geweest. De boomstam was toen niet veel dikker hoor 🙂 

Met deze omgeving, zie hieronder,  kom je het park inrijden. Dan denk je van hu zit ik nou wel in het goede park. 

Nou die twijfel was al snel over.

Het eerste half uur, dat je het park inrijdt, zie je deze natuur. 

Ideaal die knop in mijn computer. Op en onder de rots heb ik aardig wat mensen weten weg te poetsen.

Na een tijdje kwamen daar eindelijk de Sequoia bomen. 

Dit hieronder is de stam / wortels van een omgevallen oerboom. Vanaf hier reden wij tussen de oeroude bomen door.  

Op het filmpje zie je hoe groot die bomen wel niet zijn.

https://youtube.com/watch?v=hzomYbTlq8o%3Fcontrols%3D1

Aan de zijkant, van de doorgaande route in het park, stond opeens een bord met een naam erop. Geen idee meer, wat er stond, maar het was voor mij interessant genoeg om daar eens heen te rijden.  Wij kwamen uit bij een parkeerterrein waar allemaal wandelaars waren. Zij liepen ergens een berg op. Dus hoppa wij er natuurlijk ook heen. Hier was één of andere trail. Ik wist niet, dat dit nog een hele uitdaging ging worden. Qua hoogtevrees bedoel ik hiermee.  Dit was de trail, zie de foto hieronder. Het was het zeker waard om te doen. 

Na weer terug te zijn op de doorgaande route konden wij nog door een omgevallen boom heenrijden. Hoe dan? Nou zo dan, zie hieronder. 

Gelukkig was het nog rustig. Nu kon ik uitgebreid de tijd nemen, om al rijdende een filmpje te maken. 

https://youtube.com/watch?v=j6AkTNAlRpY%3Fcontrols%3D1
 
 

Op een foto valt het altijd tegen.  In het echt zijn de bomen zo veel dikker en hoger. Het was soms wel schrijnend om te zien, dat ook hier aardig wat van die oeroude bomen door de brand verwoest zijn. Ik geloof, dat er al 15% van deze bomen verwoest zijn. Niet alleen door brand maar door orkanen. 

https://youtube.com/watch?v=DVZSkcxIzC4%3Fcontrols%3D1

Na al deze reuze bomen gezien te hebben, werd ik wel super nieuwsgierig naar de oudste en grootste boom ter wereld. Ik had nu al zulke grote en dikke bomen gezien. Hoe groot moest deze Sherman Tree dan wel niet zijn. Ook begon ik mij opeens af te vragen hoe oud die boom dan wel niet was. Iets van 400 of 500 jaar ??

Bij de dichtsbijzijnde parkeerterrein, bij de Sherman Tree, konden wij de auto niet parkeren. Deze dichtstbijzijnde was voor de mindervaliden. Volgens mij is dat alleen op super drukke dagen zo geregeld. Okay dan door naar het volgende parkeerterrein. Deze was afgezet, want deze was inmiddels ook vol. Okay dan weer door naar de volgende. Hier was wel plaats. Maar tot onze schrik zagen wij, dat je hier in een pendelbus moest stappen om naar die boom te komen. Wandelend was het te ver. Daar stonden wel zoiets van 100 mensen in een rij te wachten op de pendelbus.  Dan moet je bedenken, dat deze pendelbus voor max. 20 personen was. Deze bus reed in een bepaalde route het park door. Ook hier in dit park is er een busroute met diverse stops in het park. Nou dat had ik snel bekeken, want op deze stopplek stonden er wel 100 mensen voor ons. En die konden niet per 20 instappen. Het was maar net hoeveel personen er bij die halte uitstapten en hoeveel er dan weer inkonden.  Ik zei tegen Iris nou ik ga wel terug en dan zet ik de auto wel ergens in een berm of zo en dan lopen wij wel vanaf daar. Ik had namelijk al wat auto’s in een berm geparkeerd zien staan, alleen wist ik toen nog niet waarom deze hier stonden. Zo gezegd, bijna gedaan. Dit x hadden wij het geluk, dat de parkeerplaats opeens wel open was. Schijnbaar waren er net heel wat auto’s weggegaan. Vanaf dit parkeerterrein kon je een trail doen van zo’n half uur, met als eindpunt de Sherman Tree. Dat hebben wij uiteraard gedaan. 

https://youtube.com/watch?v=JVAhhk3toG0%3Fcontrols%3D1

Deze boom is dus 2200 jaar oud!!!!! 

Na de Sherman Tree gezien te hebben zijn wij richting ons overnachtingsplaats Fresno gegaan. Aangezien wij niet zo laat terug waren in het hotel konden wij ’s avonds nog een keer gaan shoppen. Wij waren ook erg nieuwsgierig hoe de situatie nu zou zijn. Was het nog steeds zo druk in de winkels?  Zou het nog een grotere bende qua kledingstapels zijn? 

Wat stonden wij raar te kijken. Buiten ons twee waren er maar een handjevol mensen binnen JCPenney.  Hier snapten wij nou helemaal niets van. De medewerkers waren wel druk bezig met alle kleding netjes te leggen en op te ruimen. Wij konden nu overal heerlijk doorheen lopen om nog eens rustig te rond te kijken of wij geen koopjes waren misgelopen. Nou, die waren wij bijna misgelopen. Op de schoenenafdeling waren er behoorlijke kortingen. Wij konden het natuurlijk niet laten om toch eens wat schoenen te gaan passen. Iris en ik gingen met 2 paar schoenen terug naar het hotel.  Oei oei zou dat nog wel passen in onze koffers. 

Ons laatste agenda punt – Yosemite Nationaal Park 

Het gaat nu toch wel een beetje aanvoelen, als een soort van afscheid nemen.  Dit is namelijk ons laatste natuurpark, dat wij gaan bezoeken. En dan is het hierna toch echt over met al die mooie natuur hier. Morgen is het alleen een kwestie van de laatste km’s naar ons laatste overnachtingsadres rijden, daar slapen en morgen naar huis vliegen. Maar goed eerst deze prachtige dag nog. 

Vandaag konden wij lekker rustig aan doen, want wij hadden een overnachting gepland dat niet ver bij de uitgang van het park zou liggen.  Het weer hier is een stuk kouder geworden. Gelukkig had ik op Black Friday een trui in JCPenney gekocht. Deze kwam nu mooi van pas, want ik had alleen mijn zomerjas vanuit Nederland meegenomen.  De temperatuur, die wij tot nu toe hebben gehad, was, bijna, op alle dagen boven de 15 graden. Voor vertrek, in Nederland, had ik al bedacht, dat een winterjas te warm zou zijn en dat een zomerjas voor de laatste dagen wel eens te koud kon zijn. Nou dan maar een vest eronder aan en dan zou het wel loslopen met die kou. 

Vanochtend hebben wij dus heerlijk de kachel in de auto aangezet. Nu reden wij ook echt rond in een gebied met allemaal prachtige herfstkleuren. Mijn favoriete periode van het jaar. 

Als je het park binnenkomt zijn dit de eerste uitzichtspunten. Overal zijn prachtige stopplaatsen aan de zijkanten van de weg gemaakt. 

Als je ergens veel geparkeerde auto’s ziet staan, word je toch wel nieuwsgierig waarom dat zo is. Wat is hier te doen?

Vanaf de zijkant van de weg was er een looppad richting de waterval. Nu moesten wij toch onze heerlijke verwarmde auto uit. Koud dat het was. Die zomerjas, met een vest en trui eronder waren nog te koud. Wij zijn er maar even snel naar toegelopen, foto gaan maken en gauw weer teruggegaan naar de auto. Brrrr. 

Deze dag ging wel een uitdaging voor mij, de koukleum, worden. Het is hier zo mooi. Ook hier blijf je weer foto’s maken. 

Er werd hier, door de Amerikanen zelf, heel wat afgewandeld. Brrr ik moest er niet aan denken, met deze kou.

Elke keer, dat ik ergens liep, was ik mij er bewust van, dat er zo maar een verdwaalde beer kon rondlopen. Ik ben al tig x in Amerika geweest, maar het is mij nog nooit gelukt om er één van dichtbij te zien. Mijn klanten en vrienden zien dan, die ene keer dat zij naar Amerika gaan, wel beren, maar ik nooit. Na ja je kan ook niet alles hebben 🙂

En daar was waterval nummer 2 die wij konden zien. 

De wegen in dit park zijn wel erg mooi aangelegd. Er zijn twee eenrichtingsrijstroken aangelegd richting het visitorcentor en vandaar uit richting de uitgang weer. Bij het visitor center waren er allemaal tenten opgezet. Ik denk dat ik rustig kan zeggen, dat ik daar iets van 100 tenten heb gezien. Daar werd nu nog zelfs gretig gebruik van gemaakt. Die Amerikanen zijn echt kampeerders. Ik moet er niet aan denken met deze kou. Er was hier ook een kleine campingwinkel plus restaurant. Wel basic hoor. Hier kan je gaan wifi-en op het netwerk van het café. Wij hebben hier maar even wat gegeten en gedronken. Even achter het stuur vandaan gegaan. Van die warmte in de auto kan je natuurlijk slaperig worden. Jaja ik kan de kachel ook minder heet zetten. I know. 

Wat een enorme rotsblokken liggen er daar in die stroom. Je moet er toch niet aan denken, dat er zo één naar beneden komt zeilen. 

Wij waren binnen twee uur klaar met ons bezoek aan het park. Voor wandelaars is dit park echt een Walhalla. In de zomer is ook de Tiogapas open en daar moet het ook bijzonder mooi zijn. Helaas is deze pas eind mei geopend en gaat deze al weer dicht, volgens mij ergens half oktober – begin november. Wij hadden nu alle uitzichtspunten gehad en waren nu wel klaar ermee. 

Hé die hadden wij op de heenreis schijnbaar gemist. Nou ja dan maar in z’n achteruit 🙂

Het laatste half uurtje rijden naar ons hotel werden wij nog beloond met deze prachtige natuur.


Wij waren op een prachtige tijd terug in ons hotel.

Over ons laatste dag valt niet zo veel te vertellen. Wij zijn heerlijk wezen uitslapen vandaag en wat later op weg gegaan naar onze laatste overnachtingsplaats. Dit was naast de luchthaven van San Francisco. Zo’n 7 km hierbij vandaan. Dat is altijd wel fijn, zodat je altijd binnen no time bij de luchthaven bent. Wel moesten wij nog zo’n 3 uur rijden naar ons hotel. 

En dan begint het gedoe met de koffers inpakken. Gelukkig hadden wij genoeg travel hacks gezien, hoe wij het beste onze koffers konden inpakken. Ik heb nog nooit zoveel kledingrollen in mijn koffer gehad 🙂 Alles paste er mooi in. Zelfs mijn nieuwe laarsen. Mijn koffer was precies 22 kilo zwaar. Pfief dat was een opluchting.  Vanavond had ik nog even gekeken naar onze zitplaatsen in het vliegtuig. Wij hadden een raam- en middenplaats geboekt. Op het gangpad zou er een vreemde komen te zitten.Gelukkig was er nog elders een rijtje van 3 stoelplaatsen, naast elkaar, vrij. Ik heb ons toen gelijk omgeboekt naar deze rij. Hopelijk kiest niemand die gangpadstoel uit. 

OEI OEI wat een miskleum.  

Het is zover. Vandaag vliegen wij naar huis. Het inleveren van onze huurauto ging super makkelijk.  Er is even een korte inspectie in de auto en op de benzinemeter en je kan weer verder. Ook het inchecken en afgeven van de bagage was binnen no time geregeld. De security en douane stelden ook niets voor. Ik ben altijd maar weer blij, als ik dat achter de rug heb. Je weet dan dat je echt naar huis gaat. Tenminste dat het qua papierwerk in orde is. 

Ook het vliegtuig zou mooi op tijd vertrekken. 

Maar het kon toch nog misgaan. Toen wij bij onze stoelplaatsen in het vliegtuigaankwamen, zagen wij dat wij op een rij zaten waarbij geen raamplaats was. Hoe kan je dit nou bedenken. Heb ik omgeboekt omdat wij een vrij rijtje van 3 stoelen naast elkaar zagen, krijg je dit weer als nadeel. Iris baalde als een stekker. Ik natuurlijk ook voor haar. 

Gelukkig was het cabine personeel erg service gericht en meedenkend.  Wij mochten dit x weer een stuk of 6 rijen naar achteren toe. Hier waren nu echt drie stoelen naast elkaar vrij. Later begreep ik wel waarom. 

Een complete waterval achterin het vliegtuig. 

Wij waren nog geen 10 minuten in de lucht, toen ik opeens allemaal druppels op mij voelde neervallen. Hu??? 
Overal kwamen er grote waterlanders uit de bagagebakken boven ons. Dit was vanaf de laatste rij zitplaatsen zo’n 6 rijen naar voren toe. Op onze gangpadstoel lagen er nog een deken en kussen in het plastic ingepakt. Ik dacht nog van nou dan pak ik die maar even om alles droog te maken en over mij heen te leggen, zodat ik droog blijf. Nou die voelde al behoorlijk vochtig aan. Toen ik eens goed keek waar het water vandaan kwam, zag ik al hier en daar tissues in het plafond gestoken zitten. Het was dus al een bekend probleem!  Het cabine personeel stelde de mensen achter ons gerust met de woorden, dat dit een airco probleem was en dat het straks wel zou stoppen. En dat deed het gelukkig ook.  De vliegreis is gelukkig verder goed verlopen. 

Dat heb ik weer !!!   

De douanecontrole verliep goed op Schiphol. Wij hoefden niet al te lang te wachten. Ook kwam onze bagage vrij snel op de bagagebanden terecht. Ik zei nog tegen Iris; je moet altijd je koffers checken, voordat je de aankomsthal in gaat. Ben je daar en je ziet dan pas dat je koffer kapot is, dan kan je een vergoeding van de luchtvaartmaatschappij wel vergeten. Dus ik kijk mijn slot en rits na en ja hoor, mijn hele slot is aan diggelen. Grrr en niet zo’n beetje ook. Het leek wel of iemand gewoon met een zaag mijn slot had doorgezaagd. Zou de Amerikaanse security dit gedaan hebben? Zou er inbraak zijn geweest? Ik ben er maar van afgebleven. Wij zijn gelijk bij de KLM balie, bij de bagagebanden, aangifte wezen doen. Hierna heb ik mijn koffer geopend en gekeken of er sprake van inbraak was. Alles zag er nog netjes uit en ik had niet de indruk, dat er iets uit gestolen was. De KLM medewerkster zei ook nog dat dit een bekend iets was, die doorgesneden sloten. De security in Amerika kan in principe de tsa sloten zo openen, maar op één of andere manier kiezen zij voor de makkelijke weg. Gewoon doorsnijden dus. Toen wij later thuis waren, zat er ook een brief van de Amerikaanse autoriteiten in, dat zij mijn koffer geïnspecteerd hadden op verboden middelen. Dit doen zij steekproefsgewijs.  Lekker dan, kan ik weer achter een nieuwe koffer en declaratie aangaan. 

Nu de laatste loodjes. Op naar de bus en dan zijn wij binnen 40 minuten thuis. Zo gezegd zo gedaan. Onze reis zat er nu dan echt op. Bij thuiskomst heb ik de koffers neergestald, de katten een knuffel gegeven, mijzelf even opgefrist, tanden gepoetst en hup mijn bed ingegaan. Nu kon ik eindelijk op reis gaan naar dromenland. 

 The End 

0 reacties

Een reactie versturen

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *